ตอนที่ 638 เขามาในช่วงเวลาที่วิกฤต

ตอนที่ 638 เขามาในช่วงเวลาที่วิกฤต พอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ รอให้เธอโต้กลับ ขณะที่ร่างเธอตกลงไปข้างๆผู้ชายที่อารมณ์เสียใส่เธอตอนที่เธอเข้ามาในห้อง ดราณีดิ้นพยายามจะนั่งขึ้นมาทันที แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายข้างกายไม่ได้ตั้งใจจะให้อย่างนี้ หลังจากรับรู้การเคลื่อนไหวของเธอ ก็ยิ่งกักร่างของเธอไว้ข้างกาย “คุณผู้ชาย คุณทำอะไร!?” ดราณีสับสนไปหมด หัวใจเต้นแรงจนขีดสุด ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลย ตอนนี้ตกใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี เธอทำได้เพียงพยายามออกแรงดิ้นออกมา แต่ไม่รู้ว่ายิ่งทำแบบนี้จะยิ่งกระตุ้นความอยากเอาชนะของผู้ชายคนนี้ได้ง่าย อีกฝ่ายประสงค์ร้ายอย่างเห็นได้ชัด เพราะมือคู่นั้นดูเหมือนว่าจะลูบร่างกายเธอสะเปะสะปะโดยไม่หยุดพัก ทั้งร่างดราณีเหมือนถูกไฟช็อต ลมหายใจอุ่นร้อนจากริมฝีปากแนบเข้าที่ข้างหูเธอ เพียงได้ยินเขาพูด “ไม่ได้มาบริการพวกเราแทนปานตาหรอ ปานตาเป็นบริกรนี่......” ทันใดนั้นดราณีก็เข้าใจ คนพวกนี้ที่แท้ก็ให้เธอเป็นคู่นอนนี่เอง! เธอรีบอธิบาย “ท่านเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันเป็นแค่พนักงานบริการเท่านนั้น ถ้าท่านต้องการปานตาล่ะก็ ฉันจะไปเรียกเธอมาค่ะ กรุณาปล่อยฉัน......” “ปล่อยหรอ?” เขาพ่นเสียงออกมาอย่างไม่แยแส เขารู้สึกดีกับท่าทางตื่นตระหนกตกใจของเธอมาก “เธอเคยเห็นผู้ชายคนไหนหื่นกระหายแล้วปล่อยไปไหม?” คำพูดพวกนนนี้สำหรับพวกเขาแล้ว เป็นเพียงแค่มุขตลก ดราณีกลัวจนหน้าซีด ปฏิกิริยาแบบนี้ตกอยู่ในสายตาของเขา ก็ยิ่งรู้สึกแปลกใหม่ “ทำไม กลัวขนาดนี้เพราะว่าไม่เคยมีแฟนหรอ?” เธอไม่เข้าใจความหมายคำพูดเขา เขาก็พูดออกมา “ดูเหมือนจะไม่ผิดนะ ดูแล้วเธอน่าจะยังซิงไม่มีประสบการณ์ แต่ไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวพวกเราจะให้เธอเอง เด็กดี~” ดราณีได้ยินโทนเสียงโน้มน้าวเขา ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกใจเต้นแม้แต่นิดเดียว แถมยังรู้สึกขนลุกอีกด้วย แป๊ปเดียว เขาก็กดทับร่างลงมาอย่างแรง ร่างกายของดราณีที่หนักเพียงสี่สิบกว่ากิโลกรัม ยังไงก็รับการทับนี้ไม่ได้ มองดูร่างที่ทับลงมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอส่งสายตาที่มีความหวังไปที่คนข้างๆ ขณะที่เธอเห็นสายตาเหมือนดูละครสนุกๆอยู่ เธอก็สิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง คนพวกนี้ไม่ได้เห็นว่าเรื่องนี้มันผิด ในสายตาพวกเขา เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ชินตา ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ในตอนที่ร่างกายถูกกดลงไปที่โซฟา ก้นบึ้งหัวใจของดราณีก็เหมือนมีบรรยากาศเย็นๆ ทั้งร่างเหมือนตกลงไปสู่เหวลึก ทั้งร่างเย็นเฉียบ ใครจะมาช่วยเธอได้...... —— อีกด้านหนึ่ง ชนัยเสร็จจากงานสังสรรค์ประมาณห้าทุ่มครึ่ง หลังออกจากห้องส่วนตัวไปที่ห้องทำงาน เขาก็ทิ้งตัวลงไปบนโซฟา จุดซิการ์หนึ่งมวนแล้วค่อยๆดูด ควันขาวค่อยๆลอยขึ้นมาบดบังสีหน้าของเขา ทำให้มองไม่ชัด ผู้จัดการรออยู่นานกว่าเขาจะเปิดปากอันน่าเคารพพูดออกมา “เดี๋ยวอย่าลืมช่วยไปส่งลูกค้าด้วย” “ท่านชนัย วางใจได้ เตรียมรถไว้เรียบร้อยแล้ว” เรื่องที่สำคัญก็ทำเสร็จหมดแล้ว ชนัยเหมือนกับลูกบอลที่ถูกปล่อยลม ไม่เพียงแต่ไร้วิญญาณ แต่ยังว่างเปล่าเหลือเกิน แน่นอน หลังจากได้ดื่มกับทุกคนเสร็จ ความรู้สึกว่างเปล่าที่น่าตกใจก็อยู่ทั่วทุกหนแห่ง ทันใดนั้น ในหัวเขาก็นึกถึงใบหน้าหนึ่ง จึงเรียกผู้จัดการเข้ามา “จริงสิ แล้วดราณีล่ะ?” “ดราณีทำงานอยู่ครับ” ชนัยพยักหน้า ยกมือขึ้นด้านบนสองที “เรียกเธอขึ้นมา” “ได้ครับ ท่านชนัยรอสักครู่” ชนัยโบกมือ บ่งบอกว่าตอนนี้เขาออกไปได้แล้ว ในหัวก็จินตนาการไม่หยุดว่าอีกเดี๋ยวจะได้เจอดราณี คำพูดที่เขาอยากพูด เขาต้องพูดคำพูดที่ยั่วโมโหมากที่สุด ถามว่าเธอออยากจะออกไปตลอดเวลาไม่ใช่หรอ ทำไมถึงอยู่ต่อล่ะ ชนัยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกดี ความรู้สึกพอใจประหลาดนี่ทำให้ตัวเขาเองก็รู้สึประหลาดใจมาก ทำไมเขาถึงได้ชอบแกล้งผู้หญิงตัวน้อยคนนี้ แล้วก็มีความสุขแบบนี้ด้วยล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะดราณี บางทีชามนี้ เขาคงทานไม่ลง ขณะที่ชนัยนั่งรอในห้องทำงาน ทันใดนั้นสิ่งที่ผู้จัดการก็ได้รับข่าวมาก็คือ งานเลี้ยงสังสรรค์คืนนี้ดราณีได้ถูกเตรียมไปบริการห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่งแล้ว แถมยังเป็นห้องส่วนตัวที่ไม่ธรรมดาด้วย แต่เป็นห้องเลขที่ 2046 พอผู้จัดการได้ยินก็รีบร้อนทันที “ใครอนุญาตให้นายย้ายเธอไปอีกห้อง?!” ห้องนี้คนที่มูตี้คลับเฮาส์ค่อนข้างคุ้นเคย เพราะห้องนี้ค่อนข้างใหญ่โต ดังนั้นมีผู้ชายมากมายมาที่นี่ หนึ่งคือสดใหม่ สองคือมีหน้ามีตา ที่สำคัญเลยก็คือ ห้องนี้ให้บริการพิเศษมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือมีสาวมาคอยนั่งดริ้งพูดคุยเป็นเพื่อน “คือ คือว่าปานตาบอกว่าคืนนี้เธอไม่มีเวลาจริงๆ เลยไม่มีทางเลือก......” “ไม่มีทางเลือกหรอ?” หลังจากผู้จัดการได้ยินคำนี้ ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี มองไปที่เขาอย่างเย็นชา “ไปเอาเธอออกมาก่อน แล้วเดี๋ยวไปอธิบายกับท่านชนัยเองเถอะ!” หลังจากพูดประโยคนี้จบ ผู้จัดการก็รีบเดินไปที่ห้อง 2046 แม้ว่าเขาจะใช้ความเร็วที่สุดแล้ว แต่พอผลักประตูออกไปก็เห็นร่างกายที่ถูกผู้ชายสองคนทับอยู่ใต้ร่าง หญิงสาวที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เขาก็อึ้งไปเลย ไม่ว่าจะรีบหรือไม่ ก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง ดราณีถูกผู้ชายสองคนซ้ายขวาควบคุมอยู่ เสื้อผ้าด้านบนแทบจะไม่อยู่บนตัวแล้ว เหลือเพียงแค่เสื้อในเท่านั้น ถ้าประตูไม่ถูกเปิดออก ชั้นในตัวนั้นคงถูกกระชากออกไปแล้ว มือของผู้ชายลูบบนร่างกายเธอ นอกจากเธอจะสะอิดสะเอียนแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกอย่างอื่นอีก เห็นว่าผู้จัดการเข้ามา เธอก็เหมือนเห็นคนในครอบครัว เพียงแต่สีหน้าท่าทางเธอไร้ความรู้สึกไปแล้ว กลัวจนแย่ไปหม ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไรเลย คนในห้องตกใจจนสะดุ้งกับกองทัพใหญ่ที่จู่ๆก็ปรากฎขึ้น โดยเฉพาะผู้ชายสองคนที่ทับร่างของดราณีอยู่ กำลังจะหันไปมองว่าใครมาขัดความสุขของพวกเขา พอหันไปมองก็เห็นผู้ช่วยของคุณชนัยที่มูตี้คลับเฮาส์ ทันใดนั้นก็เงียบ ผู้จัดการเพียงส่งสายตาให้กับบอดี้การ์ดสองคนด้านหลัง ทั้งสองก็รีบไปช่วยเธอออกมา และเอาผ้าห่มขนสัตว์บางๆมาคลุมร่างกายที่เห่อแดงเป็นรอยของเธอไว้ “ผู้จัดการจำรัส นี่หมายความว่ายังไง?” หนึ่งในนั้นถามออกมาอย่างหงุดหงิด ผู้จัดการเพิ่งขยับปาก ยังไม่ทันได้พูดออกไป ด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้ารีบร้อนดังขึ้นมา วินาทีต่อมา ในห้องก็มีเงาสูงใหญ่ปรากฏขึ้น คนที่สวมชุดสูทประณีต ทรงผมที่เงาวับ ถ้าไม่ใช่ชนัยแล้วจะเป็นใครได้? แต่ใบหน้าที่ไม่สนโลกนั้น ในตอนนี้มีความเย็นชาที่น่ากลัวเต็มไปหมด นัยน์ตาเซ็กซี่นั่นเต็มไปด้วยความดุร้าย ชนัยเห็นดราณีถูกบอดี้การ์ดแบกออกไปในทันที ร่างกายเธอถูกคลุมด้วยผ้าห่มขนสัตว์หนึ่งผืน มองไม่เห็นสภาพร่างกาย เพียงแต่เห็นเศษผ้าขาดกระจุยบนโซฟา ก็พอจะคาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด