ตอนที่ 631 สูญเสียการควบคุมกับเธอ

ตอนที่ 631 สูญเสียการควบคุมกับเธอ ชนัยก้มลงไปจูบลูกพลัมสีแดงอย่างเชี่ยวชาญ รับรู้ถึงความสั่นเทิ้มของผู้หญิงใต้ร่าง เขายิ่งใช้ฟันกัดด้วยความสนใจอย่างอดไม่ได้ ความรู้สึกแปลกๆแผ่ซ่านไปทั่วอก แต่ดราณีไม่ได้เพลิดเพลินเลย เธอรู้สึกว่าทั้งร่างเกิดความเย็น แม้ว่าเธอจะเกลียดและกลัวชนัย แต่ไม่เคยคิดว่าเขาจะข่มขืนตัวเองจริงๆ...... ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตรงหน้าสำหรับดราณีที่อายุยี่สิบปีและโสด มันเกินไปแล้ว ความโกรธ ความหดหู่ ไม่สำคัญอะไรอีกแล้วกับสถานการณ์แบบนี้ เธอเพียงให้ผู้ชายคนนี้ปล่อยเธอไป “อย่า......คุณปล่อยฉันไปได้ไหม......” ขณะที่พูด น้ำเสียงอ่อนโยนก็สะอึกสะอื้น “ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรพูดแบบนั้นกับคุณ คุณปล่อยฉันไปได้ไหม......” ชนัยที่เต็มไปด้วยอารมณ์เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของเธอก็เหมือนได้สติ ความเดือดในร่างกายก็หายไปทันที ดวงตาที่ปิดลงจู่ๆก็ลืมขึ้นมา ตอนที่ยืดตัวขึ้นแล้วมองไปที่ใบหน้าเล็กขาวเนียน ที่เต็มไปด้วยน้ำตาสะเปะสะปะ หยาดน้ำตาไหลลงมาจากขอบตา เหมือนกับเปิดก๊อกน้ำ ไหลลงมาไม่หยุด ราวกับจะประนามเขาอย่างไร้เสียง แล้วก็เห็นรอยช้ำสีแดงม่วงตั้งแต่ลำคอจนถึงหน้าอก—— เชี่ย! จู่ๆร่างกายชนัยก็เหมือนหมดแรง นิ้วมือทั้งห้าก็คลายออก หลังจากผละตัวอกมา เขาก็หันไปนั่งตรงๆ ยกมือขึ้นมากุมระหว่างคิ้ว ราวกับจะทำให้เย็นลง ข้างหูได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหญิงสาว ฟังออกว่าเธออยากร้องไห้มาก แต่กลัวเขาที่อยู่ที่นี่ เลยร้องออกมาด้วยเสียงที่เบาที่สุด เสียงจัดเสื้อผ้ากุกกักทำให้ชนัยปวดหัว ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอผู้หญิง ไม่เคยสัมผัสผู้หญิง ทำไมเมื่อครู่ถึงได้หัวเสียล่ะ? ถ้าเมื่อครู่จู่ๆเธอไม่ได้ร้องไห้ออกมา ไม่ใช่ว่าเขาจะจัดการเธอในรถไปแล้วหรอ? ทำไมเขาต้องใช้กำลังบังคับเวลาเขาอยากได้ผู้หญิง ผู้หญิงพวกนั้นไม่นานก็ยอมเขา การบังคับไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด ดราณีรีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เรียบร้อยแค่เสื้อผ้าเท่านั้น แต่ภายในใจยังไม่มีทางที่จะจัดการได้ เธอคิดว่าตัวเองเกือบจะโดนทำร้ายด้วยน้ำมือเขาแล้ว โชคดีที่เขาไม่ได้ทำกับเธอแบบนั้นจริงๆ ภายในรถมีแต่บรรยากาศที่น่าใจร้อนไม่เป็นสุข ชนัยเงียบสักพักก่อนจะวางมือลง หันศีรษะไปมองผู้หญิงตัวเล็กข้างกาย สายตามองไปที่หน้าอกเธออย่างลืมตัว ทันใดนั้นสายตาเหมือนกับได้เห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามเมื่อครู่...... ความปรารถนาไม่เติมเต็ม จึงอารมณ์ฉุนเฉียวได้ง่าย...... หายใจเข้าลึกๆ เขาผละหน้าออกมา ลดกระจกรถลงแล้วตะโกนเรียกตนัยที่ห่างออกไปห้าเมตร “ขึ้นมาขับรถ!” ตนัยกำลังมองมาจากที่ไกลๆ จู่ๆได้ยินเสียงทุ้มต่ำเรียกก็สะดุ้ง เขารู้ว่าชนัยคนนี้เป็นเสือผู้หญิง มองดูเวลา......ไม่ใช่เร็วเกินไปหรอ? ไม่กล้าชักช้า ตนัยก็รีบขึ้นรถมา ดราณีเห็นว่ารถสตาร์ทขึ้นอีกครั้ง เธอก็ยังไม่หายสั่น เอาร่างแนบเข้ากับประตูรถแน่น ให้ห่างจากผู้ชายข้างกายมากที่สุด อารมณ์รุนแรงมากเกินไป และเกิดความไม่พอใจอยู่มาก น้ำเสียงสะอึกสะอื้นก็ยังไม่หยุด สิ่งที่เรียกว่าความหงุดหงิดในใจชนัย ได้ยินเสียงจึงมองไปอย่างอารมณ์เสียง สายตาดำสนิทเกิดความขุ่นเคือง “หุบปากหน่อย!” พูดจบ ดวงตาโตแดงก่ำนั้นก็ยิ่งไหลออกมาอย่างรุนแรง...... ดราณีสะอื้นอย่างคุมไม่ได้ และกลัวว่าจะทำให้เขาโกรธอีก จึงรีบขอโทษ “ขอ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันทนไม่ไหว......” ใบหน้าเธอไม่รู้กลัวหรือว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆก็ขาวซีดจนเกือบโปร่งแสง ริมฝีปากและจมูกแดงก่ำ ผมตรงหน้าผากยุ่งเหยิง ลำคอมีรอยรักที่เขาทิ้งไว้ ท่ามกลางความน่าสงสารก็เกิดตัณหาอ่อนๆขึ้นมา ชนัยคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วแน่ๆ เขามีอารมณ์กับผู้หญิงที่ร้องไห้งอแงแบบนี้ “shit!” เสียงทุ้มต่ำสบถ ไม่รู้ว่าหงุดหงิดเธอหรือหงุดหงิดตัวเอง เขาคิดว่าวันนี้ดื่มที่งานแต่งมากเกินไป เลยบ้าไปแล้ว ต้องเป็นแบบนั้นอย่างแน่นอน เส้นทางที่เหลือ ชนัยไม่ได้มองเธอมากนัก กลัวว่ามองมากไปแล้วจะทนไม่ไหวโยนเธอทิ้งออกไป รถขับมาได้มากกว่าครึ่งทาง เขาก็พูดโพล่งออกไป “บ้านเธออยู่ที่ไหน” ดราณีสั่นเทิ้มสักพัก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เลยไม่กล้าบอกที่อยู่กับเขาง่ายๆ ดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตามีความหวาดระแวง สีหน้าชนัยอึมครึมอย่างน่ากลัว มองความกังวลของเธอออก เลยเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ถ้าเธออยากกลับมูตี้คลับเฮาส์กับฉัน ก็ไม่ต้องบอก” “เลขที่ 37 ซอยตะวัน” พูดจบ ดราณีก็รีบเอ่ยปาก กลัวว่าเธอช้าไปหนึ่งวินาทีแล้วจะเสียใจ ชนัยคิดว่าตัวเองใกล้จะระเบิดแล้ว เป็นไปได้ว่าเขามีผู้หญิงมาอยู่รอบกายตลอด ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะไปเตะถูกเหล็กร้อน ดีมาก ดีจริงๆ ความรู้สึกแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองในชีวิตนี้ เขาตะโกนบอกตนัยทันที “ขับไปที่ที่เธอบอก” “ครับ ท่านชนัย” รถขับไปที่ถนนเล็กๆแห่งหนึ่ง ดราณีมองวิวถนนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หวังว่าจะขับให้เร็วขึ้นกว่านี้ อยู่ข้างผู้ชายคนนี้แลว เธอจะหายใจไม่ออกเร็วๆนี้ ในที่สุด ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถก็จอดสนิทที่ตึกชุมชนเก่าแก่ที่เปิดเสรีแห่งหนึ่ง ดวงตาที่งีบหลับไปเปิดออกมองไปยังตึกเก่าห้าชั้นนอกกระจกรถ มันเป็นกำแพงยางมะตอยในแบบดั้งเดิมที่สุด ผ่านลมฝนมาหลายปีกลายเป็นสกปรกและเก่ามาก บานประตูสามารถผ่านไปได้คนเดียว มันคับแคบมากๆ ชีวิตนี้ชนัยไม่เคยมาสถานที่แบบนี้มาก่อน เพียงมองแวบเดียวก็หันหน้าหนีออกมาอย่างไม่แยแส “อยู่ในที่แบบนี้ ไม่แปลกใจทำไมบังเอิญมาเจอฉัน” “……” ดราณีหดคอ หยิบกระเป๋าที่ติดตัวขึ้นมา ไม่อยากจะเถียงอะไรกับเขา จึงเอ่ยเสียงเบา “ฉันไปแล้ว” ผู้ชายที่โกรธง่ายอย่างอธิบายไม่ได้ได้ยินแบบนี้แล้วก็ยิ่งอารมณ์เสีย “ไสหัวไปเร็วๆ” “……” ดราณียังไงก็คิดไม่ถึง เกิดมายี่สิบปี เพิ่งมีวันที่ได้ยินคำพูดแบบนี้จากคนอันธพาล ดีมาก เธอรีบไสหัวไปในทันที ไม่ชักช้าแม้แต่นาทีเดียว ลุงตนัยมองหญิงสาวที่รีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว แล้วก็หันไปมองที่ผู้ชายที่นั่งทำหน้าอึมครึมอยู่เบาะหลังผ่านกระจกอีกครั้ง เธอเดินหายไปแล้วก็ยังมองอีกแน่ะ เฮ้อ ท่านชนัยปกติจะเป็นคนที่ดูฉลาดคนหนึ่ง ที่แท้พอมาเจอคนที่ชอบไอคิวกลับเป็นศูนย์ ทั้งๆที่ปฏิบัติต่อสาวน้อยคนนี้ไม่เหมือนกัน จึงได้แต่ทำให้หวาดกลัวจนหนีไป เป็นความสัมพันธ์ที่อับโชคน่ะ ชนัยแค่คิดว่าตัวเองได้ปล่อยลูกกวางไปเท่านั้น ที่นั่งข้างๆว่างเปล่า ในใจเขาก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่แน่ใจว่าทำไม เขาไม่พอใจ หงุดหงิด! “ท่านชนัย ไปไหนครับตอนนี้?” ลุงตนัยเอ่ยถามได้ทันเวลา เขาไม่ได้ยกเปลือกตาขึ้น และก็ไม่รู้ว่าโกรธใครอยู่จึงกระแทกเสียงออกไป “กลับบ้าน!”