ตอนที่41 ไปพบแพทย์เพื่อดูไข้

ต๭นที่41 ไปพบแพทย์เพื่อดูไข้ แม้ว่าจรินทร์จะยืมเงินก้อนโตมา แต่สำหรับเธอในสายตาของปรพล เธอเป็นมากกว่าเรื่องเงิน”คุณลูกค้าแบบนี้เป็นไงคะ? เป็นแบบที่ทางเราพึ่งออกใหม่ ไม่เหมือนใครแน่นอน” พนักงานของร้านแนะนำอย่างเป็นมิตร แม้ว่าจรินทร์จะดูไม่เหมือนผู้ใหญ่ แต่คนที่เข้ามาในร้านก็คือลูกค้า พนักงานก็ควรให้คำแนะนำอย่างเป็นมิตร ”เรือนนี้ดูดีนะ”เธอพูดพร้อมกับมองไปที่นาฬิกาเรือนนั้น เธอไม่ค่อยรู้เรื่องพวกสินค้าแบรนด์ดัง ปกติเธอก็มักจะไม่ได้ต้องการความหรูหราเพียงแค่ดูสไตล์ สายโซ่ หน้าปัดนาฬิกาสีน้ำเงินเข้ม ทำให้ได้ความสุขุม แน่นอนว่า เหตุผลที่ใหญ่และดีที่สุด ก็คือเงินของเธออนุญาตให้เธอซื้อนาฬิกาเรือนนี้ “งั้นเอาเรือนนี้นะ ใส่กล่องให้ฉันด้วย”จรินทร์ปลอบใจตัวเองว่าคนอย่างปรพล ยังขาดของแบบนี้มั๊ย?เป็นความตั้งใจอย่างหนึ่ง จรินทร์ถือนาฬิกาออกไป ไม่เหมือนเมื่อวานที่เธอรอกลับบ้านอย่างโง่ๆ ครั้งนี้เธอกำลังใช้ความคิด หรือว่าเธอจะถือโอกาสแวะไปหาปรพลที่บริษัทของเขาเพราะตอนนี้ยังคงเป็นเวลาที่เขาทำงานอยู่ ปรพลวันนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยุ่งมากนัก กำลังนั่งดูเอกสารอยู่ในออฟฟิส พนักงานฝ่ายพนักแผนกต้อนรับโทรหาเขาและบอกเขาว่าคู่หมั้นของเขารออยู่ด้านล่าง เขาลงมาจากชั้นบน เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ลงมาเจอเธอ อีกอย่างเมื่อคืนเธอมีอาการปวดท้อง ตอนเช้าเขาก็ออกมาทำงานตั้งแต่เธอยังไม่ตื่น เขาก็อยากจะรู้ว่าอาการของเธอตอนนี้ดีขึ้นรึยัง จรินทร์เดินเข้าไปในอาคารใหญ่ ปรพลจึงส่งให้ญากรูไปรับเธอมาจากชั้นล่าง “สวัสดีครับ คุณ จรินทร์ ผมเป็นผู้ช่วยของคุณปรพล ผมฐากรูครับ”ฐากูรพูดอย่างอ่อนโยนพร้อมกับยื่นมือไปจับมือเธอ คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่เขาอยู่กับปรพลทุกวัน เขายังช่วยปรพลรับมือกับเรื่องคู่ปรับในเรื่องความรัก เขารู้ดีกว่าคนอื่นว่าผู้หญิงตรงหน้าสำคัญต่อประธานปรพล “สวัสดีค่ะ คุณฐากูร”จรินทร์ทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม แต่ในใจเธอรู้สึกกระวนกระวาย หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอปรพล อีกอย่างไม่เพียงแต่จะต้องไปเจอเขา ทั้งยังจะเอาของไปให้เขาอีก มันเป็นสิ่งของที่ราคาถูกสำหรับเขา เมื่อคิดแบบนี้ จรินทร์ก็รู้สึดหงุดหงิดนิดหน่อย ทำให้เดินช้าลงโดยไม่รู้ตัว “คุณจรินทร์เป็นอะไรไปครับ”ฐากูรมองไปที่จรินทร์และเขาก็หยุดเดิน “วันนี้ปรพลอารมณ์เป็นยังไงบ้างคะ? มีเรื่องที่ทำให้เขาโกรธบ้างไหม? “จรินทร์จะต้องพร้อมเตรียม เพื่อจะไม่ทำให้เขาแย่กว่าเดิม ฐากูรคิดสักครู่หนึ่ง ปรพลบอกให้เขาลงมารับจรินทร์ อีกทั้งยังยิ้มแสดงว่าวันนี้อารมณ์ดี จากนั้นเขาก็ตอบว่า”ไม่ครับ วันนี้คุณปรพลอารมณ์ดี คุณจริทร์อย่าคิดมากไปเลยครับ” จริยทร์พยักหน้า เมื่อเดินไปถึงหน้าห้องทำงานของปรพล เธอก็หายใจเข้าลึกๆ2ครั้ง ก่อนที่จะผลักประตูเข้าไป ฐากูรช่วยเธอปิดประตู จากนั้นก็ยืนเฝ้าประตูเพื่อไม่ให้คนอื่นมารบกวนเรื่องดีๆของปรพล จรินทร์เดินเข้ามาในห้อง ยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้น คิดที่จะหันหลังและเดินกลับไป แต่ฐากรูดันช่วยปิดประตูให้แล้ว ปรพลกำลังดูเอกสารอยู่ ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาแต่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง แต่รู้แล้ว ว่าเป็นจรินทร์ “ปรพล...” จรินทร์เดินเข้าไปอย่างช้าๆ ปรพลเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยหน้าที่เรียบเฉย “มีเรื่องอะไร?”เขาถามเธอ จรินทร์พยักหน้า “สวัสดี ไงไม่เจอกันนานเลยนะคะ”แม้ว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน ปรพลเองก็กลับมาบ้านทุกวันแต่พวกเขากลับไม่ได้เจอหน้ากันนานมากแล้ว แต่ปรพลพึ่งจะเห็นเธอในตอนเช้า แต่ทำเหมือนไม่ได้เจอกันหน้า ไม่ได้ทักทายกัน ”มีอะไรก็พูดมา”น้ำเสียงของเขาเหมือนหัวหน้ากำลังพูดอยู่กับลูกน้อง จรินทร์รู้สึกผิดหวังแล้วก็เสียใจนิดนึง แต่เธอหยิบถุงของขัวญออกมาให้ปรพล”เรื่องวันก่อน ฉันขอโทษด้วยนะ สิ่งนี้แทนคำขอโทษ หวังว่านายจะรับมันเอาไว้นะ” ปรพลมองไปที่ของขัวญ แต่ไม่รู้ว่าข้างในกล่องคืออะไร มองเพียงแต่แปบนึงก็หันกลับมาเหมือนไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนัก ความรู้สึกที่ตื่นเต้นของเธอ ถูกตีกลับด้วยความเยือกเย็นของเขา เธอรู้แล้วว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ผล คำพูดของเดชทัตไม่เคยน่าเชื่อถือ หลังจากนี้เธอคงต้องพึ่งตัวเองแล้ว ในห้องทำงานเงียบไปสักครู่หนึ่ง ปรพลอ่านเอกสารเสร็จ ก็เงยหน้าขึ้นมามองจรินทร์”ทำไมยังอยู่ที่นี่ ยังมีเรื่องอะไรอีก?” จรินทร์ทำปากจู๋”ไม่มีอะไรแล้ว นายทำงานเถอะ ฉันกลับก่อนละ”พูดจบก็หันหลังกลับอย่างไม่เต็มใจ พอเธอหันหลังกลับไปบนใบหน้าของปรพลก็มีรอยยิ้มออกมา แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าจรินทร์จะหันหลังกลับมาแล้วเห็นพอดี รอจนจรินทร์เดินออกไปจากห้องทำงาน เขาจึงหยิบของขวัญขึ้นมาเปิดออก ยิ้มแล้วยิ้มอีก แล้วก็ถอดนาฬิกาเรือนเก่าราคาหลายล้านบาทออกทันที และเปลี่ยนเป็นนาฬิกาของจรินทร์ ปกติเขาไม่เคยยอมใส่นาฬิการาคาถูกแบบนี้ จรินทร์คิดไม่ผิด ปรพลไม่ได้สนใจราคาของนาฬิกาแต่สนใจว่าใครเป็นคนให้นาฬิกามาต่างหาก เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก”บอนดิ้ง ฉันจะไปหาแกหลังจากเลิกงาน” บอนดิ้งคือเพื่อนสมัยเด็กของปรพลอีกทั้งตอนนี้เขายังเป็นจิตแพทย์อีกด้วย เขาเปิดคลีนกให้คำปรึกษา พอรับโทรศัพท์ปรพลเขาก็ไม่สามารถเตรียมที่จะเลิกงานได้ จึงรอปรพลอยู่ในห้องทำงาน นอกห้องทำงานมีพยาบาล2คนกำลังพูดกันอยู่ “วันนี้คุณหมอเป็นอะไรทำไมยังไม่กลับบ้านนะ หรือกำลังรอคนแขกคนสำคัญหรอ?” พวกเขาไม่เรียกคนไข้แต่พูด แต่เรียกว่าแขก “ฉันว่านะ น่าจะเป็นคุณปนพลเพราะมีแค่คุณปรพลเท่านั้น ที่ทำให้คุณหมอรอ ทั้งที่ถึงเวลาเลิกงานแล้ว” พยาบาลอีกคนที่โดนถามตอบ ปกติบอนดิ้งให้ความสำคัญกับเรื่องเวลาการทำงาน ถึงเวลาเลิกงานก็คือออกจากห้องทำงาน แต่สำหรับปรพลเขาเป็นข้อยกเว้น ไม่นานนักปรพลก็มา พยาบาล2คนก็ออกไปฤดู เห็นปรพลกำลังดันประตูเข้าไปในห้องทำงานของบอนดิ้ง ตาของบอนดิ้งคม และมีจมูกโด่งสูง มองดูแล้วทำให้เหมือนลูกครึ่ง แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งรึป่าว เนื่องจากเขาเติบโตมาในครอบครัวที่มีผู้ปกครองคนเดียว เขาจึงรักปรพลมาก เปรียบปรพลเหมือนกับพี่น้อง “อาการของแกร้ายแรงขึ้นหรอ?”บอนดิ้งมองไปที่ปรพล เขายกมือขึ้นถอดแว่นตาที่ไม่มีขอบออก ที่เขา