ตอนที่37 ถูกจับได้แล้ว

ต๭นที่37 ถูกจับได้แล้ว “ขอโทษนะ พ่อ ฉันไม่รู้ว่าเรื่องราวจะกลายเป็นแบบนี้ ขอโทษ" นรมนตกใจมากจริงๆ นอกจากเธอจะร้องไห้ นอกจากเธอจะพูดขอโทษก็ไม่รู้ว่าควรทำอะไรแล้ว รวินท์มานั่งยังข้างๆเธออีกครั้ง แล้วกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างระมัดระวัง ปลอบใจด้วยเสียงเบาว่า “ไม่ต้องร้องแล้ว เธอร้องไห้แล้ว ใจฉันสลายหมดเลย" “แกยังมีหน้ามาร้องไห้อีก? กี่ครั้งแล้ว? ทุกครั้งที่ให้แกทำงานแกไม่เคยทำได้ดีเลย ครั้งนี้ยังทำให้ท่านประธานปรพลโมโหอีก ที่แกมาทวงหนี้ตระกูลเกตุทัตหรอ?” ชัชพลโมโหมากจริงๆ ตอนแรกความสัมพันธ์ของเขาและปรพลพึ่งจะดีขึ้นไม่นาน ตอนนี้ก็ถูกนรมน ทำลายแล้ว “ที่รัก พูดอย่างนี้ฉันก็ไม่ค่อยเห็นด้วยนะ นรมนมาทวงหนี้? งั้นจรินท์ถึงจะเป็นลูกสุดที่รักของนายหรอ? ได้ นายเมื่อนายไม่ชอบสองแม่ลูกเรา งั้นพวกเราไปดีไหม? เหลือที่ให้ลูกเมียน้อยของนาย!” สวรสเห็นว่านรมนตกใจขนาดนี้ก็เจ็บใจเหมือนกัน พูดจบแล้วก็ดึงเธออกไป นรมนไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เธอรู้ว่าตัวเองทำความผิดแล้ว แต่เธอไม่เคยคิดที่จะออกจากบ้านเกตุทัตไป ออกจากบ้านเกตุทัตไปเธอก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแล้ว “แม่ ฉันไม่ไป ทำไมฉันต้องหลีกที่ให้ยัยคนเลวๆนั้นด้วย?” นรมนพูดพลางร้องไห้ ชัชพลเห็นสองแม่ลูกดึงกันไผดึงกันมา บนใบหน้ามีแต่ความรำคาญเต็มไปหมด “พอแล้ว ไม่ต้องแสดงแล้ว!” ชัชพลตะโกน “ดีที่สุดคือพวกแกโชคดีท่านประธานปรพลไม่ยกเลิกงานแต่งกับจรินทร์ ไม่งั้นพวกแกจะทำยังไง? ตระกูลเกตุทัตจะทำยังไง? ตระกูลเกตุทัตจบ พวกแกก็จบเหมือนกัน!” “ฉันไม่รู้จริงๆว่าคนนั้นเป็นผู้หญิง!” นรมนดึงรวินท์มาแล้วถาม “ตอนนั้นที่นายอยู่กับฉัน นายดูแล้วคนๆนั้นเหมือนผู้หญิงไหม?” รวินท์เห็นว่าหัวเรื่องคุยมาอยู่บนตัวของตัวเองแล้ว จึงอธิยายว่า “คุณอาชัชพล เรื่องนี้ไม่โทษนรมนครับ ผมกับนรมนเห็นพร้อมกัน คนที่อยู่กับจรินทร์ ดูไม่ออกเลยครับว่าเป็นผู้หญิง" “ไม่โทษเธอจะโทษแกหรอ?” ชัชพลชี้ไปทางรวินท์ “เธอไม่รู้เรื่อง แกยังไม่รู้เรื่องพร้อมกับเธออีก? ไม่พูดเรื่องที่ว่าคนๆนั้นเป็นน้องสาวของท่านประธานประลหรือเปล่า แกเห็นเธอถ่ายรูปก็ควรจะห้ามไว้ จรินทร์เป็นลูกสาวของฉัน เธอทำเรื่องน่าอายอะไร มันเกี่ยวข้องกับพวกแกหรอ?” สวรสพูดต่อว่า “ใช่แล้วรวินท์ ในฐานะแฟนของนรมน นายควรจะบอกเธอ อะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ ควรจะเตือนเธอ" นรมนผลักรวินท์ออกด้วยความไม่พอใจ แล้วพูดบ่นว่า “ใช่แล้ว ทำไมนายไม่ห้ามฉัน?” รวินท์ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว นี่คนทั้งบ้านเป็นอะไรกัน? สุดท้ายเรื่องนี้กลายเป็นความผิดของเขา? ตกลงเขาทำอะไรผิด ถึงแม้ในใจจะมีความไม่พอใจ แต่ว่ารวินท์ก็ยอมรับผิอย่างจริงใจ “ใช่ครับ คุณอาคุณน้าพูดถูก ต่อจากนี้ผมจะระวังครับ ไม่ให้นรมนทำอะไรมั่วๆอีก ครั้งเป็นเป็นความผิดของผมทั้งนั้นครับ หาคนรับผิดเจอแล้ว ทั้งบ้านต่างก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา แล้วนั่งลงอย่างสบายใจ นรมนก็ยังคงไม่เชื่อว่าผู้ชายที่เธอเห็นวันนั้นคือผู้หญิง นำรูปภาพขึ้นมาดูซ้ำแล้วซ้ำอีก ดูไปดูมาเธอก็รู้สึกว่าเดชทัตหน้าคุ้นๆ “ฉันคิดออกแล้ว!” จรินทร์ฉีกรูปภาพ “ฉันเคยเจอผู้หญิงคนนี้ เคยรังแกฉันที่ห้างพร้อมกับจรินทร์ ยังหลอกเงินฉันไปอีกหนึ่งหมื่น!” “เคยเจอแล้วแกยังดูผิดอีก แกเป็นหมูหรอ?” ชัชพลจะโมโหตายเพราะเธอ นรมนพูดอย่างไร้เดียงว่า “ฉันจะไปรู้ได้ไง เห็นจรินทร์อยู่กับผู้ชายคนอื่น ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ โทษรวินท์เลย ดึงก็ไม่ดึงฉัน" “ใช่ๆ เป็นความผิดของฉัน เป็นความผิดของฉันทั้งนั้น งั้นตอนนี้เธอยอมทายาหรือยัง? ถ้ายังไม่จัดการแผลบนหน้าเธอเดี๋ยวคงเหลือลอยแผลเป็นไว้นะ?” รวินท์พูดด้วยความอดทน ทั้งบ้านเกตุทัตเงียบสงบลง แต่ใน้บานปรพลกลับไม่สามารถเงียบได้ เดชทัตเปลี่ยนชุดผู้หญิงเรียบร้อย ถือของที่เขาซื้อให้จรินทร์ไว้เต็มมือ ทั้งสองเดินเข้าไปในบ้านอย่างมีความสุข ปรพลนั่งอยู่บนโซฟา เหมือนกับว่ารอนานมากแล้ว “จากประสบการณ์ที่เกือบจะตายของฉัน ฉันรู้สึกว่าแววตาคู่นี้ไม่ค่อยปกติ เดี๋ยวถ้าเจอโอกาสแล้วก็รีบๆเข้าไปเลยนะ" เดชทัตนึกออกว่าเรื่องที่ตัวเองแต่งชายและอยู่กับจรินทณ์ต้องถูกจับได้แน่ๆ “พี่ชาย วันนี้ฉันไปช้อปปิ้งกับจรินทร์ที่ห้าง ซื้อของขวัญมาให้พี่เยอะเลยนะ" เดชทัตเดินก้าวเท้าน้อยๆเข้าไปยังข้างหน้าของปรพล จรินทร์เห็นท่าทีที่สลิดของเธอ ก็รู้สึกผิด เดชทัตนำของวางไว้ข้างๆ ปรพลนำขึ้นมาแล้วทุบลงใส่หัวเขาเลย “ปัง!” ดังขึ้น ดังถึงขั้นจรินทร์ตกใจจนขาอ่อน เกือบจะล้มลงเลย เทียบกันแล้ว เดชทัตที่อยู่ใกล้ปรพลคงไม่ได้โชคดีขนาดนั้น เขารับความโมโหของปรพลเต็มๆ รับไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาขุกเข่าลงแล้ว “เดชทัต คำพูดที่ฉันเคยพูดกับนาย นายเห็นเป็นเรื่องตลกใช่ไหม?” หลังจากที่ปรพลพูดจบ ก็นำรูปภาพที่ปริ้นออกมาอีกชุดหนึ่งฟาดลงข้างหน้าของเดชทัต เดชทัตก้มหัวดู สีหน้าซีดจางไปหมด เขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้ไม่ควรทำ! โทษที่เขาไม่ยอมยืนหยัด กลับหลงใหลในคำพูดไม่กี่คำของจรินทร์ ตอนนี้แย่แล้ว! “พี่ เรื่องนี้ฉันอธิบายได้ พี่จะฟังไหม?” เดชทัตพูดอย่างระมัดระวัง “นายเห็นว่าฉันตาบอดหรอ? มีอะไรน่าอธิบายอีก?” ปรพลพูดด้วยความโมโห เมื่อกี้เขาอารมณ์เสียที่บ้านเกตุทัตไปทีหนึ่ง ตอนนี้สงบลงมากแล้ว ตอนแรกที่เห็นรูปภาพที่นรมนส่งมา แม้กระทั่งใจที่อยากจะฆ่าคนเขาก็มี พอปรพลโมโห เดชทัตก็ทำอะไรไม่ถูกเลย แม้แต่คำพูดก็ไม่กล้าพูด จรินทร์อยากพลางตัวให้ตัวเองมาก แต่เธอก็เดินไปด้วยความกล้าหาญ นำรูปในมือของเดชทัตมาดู “นี่…นี่….” ตอนแรกจรินทร์สงสัยว่าปรพลส่งคนไปตามสืบเธอ แต่พอเธอดูถึงภาพสุดท้าย เห็นข้อความที่นรมนเหลือไว้ เธอก็โกรธขึ้นมา “ยัยนรมนนี่ป่วยหรอ?” ปรพลมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา แววตานันรเหมือนกำลังจะถามว่า : เป็นเพราะนรมนป่วย หรือว่าเธอรนหาที่ตาย? จรินทร์ปิดปากไม่กล้าพูดอะไรแล้ว ก้มหัวรอปรพลสั่งสอนเธอ ทั้งสองยืนเรียงกัน คนหนึ่งคุกเข่า คนหนึ่งนั่งอยู่ เป็นเหมือนกับเด็กที่ทำความผิดเลย ปรพลพูดว่า “ถ้าวันนี้คนที่ถ่ายรูปพวกนี้ไม่ใช่นรมน เป็นนักข่าวพวกนั้น พวกเธอจะอธิบายกับคนอื่นยังไง? ว่าที่ภรรยาที่พึ่งกำหนดเสร็จไปอยู่กับน้องชาย นี่หน้าตาของตระกูลไกลดอนกับตระกูลของเดชทัตจะเอาอยู่ไหม? ทุกคำพูดที่เขาพูด ร่างกายของเดชทัตต่างก็สั่นตาม ตอนแรกจรินทร์ไม่ได้กลัวอะไร แต่เห็นเดชทัตตัวสั่นแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก เดชทัตฟังคำพูดของปรพล ถึงรู้ว่านี่พูดให้จรินทร์ฟัง ปรพลเป็นคนยังไง? เรื่องที่เขาอยากทำใครจะห้ามไว้ได้ หน้าตาของตระกูลไกลดอนและของตระกูลตัวเองเขาไม่ใส่ใจหรอก! แต่ว่าตอนนี้ชีวิตน้อยๆของเขาอยู่ในกำมือของปรพล แน่นอนว่าไม่กล้าที่จะเปิดเผย รับไว้เถอะ!” “ขอโทษพี่ชาย ต่อจากนี้ฉันไม่กล้าแล้ว พี่พูดอะไรฉันก็ฟังหมด" เดชทัตก็เตือนตัวเองในใจ ต่อจากนี้ห้ามหลงใหลกับคำพูดของจรินทร์แล้ว นี่เอาถึงชีวิตเลยนะ! “ดีที่สุดคือแบบนี้ ตั้งแต่วันนี้ไป ห้ามเจอเธออีก นายก็แต่งหญิงไปตลอด ในหนึ่งเดือนห้ามเปลี่ยน ตอนนอนก็ใส่!” ปรพลตัดสินใจโดยที่บนใบหน้าไม่มีสีหน้าอะไรเลย