ตอนที่89 รางวัลผลงานยอดเยี่ยม

ตอนที่89 รางวัลผลงานยอดเยี่ยม “สวัสดีทุกท่านในยามค่ำคืนนะคะ ขอให้ทุกท่านดูวิดีโอก่อนค่ะ” ญาณินีปรากฏตัวในชุดกระโปรงยาวลายสก็อต เป็นถึงผู้อำนวยการบริษัท เรือนร่างของเธอ ความงามของเธอนั้นไม่แพ้ศิลปินคนอื่นๆเลย และในขณะนั้น ไฟในงานก็ได้ถูกปิดให้มืดลง สายตาของผู้คนจ้องมองไปยังหน้าจอใหญ่ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า รวมทั้งจิดาภาด้วยเช่นกัน แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงดนตรีประกอบภาพยนตร์นั้น เธอถึงกับตกตะลึง นี่คือเพลงประกอบภาพยนตร์ที่เธอถ่ายทำเป็นเรื่องแรก นั่นเป็นเพราะว่าภาพยนตร์เรื่องนี้สำคัญกับเธอมาก ดังนั้นจนถึงตอนนี้เธอยังจำมันได้ดี แล้วหลังจากนั้นบนหน้าจอก็ฉายภาพยนตร์ที่เธอเคยร่วมแสดงด้วย จนกระทั่งสุดท้ายปรากฏเบื้องหลังการสัมภาษณ์ของเธอ จิดาภาแทบหยุดหายใจ "นั่นจิดาภาหรือ?" "ทักษะการแสดงเธอดีจริงๆ" เสียงวิพากษ์วิจารณ์รอบๆข้างดังขึ้น แล้วไฟในงานก็สว่างขึ้นมา ในมือของญาณินีถือบัตรอยู่ใบหนึ่ง เสียงของเธอดังทั่วไปทั้งงาน "ในค่ำคืนนี้ มีดวงดาวเฉิดฉายระยิบระยับ มีศิลปินเก่งๆมากมายขึ้นมารับรางวัลบนเวทีแห่งนี้ ได้รับเสียงปรบมือท่วมท้น แต่ดิฉันขอประกาศชี้แจงถึงรางวัลนี้ นั้นเป็นรางวัลที่มีความหมายพิเศษมาก" "เธอเป็นนักแสดงมืออาชีพ บทบาทที่เธอแสดงนั้นสร้างความประทับใจให้พวกเราเป็นอย่างมาก นั่นแสดงให้พวกเราได้เห็นถึงความพยายามและความอดทนในฐานะนักแสดงคนหนึ่งของเธอ และศิลปินท่านนั้นได้แก่ คุณจิดาภาค่ะ!" ด้านล่างเวที จากที่นั่งกันเงียบๆอยู่นั้น ค่อยๆเริ่มมีเสียงปรบมือดังขึ้น รางวัลผลงานยอดเยี่ยมอย่างนั้นหรือ? งานเทศกาลภาพยนตร์คิมโก้ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่งานมีรางวัลนี้มาก่อน นั่นหมายความว่า จิดาภาสามารถทำลายสถิติของรายการนี้ได้สำเร็จ ตัวเธอเองทั้งรู้สึกตื่นเต้นและตกใจในเวลาเดียวกัน ไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรดี จนในที่สุด พนักงานข้างๆเธอได้ผายมือเป็นการบอกโดยนัยว่าให้เธอลุกขึ้น แสงไฟสปอตไลต์ที่ฉายมายังเรือนร่างของเธอตลอดเวลา ทำให้เธอรู้สึกว่าทุกๆก้าวเดินของเธอนั้นราวกับเธอกำลังอยู่ในความฝัน สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่เรื่องจริง "แม้ว่าในปีนี้เธอไม่ได้มีผลงานออกมาให้เราได้ชมกัน แต่ผลงานของเธอก็เป็นที่ประจักษ์ให้เห็นแล้วนะคะ ว่าผลงานภาพยนตร์ของเธอนั้นทำให้เธอได้เข้าสู่วงการภาพยนตร์ระดับนานาชาติอย่างเต็มตัว ได้รับการยอมรับจากผู้กำกับภาพยนตร์ต่างประเทศ นั่นเป็นการบอกกับพวกเราว่าสิ่งที่เธอทุ่มเทให้กับงานของเธอนั้น สิ่งไหนที่เรียกว่าเป็นผลงานที่ดีของบุคคลในวงการภาพยนตร์ที่แท้จริง คุณจิดาภาคะ ขอขอบคุณความพยายามในการสร้างผลงานภาพยนตร์ของคุณ และคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหลังจากการทุ่มเทของคุณแล้วคุณจะมีผลงานที่ดียิ่งๆขึ้นไปให้พวกเราได้ติดตามชมกันนะคะ" ญาณินียื่นไมโครโฟนส่งให้จิดาภา เพื่อให้เธอมายืนอยู่ข้างๆ จิดาถาที่ยืนอยู่บนเวทีนี้ ความรู้สึกตื่นเต้นและดีใจลอยอยู่เต็มหัวเธอไปหมด เธอนึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะมาอยู่ตรงจุดนี้ได้ มีโอกาสได้ยืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง ผลที่ออกมาเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งเสียจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แท้จริงแล้วเวทีนี้อยู่ห่างจากเธอเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น.... เธอมองไปยังเลนส์กล้องถ่ายรูปที่จ่ออยู่ที่เธอ แล้วส่งยิ้มกลับไป "ขอบคุณนะคะ ขอบคุณคณะกรรมการที่มอบรางวัลนี้ให้กับดิฉัน ดิฉันจะพยายามต่อไป เพื่อทำผลงานของตัวเองให้ดียิ่งขึ้น ขอขอบคุณสำหรับคนที่เชื่อมั่นในตัวฉัน และคอยสนับสนุนฉันมาโดยตลอด" เธออยากจะเอ่ยชื่อจิรภาสออกมาเหลือเกิน เพียงแต่ตอนนี้เธอยังทำเช่นนั้นไม่ได้ ความรู้สึกของเธอนั้นยากที่จะพูดออกมาเหลือเกิน เธออยากจะให้เขาปรากฏตัวออกมาเสียตั้งแต่ตอนนี้ มองดูจิดาภาที่ยืนสะอึกสะอื้นอยู่บนเวทีนั้น รางวัลนี้อาจจะไม่ใช่รางวัลที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ แต่นั่นเป็นสิ่งที่พิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นถึงความพยายามและความอดทนของเธอ และยิ่งทำให้เธอได้รู้ว่าสุดท้ายแล้วใครคือคนที่อยู่ข้างๆเธอมาโดยตลอด คงมีเพียงแค่คนที่ผ่านอะไรมามากมายเท่านั้น ที่จะเข้าใจความรู้สึกนี้ของเธอ จิดาภายิ้มออกมาทั้งน้ำตา ด้านล่างเวทีส่งเสียงปรบมือด้วยความชื่นชมยินดี ผลงานที่ออกมานั้นสำคัญก็จริงอยู่ แต่หากวงการนี้มีแต่เรื่องร้ายๆ และจะพูดถึงการสร้างสรรค์ผลงานดีๆออกมาได้อย่างไรกัน เมื่อสิ้นสุดการมอบรางวัลแล้วนั้น จิดาภาจึงค่อยๆสงบลงเป็นปกติ อีกทางด้านหนึ่งไม่ไกล ตัณฑุลนั้นจ้องมองเธออยู่ตลอด ในใจของเขาเองก็สงบลงไม่ได้เลยเช่นกัน หากไม่ใช่เพราะจิดาภา เขาก็คงจะไม่ถูกทางผู้จัดตรวจสอบเช่นนี้ มองดูจิดาภาที่ยืนอยู่บนเวทีด้วยความสง่างามและเป็นที่ดึงดูดเช่นนี้แล้ว เขายิ่งอยากจะได้เธอมา ความงามของจิดาภานั้น นักแสดงอย่างชนิศานั้นเทียบกับเธอไม่ได้เลย เพียงแต่ ตอนนี้เขายังไม่สามารถจะลงมือกับจิดาภาได้ เธอที่เพิ่งจะได้รับรางวัลนี้มา จะเป็นจุดสนใจของผู้คนมากเกินไป เขาจึงสบถออกมาด้วยความรู้สึกไม่พอใจแล้วออกจากงานไป เขาจะไปดูอาการของชนิศาที่โรงพยาบาล และไปกำชับเธอเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา หลังจากที่งานเสร็จสิ้นแล้วนั้น เธอเดินออกไปจากงาน ชายกระโปรงลากพื้น แต่เธอกลับไม่สนใจมันเลยแม้แต่นิด สายตากลับมองไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล แล้วยิ้มออกมา เธอรู้ ว่าเขาจะต้องมา! "คุณจิรภาส" ศิลปินนักแสดงคนอื่นๆออกทางประตูหน้ากันหมด เธอไม่กลัวว่าจะมีใครมาเห็น จึงเอ่ยชื่อเขาออกมา "ยินดีด้วยนะครับ..." จิรภาสยื่นมือไปโอบกอดเธอไว้ เป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองคนสามารถแนบชิดกันได้ "ฉัน..." เธอกำลังจะอ้าปากพูดออกมา สิ่งที่เธออยากจะพูดกับเขานั้นมีมากพอที่จะสามารถเรียบเรียงออกมาได้เป็นหนังสือหนึ่งเล่ม แต่พอได้มาเจอหน้าเขาจริงๆแล้วนั้น กลับไม่อยากจะใช้คำพูดแสดงความรู้สึกของเธอออกมา ราวกับเขาอ่านความรู้สึกเธอออก จิรภาสจึงพาเธอขึ้นไปบนรถ “กลับบ้านกันนะครับ” จิดาภาซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยรอยยิ้ม “ฉันคิดถึงคุณค่ะ” เธอพูดกระซิบอยู่ข้างหูเขา จิรภาสจึงอุ้มเธอลงจากรถ แล้วพาเข้าไปในคฤหาสน์ของพวกเขา เธอคล้องคอเขาไว้ แล้วประทับริมฝีปากลงไปอย่างอบอุ่น ทั้งสองคนกอดกันแนบแน่น จุดประกายค่ำคืนแห่งความหวานละมุนของพวกเขา จนกระทั่งตอนดึก ที่เสร็จสิ้นภารกิจลงแล้วนั้น ทั้งสองออกมานั่งอยู่ตรงระเบียงด้วยกัน เพื่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืน “รางวัลนี้ คงไม่ใช่คุณจัดการใช่ไหมคะ?” จิดาภาเอียงคอมองอย่างสงสัย แล้วสังเกตการณ์แสดงออกของเขา นั่นเป็นเพราะอำนาจของเขานั่นมักจะเกินความคาดหมายของเธออยู่เสมอ หากเขาคิดอยากจะสร้างรางวัลขึ้นมาซักรางวัลนั่นก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ถ้าหากเป็นชนิศาที่ส่งคนมาทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา รางวัลนี้เธอยอมที่จะไม่รับมันเสียดีกว่า “ไม่ใช่หรอกครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบถ้าผมทำแบบนั้น” มือของจิรภาสลูบที่หลังเธออย่างเบามือ ถึงแม้ว่าเขาจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเธอได้ไม่นานนัก แต่สิ่งที่เธอชอบ และความดื้อรั้นของเธอนั้น เขารู้ดี ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้น แล้วเขยิบเข้าไปใกล้จิดาภาอีก “คืนนี้คุณต้องการรางวัลอะไรไหมครับ?” “อืม...อะไรก็ได้ใช่ไหมคะ?” จิดาภาหัวเราะออกมาอย่างมีเลศนัย แล้วใช้นิ้วชี้ไปยังใบหน้าของเขา “ฉันอยากได้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้ ให้เขาอยู่ด้วยกันกับฉันตลอดไปค่ะ” จิรภาสจ้องมองเธอ ดวงตาดำขลับนั่นสะท้อนให้เห็นรอยยิ้มของจิดาภา “คุณเสียโอกาสนั้นไปแล้วล่ะ เพราะว่าผู้ชายคนนี้เป็นของคุณไปตั้งนานแล้วต่างหาก” ..... ณ โรงพยาบาล ห้องพักVIP ชนิศาที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ข้างๆเธอนั้น คือผู้จัดการส่วนตัวของเธอ ถวิต ทางด้านนอกนั้นมีเหล่าบรรดานักข่าวที่ถูกกันไว้ไม่ให้เข้ามา พวกเขาดักรอกันอยู่ด้านนอก อยากจะแย่งกันได้ข่าวเป็นคนแรก “ชนิศา เธอฟื้นแล้ว” ถวิตเมื่อเห็นว่าเธอลืมตาขึ้นมาแล้วนั้น จึงเดินไปยังข้างเตียงของเธอทันที “เป็นอย่างไรบ้าง? รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?” ชนิศามองถวิต แล้วค่อยๆนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน “งานมอบรางวัลสิ้นสุดไปแล้วหรือ?” “อืม ผ่านไปแล้วล่ะ เธอพักผ่อนก่อนดีกว่า” ถวิตถอนหายใจออกมา เขาเห็นทางที่ชนิศาเดินมาจนถึงทุกวันนี้นั้น เขาเองก็ไม่อยากให้ชนิศาต้องมาทำร้ายตัวเองเช่นนี้ “ฉัน...ในที่สุด ฉันก็แพ้จิดาภาแล้ว” ชนิศาจับยึดผ้าปูที่นอนไว้ด้วยมืออันสั่นเทา แววตาแสดงความเกลียดชังออกมาให้เห็น “คงมีคนคอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังจิดาภาแน่ๆ ถึงขั้นทำลายประวัติศาสตร์ของรายการ ได้รับรางวัลผลงานยอดเยี่ยมอะไรนั่นอีก เธอมีผลงานอะไรกัน ไม่ใช่ว่าใช้เงินแลกมาหรอกหรือ!” “อะไรนะ?” ชนิศาตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น ทำไมเธอนึกไม่ถึงเลยว่าจิดาภา...... ชนิศากัดฟันด้วยความโมโห “จัดให้นักข่าวที่สนิทกับเราเข้ามาสัมภาษณ์ฉันด้านในได้เลย ฉันมีรูปถ่ายและคลิปเสียงของคุณชเยศกับคุณตัณฑุลที่เขาสองคนตกลงเรื่องความลับกันอยู่ ที่จิดาภาได้รับรางวัลนี้ จะต้องเกี่ยวข้องกับคุณตัณฑุลแน่ๆ หรือถ้าไม่เกี่ยว ฉันก็จะดึงมันมาให้ตายด้วยกัน”