ตอนที่33 เอาการจูบครั้งหนึ่ง

ต๭นที่33 เอาการจูบครั้งหนึ่ง “พี่เขยพี่ใจกว้างมากจริงๆ” จรินทร์พูด นรมนก็อึ้งไปเลย คิดไม่ถึงว่ารวินท์จะพูดแบบนี้ สวรสและชัชพลต่างก็รู้สึกดี มองแววตาของรวินท์แล้วยิ่งอยู่ก็ยิ่งพอใจ “ขอบใจนะ” นรมนพูดด้วยความเขินอาย จรินทร์กลับพูดว่า “คุณใจกว้างนั่นเป็นเรื่องของคุณ แต่ว่าที่สามีของฉันไม่ใช่คนทั่วไปนะ พี่สาวพี่ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ” น้ำเสียงน่าตบมาก “มีอะไรน่าอวด!” นรมนนั่งลงข้างๆของรวินท์ด้วยความไม่พอใจ เริ่มงานอย่างเป็นทางการ ชัชพลเทชาแล้วยื่นให้ปรพล คีบอาหารเพิ่มข้าวแล้ว ยุ่งเหมือนกับเป็นคนรับใช้เลย แต่น่าเสียดายที่ความเป็นมิตรนี้ไม่ได้ทำให้ปรพลหวั่นไหว ตั้งแต่เริ่มกินจนกระทั่งกินเสร็จ ปรพรไม่มีความรู้สึกอะไรเลย และไม่ได้กินเยอะมากเท่าไหร่ ที่เขามากินข้าวบ้านเกตุทัต เพราะให้หน้าจรินทร์เขาจึงมา แน่นอน เขาเลือกที่จะมา ก็เพื่อที่จะให้ชัชพลเข้าใจว่า ความสัมพันธ์ที่แข็งกระด้างก่อนหน้านี้ของพวกเขาถูกทำลายแล้ว สิ่งสำคัญคือเขาไม่อยากใหชัชพลตอแยปรพลอีกแล้ว หลังจากทานอาหารเสร็จปรพลจะพาจรินทร์จากไป ชัชพลยืนหยัดให้พวกเขาอยู่ต่อค้างคืน นรมนพูดอย่างเยาะเย้ยอีกว่า “ยังไม่แต่งเข้าบ้านเลย ก็เห็นว่าบ้านตัวเองเป็นโรงแรมแล้วหรอ นานๆทีมาครั้ง แม้แต่คืนเดียวก็ไม่ค้าง ถึงแม้เธอจะเกลียดจรินทร์มาก แต่ก็หวังว่าจะให้ปรพลพักอยู่ที่บ้าน” ขอแค่เขาได้ใกล้ชิดปรพลแปปหนึ่ง เขาต้องชอบเธอแน่ๆ “ท่านประธานชัชพล ที่นี่ยังถือว่าเป็นบ้านของจรินทร์อยู่ไหมครับ?” จรินทร์ยังไม่ทันคัดค้าน ปรพลก็เปิดปากพูดก่อนแล้ว ชัชพลเข้าใจว่าปรพลหมายถึงอะไร หน้าของเขาเอาไมอยู่แล้ว และไม่ยืนหยัดอีกต่อไปแล้ว ส่วนทั้งสองออกจากบ้านด้วยตัวเอง เขาอยากจะหาเวลาคุยกับจรินทร์สองต่อสองมาโดยตลอด แต่ว่าปรพลอยู่ใกล้กับจรินทร์ตลอด เขาหาช่องว่างไม่ได้เลย “ของอะไรเนี่ย? จรินทร์ยัยคนไม่มียางอาย ฉันอยากจะฆ่าแกจริงๆ!” ชัชพลไปส่งปรพลและจรินทร์แล้ว นรมนนั่งอยู่บนโซฟา นั่งด่าอย่างโมโห รวินท์ยิ้มอย่านุ่มนวลและอบอุ่น พูดด้วยเสียงเบาว่า “นรมน เรื่องมาถึงวันนี้แล้ว เธอจะโกรธก็ไม่มีประโยชน์อะไร อีกอย่างคุณอาก็พูดแล้วนิ จรินทร์แต่งงานกับท่านประธานปรพล เป็นผลดีกับบ้านพวกเธอมากไม่ใช่หรอ?” “รวินท์นายไม่รู้ สามารถเป็นเครือญาติกับตระกูลไกลดอน มีข้อดีไม่ผิด แต่ว่าเรื่องที่จรินทร์ทำเกินไปแล้วจริงๆ” ภายนอกสวรสดูเฉยๆยิ่งกว่านรมนมาก น้ำเสียงอ่อนโยน แต่ในใจเธอเองก็โกรธมากเหมือนกัน แม้กระทั่งผู้อาวุโส สวรส ก็พูดอย่างนี้แล้ว รวินท์ก็ทำได้แต่พยักหน้า ถือว่ายอมรับในสิ่งที่พวกเขาพูด “แต่ว่าวันนี้ท่าทีของเธอดีมากเลย รักษาต่อไปนะ ขอแค่ที่ที่มีจรินทร์อยู่ เธอก็ทำแบบนี้ ฉันจะทำให้มันโมโห!” นรมนเปลี่ยนหัวข้อในการคุย ชื่อชมรวินท์ด้วยการหอมเขาหนึ่งที รวินท์ก็บีบแก้มของนรมน ไม่ได้พูดอย่างอื่น ในไม่ช้าชัชพลก็เข้ามาจากข้างนอก บนใบหน้าก็ยังเป็นรอยยิ้มที่ยังไม่เลือนหาย “ดีจริงๆเลย ในที่สุดความสัมพันธ์ระหว่างท่านประธานปรพลก็ดีขึ้น ยัยจรินทร์นี้ก็ยังมีประโยชน์อยู่” ในตอนที่ชัชพลโทรหาจรินทร์ ท่าทีของธอแข็งกระด้างขนานั้น เขาคิดว่าจะไม่มีความหวังแล้วซะอีก นึกไม่ถึงเลยว่าจรินทร์จะพาปรพลกลับมากินข้าวที่บ้านจริงๆ บ้านเกตุทัตมีจรินทร์ก็เลยมีความสามารถนี้ “พ่อ!” นรมนพูดด้วยความไม่พอใจ “ตอนนี้ในสายตาพ่อมีแต่จรินทร์อยู่ใช่ไหม?” แฟนของเธอเองก็ทำดีอยู่แล้วแท้ๆ! ชัชพลรู้ว่านรมนกำลังพูดถึงอะไร เขามองรวินท์ด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดชื่นชม “ไม่เลวทั้งสอง ไม่เลวทั้งสอง รวินท์ก็ดี ต่อจากนี้แกทำดีกับเขาหน่อย อย่าให้เขาเอ็นดูแกแบบนี้เปล่าๆ” นรมนสามารถหาผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่กับเธอตลอดชีวิต แน่นอนว่าชัชพลต้องดีใจมาก แบบนี้เธอก็จะไม่ไปตอแยปรพล แล้วทำเรื่องที่ทำให้ปรพลรู้สึกคัดค้านขึ้นมา ต่อจากนี้ถ้าความสัมพันธ์ระหว่างปรพลและจรินทร์ไม่มีปัญหา ตระกูลเกตุทัตของพวกเขาก็จะยิ่งอยู่ยิ่งดี ระหว่างทางที่จรินทร์กลับบ้านกับปรพล เพราะว่าเมื่อวานทั้งสองทะเลาะกัน จนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่คุยกัน “เออ อืม อันนั้น คุณปรพล คุณยังโกรธอยู่หรอ?” จรินทร์ถามอย่างระมัดระวัง ผู้ชายคนนี้ดูแลยากจริงๆ ไม่น่าเข้าใกล้ตั้งแต่แรก โกรธขึ้นมาครั้งหนึ่งก็เหมือนน้ำแข็งไปเลย ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงไม่มีใครอยากสนใจ แต่ว่าที่ปรพลโกรธเป็นเพราะเธอ เรื่องนี้ถ้าไม่แก้ปัญหา เธอก็จะกินไม่อิ่มนอนไม่หลับทุกวัน ปรพลไม่ได้พูดอะไร ใช้สายมองความไม่สบายใจของเธอ ถือว่าเป็นการลงโทษเล็กๆน้อย! “คุณปรพล คุณรู้สึกไหมว่าแฟนคนนั้นของนรมนแปลกๆ?” จรินทร์เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ตัวเองก็เลยหาเรื่องมาพูดเอง ไม่งั้นเธอคงอึดอัดตายในรถคันนี้ “ทำไม? เธอสนใจเขาหรอ?” ผู้ชายที่พูดออกจากปากจรินทร์ ปรพลก็จะรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้ง “ก็ไม่ได้สนใจ ฉันแค่รู้สึกว่าความรู้สึกที่คนๆนั้นให้ฉันแปลกๆ นายไม่รู้สึกหรอ? ถ้าชอบนรมนจริงๆ จะพูดคำแบบนั้นออกมาได้อย่างไร?” จรินทร์ไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ ต้องรักคนๆหนึ่งขนาดไหน ถึงไม่ใส่ใจที่ฝ่ายตรงข้ามทำอะไรมั่วๆต่อหน้าเขา? ในตอนที่ปรพลอยู่บ้านเกตุทัต ไม่ได้มองรวินท์ดีๆเลย แต่พอตอนนี้จรินทร์พูดแบบนี้ เขาก็นึกถึงคำพูดที่รวินท์พูดบนโต๊ะอาหาร ก็รู้สึกว่าไม่ค่อยปกติ “ถ้าเธอยากรู้ จะก็จะช่วยเธอสืบเรื่องคนๆนี้” ยังไงแล้วจรินทร์ก็ยังเป็นคนในตระกูลเกตุทัต ถ้ายัยรวินท์นั่นไม่หวังดี ทำร้ายคนในบ้านเกตุทัตยังไงก็ต้องลามมาถึงจรินทร์ เขาก็ควรจะลองไปสืบดู “จริงหรอ?” จรินทร์ตื่นเต้นมาก ไม่ใช่เพราะเธออยากรู้ที่มาของรวินท์ไรนั่น แต่เป็นเพราะปรพลยอมช่วยเธอแล้ว งั้นก็แสดงว่าเขาไม่โกรธแล้ว! “จริง” ทั้งสองพูดคุยกันไปมาก็ถึงบ้านแล้ว ปรพลค่อยๆถอยรถเข้าไปในโรงจอดรถ “แต่ว่ามีข้อแม้” “ข้อแม้อะไร?” จรินทร์กำลังจะเปิดประตู ได้ยินคำพูดของปรพลแล้ว เธอก็กลับไปนั่งต่อ แล้วถามอย่างสงสัย ขอแค่ปรพลยอมสนใจเธอ ไม่ว่าข้อแม้อะไรก็ได้อยู่แล้ว ปรพลไม่ได้รีบลงจากรถ เขามองจรินทร์ แล้วชี้ไปที่ริมฝีปากของตัวเอง “จูบครั้งหนึ่ง เธอจูบฉันครั้งหนึ่ง ฉันก็จะไปสืบที่มาของรวินท์ให้” ทันใดนั้นใบหน้าของจรินทร์ก็แดงขึ้นมาทันที “นาย นายพูดอะไรเนี่ย จูบ จูบอะไรจูบ!” เธอมีความกระวนกระวายเล็กน้อย ในหัวสมองมีภาพที่ปรพลจูบเธอวันนั้นผ่านเข้ามา โรคจิตเกินไปแล้ว! ปรพลหัวเราะเบาๆ “ทำไมต้องตื่นเต้นทุกครั้ง? ถึงแม้เราจะแต่งงากันแบบแลกเปลี่ยนทางธุรกิจ แต่ฉันเป็นผู้ชาย การมีชีวิตอยู่ขั้นพื้นฐานก็มีความต้องการเหมือนกัน เธอจะให้ฉันเฝ้าดูเธอทุกวัน แม้แต่จูบก็ไม่ให้จูบหรอ?” ในสมองของจรินทร์มึนงงไปหมด ไม่มีแรงที่จะคิดเลยว่าคำพูดนี้ของปรพลถูกหรือผิด ได้แต่พยักหน้าอย่างซื่อบื้อ “นายไม่ต้องเฝ้าแต่ฉัน นายไปหาคนอื่นก็ ก็ได้” จรินทร์ก็เข้าใจในความต้องการของปรพล เขาอายุมากกว่าเธฮหลายปี ข้างๆกายก็ไม่มีผู้หญิงเลย ก็น่าละจำบากอยู่เหมือนกัน “จรินทร์!” จู่ๆปรพลก็เปลี่ยนสีหน้า “เธอเห็นว่าฉันเป็นใคร? ให้ฉันไปหาคนอื่น? ถ้าถูกคนอื่นถ่ายเจอ การเชื่อมโยงของสองตระกูลเราล้มเหลว เธอจะอธิบายยังไงกับนักข่าว?” จรินทร์ก็ไม่เคยคิดถึงจุดนี้ เธอรีบพูดว่า “แล้ว แล้วจะทำยังไง?” “ก็ทำอย่างนี้แหละ” ปรพลดึงจรินทร์มา คนข้างหลังล้มเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเธอ เขาก้มหัวลงแล้วปิดริมฝีปากเธอไว้