ตอนที่35 เดทกับผู้ชายอื่น

ต๭นที่35 เดทกับผู้ชายอื่น หลังจากเรื่องหน้าอายผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ทุกครั้งที่จรินทร์เจอปรพลมักจะหลบเข้าไปในห้องเหมือนหนูเจอแมว ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน พอจรินทร์คิดถึงเรื่องน่าอายในคืนนั้น เธอก็อยากจะยัดตัวเองเข้าไปในถุงแล้วตีตัวเอง ปรพลรู้ว่าเธอเป็นคนขี้อาย ก็เลยไม่ได้แกล้งเธออีก บวกกับครั้งที่แล้วที่เธอไปทำธุระข้างนอก โปรเจกต์งานที่วางแผนไว้ก็กำลังดำเนินงาน ไม่มีเวลาจริงๆ ก็เลยให้เธอหลบไป ในที่สุดเดชทัตก็ถูกปลดปล่อย แต่งตัวสวยงามเข้ามาในบ้านปรพล แล้วนัดจรินทร์ออกไปเล่น “ในที่สุดนายก็ยอมมาหาฉัน นายไม่รู้เลยว่าช่วงเวลานี้ฉันจะเบื่อตายแล้ว" ช่วงเวลานี้เธอทรมานจริงๆ กลับมาถึงบ้านก็ต้องหลบๆซ่อนๆกลัวว่าปรพลจะเห็น เธออยากจะรออยู่ที่จนถึงกลางคืนแล้วนอนไปเลย “ฉันก็เหมือนกัน ท่านประธานปรพลไม่ให้ฉันมาหาเธอ เวลาไม่ถึงฉันไม่กล้ามาเลย" เดชทัตทำหน้าเครียด ทุกวันนี้นอกจากถ่ายทอดสดเขาก็ไม่มีอะไรทำแล้ว ช่วงเวลานี้ไม่ได้เจอปรพล เขารู้สึกว่าถ่ายทอดสดก็ไม่ได้สนุกอะไร โชคดีที่สามารถผ่านมาได้ “ไม่ต้องพูดแล้ว พวกเรารีบไปเถอะ!” จรินทร์กลัวว่าเดี๋ยวถ้าปรพลกลับมาแล้ว พวกเธอก็ไม่สามารถไปได้แล้ว ทั้งสองเดินออกจากบ้านปรพล หลังจากถึงห้างแล้ว จรินทร์ให้เดชทัตไปเลือกชุดผู้ชายหนึ่งชุด “รีบไปเปลี่ยนกลับเป็นผู้ชาย ฉันจะลากนายไปเดินห้าง นี่เป็นความฝันของฉันเชียวนะ!” “ไม่ได้ ไม่ได้ แบบนี้เธอจะมาทำร้ายฉันได้ ท่านประธานปรพลไม่อดใจที่จะลงมือกับเธอ แต่เขาลงมือกับฉันรุนแรงมาก เขาทำอะไรไม่ออกเลย ไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้องเลยซักนิด!” เดชทัตมีความต้องการชีวิตรอดสูงมาก ก่อนหน้านี้ปรพลบอกเขาว่า ถ้ามาหาจรินทร์ห้ามแต่ผู้ชายมา เขาจำไว้ในใจตลอด! จรินทร์ได้ยินเดชทัตบอกว่าปรพลไม่อดใจที่จะลงมือกับเธอ ใบหน้าเธอก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย ยัยสุนัขจิ้งจอกนั่นลงมือกับเธอไม่น้อยเลย! “กลัวอะไร? ตอนนี้อยู่ข้างนอก รอเราช้อปปิ้งเสร็จแล้วค่อยเปลี่ยนกลับก็ได้แล้วนิ?” จรินทร์พูดหว่านล้อม “นายดูนายตอนนี้สิ ไปถึงไหนก็เป็นจุดเด่นไปหมด ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ในการช้อปปิ้งของพวกเรา" เดชทัตคิดดูแล้วก็จริง แค่เปลี่ยนก่อนกลับบ้านก็ได้แล้ว ปรพลก็จะไม่เห็น “ไปไปไป!” เดชทัตดจรินทร์ไปเลือกชุดผู้ชาย คนที่เกิดมาดูดีต่างก็มีแต่ข้อดีไปหมด ไม่ว่าใส่อะไรก็สามารถดึงดูดสายตาของผู้คนได้ ผ่านไปไม่นานเดชทัตก็เปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว ลากจรินทร์แล้วช้อปปิ้งต่อ “ชุดนี้แย่เกินไปแล้ว ฉันแค่เห็นแก่เธอก็เลยใส่สักพัก ปกติสูทที่ฉันใส่ต่างก็มาจาก….” เดชทัตรู้สึกรังเกียจเสื้อผ้าบนตัวของตัวเอง ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกจรินทร์พูดแทรก “หยุด! นายลองดูบนตัวฉันก่อน ของไม่กี่บาทจากลาซาด้า ใส่แล้วก็สวยเหมือนกันไม่ใช่หรอ?” จรินทร์พูด “คนสวยๆอย่างพวกเรา ก็ไม่ต้องเลือกเสื้อผ้าขนาดนั้นแล้ว ให้ชุดธรรมดาของร้านเขามีทางออกหน่อย" “มีเหตุผล!” เดชทัตหัวเราะ แล้วดึงจรินทร์ “เราไปเล่นที่สวนสนุกกันเถอะ?” เดชทัตรู้ที่มาของจรินทร์ รู้สึกว่าในวัยเด็กเธอน่าจะไม่เคยเล่นอะไรแบบนี้ ก็เลยอยากไปเธอไปเล่นที่สวนสนุก “ไปเถอะ อยากไปตลอดเลย แต่ว่าไม่มีคนพาไป" สถานที่สวนสนุกแบบนี้ ถ้าไม่มีคนไปเป็นเพื่อน ไปคนเดียวก็ช่างโดดเดี่ยวเกินไปแล้ว ทั้งสองเล่นเครื่องเล่นอย่างมีความสุขไปทั้งหมด เหนื่อยจนเหงื่อแตกไปหมด แต่ก็เล่นได้อย่างสนุกจริงๆ จรินทร์พูดคุยกับเดชทัตตลอดทางเลย เดชทัตเห็นเธอเป็นแบบนี้ ในใจก็รู้สึกดีใจ ออกมาจากสวนสนุก เดชทัตพาจรินทร์ไปทานข้าวที่ร้านอาหาร การเลือกร้านอาหารทำให้ทั้งสองเกิดการคัดค้านกันขึ้นมา “ฟังฉัน ไปกินร้านอาหารธรรมดาก็ได้แล้ว ร้านอาหารระดับห้าดาวก็ช่างเถอะ ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย" จรินทร์พูด “ไม่ได้ พี่เลี้ยงเอง จะไปร้านอาหารธรรมดาได้ไงล่ะ ต้องฟังฉัน ไปร้านอาหารระดับห้าดาวเลย” เดชทัตพูดยืนหยัด จรินทร์ก็พูดไม่ถูก เธอลากเดชทัตเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่ง เดชทัตก็ดึงมือกันไว้ ทั้งสองต่างคนต่างดึง ดูว่าใครมีแรงเยอะกว่า ขณะที่กำลังดึงอยู่ พวกเขามองไม่เห็นว่าหน้าตลาดมีนรมนและรวินท์กำลังจับมือกันเดินตลาดอยู่ “ฉันไม่ได้ดูผิดไปใช่ไหม นั่นคือจรินทร์ใช่ไหม? นายรีบดูสิ" นรมนหยุดลง จับไปที่ข้างๆของรวินท์ จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้ว กำลังถ่ายภาพข้างหน้าอยู่ “ใช่เธอ" รวินท์พูด “ไปไป เราตามเขาไป!” นรมนดีใจมาก เธอไม่สนใจที่จะเดินตลาดกับรวินท์แล้ว ดึงมือของเขาแล้วพุ่งตรงไปทางจรินทร์และเดชทัต สุดทายจรินทร์ก็แพ้ให้กับเดชทัต ถูกลากไปที่ร้านอาหารห้าดาว ทั้งสองหาที่นั่ง แล้วนั่งในฝั่งเดียวกัน ในตอนที่สั่งอาหารศีรษะของทั้งสองใกล้ชิดกัน แล้วกำลังสั่งอาหารอย่างจริงจัง การกระทำของเพื่อนสนิทระหว่างพวกเขาสองคน คนนอกดูแล้ว โดยเฉพาพนรมน ทั้งสองต้องลงเรือลำเดียวกันแน่ จรินทร์ช่างกล้ามาก กลับเดทกับผู้ชายอื่นลับหลังปรพล! นรมนจับโทรศัพท์ไว้ ถ่ายรูปไม่หยุดตลอดเวลา จนกระทั่งทั้งสองทานอาหารเสร็จ เรียกรถแล้วขึ้นรถไป ถึงได้ละสายตาจากพวกเขา เธอถึงได้มีเวลาดูผลประโยชน์ของตัวเอง “ดีจริงๆ!” นรมนดีใจมาก ยื่นมือไปทางรวินท์ “เอาโทรศัพท์นายให้ฉันแปปหนึ่ง ฉันจะส่งพวกนี้ไปให้ปรพล ให้เขาดูว่าว่าที่ภรรยาที่ไม่มียางอายทำเรื่องหักหลังอะไรเขาบ้าง!” “ทำไมไม่ใช้โทรศัพท์เธอส่ง?” ถึงแม้รวินท์จะถามแบบนี้ แต่ก็ยังนำโทรศัพท์ให้เธอ “ฉันอยาก แต่ว่าครั้งที่แล้วที่โทรหาปรพล เขาโมโหแล้วก็บล็อกฉันแล้ว" หลังจากนรมนเห็นความสัมพันธ์ระหว่างจรินทร์และเดชทัตแล้ว ก็ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของรวินท์เลย ดึงเธอมาถ่ายรูปด้วย เวลานี้ยังเอาโทรศัพท์ของเขาส่งข้อความให้ผู้ชายที่ตัวเองชอบอีก ในฐานะที่เป็นแฟน รวินท์อาจจะเป็นคนหนึ่งที่โดดเดี่ยว นรมนส่งรูปภาพเรียบร้อยแล้ว ยังกังวลว่าปรพลจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่ง เธอก็เลยใส่ชื่อตัวเองลงไปด้วย ในตอนที่ปรพลได้รับข้อความ คือตอนนี้พึ่งประชุมเสร็จพอดีกำลังจะออกจากห้องประชุม ครั้งแรกที่เห็นรูปภาพ สถานการณ์ข้างๆเย็นลงไปหมดเลย คนที่อยู่ข้างหลังเขาตกใจมาก รอเขาเดินออกไปไกลแล้วจึงจะเดินตามออกไป ฐากูรเป็นคนที่โชคร้ายที่สุด เขาป็นเลขาของปรพล คนอื่นสามารถหลบได้ แต่เขากลับต้องเดินตามปรพลเข้าไปในห้องทำงาน เป็นอย่างที่คิดไว้เลย พอประตูห้องทำงานปิดลง ปรพลก็โยนเอกสารทั้งบนไว้บนโต๊ะ ทำให้ฐากูรตกใจมาก ตื่นเต้นจนขยับแว่นบนจมูกไปไม่กี่ที “นำรูปภาพพวกนี้ปริ้นท์ออกมา" ปรพลนำโทรศัพท์ให้ฐากูร “ข้อความข้างล่างก็ปริ้นท์ออกมาด้วย ปริ้นท์ออกมาสองชุด เร็วๆ!” ฐากูรจับโทรศัพท์ไว้ แล้ววิ่งออกมาจากห้องทำงาน ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงฐากูรก็ปริ้นท์รูปภาพประมาณยี่สิบรูปออกมาแล้ว ชัดเจนมาก เขาจึงพึ่งดูออกว่าคนๆนั้นคือว่าที่ภรรยาของปรพล ถึงว่าล่ะเจ้านายจึงได้โมโห ที่แท้ก็ว่าที่ภรรยาของเขาแอบไปมาหาสู่กับผู้ชายลับหลังเขานี่เอง ปรพลได้รับรูปภาพพวกนี้แล้ว ยังเปิดดูทีละรูปๆอีก เขาถูกจรินทร์ที่แปลกประหลาดอยู่บนรูปภาพแทงตา ยัยเด็กนั้นไม่เคยร่าเริงต่อหน้าเขาขนาดนี้เลย! วันที่อัพต่อ 2019-12-02