ตอนที่ 634 ผมเป็นสามีคุณตลอดชีวิตนี้

ตอนที่ 634 ผมเป็นสามีคุณตลอดชีวิตนี้ อย่างไรก็ตาม ก็ได้แค่คิด สุดท้ายก็เป็นห่วงเธอที่ไม่ได้ทานอาหารดีๆเมื่อตอนกลางวันเลย จึงบังคับสายตาออกมา ยังเหลือเวลาพอให้เธอได้ทานอาหารอย่างช้าๆ นัชชาทานเสต็กเนื้อจนหมดแล้ว อาหารชั้นเลิศก็เป็นแบบนี้ รสชาติดีแต่จำนวนน้อยมาก นัชชาทานหมดแล้วก็ยังไม่อิ่ม เงยหน้ามองเสต็กเนื้อในจานเตชิตที่เหลือประมาณเศษสองส่วนสาม จึงถามเขาอย่างอดไม่ได้ “คุณไม่ทานหรอ?” “ไม่แล้วครับ” ตอนนี้สิ่งที่เขาอยากทานก็คือกระต่ายน้อยตรงหน้า เรื่องอื่นไม่ได้สนใจเลย นัชชาไม่ได้รับรู้ถึงความคิดลึกในสายตาของเขา ตัดมาครึ่งหนึ่งใส่จานตัวเองอย่างอารมณ์ดี “เสต็กนื้อชิ้นนี้อร่อยมาก เสียดายของ” เตชิตยังไงก็ได้ แค่มองให้เธอทานไวขึ้นหน่อย ยกมือขึ้นแล้วผลักจานไปตรงหน้าเธอ “ทานเถอะ พอหรือเปล่า ไม่พอเอาเพิ่มได้นะ” นัชชาเงยหน้ามายิ้มหวานหนึ่งที “มีสามีก็ดีแบบนี้ อย่างน้อยก็ไม่หิว” ดวงตาที่โค้งเหมือนพระจันทร์ ทำให้ไฟชั่วร้ายของเตชิตพุ่งขึ้นมา เตชิตคิดว่าถึงแม้เขาจะไม่ได้ทานได้เยอะ แต่สายตาเขาก็คมไม่แพ้กับมีดเลย สายตาจับจ้องไปที่เนื้อที่ถูกหั่นเข้าริมฝีปาก สุดท้าย รออย่างช้าๆเสต็กชิ้นนั้นนัชชาก็ทานหมดแล้ว เตชิตก็หยิบแชมเปญที่อยู่ข้างๆมา “ชนแก้วหน่อยไหมครับ?” เห็นแบบนี้แล้วนัชชาก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมา ชนแก้วกับเขาด้วยความยินดี “ชนแก้ว” เธอไม่ค่อยได้ดื่มแอลกอฮอล์มากนัก ความแรงของแอลกอฮอล์ไม่สามารถมองได้เพียงแก้วเดียว แชมเปญนี้รสชาติไม่เลว หวานอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่ค่อยฝาดและขม มีความหอมหวานหลังดื่ม ตอนแรกเตชิตวางแผนไว้ว่างดื่มแก้วนี้เสร็จจะพาเธอเข้าห้องไป แต่ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมาหลังดื่มเสร็จ เขาก็เปลี่ยนความคิด เขาคิดอะไรบางอย่าง นัยน์ตาลึกจู่ๆก็มีประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง แม้แต่นัชชาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยังรู้สึกถึง “เป็นอะไรคะ?” “เปล่าครับ” เขาพูดแต่ว่าไม่มีอะไรๆ แต่การกระทำจริงๆคือยกแก้วขึ้นมาอีกครั้ง แล้วหันมาทางเธอ “ขอให้เรื่องราวดีๆเกิดขึ้นเป็นคู่” แม้ว่าเตชิตจะเข้างานสังคมน้อยมาก แต่ถ้าบางครั้งต้องการดื่มแอลกอฮอล์ เขาก็จะถูกประจบประแจงเอาอกเอาใจ ดังนั้นเขาเลยไม่ชอบพูดอะไรมาก ไม่ต้องพูดถึงคำพูดฉลองเลย แต่ไม่พูดก็คือไม่พูด ยังไงก็อยู่ในวงการนี้มาหลายปีแล้ว อะไรที่เขาควรรูเขาก็รู้หมด ขึ้นอยู่กับว่าเขาอยากหรือไม่ ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้ เขาอยากจะเห็นนัชชาดื่มเยอๆ ค่ำคืนอันงดงามนี้ ห้ามเสียบรรยากาศเด็ดขาด นัชชาไม่รู้สึกถึงความคิดเขาเลย แค่คิดว่าแชมเปญนี้อร่อยมาก รสชาติหวานอ่อนๆเป็นรสชาติที่ผู้หญิงรับได้อย่างแน่นอน แต่เธอไม่รู้ว่าความแรงของแชมเปญนั้นแรงกว่าปกติ สามแก้วผ่านไป หัวเริ่มมึนแล้ว ดื่มเพิ่มอีกสองแก้ว ความรู้สึกก็กลายเป็นเลือนรางแล้ว นัชชายกมือขึ้นดึงคอปกเสื้อ รู้สึกว่าทั้งร่างร้อนมาก ตรงกระหม่อมเหมือนโดนความร้อน เธอพูดเจื้อยแจ้ว สดใสมากกว่าปกติมาก เตชิตเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่ได้โน้มน้าวให้เธอดื่มต่อ แค่นี้ก็พอแล้ว ดื่มมากกว่านี้เขายิ่งสงสาร เวลาค่อยๆผ่านไปจนสี่ทุ่มครึ่ง นัชชาพูดจนคอแห้ง สายตาก็มองไปรอบๆห้อง จู่ๆก็ลุกขึ้นเดินไปที่เครื่องทำกาแฟเล็กๆ ปากก็พึมพำกับตัวเอง “อ่า หิวน้ำจัง อยากดื่มน้ำเย็นๆ” เตชิตลุกขึ้นไปดึงแขนเล็กนั้น “ที่นั่นไม่มีน้ำเย็น มากับผมมา” “ไปไหน?” เธอเมาจนไม่มีสติแล้ว ตามแผนการร้ายกาจ เตชิตมองดวงตากลมโตใสซื่อ นำไปอย่างอดทนอย่างมาก “ไปที่ที่ดื่มน้ำเย็นได้ยังไงล่ะครับ” “จริงหรอ!?” นัชชาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ใบหน้าเล็กขึ้นสีนั้นพุ่งใส่เขา พยายามจะแยกใบหน้านั้นอะไรสักอย่าง แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายตรงหน้าเอไม่ใช่เด็กน้อยใสซื่อ แต่เป็นหมาจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ เตชิตเห็นร่างกายเธอโซเซไปมา ก็ยื่นมือไปโอบเธอเข้าอ้อมกอด “จริงสิ” พูดจบ เขาก็ไม่พูดจาไร้สาระอีก ใช้แรงเพียงน้อยนิดพาเธอเข้าห้องไป ตกค่ำแล้ว เมื่อแสงไฟยามค่ำคืนสว่าง วิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างก็เห็นได้อย่างชัดเจน นัชชายังไม่ได้ตอบโต้กลับ ร่างกายก็ถูกทับบนเตียง “โอย คุณหนักจั” เธอผลักอกของเขาออกอย่างไม่พอใจ “ลุกออกเร็ว” เขาได้กลิ่นหอมนมอ่อนๆผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์บนร่างกายเธอ ได้ยินเสียงกระซิบอ่อนหวานข้างหู อย่าว่าแต่ลุกขึ้นเลย แม้แต่สายตาก็ละไปไม่ได้ “ภรรยาที่รักครับ เดี๋ยวก็ไม่หนักแล้ว” เขาเอ่ยปลอบประโลมเสียงแผ่วไปด้วย แล้วก็รีบถอดเสื้อผ้าบนร่างเธอออกไปด้วย “สามีจะทำค่อยๆนะครับ” ในสมองนัชชาสับสน เธอรำคาญฝ่ามือใหญ่ที่รบกวนทำการก่อกบฏ อยากจะปฏิเสธแต่ร่างกายไม่มีแรงสักนิด จึงได้แต่อนุญาตให้เขาแกล้ง เตชิตค่อยๆถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างพิถีพิถัน ไมได้รุนแรงรีบร้อนเหมือนปกติ เขาอยากให้ค่ำคืนงดงามนี้ยากที่จะลืม ไม่แข็งใจพอที่จะทำร้าย เห็นผู้หญิงตัวเล็กใต้ร่างที่เผยร่างกายตัวเองออกมาจนหมด เลือดในร่างกายพลุ่งพล่านไม่หยุด รีบพุ่งเข้าไป แม้ว่าจะคบกันมานานแล้ว ทุกครั้งที่ได้มีความสัมพันธ์กัน เขาเหมือนกับตอนเพิ่งรู้จักกันหมาดๆ ไม่มีความใจเย็นเลยสักนิด ไม่ใช่ว่าเขาความอดทนต่ำ แต่เป็นเพราะเธอน่าหลงใหลจริงๆ เตชิตเป็นคนที่ชอบคนที่ผิวดี และผิวบนร่างกายนัชชาไม่มีที่ติเลย แค่นี้ก็ทำให้เขาชอบมากพอแล้ว ยิ่งไปกว่านี้รูปร่างเธอก็มีความวิจิตรงดงาม แขนขายาว หน้าอกใหญ่เอวคอด ทุกครั้งที่โจมตีเข้าที่เอวของเธอ เตชิตกลัวว่าเอวเธอจะหักเพราะเขา อากาศเย็นน้อยๆโจมตีบนร่างกาย นัชชาสั่นเทิ้มอย่างอดไม่ได้ “หนาว” อุณหภูมิภายในห้องพอดีมาก แม้ว่าไม่ใส่เสื้อผ้าก็ยังห่างไกลจากคำว่าหนาว เตชิตรู้ว่าเธอแค่ไม่ชินเท่านั้น เขายกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออก ทีละเม็ด การเคลื่อนไหวของปลายนิ้วกังวลนิดหน่อย เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรีบร้อน โน้มตัวลงไปจูบบนหน้าผาก ปลายจมูกและแก้มของเธอเบาๆ ความอ่อนโยนเหมือนกับลมเย็นๆพัดผ่านผิวน้ำ “เดี๋ยวก็ไม่หนาวแล้ว คนดี” นัชชาเพียงมองเขาด้วยตาเป็นประกาย ไม่รู้ว่าได้ยินหรือเปล่า ใบหน้าเท่าฝ่ามือเต็มไปด้วยความมึนงง ทำให้คนมองยากที่จะควบคุมตัวเอง คืนนี้เป็นวันแต่งงานของพวกเขา เขาคิดแต่เพียงเรื่องนี้ เตชิตเหมือนกับบิดลานนาฬิกา อยากจะหยุดก็หยุดไม่ได้ เสื้อผ้าบนร่างกายกว่าจะถอดได้ เขาทำให้เธอหลอมละลายทีละนิดอย่างอ่อนโยน กลัวว่าเธอจะรู้สึกไม่สบาย ความละเอียดอ่อนนี้แม้ว่านัชชาจะเมาอยู่ก็สามารถสัมผัสได้ เธอไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสใดๆจากเขา สำหรับเธอทั้งหมดของผู้ชายคนนี้ได้ซึมลึกเข้ามาถึงไขกระดูกแล้ว ทั้งสองได้เล่นสนุกกันจนดึกดื่นถึงจะหยุดลง ช่วงสุดท้ายนัชชาร้องขอความเมตตาไม่หยุด สร่างเมาขึ้นมาเกินกว่าครึ่ง ราคะได้สงบลง ทั้งสองกอดกัน มองใบหน้าอีกฝ่าย ไม่มีความว่างเปล่าและความหดหู่ แต่เป็นความรักที่รวมดวงใจทั้งสองเป็นหนึ่งเดียวที่เพิ่มขึ้น นัชชาจู่ๆก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง ครึ่งใบหน้ายิ้มซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม “คุณเป็นสามีฉันแล้วจริงๆ” เตชิตรู้ว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ เขากอดเธอให้แน่นขึ้น “ยัยทึ่ม ผมเป็นสามีคุณตลอดชีวิตนี้”