ตอนที่97 ความเป็นมนุษย์

ตอนที่97 ความเป็นมนุษย์ “วันนี้โอเคไหมครับ?” จิรภาสมองไปยังจิดาภา พลางกุมมือเธอไว้ เขารู้ว่าจิดาภาจะต้องมีอะไรจะพูดกับเขา ถึงมาหาเขาถึงที่ห้องหนังสือนี้ “ต้องขอบคุณที่สามีฉันหยั่งรู้เหตุการณ์ได้ล่วงหน้า ส่งคุณตฤณไปช่วยฉันไว้นะคะ” จิดาภาคิดสักพัก แล้วเอ่ยพูดกับจิรภาสอย่างตั้งใจ “ฉันให้พี่นัฎปฏิเสธคำเชิญของทางนั้นไปแล้วนะคะ ฉันจะเตรียมตัวกับการสัมภาษณ์เพื่อจะเซ็นสัญญาเป็นศิลปินของโอเลค่ะ” “ครับ แล้วมีอีกไหม?” จิรภาสราวกับมองรู้ความคิดของเธอไปเสียทุกอย่าง “ฉันอยากจะหาตัวชนิศาให้เจอ เพื่อเคลียร์เรื่องนี้ให้จบค่ะ” เธอจะเริ่มตอบโต้ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเธอเอง “ได้สิครับ” จิรภาสไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินเท่าไรนัก เขาเข้าใจเธอ เพียงแค่เป็นเรื่องที่เธอเปิดปากออกมาว่าจะทำ ก็จะทำมันจนสำเร็จ “ให้ผมช่วยอะไรไหม?” จิดาภาคิดแล้วเอ่ยบอกกับเขา “ฉันแค่อยากจะบอกให้คุณรู้เท่านั้นเองค่ะ แต่ถ้าหากคุณอยากจะช่วยฉันละก็ เราไปพักผ่อนกันเร็วหน่อยดีกว่านะคะ” มือของเธอราวกับมีอุณหภูมิที่ส่งผ่านมายังอีกฝ่าย ทำให้ดึงดูดความปรารถนาของเขาได้ไม่ยาก เขาสูดดมกลิ่นน้ำหอมจากร่างกายของเธอ ส่งยิ้มแล้วอุ้มเธอขึ้นมา “คำสั่งจากภรรยา ผมไม่กล้าขัดอยู่แล้ว” แสงจันทร์ทำให้ค่ำคืนที่แสนยาวนานนี้มีความหนาวเหน็บ แต่ภายในห้องกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่แสนจะโรแมนติก ..... จิดาภาให้ทางพี่นัฎปล่อยข่าวที่สร้างขึ้นมาเองให้กับถวิต เกี่ยวกับเรื่องที่มีบริษัทจะเซ็นสัญญากับชนิศา แต่มีเงื่อนไขคือจะต้องเซ็นเพียงเธอแค่คนเดียว ซึ่งก็คือ ถวิตจะต้องออกโรงเองแน่ๆ และเมื่อได้รับข่าวเรื่องนี้แล้วนั้น ถวิตรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก “ทำไมพวกเขาทำอย่างนี้! พี่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของเธอมาตั้งหลายปี คุ้นเคยกับแนวการแสดงของเธอที่สุดก็คือพี่ ชนิศา เธอพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ติดต่อบริษัทอื่นเอง” ชนิศาได้ยินดังนั้น จึงเอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก “จะให้ฉันรอไปอีกนานแค่ไหนกัน!” เธอถีบถังขยะเสียจนล้ม เพื่อที่จะหลบหน้าพวกนักข่าวปาปารัสซี่ เธออาศัยอยู่ในห้องเช่านี่มาสิบกว่าวันแล้ว เธอรู้สึกคิดถึงกระเป๋าแบรนด์เนมของเธอ อีกทั้งอยากนั่งรถคันหรูเหลือเกิน กับการอยู่หลบๆซ่อนๆ กินข้าวกับผัดผัก เธอไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกแล้ว! อีกทั้ง ราวกับว่ามีเธอเพียงคนเดียวที่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ จิดาภาก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเหมือนเดิม เธอเห็นนิตยสารที่ขึ้นปกเป็นหน้าของจิดาภา ก็รู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างมาก “ชนิศา เธอจะตอบตกลงรับเงื่อนไขของพวกเขาจริงๆน่ะหรือ แล้วพี่ล่ะ?” ถวิตไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะยอมทิ้งการทำงานร่วมกันมาหลายปีระหว่างเขาและเธอง่ายเช่นนี้ เพียงเพื่อที่จะได้เซ็นสัญญากับบริษัทหนึ่งเท่านั้น “พี่ก็ไปหาบริษัทอื่นสิ ถึงอย่างไรตอนนี้ผู้จัดการส่วนตัวก็ใหญ่กว่าอยู่แล้วนี่...” ชนิศาได้เพ้อฝันไปแล้วว่าตัวเธอเองจะได้เซ็นสัญญาใหม่ และกลายเป็นศิลปินดัง ในความคิดของเธอนั้นไม่มีถวิตอยู่เลย แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้พิจารณาถึงเรื่องค่าใช้จ่ายรักษาพยาบาลที่เธอแท้งลูก รวมทั้งเสื้อผ้า การกินอยู่ตอนนี้ถวิตเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้เธอเองทั้งหมด แม้เงินจะไม่มาก แต่ถวิตก็ยอมทิ้งการงานของตัวเอง ลาออกจากsjเพื่อมาอยู่คอยช่วยเหลือเธอ ถ้าหากชนิศาพลิกตัวมาติดต่อบริษัทอื่นๆ แล้วทิ้งผู้จัดการส่วนตัวอย่างเขาละก็ เขาเองก็คงไม่สามารถอยู่ในวงการนี้ต่อไปได้อีกแล้ว เขาไม่ได้โหดร้ายเหมือนกับเธอ เพื่อชื่อเสียง กลับขายได้เสียทุกอย่าง “ได้ ฉันจะไปช่วยเธอคุยกับพวกเขา” ถวิตเดินออกมาจากห้องเช่า อยู่ด้านล่างตึกด้วยความลังเลอยู่นาน จึงตัดสินใจโทรออกหาบริษัทนั้น “พวกคุณแน่ใจใช่ไหมว่าจะเซ็นสัญญากับคุณชนิศา?” อีกฝั่งตอบเพียงแค่ อืม กลับมา ถวิตถอนหายใจออกมา “แบบนี้พวกคุณจะมีการจัดผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ให้เขาไหมครับ?....ผม....ผมไม่ต้องเซ็นสัญญากับเธอก็ได้ครับ แต่ผมหวังว่าพวกคุณจะช่วยประคับประคองเธอ เธอเป็นนักแสดงที่ดีนะครับ เพียงแต่อาจจะเลือกทางเดินผิดไป” “คุณก็รู้ว่าเธอ เดินทางผิด ทำไมถึงยังช่วยเธอ? ทำแบบนี้นั่นเท่ากับว่าคุณกำลังทำร้ายเธอแล้วก็ทำร้ายตัวคุณเอง” “คุณเป็นใคร ทำไมเสียงของคุณถึงดูคุ้นๆ” อยู่ๆถวิตก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลนี้ พี่นัฎที่อยู่ในสายจึงเอ่ยขึ้นกับเขา “คุณฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันนัฎผู้ช่วยของจิดาภา ฉันรู้ว่ามีเพียงวิธีนี้วิธีเดียวที่จะทำให้คุณได้เหตุธาตุแท้ของชนิศาได้ เพื่อชื่อเสียงของเธอ เธอยอมทิ้งลูกของคุณชเยศอย่างไม่รู้สึกผิดใดๆ คุณคอยตามเธออยู่แบบนี้มันคุ้มหรือคะ?” “ผมบอกคุณไปแล้วว่าเธอแค่เดินทางผิด เธอไม่ใช่คนแบบนั้น!” ถวิตอยู่กับเธอมาโดยตลอดตั้งแต่ที่เธอเข้าวงการใหม่ๆ เขายังจำได้ดีว่าตอนที่ชนิศาเพิ่งจะเข้าวงการมานั้น เธอนั้นทั้งดูบริสุทธิ์และจิตใจดี เธอในตอนนั้นเป็นเพราะได้ยินคำพูดหนึ่งของคนรอบข้าง ทำให้เธอเสียใจไปทั้งคืน เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อในการเปลี่ยนไปของชนิศาเช่นกัน “คุณถวิต ในฐานะผู้จัดการที่คอยดูแลพวกเขา ฉันอยากจะเตือนคุณไว้ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วชนิศาจะยังคงอยู่ในวงการนี้ได้หรือไม่ แต่อาชีพผู้จัดการของคุณนั้นได้เดินมาจนสุดทางแล้ว เหลือทางเลือกไว้ให้ตัวคุณเองบ้างนะคะ คุณเองก็มีทั้งลูกทั้งครอบครัวที่ต้องดูแล ที่ฉันพูดมาคุณลองเก็บไปคิดดูนะคะ แล้วค่อยติดต่อฉันกลับมาอีกที” ถวิตวางสายไป มือไม้เขารู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง เขารู้ดีว่าสถานการณ์ของเขานั้นยากลำบากกว่าของชนิศาเสียอีก แล้วยิ่งได้มาเห็นท่าทางเช่นนั้นของชนิศาแล้ว เขายิ่งรู้สึกไม่มั่นใจว่าจะสามารถเดินไปกับเธอต่อได้หรือไม่ แต่เขาเองก็ยังอยากจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย คืนนั้น เขาพาเธอกลับไปยังอพาร์ทเม้นท์เดิมที่เธอเคยเช่าไว้ตอนเข้าวงการ “พาฉันมาที่นี่ทำไม?” ชนิศาขมวดคิ้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เธอสวมหมวกยืนมองอยู่รอบๆ “ฉันไม่ได้ให้พี่ไปติดต่อบริษัทนั้นหรอกหรือ? เป็นอย่างไรบ้าง?ฉันจะเซ็นสัญญาได้เมื่อไหร่?” ถวิตถอนหายใจออกมา “ตอนนั้นจุดเริ่มต้นของเธอมาจากที่นี่ จริงๆแล้วตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปนะ ในวงการนี้อะไรๆมันก็เปลี่ยนแปลงเร็วไปหมด เพียงแค่เธอหมั่นฝึกฝนทักษะในการแสดง ในไม่ช้าหรือเร็วเธอก็จะสามารถหลุดพ้นจากสภาพแบบนี้ได้ พี่จะอยู่กับเธอตรงนี้” “ทำไมฉันจะต้องมาเริ่มจากที่นี่? ไม่ใช่ว่ามีบริษัทจะเซ็นสัญญากับฉันแล้วหรือ?” น้ำเสียงของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอเกลียดที่นี่ อีกทั้งเธอเองก็เคยชินกับชีวิตที่หรูหราฟุ่มเฟือยของเธอไปแล้ว กลับมาอยู่ตรงจุดนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แล้วบวกกับ ในแผนที่วางไว้ของเธอนั้นก็ไม่มีถวิตอยู่ในนั้นตั้งแต่แรกแล้วด้วย ดังนั้นเมื่อตอนที่บริษัทนั้นออกเงื่อนไขที่ว่าจะไม่เอาผู้จัดการส่วนตัวของเธอคนนี้นั้น เธอจึงตอบตกลงไปโดยแทบจะไม่ต้องคิดเลย “ชนิศา ตอนนี้เธอยัง...” “รู้แล้วค่ะ วางใจเถอะ ฉันไม่ทิ้งพี่หรอก” อยู่ๆชนิศาก็กันกลับมามองเขา แววตาของถวิตปรากฏความหวังออกมา เขารู้อยู่แล้ว ว่าชนิศาในตอนแรกนั้นยังไม่ได้หายไปไหน เขาที่กำลังจะบอกเรื่องที่พี่นัฎคุยกับเขา แล้วจะใช้เงินค่าใช้จ่ายของตัวเองพาชนิศาไปเลี้ยงฉลองให้กับการเริ่มต้นใหม่อยู่นั้น ก็ถูกคำพูดของเธอทำร้ายจิตใจเขาเข้าเสียก่อน “รอให้ฉันดังก่อน แล้วจะให้เงินชดเชยกับพี่ก้อนหนึ่ง ตอนนี้พี่หยุดพักผ่อนไปก่อนแล้วกัน” น้ำเสียงที่ดูไม่ได้แยแสอะไรนั้นคมเสียยิ่งกว่าดาบเสียอีก “เธอให้พี่หยุดพักอย่างนั้นหรือ? ไม่รู้หรือไงว่าข้างนอกเขาพูดถึงพวกเรากันอย่างไรบ้าง?” ถวิตไม่อยากจะเชื่อเอาเสียเลยว่าชนิศาจะทำกับเขาราวกับเขาเป็นสุนัขดีๆตัวหนึ่งเช่นนี้ “ฉันขอล่ะ ตอนนี้คนที่เขาต้องการเซ็นสัญญาด้วยก็คือฉัน ฉันพาพี่ไปด้วยไม่ได้ ฉันบอกไปแล้วไงว่าฉันจะชดเชยให้พี่ทีหลัง วุ่นวายจริงๆ” ชนิศาเดินออกไปตามทางด้วยรองเท้าส้นสูงที่เธอสวมใส่อยู่แล้วโบกรถออกไป เธออยากแต่จะกลับไปอยู่ในโลกแห่งความฝัน โดยที่ไม่ได้อยากจะที่จะเผชิญกับโลกแห่งความเป็นจริงเอาเสียเลย