ตอนที่36 ครั้งสุดท้าย

ต๭นที่36 ครั้งสุดท้าย นรมนพารวินท์กลับไปกินข้าวที่บ้าน ทั้งบ้านนั่งรอกินข้าวอยู่ที่โซฟาอย่างมีความสุข “ดูจากการกระทำที่ดีของนายวันนี้ ฉันตัดสินใจคบกับนายต่อ" ประโยคนี้ของนรมนก็ไม่ได้จะหลบชัชพลและสวรส พวกเขาคิดว่าคำพูดของเธอไม่ได้มีปัญหา จากที่พวกเขาดูแล้ว ตระกูลเกตุทัตและตระกูลไกลดอนจะเป็นคนบ้านเดียวกันแล้ว ถึงแม้รวินท์จะมีบริษัทเล็กๆของตัวเอง แต่เขาก็เป็นคนที่ก่อร่างสร้างตัวเอง ยังไงก็สู้บ้านมหาเศรษฐีไม่ได้ เขาถึงขั้นอยู่กับนรมนยังถือว่าหวังของสูงเลย “นั่นเป็นวาสนาของฉันจริงๆ" รวินท์ยิ้มอย่างนอบน้อม แต่รอยยิ้มของเขาไม่ได้จริงใจขนาดนั้น “ในเมื่อเข้าใจแล้ว ต่อจากนี้ก็อยู่ด้วยกัน รวินท์ก็ไม่เลว แกต้องรักษาดีๆนะ" ชัชพลพูด สวรสก็คอยสนับสนุนอยู่ข้างๆ แต่เธอรู้ว่ารวินท์แค่คนแก้เหงาชั่วคราวของนรมน ถ้าจะแต่งงานกัน คนอย่างรวินท์ ยังไม่เหมาะสมกับลูกสาวเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะรวิรท์ใส่ใจนรมน สวรสไม่มีทางให้เขาเข้ามาในบ้านเกตุทัตแน่ๆ คนรับใช้ออกมากจากห้องครัว ในตอนที่กำลังจะเตรีนมตัวเรียกพวกเขามาทานอาหาร ข้างนอกก็มีคนรับใช้อีกคนวิ่งเข้ามา พูดอย่างกระวนกระวายว่า “คุณผู้ชาย ท่านประธานปรพลมาแล้วค่ะ สีหน้าของเขาดูแล้วไม่ค่อยดีเลยค่ะ" คำพูดพึ่งพูดจบ ปรพลก็เดินเข้าประตูมาเลย พุ่งมาทางโซฟาโดยตรงเลย ชัชพลมีความงงเล็กน้อย งงที่ชัชพลมา จรินทร์ไม่ได้บอกพวกเขาเลย พวกเขามีความตกใจเล็กน้อย “ท่าน ท่านประธานปรพล…..” ชัชพงยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นปรพลเดินมาทางนรมนแล้ว ยกมือขึ้นแล้วนำรูปภาพฟาดลงบนหน้าของนรมน ใช้แรงขนาดมาก บนใบหน้าที่อ่อนโยนของนรมนถูกรูปภาพกรีดเป็นลอย รูปภาพปลิวเต็มพื้น รวินท์ดูก็รู้เลยว่าเป็นรูปภาพเมื่อกลางวันที่นรมนถ่าย เป็นรูปของจรินทร์กำลังดึงไปดึงมากับผู้ชายที่หน้าตลาด “นี่ โอ้ยพระเจ้า นี่เป็นจรินทาน์ เธอทำเรื่องแบบรี้ได้อย่างไร?” สวรสเก็บรูปภาพรูปหนึ่งขึ้นมา ดูไปแวบหนึ่งแล้วตะโกนดังยึ้น บนใบหน้าเป็นความตกใจ แต่ที่ตริงแล้วในใจเธอรู้สึกมีความสุขมาก ชัชพลไม่ได้ดูรูปภาพ แต่พอได้ยินคำพูดของปรพลแล้ว ถึงก้มเก็บรูปที่ตกอยู่บนโซฟาขึ้นมาหนึ่งรูป เป็นภาพที่หัวชิดหัวของเดชทัตและจรินทร์กำลังสั่งอาหารกันอยู่ ดูจากบนรูปภาพแล้ว ทั้งสองเหมือนกำลังจูบกัน ถึงแม้ในรูปจะถ่ายไม่โดนหน้าของเดชทัต แต่รูปร่างของเขาจะผอมกว่าปรพลอย่างเห็นได้ชัดเจน ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ปรพล “ยัยไม่รู้จักยางอาย เธอทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ยังไง!” ชัชพลรู้สึกแค่ว่าผิดหวังมาก นี่จรินทร์จะทำลายพวกเขาหรอเนี่ย? เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจรินทร์ ให้เธอกลับมาขอร้องปรพลดีๆ “นรมน เธออธิบายหน่อยว่านี่หมายความว่าอะไร?” ปรพลเปิดปากพูด ทำให้ชัชพลที่กำลังจะกดโทรออกหยุดชะงักไปเลย “ให้นรมนอธิบายได้ยังไง? นี่เป็นเรื่องเลวๆที่จรินทร์นำนิ?” สวรสรู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อย เวลานี้ปรพลควรอารมณ์เสียใส่จรินทร์ไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงพุ่งมาทางนรมนล่ะ? หน้าของนรมนถลอกแล้ว มีเลือดไหลลงมา เธองงกับปรพลมาก ผ่านไปนานมากเธอจึงจะดึงสติกลับมาได้ “ฉัน ฉันอธิบายอะไร? ท่านประธานปรพลไปหาจรินทร์สิ เธอไม่ได้กลับบ้านใช่ไหม ให้พ่อเรียกเอกลับมา" รวินท์ดูรูปภาพบนพื้นพวกนั้นแล้วมองดูหน้าของปรพลอีกที ก็รู้แล้วว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายเหมือนภายนอกอย่างนั้น คงจะเป็นเพราะนรมนทำผิดอีกแล้ว แต่ว่าฐานะที่เป็นแฟนหนุ่มที่อ่อนโยน รวินท์ไม่ได้สนใจอย่างอื่น เขาดึงประดาษมาใบหนึ่ง นั่งไปทางข้างๆของนรมน แล้วช่วยเธอเช็ดเลือดบนใบหน้าเธอเบาๆ “ไป อย่ามาเพิ่มความยุ่งที่นี่!” นรมนสะบัดมือของรวินท์ออก ท่าทีที่มีต่อเขาแตกต่างกับปรพลมาก รวินท์อดทน แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อย่าพึ่งเอาแต่โมโห แผลบนหน้าเธอจะต้องจัดการก่อน อาจจะเหลือลอยแผลเป็นได้ เธอไม่รีบหรอ? จะตีจะด่า รอฉันทายาให้เธอก่อนได้ไหม?” นิสัยที่ถูกตามใจแบบนี้ สามารถเรียกได้ว่าอยู่ในรังเลย ตามหลักการแล้ว ถูกผู้ชายคนหนึ่งกระทำต่อแบบนี้ ถึงแม้จะไม่หวั่นไหวก็ต้องซึ้งใจ แต่ว่านรมนไม่ใช่ เธอด่ากลับว่า “อย่าไร้สาระแล้ว ไปไกลๆ ไอ่ของไม่มีประโยชน์!” รวินท์ได้ยินว่าให้ไปไกลๆ จึงเหลือเวทีให้บ้านเกตุทัต ให้ปรพลค่อยๆสั่งสอนพวกเขา “ท่านประธานปรพล มีอะไรเข้าใจผิดหรือเปล่า?” ชัชพลก็ไม่รู้แล้วว่าควรโทรออกดีไหม ยืนงงอยู่ที่เดิม รู้สึกแค่ว่าปวดหัวมาก “ใช่เรื่องเข้าใจผิดหรือเปง่า ถามลูกสาวแสนดีของพวกคุณดูก็รู้แล้ว" เสียงทุ้มใหญ่ของปรพลแพร่กระจายดังในห้องรับแขก ช่องว่างที่สามารถได้ยินได้ จู่ๆก็ทำให้บ้านเกตุทัตหายใจไม่ค่อยสะดวก “นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” สวรสก็ไม่เข้าใจ แต่ในไม่ช้าเธอก็หาข้อความบนกระดาษเอสีเจอ ข้างบนมีข้อความหนึ่งพิมพ์ไว้ว่า “ฉันคือนรมน ไม่ต้องขอบคุณ" ชัดเจนเลยว่า ความหมายข้อความบนกระดาษใบนี้จะบอกเขาว่า รูปภาพพวกนี่นรมนเป็นคนถ่ายเอง “นรมน นี่แกเป็นคนถ่ายหรอ? แกเห็นจรินทร์อยู่กับผู้ชายอื่นจริงๆหรอ?” ชัชพลพูดด้วยความโมโห นรมนไม่รู้เลยว่าเธอทำอะไรผิด ถึงได้มำให้ปรพลโมโหขนาดนี้ แต่เธอพูดอย่างน่าสงสารว่า “ใช่แล้ว ฉันกับรวินท์เห็นพร้อมกัน ฉันก็แค่ไม่อยากให้ท่านประธานปรพลถูกหลอก ถึงได้ถ่ายให้เขา!” ชัชพลได้ยินตำพูดนี้แล้ว อยากจะฉีกปากเธอมาก เรื่องแบบนี้ จะบอกไปตรงๆได้อย่างไร นี่เป็นการให้ทางตายแก่ตระกูลเกตุทัตชัดๆไม่ใช่หรอ? หลังจากเห็นแล้ว กลับมาบอกเธอ หรือไปเตือนจรินทร์ไม่ดีกว่าหรอ? “แล้วคุณนรมนรู้ไหมว่าคนในภาพนี้คือใคร?” ปรพลถาม นรมนส่ายหัว รวินท์ยิ่งมั่นใจขึ้นไปอีกว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ “นี่เป็นน้องสาวของฉัน เธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจรินทร์ ที่เธอแต่งตัวเป็นแบบนี้เธอแค่แกล้งเล่น” ปรพลไม่ดูคนในบ้านเกตุทัตที่มีสีหน้าตกใจเลยแม้แต่นิด “ตระกูลเกตุทัตมีปัญหาด้านสมองหรอ? ถ้าไม่อยากเห็นฉันกับจรินทร์อยู่ด้วยกัน งั้นก็ยกเลิกงาแต่งเลย ฉันจะได้ไม่ได้รับการรบกวนจากพวกเธอครั้งแล้วครั้งเล่า" “อย่า อย่าวู่วามสิท่านประธานปรพล เป็นเพราะยัยนี่ไม่รู้เรื่องเอง!” ชัชพลร้องขอ พูดจบเขาก็เดินไปยังข้างหน้าของนรมน ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าเธอไปหนึ่งที การตบครั้งนี้แรงมาก นรมนถูกตบล้มบนโซฟาเลย นรมนจับหน้าแล้วร้องไห้ขึ้นมา สวรสเก็บรูปภาพขึ้นมาดูอีกรอบ แล้วพูดพึมพำว่า “นี่ นี่เป็นเด็กผู้หญิงหรอ?” ถึงว่าล่ะครึ่งหน้าที่โผล่ออกมาสวยงามมาก เป็นผู้ชายไม่ควรมีความสวยแบบนี้ “ชัชพล นี่เป็นครั้งสุดท้าย ไม่ว่าใครก็ตามในตระกูลเกตุทัต กล้ามาทำเรื่องไม่ดีต่อหน้าฉันอีก ฉันให้ตระกูลเเกตุทัตหายไปในเมืองAแน่!” หลังจากปรพลพูดจบ ก็เดินกลับไปด้วยสีหน้าที่แย่ เมื่อกี้ที่เขาพูดว่าจะยกเลิกงานแต่ง แต่ไม่ได้มีความคิดแบบนี้จริงๆ แค่ให้ชัชพูลรู้สึกมีความอันตราย จะได้ไปพูดต่อหน้าจรินทร์ด้วย ไม่ต้องรู้ว่าที่เขาตรงนี้จะมาก็มาจะไปก็ไป ชัชพลตกใจในคำข่มขู่นี้จนขาอ่อนไปหมด ล้มลงบนพื้นโดยตรงเลย คนทั้งคนเหมือนกำลังอยู่วันสิ้นโลกเลย “นรมน โทษแกที่ไม่รู้เรื่อง ไม่ได้เรื่องอะไรเลย พูดกับแกตั้งนานแล้วว่า ท่านประธานปรพลไม่ใช่คนที่เธอจะเล่นได้ ไปจ้องจรินทร์อยู่ทั้งวันทำไม? ยังจ้องแต่หาข้อผิดของจรินทร์อีก ดึงเธอลงมาจากตำแหน่งว่าที่ภรรยาท่านประธานปรพล แกเล่นเสร็จแล้ว มีข้อดีอะไรกับแกบ้าง?” ชัชพลตะโกนร้องอยู่ที่พื้น