ตอนที่39 การขอความช่วยเหลือ

ต๭นที่39 การขอความช่วยเหลือ “ตอนนี้ทำยังไงดีล่ะ?” ผ่านไปซํกพักจรินทร์ก็พูดขึ้นด้วยเสียงร้องไห้ เธอรู้ว่าชัชพลกำลังเครียดอยู่ เธอจะให้เขาเครียดอย่างนี้ ชัชพลอยู่ไม่เป็นสุข งั้นนรมนและสวรสก็อย่าหวังว่าจะอยู่เป็นสุข “ทำยังไงดี? ทำยังไงดี? แกถามฉันฉันจะไปถามใคร?” ชัชพลโมโหมาก “เรื่องแค่นี้ยังจัดการได้ไม่ดี แกยังมีหน้ามาร้องไห้อีก!” เขายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากตีคน ดีที่จรินทร์ใส่เพียงแค่ชุดธรรมดา ฉะนั้นจึงหลบได้อย่างฉับพลัน “พ่อ ทำไมพ่อไม่มีเหตุผลแบบนี้? เรื่องที่พ่อจัดการเองไม่ได้ ทำไมต้องให้ฉันไปทำ? อีกอย่างฉันก็ไม่ได้อยากเป็นว่าที่ภรรยาของปรพลอยู่แล้ว พ่อบังคับฉันไปเป็นเอง!” จริทร์พูดด้วยดวงตาที่แดง การแสดงของเธอราวกับนักแสดงชั้นนำเลย “แกไม่อยากใช่ไหม? กินของๆฉันอยู่ในที่ของฉันมาหลายปีขนาดนี้ ให้แกทำเรื่องแค่นี้แกก็ไม่อยาก? แล้วฉันจะเก็บแกไว้ทำไม? ออกไป ไป ต่อจากนี้แกก็ไม่ใช่คนในตระกูลเกตุทัตแล้ว” ชัชพลตะโกนร้อง จรินทร์ได้ยินแล้วก็อึ้งไปเลย ตอนแรกเธอแค่อยากมาป่วน ให้ทุดคนต่างก็อยู่ไม่เป็นสุข ไม่สบายใจเป็นเพื่อนเธอ คิดไม่ถึงเลยว่าปรพลจะโหดร้ายขนาดนี้ ถึงขั้นไม่ได้ยืนยันเรื่องให้ชัดเจนก่อน รู้สึกว่าเธอไม่มีผลประโยชน์แล้ว ก็ไม่เหมาะที่จะอยู่ในบ้านเกตุทัตอีกต่อไป เธอไม่ได้รู้สึกเสียใจ ที่จริงเธอมองชัชพลออกตั้งนานแล้ว ถึงขั้นมีความดีใจเล็กน้อย ไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเกตุทัตแล้ว ต่อจากนี้เธอก็ไม่ต้องสนใจชัชพลแล้ว เธออยากทำอะไรทำตามใจของตัวเองก็ได้แล้ว แต่คำพูดที่เธอพูดออกมากลับเป็นคำว่า “พ่อไม่อยากได้ลูกคนนี้แล้วจริงๆหรอ?” “รีบไปเถอะ บ้านนี้ไม่มีตำแหน่งให้แกอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว เลี้ยงแกมาหลายปีมานี้ ถือว่าเป็นผลกำไรของแก” นรมนทำท่าอวดดี หลายครั้งมากที่เธอและสวรสหาวิธีมากมายเพื่อที่จะไล่จรินทร์ออกจากบ้าน แต่คิดไม่ถึงว่าความผิดพลาดในครั้งนี้ จะทำให้ชัชพลไล่จรินทร์ไป ดีใจมากจริงๆ! “ไป อย่าให้ฉันเห็นแกอีก!” ชัชพลไม่ให้หน้าเลย ถึงแม้จรินทร์จะเป็นลูกสาวของเขา แต่ตอนนี้ทำผิดกับปรพลแล้ว เขากลัวว่าเขาจะถูกเชื่อมโยงไปด้วย รีบๆไล่เธอออกจากบ้านไปก่อนยังจะดีกว่า ยังไงเธอก็อายุไม่น้อยแล้ว อยู่ข้างนอกก็ไม่อดตายหรอก “ได้ ฉันไปตอนนี้เลย พอถึงเวลาแล้วอย่าเสียใจล่ะ!” จรินทร์ไม่อยากพูดมากอะไรแล้ว ถึงแม้เธอจะพูดโกหก แต่ก็ทำให้เธอมองออกว่าชัชพลไม่ได้สนใจเธอเลย ถือว่าเป็นผลที่ไม่ได้คิดเอาไว้ ชัชพลเสียใจตั้งแต่ตอนนี้แล้ว ที่ไม่ได้ดูแลลูกสาวสองคนนี้ดีๆ ถ้าไม่ใช่เพราะนรมนยั่วโมโหจรินทร์ จรินทร์ก็จะไม่ไปอ่อยปรพล จากนั้นปรพลก็จะไม่เปลี่ยนว่าที่ภรรยาเพราะเป็นห่วงหน้าตาของตระกูลไกลดอนแล้ว “พ่อ พ่ออย่าโมโหเลย คนแบบนี้ไม่เหมาะจะเป็นคนในตระกูลเกตุทัตเรา” นรมนนั่งไปทางชัชพล แล้วพูดอย่างไม่ดูตัวเองว่า “พ่อวางใจได้เลย ถ้าปรพลไม่ชอบจริทร์จริงๆ ฉันก็จะหาวิธีทำให้เขาชอบฉัน พอถึงเวลาบ้านเราและบ้านไกลดอนก็เป็นเครือญาติกันแล้ว” ชัชพลสูดหายใจเยือกใหญ่ ไล่จรินทร์ไปเขาก็ไม่สบายใจ พอคิดถึงว่าความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเกตุทัตและไกลดอนก็ถูกตัดขาดแล้ว เขายิ่งรู้สึกไร้เรี่ยวแรงไปใหญ่ “ใช่แล้วที่รัก อย่ามองให้แย่ขนาดนี้สิ ท่านประธานปรพลไม่ได้จะทำอะไรกับตระกูลเกตุทัตเรา ก็ถือว่าไม่ได้เกลียดเรา เขาก็แค่ไม่ยอมแต่งงานกับจรินทร์แล้ว พวกเราก็แค่วางแผนใหม่ก็ได้แล้ว” สวรสลูบหลังของชัชพล แล้วพูดเบาๆ “ช่างเถอะ รอผ่านไปสองวัน ฉันค่อยติดต่อหาท่านประธานปรพลอีกครั้ง” ชัชพลเหมือนแก่ไปสิบปีภายในพริบตา ลุกขึ้นมายังต้องใช้แรงขนาดมาก สุดท้ายก็ต้องจับสวรสไว้ค่อยๆลุกขึ้น แล้วเดินขึ้นตึกไป จริทร์ออกจากบ้านเกตุทัต ดวงตาของเธอแห้งกร้าน แต่เธออดไว้ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เดินออกมาไกลมากจึงจะเรียกรถกลับไป พอกลับถึงบ้านปรพล ถึงแม้จะไม่เจอปรพล แต่อาหารก็ทำเรียบร้อยใส่ไว้บนโต๊ะแล้ว พูดขึ้นแล้ว ชัชผลยังทำดีต่อเธอไม่ได้ครึ่งหนึ่งของปรพลเลย แต่เธอกลับทำให้ปรพลโกรธ เธอกินข้าวเย็นไป แล้วขึ้นตึกเข้าไปในห้อง นำคอมพิวเตอร์ออกมาดูรายการถ่ายทอดสดของเดชทัต มองดูคนที่ดูรายการถ่ายทอดสดของเดชทัตเป็นหมื่นๆคน แสดงความคิดเห็นเต็มไปหมด ดูไม่ออกเลยว่าคนพวกนั้นกำลังเฮฮาอะไรอยู่ แต่ว่าเธออารมณ์ไม่ดี ก็เฮฮาตามไปด้วย แสดงความคิดเห็นตามผู้ชมไป เดชทัตกำลังร้องเพลงอยู่ น้ำเสียงผู้หญิงที่เธอเสแสร้งพูดขึน้มายังน่าฟักว่าเครื่องเปลี่ยนเสียงอีก ร้องเพลงก็ไม่เลว จรินทร์อิจฉาคนแบบนี้จริงๆ มีรูปร่งหน้าตาที่ดี ยังมีกล่องเสียงที่ดีอีก “เดชทัต ฉันควรทำอย่างไรดี?” จริทร์พิมพ์ออกไป เธอรู้ว่าเดชทัตมองไม่เห็นหรอก แต่เธอเก็บไว้ก็อึดอัด ก็เลยส่งมั่วๆไป พอส่งออกไปแล้ว ในใจก็โล่งขึ้นเยอะเลย “เป็นอะไร?” เดชทัตที่กำลังร้องเพลงอยู่ จู่ก็ถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง รายการที่แสดงความคิดเห็นพวกนั้นบ้าไปแล้ว จริทร์ก็ตกใจมาก เดชทัตยิ้มให้กล้อง “จรินทร์ ฉันเห็นเธอพูดแล้ว เธอเป็นอะไร?” เขาถามอีกรอบ จรินทร์นับถือในสายตาของเดชทัตจริงๆ รายการแสดงความคิดเห็นเยอะขนาดนี้เขาก็ยังเห็นเธอ เธอที่ส่งไปเองยังหาไม่เจอเลย ผู้คนต่างก็ถามกันในที่ๆแสดงความคิดเห็น : เป็นอะไร? อะไรเป็นอะไร? เดชทัตตอบกลับ “เพื่อนฉันคนหนึ่ง ฉันเดาว่า เธอน่าจะสับสนเรื่องความรู้สึก ทุกคน ทุกคนส่งแสดงความคิดเห็นช้าลงหน่อย เราช่วยเธอแก้หาปัญกาดีไหม?” รายการถ่ายทอดสดของเธอเป็นอิสระอยู่แล้ว บางครั้งร้องเพลง บางครั้งเล่นเกม บางครั้งก็คุยกับผู้ชม ไม่ว่าเขาจะทำอะไรแฟนคลับต่างก็ชอบ สิ่งสำคัญคือความงามอยู่ตรงหน้า ใครจะไม่ชอบล่ะ? “ทุกคน” ของเดชทัตเชื่อฟังมาก ตรงที่แสดงความคิดเห็นมีความเร็วที่ช้าลง ผ่านไปสักพักก็เงียบลง ไม่มีรายการแสดงความคิดเห็นเลย ทุกคนต่างก็รอจรินทร์พูด “ก็คือ….ผ่านไปหลายวันแล้ว เขาก็ไม่สนใจฉัน ตั้งแต่ที่เธอไป เขาไม่พูดกับฉันเลย!” จรินทร์ส่งประโยคนี้ออกไป เดชทัตจับคาง ทำท่ากำลังครุ่นคิด เขาไม่ได้พูดอะไร ตรงที่แสดงความคิดเห็นก็ไม่ด้พูดอะไร “เขาไม่สนใจเธอเธอก็ไม่ง้อเขาเลยหรอ?” หลังจากเดชทัตพูดจบแล้ว เขาถึงพูดต่อว่า “ทุดคน ทุกคนพูดหน่อยเถอะ แต่ควบคุมความเร็วหน่อยนะ อย่าออกความเห็นไปมั่ว เดี๋ยวน้องสาวฉันเสียใจ” มีรายการความคิดเห็นหนึ่งโผล่ออกมาว่า : เทพธิดาเดชทัตพูดถูก ผู้ชาย ต่างก็ต้องการการง้อ ถ้าเขาไม่สนใจเธอ เธอก็ไม่เข้าหาเขาก่อนใช่ไหม? แบบนี้ไม่ถูก เธอควรจะวางท่าทีให้ต่ำลง ความคิดเห็นสอง : ข้างบนพูดถูก เธอสามารถลองคิดดูได้ว่าปกติเขาชอบอะไร หรือว่าเธอลองทำอาหารให้เขามื้อหนึ่ง เขาโกรธเธอเพราะใส่ใจเธอ ขอแค่เขาใส่ใจเธอ เธอลองทำอะไรเล็กๆน้อยๆ เขาก็จะซาบซึ้งมาก ความคิดเห็นสาม : ถ้าเขาซาบซึ้งแล้ว ก็จะทำตามที่เธอพูด เธอพูดอะไรก็คืออันนั้นเลย! …… เดชทัตมองดูความคิดเห็นแต่ละแถว รู้สึกไม่ค่อยได้เรื่อง เพราะว่าพี่ชายของเขาคนนั้นไม่ใช่คนปกติ ครั้งนี้พวกเขาทำให้ปรพลโกรธมาก คงไม่ใช่แค่อาหารมื้อเดียวก็สามารถแกไขปัญหาได้ แต่เขาไม่สามารถมองดูพี่น้องของเขาลำบากได้ จึงพูดว่า “ที่พวกเขาพูดก็ถูก เธอลองทำอาหารด้วยตัวเองซักมื้อ แล้วดูว่าเขามีการตอบสนองอย่างไร!” ทำอาหาร? เรื่องนี้จรินทร์ถนัดเลยแหละ แต่ว่าตั้งแต่ที่ย้ายมาบ้านปรพล ทุกวันที่เธอกินเป็นพ่อครัวทำหมด เธอไม่เคยลงมือเองเลย