已经是第一章了
ตอนที่ 636 อยู่ต่อเพราะเงิน
ตอนที่ 636 อยู่ต่อเพราะเงิน
ตั้งแต่วันงานแต่งเป็นต้นมา หลังจากชนัยพากระต่ายน้อยไปส่งที่บ้าน เขาก็ไม่ได้ไปทำให้เธอลำบากใจที่มูตี้คลับเฮาส์อีก
เรื่องที่ทำให้ลำบากใจรวมไปถึง ไม่ให้เธอมาให้บริการในห้องส่วนตัวของตนทุกครั้งแล้ว ไม่ได้ไปวอแวกับเธอ ค่าจ้างก็ให้ปลายเดือนเหมือนกับคนอื่น
ตอนที่ดราณีเห็นเงินแปดพันหยวนบนบัญชี เธอก็ตะลึงไปเลย ไม่คิดว่าเงินเดือนพนักงานธรรมดาที่มูตี้คลับเฮาส์จะเยอะขนาดนี้
แต่ก่อนเธอทำงานที่ร้านสะดวกซื้อ หนึ่งวันทำงานสิบสองชั่วโมงได้เงิเดือนแค่สามพันห้าร้อยหยวน ตอนนั้นเธอก็พอแล้ว เธอเช่าห้องที่เก่ามาก ค่าเช่าเดือนหนึ่งก็หนึ่งพันสองร้อยหยวน รวมน้ำไฟ เหลือสองพันสามร้อยหวน ก็พอสำหรับค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน
ถามว่าทำไมไม่อยู่ที่โรงเรียน หอที่โรงเรียนถึงจะถูก แต่ก็ออกมาทำงานไม่สะดวก เธอเลยไม่กลับไปที่หอพัก ออกมาเช่าห้องข้างนอกอยู่ ปกตินอกจากทำอาหารทานเองแล้ว ค่าใช้จ่ายก็ไม่เยอะ
วันนี้ได้รับเงินแปดพันหยวน ดราณีรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองร่ำรวยขึ้นมา
ในที่สุดก็มีเรื่องที่ทำให้เธอไม่กังวลแล้ว
เธอกำลังคิดคำนวณการจัดการเงินที่ได้มาจาก ‘ความร่ำร่วยโดยบังเอิญ’ ก้อนนี้อย่างมีเหตุผล ยังทันให้เธอได้รู้ ผู้จัดการจู่ๆก็เรียกเธอ “ดราณี มานี่หน่อย”
ดราณีเก็บสมุดบัญชีธนาคารทันที เดินเข้าไปหาอย่างมีความสุข “ผู้จัดการ เรียกฉันหรอคะ?”
“อืม เพิ่งได้เงินเดือนใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ ขอบคุณนะคะผู้จัดการ”
“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก” ผู้จัดการโบกมือ เขาชอบเด็กสาวคนนี้มาก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็มีมารยาทมาก “เธอเหลือเวลาทำงานที่นี่หนึ่งเดือน ฉันรู้มาว่าคุณชนัยให้เธอมาทำงานที่นี่ ตอนนี้คุณชนัยไม่ได้ขอมาแล้ว เธอคิดดูว่าต้องการทำที่นี่ต่อไหม?”
ผู้จัดการพูดถึงตรงนี้ ดราณีอึ้งไปสักพักก่อนจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร คุณชนัยสั่งให้เธอไปได้แล้วหรอ?
ปฏิกิริยาแรกของดราณีคือดีใจ แต่ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงเงินแปดพันหยวนในบัญชีของตน
เธอไม่ได้ดีใจขนาดนั้น
เพราะความคิดเธอบอกกับเธอว่า ในที่สุดเธอก็สามารถออกห่างจากผู้ชายอันตรายคนนั้นให้ไกลสักที แต่ความจริงคือเงินเดือนของที่นี่เยอะมากเหลือเกิน เธอค่อนข้าง......ไม่อยากไป
เธอต้องการเงิน ไม่มากหรก อยากมีเงินเก็บสักสองหมื่นหยวนก็พอแล้ว แบบนี้เธอจะได้ไม่ต้องกังวลกับค่าเทอมเทอมนห้าและค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน
ออกจากมูตี้คลับเฮาส์แล้วไปหางานที่เงินเดือนสูงแบบนี้ สำหรับนักศึกษามหาวิทยาลัยคนหนึ่งแล้ว มันยากเกินไป
ดราณีรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเพราะเงิน แต่ความเป็นจริงตอนนี้ เธอไม่มีทางเลือกเลย
คิดอยู่สักพัก เธอจึงเอ่ยออกไปแผ่วเบาอย่างอายๆ “ผู้จัดการคะ ฉันอยากทำงานที่นี่ต่อดู”
ผู้จัดการไม่คิดว่าเธอจะตอบแบบนี้ ยังไงเรื่องของดราณีกับชนัย พวกเขาในส่วนการจัดการของมูตี้คลับเฮาส์ก็ได้ยินกันมาไม่มากก็น้อย ใครไม่รู้บ้างว่าคนที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆอย่างชนัย จะไปมีปัญหากับเด็กสาวคนหนึ่งได้อย่างไร
แต่เด็กสาวคนนี้ แล้วนิสัยของชนัยก็เหมือนปลายเข็มที่ทิ่มแทง ดังนั้นผู้จัดการได้รับข่าวมาครั้งแรกก็คิดว่าหญิงสาวคนนี้ต้องออกอย่างแน่นนอน หรือไม่ก็ออกไปที่ไกลๆ
แต่ความจริงก็พิสูจน์แล้วว่า หญิงสาวคนนี้ไม่เพียงแต่จะไม่ไป แต่ยังอยู่ต่อ
คำตอบนี้ไม่ได้อยู่ในความคาดการณ์ของเขา แน่ใจกับจุดประสงค์ เขาคิดว่าตัวเองต้องไปแจ้งให้กับท่านชนัย จึงได้ถามอีกครั้ง “เธออยากจะอยู่ต่อใช่ไหม? ถ้าเป็นอย่างนี้ล่ะก็ ฉันกลับไปปรึกษาก่อน รายละเอียดเดี๋ยวแจ้งเธอทีหลัง เธอก็มาทำงานเลิกงานตามปกตินะ”
ดราณีพยักหน้าอย่างขอบคุณ “ขอบคุณค่ะผู้จัดการ”
“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ”
หลังจากผู้จัดการหมุนตัวออกไป ก็ขึ้นลิฟต์ไปที่หน้าประตูห้องทำงานชนัย หลังจากเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป มองเห็นเจ้านายตนที่กำลังนั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์หลังโต๊ะทำงาน เอ่ยปากรายงานด้วยความเคารพ “ท่านชนัยครับ เมื่อครู่ผมได้คุยกับดราณีแล้ว”
หลังจากได้ยินเขาพูดประโยคนี้ ชนัยก็ทำสีหน้าไม่ดี ในหัวก็จินตนาการตอนที่เธอตื่นเต้นเมื่อได้ยินประโยคนี้
จึงพ่นเสียงออกมาอย่างไม่แยแส “มีอะไรพูดก็พูด ไม่ต้องขึ้นมาบอกด้วยตัวเองก็ได้ เธอเป็นใคร? เป็นแค่พนักงานคนหนึ่งที่ฉันต้องใส่ใจหรอ?”
ผู้จัดการตกใจจนเหงื่อแตกกับความโกรธที่อธิบายไม่ได้ของเขา ก็รีบอธิบาย “ไม่ใช่ครับท่านชนัย. หลังจากที่ผมได้คุยกับดราณีแล้ว เธอต้องการที่จะทำงานที่นี่ต่อ ผมอยากจะมารายงานคุณสักหน่อย......”
“ว่าไงนะ?!”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ชนัยก็เบิกตากว้างอย่างตะลึง “ทำงานที่นี่ต่อ?”
“ชะ ใช่ครับ......” ผู้จัดการได้เห็นการตอบสนองที่ใหญ่โต ไม่รู้ว่าตัวเองหรือข่าวนี้ยั่วโมโหเขา เลยพูดตะกุกตะกัก
อย่างไรก็ตาม ชนัยกลับสงสัยความจริงในคำพูด “จริงหรอ?”
“จริงครับ......” ก็คือให้ความกล้าหาญกับเขาหนึ่งร้อย เขาไม่กล้าหลอกเจ้านายหรอก
วินาทีตตต่อมา เห็นเพียงใบหน้าที่อึมครึมเมื่อครู่ ค่อยๆยิ้มอย่างน่าประหลาด ชนัยยิ้ม และยังยิ้มอย่างดีใจด้วย
“คิดไม่ถึงเลยนะ ร้องไห้จะเป็นจะตายอยากไป ให้โอกาสเธอจริงๆกลับไม่ไปแล้ว?” ชนัยพ่นออกมาหนึ่งที “พูดอย่างใจอย่าง”
ในใจผู้จัดการคิด: คนที่พูดอย่างใจอย่างน่ะคือชนัย
“เธอพูดอย่างนี้ แล้วนายตอบว่ายังไง?”
“ผมบอกว่าต้องมาปรึกษาก่อน ให้ดราณีมาทำงานเลิกงานตามปกติครับ”
“ตอบได้ดี!” เขายกแขนขึ้นมาออกแรงโบกกลางอากาศ “งั้นก็บอกเธอตามนี้ สองวันนี้อย่างเพิ่งให้คำตอบเธอ ฉันจะพูดตอนที่ให้นายไปบอก”
“ครับ”
แม้ชนัยจะขมวดคิ้ว แต่ก็ดูไม่ยากว่าจริงๆแล้วเขาอารมณ์ดีมาก โบกมืออย่างรำคาญ “เอาล่ะ ลงไปเถอะ”
ผู้จัดการพยักหน้าเบาๆ แล้วหันตัวเดินออกไปข้างนอก ยังไม่ถึงประตูทางเข้า ผู้ชายด้านหลังก็ตะโกนเรียกเขา “รอเดี๋ยว!”
ผู้จัดการได้สติทันที ชะงักฝีเท้าแล้วหันศีรษะไปทางเขา “ยังมีอะไรให้รับใช้ครับ ท่านชนัย”
เพียงเห็นแต่เขาพูดด้วยท่าทางอวดดี “ต่อไปนี้เรื่องเล็กแบบนี้ไม่ต้องมารายงานกับฉันหรอก ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลามาสนใจเธอ”
“......ครับ ผมรู้แล้วครับ” ต่อจากนี้เขาต้องรายงานทุกเรื่องที่เกี่ยวกับดราณีอย่างแน่นอน ยังไงเจ้านายเขาก็เป็นคนที่พูดอย่างทำอย่างนั่นแหละ
ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร โดยพื้นฐานแล้วเขาก็อยากได้ยินข่าวของดราณีอย่างแน่นอน
เขาดูออก หลังจากนี้คงเรียกเธอว่าดราณีเฉยๆไม่ได้แล้ว จะต้องเรียกว่าคุณหญิงดราณีอย่างจริงจัง
เพื่อเลี่ยงในกรณีที่ดราณีและท่านชนัยเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาจะต้องกลายเป็นคนที่โดนหั่นคอ
อีกด้านหนึ่ง หลังจากดราณีคุยกับผู้จัดการเสร็จแล้วเธอก็กลับไปที่ห้องพักของพนักงาน เพราะว่าเธอเป็นพนักงานชั่วคราว เป็นเพียงแค่บริกร จึงได้พักในห้องกับคนอื่นๆมากมาย คุณภาพของพนักงานของมูตี้คลับเฮาส์นั้นสูงมาก คนในนั้นไม่มีคนที่ขาดความสามารถเลย
已经是最新一章了
加载中
