ตอนที่ 40 โรคกระเพาะกำเริบ

ต๭นที่ 40 โรคกระเพาะกำเริบ จรินทร์และเดชทัตคิดต่อกันทางข้างนอก มั่นใจแล้วว่าคืนนี้ปรพลจะกลับมาทานอาหารเย็นที่บ้าน เธอเตรียมเข้าครัวตั้งแต่เย็น ให้พ่อครัวที่ปรพลเชิญมากลับบ้านพักผ่อนก่อน พ่อครัวเป็นคนที่ปรพลจ่ายเงินเชิญมา จู่ๆก็ถูกแย่งจานอาหารไป พวกเขาก็งงมาก หลังจากออกจากบ้านปรพลแล้วก็โทรศัพท์ถามเหตุการณ์ดู ปรพลที่กำลังจะกลับบ้านได้รับสายจาพ่อครัว เลยไม่ได้รีบกลับไปขนาดนั้น ถึงว่าล่ะก่อนหน้านี้เดชทัตโทรเขา ที่แท้แค่อยากมั่นใจว่าคืนนี้เขาจะกลับบ้านไหม เขาไม่ชอบที่ถูกคนอื่นวางแผนแบบนี้เลย ในเมื่อจรินทร์วางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว งั้นเขาก็จะให้แผนของเขาเสียอย่างลาบคาบ จรินทร์ทำกับข้าวไปสิบกว่าจาน แต่ละจานน่าทานมาก ปริมาณก็ไม่ได้เยอะ ที่สำคัญคือจะทำให้ปรพลชอบ เธอก็เลยใส่ใจมาก แต่น่าเสียดายที่เธอทำเสร็จเรียบร้อยแล้วนานมากปรพลก็ไม่หลับมา เธอจึงโทรหาเดชทัต “ฉันโทรไปถามแล้ว เขาบอกว่าคืนนี้จะกลับมา คงไม่ใช่ว่ามีเรื่องกะทันหันหรอกมั้ง? เธออย่ารีบ ฉันถามให้” เดชทัตวางสายแล้วโทรไปถามปรพลดู ในไม่ช้าก็ตอบกลับจรินทร์ ทางปรพลบอกว่าในไม่ช้าก็จะกลับถึงบ้านแล้ว ผ่านไปนานมากก็ไม่เจอปรพล จรินทร์เฝ้าอาหารที่เต็มโต๊ะ ทั้งหิวทั้งเหนื่อย สุดท้ายก็หลับคาโต๊ะไปเลย ปรพลกลับถึงบ้านเป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว เขานึกว่าจรินทร์น่าจะหลับแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าเปิดประตูเข้ามาก็ได้กลิ่นอาหารที่หอม จรินทร์กลับแล้ว แค่ไม่ได้ไปหลับที่ห้อง แต่หลับอยู่บนโต๊ะ ยัยเด็กนี่ก็ยืนหยัดเหมือนกัน คนที่เธอรอยังไม่มา ก็ไม่รู้จักเปลี่ยนความคิด ยังคงรอต่อไป เขาหยิกไปที่หน้าของจรินทร์ แล้วถอนหายใจ ค่อยๆอุ้มเธอขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วส่งไปในห้อง ถึงแม้อาหารบนโต๊ะจะเย็นแล้ว แต่ปรพลยังไม่ได้กินข้าว ก็เลยกินอาหารบนโต๊ะไป คิดไม่ถึงว่าฝีมือการทำอาหารของจริทร์ยังอร่อยด้วย ไม่แพ้พ่อครัวที่เขาใช้เงินเชิญมาเลย ถึงว่าล่ะปกติเธอไม่ชื่นชมอาหารที่พ่อครัวทำเลย ดูเหมือนว่าหลังจากผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว ในบ้านก็ไม่จำเป็นต้องเชิญพ่อครัวมาทำอาหารแล้ว ปรพลอุ้มจรินทร์เข้าไปในห้อง ก็รู้สึกเจ็บใจ กลัวว่าเธอจะไม่สบาย แต่เขากลับไม่รู้ว่าทั้งเย็นนี้จรินทร์ยังไม่ได้กินข้าวเลย รอไปถึงเที่ยงคืน เธอไม่ได้ตื่นเพราะหิว แต่ตื่นเพราะเจ็บกระเพาะ เจ็บกระเพาะเป็นอาการเก่าของจรินทร์แล้ว ตอนเด็กๆเธออยู่กับแม่ ได้กินมื้ออดมื้อ พอนานๆไปก็เป็นโรคกระเพาะ แต่ว่าตั้งแต่ที่เธอย้ายมายังบ้านเกตุทัต ขอแค่กินข้าวตามเวลาทุกวัน การเจ็บกระเพาะก็น้อยลง ปกติเจ็บก็แค่เจ็บน้อยๆ เธอสามารถทนได้ แต่ครั้งนี้กลับมาแบบโหดร้ายมาก เธอเจ็บจนเหงื่อท่วมไปทั้งตัว กลิ้งตกลงจากเตียงเลย แม้แต่ลุกขึ้นก็ลุกไม่ไหว ปรพลหลับไม่สนิท บวกกับเขาพึ่งทานอาหารเสร็จจึงจะเข้านอน จึงไม่ได้หลับดีๆ ห้องของเขาอยู่ห้องข้างๆของจรินทร์ ทางเธอมีความเคลื่อนไหว เขาก็รีบลืมตาเลย มาถึงหน้าห้องประตูของจรินทร์ ก็สามารถได้ยินเสียงร้องที่เจ็บปวดของจรินทร์ เขาเคาะประตู ข้างในไม่มีการตอบสนองอะไรเลย เขาจึงรีบลงไปนำกุญแจสำรองขึ้นมาเปิด จรินทร์นอนอยู่บนพื้น จับตรงส่วนของกระเพาะไว้ สีหน้าไม่มีของเลือดเลย “เด็กน้อย?” ปรพลอุ้มเธอขึ้นมาบนเตียง แต่จรินทร์เจ็บจนไม่ได้สติแล้ว ไม่ได้ยินเขาเรียกเธอเลย ปรพลรีบโทรศัพท์หาคุณหมอบ้านมา คุณหมอนำกล่องยามา แล้วฉีดยาแก้อาการปวดกระเพาะให้จรินทร์ ในที่สุดเธอก็เงียบลง แต่ไม่รู้ว่านอนกลับไปหรือสลบไป “ท่านประธานปรพล หญิงคนนี้เป็นโรคกระเพาะหนักมาก หนึ่งวันต้องทานอาหารให้ตรงเวลาสามมื้อ ไม่งั้นอาการก็จะกำเริบ ปกติก็น่าจะเจ็บ แต่ไม่หนัก ตัวเธอเองก็คงไม่ได้ใส่ใจ” คุณหมอพูด “ผมรู้แล้ว เธอจะตื่นประมาณตอนไหน” สีหน้าของปรพลแย่มาก ไม่รู้ว่าโมโหที่วันนี้ตัวเองไม่รีบกลับมา หรือว่า ทำไมจรินทร์ถึงไม่ดูแลตัวเองขนาดนี้ รู้อยู่แล้วว่าตัวเองเป็นโรคกระเพาะก็ไม่กินข้าว “เช้ามาก็ตื่นแล้วครับ” “ได้ คืนนี้ลำบากคุณแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ” ปรพลโบกมือ พอยุ่งขุ้นมา ปรพลก็นอนไม่หลับแล้ว เขาย้ายเก้าอี้มาข้างๆเตียง แล้วมองดูคนที่อยู่บนเตียงโดยไม่กะพริบตา เพราะว่าฉีดยาไปแล้ว บนใบหน้าที่ก็สีของเลือดขึ้นมาบ้าง แต่ถ้าเทียบกับสีหน้าปกติของเธอแล้ว ก็แตกต่างกันไม่น้อยเลย เขาไม่ชอบจรินทร์ที่ป่วยแบบนี้เลย “ฉันจะเครียดตายเพราะเธอเลย ยัยเด็กไม่รู้จักดี!” ปรพลไม่สงสารที่จรินทร์ป่วยเลย ยื่นมือไปบีบแก้มของเธอเป็นรอยแดงเลย วันที่สองในตอนที่จรินทร์ตื่นขึ้นมา ปรพลไปแล้ว ข้างๆเตียงยังเหลือเก้าอี้ไว้หนึ่งตัว เธอพึ่งตื่น สมองเบลอเล็กน้อย คิดไปนานมากจึงจะคิดขึ้นได้ว่า เมื่อวานเพื่อที่เธอจะปรับความสัมพันธ์กับปรพล ทำอาหารเต็มโต๊ะรอเขากลับมา แต่พอรอไปรอมาก็หลับไปแล้ว จากนั้นล่ะ? จากนั้นโรคกระเพาะก็กำเริบแล้ว? โรคกระเพาะกำเริบแล้ว แต่กลับนอนหลับอย่างสบายจนถึงฟ้าสว่าง? จรินทร์ไม่อยากจะเชื่อเลย ปกติที่เธอป่วยเธอจะสลบไปทุกครั้ง ถ้าถูกคนใจดีพบเจอ เธอก็จะตื่นมาจากโรงพยาบาล ไม่มีคนพบ เธอก็จะสลบไปหนึ่งถึงสองวัน เธอลูบร่างกายของตัวเองไปทั้งตัว หยิกขาของตัวเอง ร่างกายแข็งแรงครบ ไม่มีแผล ยังสามารถรู้สึกได้ว่าเจ็บ แปลว่าเธอยังอยู่ดี แต่เพราะมีการเคลื่อนไหวแบบนี้ เธอจึงรู้สึกว่าตรงมือของเธอรู้สึกเจ็บ พอสังเกตดูแล้วมีเข็มอยู่ “ยัยสุนัขจิ้งจอกแก่นั่นช่วยฉันไว้?” จรินทร์นึกไปสักพัก เพราะเมื่อคืนเจ็บเกินไป ในสมองว่างเปล่าไปหมด เธอไม่ฝืนแล้ว รีบลงจากเตียง หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้วก็ลงไปทานอาหาร ไม่งั้นก็จะเป็นแย่แล้ว เธอพึ่งเดินออกจากประตู ก็เจอพ่อครัวที่ปรพลเชิญมา เงยหน้าขึ้นก็เห็นเธอหยุดเดินเลย “คุณผู้หญิง ตื่นแล้วหรอ ท่านประธานปรพรบอกแล้วว่าให้คุณทานอาหารให้ตรงเวลาสามมื้อ” ปรพลไม่ชอบให้คนในบ้านมีคนแปลกหน้า ฉะนั้นจึงไม่มีคนรับใช้ ในบ้านจึงมีแค่พ่อครัวและคนที่มาทำความสะอาดตามกำหนด ผู้ดูแลบ้านไม่มา คนที่เรียกจรินทร์ตื่นขึ้นมาทานอาหารจึงเป็นหน้าที่ของพ่อครัว “ฉันรู้แล้ว ขอบคุณค่ะ!” ตอนนี้จรินทร์มั่นใจมากขึ้นแล้วว่าปรพลเป็นคนที่ช่วยเธอไว้ ในเวลาเดียวกันก็มั่นใจด้ยวว่า ปรพลช่วยเธฮแล้ว แต่ไม่บอกเธอซักคำ ดูเหมือนว่าแผนการทำอาหารง้อเขานี้ล้มเหลวแล้ว จรินทร์เรียนเสร็จแล้วก็กลับบ้าน หลบอยู่ในห้องดูรายการถ่ายทอดสดของเดชทัตอีกแล้ว ให้ “ทุกคน”ของเขาช่วยออกความเห็น ในไม่ช้าก็ออกความเห็นให้เธออีกแล้ว ให้เธอไปซื้อของขวัญให้ปรพลชิ้นหนึ่ง แล้วอ้อนใส่เขา มีผู้ชายเพียงไม่กี่คนที่จะรับได้ ถึงแม้จรินทร์จะมีประสบการณ์ด้านความรักไม่มาก แต่กลับรู้สึกว่าความมิดเห็นพวกนี้พึ่งไม่ได้เลย แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีทางแล้ว ลองทำไปดู ไม่แน่อาจจะได้ผลก็เป็นได้! ฉะนั้นหลังจากจรินทร์ติดต่อกับเดชทัตแล้ว ยังยืมเงินเขาอีกด้วย เตรียมตัวจะไปซื้อนาฬิกาให้ปรพล