ตอนที่34 ทำตัวเอง

ต๭นที่34 ทำตัวเอง จรินทร์เสียหลักไปก่อน ต่อมาอยากจะคัดค้านก็สายเกินไปแล้ว เธอถูกปรพลจูบเข้าแล้ว โจมตีทุกจุดในช่องปากเธอ ร่างกายของเธออ่อนจนอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วมือทั้งสองข้างก็จับเสื้อตรงหน้าอกของเขาไว้ ในตอนที่เธอเกือบจะอึดอัดตาย สติที่หายไปนานมากของเธอจึงจะกลับมา เธอเบิกตากว้าง กำมัดที่มือแล้วทุบตรงหน้าอกของปรพล ปรพลปล่อยเธอออก นิ้วมือที่เรียวยาวเย็นยังลูบผ่านริมฝีปากที่บวมแดงของเธอ จับไปยังข้างบน ไม่รู้ว่าเป็นน้ำลายของใครในสองคนนี้ หลังจากที่จรินทร์รู้ตัวว่าปรพลกำลังทำอะไรอยู่ หน้าเธอก็แดงขึ้น เธอดันปรพลออกอย่างรุนแรง หันหลังเปิดประตูรถแล้วลงจากรถไปเลย พุ่งเข้าไปในห้องนอน หัวใจยังเต้นอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สามารถควบคุมได้ เธอเกลียดที่ตัวเองไม่ได้เรื่อง พอถูกปรพลจูบ สมองก็หยุดแล่นไปเลย ให้เขาได้ใจทุกครั้ง เครียดจริงๆ เขาเป็นคนพูดว่าจะช่วยเธอสืบเอง ยังจะฉวยโอกาสอีก! แต่ตอนนี้โอกาสก็ฉวยไปแล้ว ถ้าปรพลไม่ช่วยก็เสียเปรียบเกินไปแล้ว เมื่อกี้เธอวิ่งเร็วเกินไป ยังไม่ได้มั่นใจเรื่องที่ปรพลจะช่วยสืบเรื่องของรวินท์เลย พรุ่งนี้เช้าค่อยพูด ปรพลจะขี้โกงไหมนะ? ปรพลก็ร้ายเหมือนกัน เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเป็นไปได้ การเต้นของหัวใจก็ค่อยๆกลับสู่สภาพเดิม เธอดึงประตูออกด้วยความโมโห เดินลงจากบันได เธอเดินด้วยก้าวเท้าที่ใหญ่และจังหวะการเดินเร็วมมาก ปรพลเหมือนเดาได้ว่าเธอจะมาหาเขา ไม่ได้จัดการงานในห้องทำงาน แต่กลับนำโน๊ตบุ๊คมาที่ห้องรับแขก “คุณปรพล!” จรินทร์พุ่งเข้าไป แล้วตีแก้วชาที่อยู่ข้างหน้าปรพลไปไม่กี่ที “เป็นอะไร?” ปรพลวางโน๊ตบุ๊คลง แล้วตั้งหน้าตั้งตารอเขาพูด จรินทร์ถูกเขาแกล้งแบบนี้ ยิ่งรู้สึกเกรงใจไปใหญ่ คิดไปมั่วซั่วอีกแล้ว คิดไปถึงเรื่องที่อยู่บนรถเมื่อกี้ พระเจ้า นี่ผ่านไปไม่ได้แล้วหรอ? ปรพลมองดูเธอ ดูใบหน้าที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงจากสีหน้าปกติ ทำให้เขายิ่งอยากจูบเข้าไปอีก “ก็ ก็ที่นายพูดเมื่อกี้ จะสืบเรื่องของรวินท์" จรินทร์ดึงสติกลับมาได้แล้ว รีบดึงเก็บสายตาที่เธอมองไปทางปรพลโดยที่ไม่รู้ตัวกลับมา หาที่นั่งห่างจากเขาแล้วนั่งลง “อื้ม แล้ว?” ปรพลตั้งใจถาม “อะไรแล้ว? นายพูดแล้วไม่ใช่หรอ ขอแค่นาย อันนั้น ก็จะช่วยฉันสืบเรื่องรวินท์ไม่ใช่หรอ?” จรินทร์พูดไม่ออกจากปากจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอเติบโตมาพร้อมคุณแม่ แม่สอนเธอว่าเป็นผู้หญิงต้องให้ความเคารพตัวเอง ภายนอกเธออาจจะดูบ้าๆบอๆ แต่ที่จริงแล้วเอเป็นคนที่รักนวลสงวนตัว ในชีวิตนี้สิ่งที่เธอทำเกินเลยที่สุดก็คือ เรื่องที่วางแผนปรพล แล้วอยากนอนกับเขา ถึงแม้จะนอนด้วยไม่สำเร็จ แต่แผนการนี้เธอก็ลังเลไปสองเดือนจึงจะกัดฟันตัดสินใจ เป็นแฟนกับจตุภูมิมาจะสองปี ความสนิทสนมของทั้งสองถึงแค่การจับมือกัน ฉะนั้นจตุภูมิถึงได้หิวจนถูกนรมนดึงดูดไป “อันนั้นอะไร?” ปรพลถามอีกครั้ง “เฮ้ย นายยังไม่ตายใจใช่ไหม?” จรินทร์โมโหอีกแล้ว ยกมือขึ้นมาชี้ปรพล ปรพลยิ้ม ยื่นมือไปจับมือของเธอเข้ามาในฝ่ามือ “ฉันเป็นเหมือนคนที่ไม่ทำตามสัญญาหรอ? บอกแล้วว่าจูบหนึ่งครั้ง ฉันก็จะช่วยเธอ ถึงแม้เธอไม่ได้เป็นฝ่ายรุก แต่ฉันเป็นว่าที่สามีของเธอ อายยุยังมากกว่าเธอด้วย ไม่คิดอะไรมากกับเธอหรอก" ถูกฉวยโอกาสแล้วยังต้องเป็นเด็กดีอีก “งั้นนายต้องไปสืบให้ฉัน สืบให้ชัดชัดเจนเจน!” ไม่งั้นเธอคงเสียเปรียบมาก “สืบอะไร?” เห็นเธอเป็นแบบนี้ ปรพลก็อยากจะแกล้งเธอ จรินทร์จะระเบิดแล้ว “ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้? ฉวยโอกาสแล้วไม่อยากรับผิดชอบใช่ไหม?” “ฉวยโอกาสอะไร? ฉันจำไม่ได้จริงๆ เธอทำอะไรไปบ้างนะ ฉันขอคิดดูแปปหนึ่ง?” ปรพลในตอนนี้ สมกับ "คนร้ายเจ้าเก่า" จริงๆเลย “อ้า!” จู่ๆจรินทร์ก็ยืนขึ้นแล้วพุ่งไปทางปรพล “ปรพล ฉันจะสู้กับนาย!” นี่เป็นครั้งแรกเลยที่จรินทร์เรียกชื่อเต็มของปรพล แต่ก็เป็นเพราะว่าโมโห สติก็เลยหายไปหมด ปรพลมองเธอเหมือนแค่แมวน้อยตัวหนึ่งที่กำลังจะระเบิด รู้สึกแค่ว่าตลก ยังรับเธอมากอดด้วย ให้เธอกอดคอของเขาไว้ เขาไม่ต่อต้านเลยซักนิด ยังเป็นห่วงว่าจรินทร์จะล้มลง “พูด พูดว่านายรู้แล้ว ไม่งั้นฉันบีบคอนายตายแน่ บีบนายตายแล้วฉันค่อยฆ่าตัวตาย” แววตาของจรินทร์เต็มไปด้วยความโมโห แต่หน้าตาของเธอไม่หน้าตกใจเลย ทำให้แต่คนอื่นรู้สึกน่ารัก “ได้ ได้ ฉันรู้แล้ว ฉันรู้แล้ว ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องงอแงแล้ว รีบๆลงไป" ปรพลรู้สึกว่าถ้าจรินทร์ยังคงอยู่แบบนี้ต่อไป เขาอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว “เฮ้อ! รู้จักความโหดฉันแล้วสินะ? ครั้งหน้าถ้ากล้า…..” จรินทร์พูดถึงตรงนี้แล้วก็ไม่พูดต่อแล้ว เพราะเธอรู้สึกได้ว่ามีขาข้างหนึ่งเธอวางอยู่ระหว่างตักของปรพล เมื่อกี้เธอดิ้นไปดิ้นมาตอนทับอยู่บนตัวปรพล ตอนนี้มีของขึ้นมาอยู่บนตักเธอแล้ว สีหน้าของจรินทร์เขินอายมาก แก้มออกแดงๆ เธอรีบถอยหลัง อยากจะออกจากปรพล แต่กลับลืมไปว่าเธออยู่บนโซฟา ข้างหลังว่างเปล่า เธอกลัวว่าจะล้มลงไปอย่างเร็ว แต่ปรพลกลับยื่นมือรับตัวเธอไว้ ดึงเธอกลับไปอีกครั้ง เธอล้มอยู่บนตัวปรพลท่าเดิม “นาย….” จรินทร์รู้สึกอายไปทั้งตัว ถูกปรพลจับ ก็เหมือนกับนกที่ถูกยิง อยากจะหนีไปให้ไกล แต่ว่าเธอไม่ได้วู่วามเหมือนรอบที่แล้ว และรู้ว่าไม่ควรล้มลงทางนั้น เธอลุกขึ้นแล้วถอยออกจากโซฟา เธอนำขาที่ทับอยู่บนระหว่างขาของปรพลลงก่อน แล้วใช้มือข้างขวาดันตัวขึ้น แต่ครั้งนี้เกิดปัญหาอีกแล้ว เธอไปดันถูกส่วนนั้นของปรพลพอดี “อ้า!” จรินทร์ทนไม่ได้ส่งเสียงดังขึ้น ถูกประพลจับมือเธอไว้ แล้วร่างกายเธอก็หมุน จากนั้นก็ถูกปลพรทับลงบนตัวเธอ “อย่าขยับ" เสียงของปรพลแหบมาก ดังขึ้นข้างหูของเธอ มีไอความร้อนอุ่นๆเป่าลงบนหูเธอ ทำให้เธอเกิดอาการสั่น “นาย นาย นาย….” จรินทร์พูดไม่ออก ร่างก็ยังสั่นอยู่ตลอกเวลา อาจจะเป็นเพราะหัวใจเต้นเร็วเกิน ก็เลยทำให้ร่างกายสั่นมั้ง? จรินทร์กอดเขาไว้ ไม่ขยับเลย “ฉันกอดสักพักก็ได้แล้ว อย่าขยับไปมั่ว เป็นเด็กดีนะ" จรินทร์ไม่กล้าขยับไปมั่วจริงๆ แม้กระทั่งลมหายใจก็เบาบาง เธอกลัวว่าปรพลจะโมโหขึ้นกะทันหัน แล้วทำอะไรกับเธอ ถึงแม้เธอจะเป็นว่าที่ภรรยาปรพล แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าจะถึงขั้นนั้น! “อัย!” ปรพลถอนหายใจที่ข้างหูจรินทร์อีกครั้ง จรินทร์ไม่ขยับเลย แต่การกระทำบนตัวเขากลับนานมากจึงจะหยุดลง พอเห็นสาวน้อยที่ตกใจอยู่ในอ้อมกอด ต้องเป็นยัยดื้อที่รู้แต่จุดไฟแต่ไม่นึกถึงภัยในภายหลังแน่นอน เขาไม่มีทางแล้ว ได้แต่ลุกขึ้น แล้วเดินตรงไปทางห้องน้ำ ปรพลเดินไปจะครึ่งวันแล้วจรินทร์จึงจะดึงสติกลับมาได้ นอนอยู่บนโซฟาสูดอากาศที่ปลอดโปร่ง รู้สึกว่าห้องรับแขกไม่ปลอดภัย รีบลุกขึ้น แล้วหลบเข้าไปในห้องนอน กลับถึงห้องนอน จรินทร์นอนลงบนเตียงด้วยความเครียด ทำไมเธอต้องวิ่งลงไปยั่วโมโหปรพลด้วย? ทำไมเธอต้องวิ่งลงไปยั่วโมโหปรพลด้วย? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอควบคุมตัวเองไม่อยู่ ก็ไม่มีทางล้มลงบนตัวของปรพลแน่นอน ไม่ล้มลงไปก็จะไม่เกิดเรื่องข้างหลังขึ้นแล้ว!