已经是第一章了
ตอนที่ 640 เห็นเธอร้องไห้แล้วหงุดหงิด
ตอนที่ 640 เห็นเธอร้องไห้แล้วหงุดหงิด
ดวงหน้าเล็กของดราณีส่ายหน้า เอ่ยเสียงแผ่วเบาเหมือนยุงบิน “ไม่มีค่ะ”
เห็นว่าเป็นเช่นนั้น ชนัยก็ขมวดคิ้ว “ไม่มีจริงๆนะ?”
“อืม......”
บทสนทนาเพียงสั้นๆ ระหว่างทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบ เป็นเพราะตัวเองถึงกลายเป็นแบบนี้ ดราณีเหลือบมองไปที่ประตูทางเข้ามูตี้คลับเฮาส์ แล้วเอ่ยเสียงเล็ก “คุณจะทำอะไรกับคนพวกนั้นคะ?”
ชนัยไม่คิดว่าเธอจะถามแบบนี้ นิ่งไปสักพักก่อนค่อยๆพูดออกมา “ก็ไม่ยังไง”
ไม่เหมือนกับตอนเข้ามาช่วยเธอในห้อง ชนัยในตอนนั้นอึมครึมอย่างเห็นได้ชัด เป็นความขุ่นมัวที่ทะลุออกมาจากในกระดูก
ได้เจอชนัยที่เงียบขรึมแบบนี้ ดราณีก็ค่อนข้างหวาดกลัว แต่เธอต้องบังคับตัวเองให้พูดออกไป “อย่าทำอะไรพวกเขาเลยนะคะ.....”
ความโกรธของชนัยที่อดกลั้นอยู่ถูกคำพูดของเธอสะกิดขึ้นมาอีกครั้ง “เธอยังมีหน้าเป็นห่วงคนอื่นอีกหรอ? ดูสภาพเธอตอนนี้สิ เอาเวลามาห่วงตัวเองก่อนไหม?”
“ฉันกลัวทำให้เรื่องมันบานปลาย”
“เรื่องอะไร?” ชนัยเอียงตัวไปจ้องเธออย่างอารมณ์เสีย “บอกฉันทีว่าเรื่องอะไร?”
“……” ดราณีไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงได้โกรธ เธอมองเขาอย่างอธิบายไม่ได้ “ทำไมคุณโกรธอีกแล้ว”
ชนัยกลั้นไว้ในอก แบกความรู้สึกแย่ในสถานการณ์ที่ลำบากอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยเสียงทุ้ม “ดราณี ในสมองเธอมีแต่ขี้เลื่อยหรอ? ไม่ใช่ห้องที่เธอรับผิดชอบเธอไปทำบ้าอะไร? มีคุณธรรมช่วยคนอื่น ทำงานที่นี่มาหนึ่งเดือนไม่รู้เลยหรอ? หรือว่าปากบอกปฏิเสธ แต่จริงๆในใจก็อยากเกาะแกะกับคนพวกนั้นด้วย?”
คำพูดเป็นพรืดก็เหมือนถูกระเบิดใส่ในใจของดราณี ในแววตา สั่นไหวรุนแรงเหมือนกับแผ่นดินไหว เธอมองชนัยอย่างยากที่จะเชื่อ คิดไม่ถึงเลย เขาช่วยตนไว้แต่กลับสงสัยตน
เธอรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้ามาก ถูกดูถูก
เกาะแกะ?
เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้ญิงเหมือนปานตาใช่ไหม?
ใบหน้าดราณีเห่อร้อน จ้องมองเขาเขม็ง “คุณเห็นฉันเป็นอะไร?”
“ตกดึงวิ่งไปหาคนอื่นในห้อง เขาให้เธอทำอะไรเธอก็ทำ เธอคิดว่าเธอเป็นคนยังไงล่ะ? เธอ......” ชนัยพูดถึงครึ่งหนึ่ง กำลังจะพูดต่อจู่ๆก็หยุดลง
ใบหน้าที่เดิมทีขาวซีดจู่ๆหยาดน้ำตาใสก็ไหลลงมาเป็นทางยาว และมีแนวโน้มว่าจะมากขึ้นเรื่อยๆ
หยดน้ำตาที่เหมือนเพชรไหลลงมาไม่ขาดสาย ไหลลงมาตามใบหน้าเล็กลงไปถึงลำคอ
เธอร้องไห้เป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกก็คือตอนที่อยู่บนรถ
คิดเรื่องพวกนี้แล้ว ชนัยก็ยิ่งหงุดหงิด
เขาเอ่ยปากถามอย่างอารมณ์เสีย “เธอร้องไห้อีกแล้วหรอ?”
ดราณีหดตัวร้องไห้เงียบๆ แม้แต่เสียงก็ไม่มี เธอกลัวชนัยอยู่หน่อยๆ เมื่อครู่ที่มองเขาเปลี่ยนไปนิดหน่อย พอเขาพูดใส่แบบนี้ ก็กลับไปรู้สึกเหมือนเดิม
ชนัยเห็นว่าเธอไม่พูดไม่จา ก็ยกมือขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิด “ถามเธออยู่นะ!”
“ฉันร้องไห้ไม่ได้หรือไง!” ในที่สุดดราณีก็พูดออกมาด้วยความน้อยใจละโกรธ “คุณมาใส่ร้ายฉัน ฉันร้องไห้ไม่ได้เลยหรอ?”
ชนัยก็หมดคำจะพูดโดยสิ้นเชิง ปกติคนที่มีฝีปากคมคายอย่างเขาตอนนี้กลับแสดงมันออกมาไม่ได้ สุดท้ายเขาก็มองออกแล้ว สำหรับดราณีคนนี้ เขาไม่มีทางเลือกจริงๆ ไม่มีเลย
“คุณบอกว่าฉันอยากไปเกาะแกะคนอื่น ฉันไปเกาะแกะใครล่ะ ก็ต้องขอบคุณคุณนะที่ทำให้ฉันได้ทำงานที่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับที่นี่หรอก ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าปานตาจะวางกับดักฉัน ฉันก็แค่คิดว่านั่นเป็นงานของฉัน ฉันอยากหาเงิน แค่นั้นเอง” ดราณีไม่อยาให้คนอื่นเข้าใจตัวเองผิด เธอไม่อยากจะทำเรื่องแบบนั้น เธอรับไม่ได้
“ขอบคุณฉัน?” ชนัยหัวเราะ “ฉันบอกให้เธอไปได้ เธออยากอยู่เองนะ”
“ก็ไม่ผิด ฉันอยากอยู่เอง” ดราณีเงยหน้าไปมอง “นั่นเพราะว่าฉันอยากได้เงิน ฉันอยากทำงานหาเงินไม่ได้หรอ?!”
เสียงเข้มของเธอดังอยู่ข้างหู เต็มไปด้วยน้อยใจและความแน่วแน่อย่างอธิบายไม่ได้ แม้แต่ชนัยที่ฟังแล้วก็ยังรู้สึกว่าตัวเองทำไม่ถูก
แต่พอนึกขึ้นมาได้ เธอเป็นอะไรกับตัวเองกันล่ะ เธอจะถูกคนอื่นรังแกหรือว่าถูกทิ้งไว้ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อย
ชนัยคิดว่าตัวเองเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้มีเวลาว่างไปใส่ใจเรื่องคนอื่น แถมยังเป็นผู้หญิงที่เขาเคยมีเรื่องด้วย ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาไม่แม้แต่จะไม่ใส่ใจ แต่ยังดีใจเมื่อเธอเดือดร้อนเลยด้วยซ้ำ
เขาเปลี่ยนไปเป็นจิตใจดีแล้วจริงๆ
แต่เพราะอะไรล่ะ?
ตอนที่เขาเดินเข้าไปเห็นดราณีถูกรังแกในห้องพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ ว่าเขานั้นระเบิดมากแค่ไหน อยากจะจับผู้ชายสองคนนั้นไปตอนทิ้ง เกิดความรู้สึกเหมือนของของตัวเองถูกคนอื่นล่วงเกิน
แต่ก็ช่างมัน สิ่งที่ยิ่งน่ากลัวก็คือ เห็นดราณีน้ำตาไหลแบบนี้ เขาพูดคำพูดแย่ๆไม่ออกเลย เขาไม่ได้เป็นคนที่อ่อนโยนทะนุถนอมแบบนี้นะ!
เหมือนกับวันที่กลับจากงานแต่งของเตชิตและนัชชาเลย ความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ได้มาอีกแล้ว
เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่สตาร์ทรถและขับไปที่ถนนใหญ่
ดราณีรู้สึกแย่จับใจ นึกว่าเขาจะพาตัวเองกลับบ้านอย่างไม่รู้ตัว ไม่ได้สนใจวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่าง พอเธอมีปฏิกิริยาตอบกลับมา รถก็ขับไปบนลาดเขา
เธอเช็ดน้ำตาอย่างสะเปะสะปะ สายตาที่ร้องไห้จนบวมแดงมองไปนอกหน้าต่าง แล้วร้องออกมาด้วยความตกใจ “คุณพาฉันไปไหนเนี่ย?”
เขาพ่นออกมาสองพยางค์อย่างกระชับได้ใจความ “กลับบ้าน”
กลับบ้าน?
ดราณีหันไปมองข้างนอกอีกครั้ง ตัวเองมองไม่ผิดแน่ “นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้าน......”
“ใครบอกว่าไปบ้านเธอ?” ขณะที่พูด รถก็ขับข้ามเขาครึ่งหนึ่งไปยังประตูอัตโนมัติ “เธอจะกลับไปสภาพนี้ได้ยังไง?”
ดราณีรีบพูด “ฉันอยู่ด้วยตัวเองได้ ฉันกลับได้”
“มั่นใจนะว่าจะอยู่ที่ตึกอันตรายนั่น? เธอไม่กลัวเข้าตึกไปแล้วเจอผู้ชายสองคนเมื่อกี้มาแก้แค้นหรอ?” ชนัยพูดออกมาอย่างไม่สนใจ แต่ความหมายของทุกคำที่พูดแฝงคำขู่ไว้
ถ้าเป็นดราณีเมื่อก่อนคงเชื่อใจไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอฉลาดขึ้นมาหน่อยแล้ว ไม่ได้เก็บทุกคำพูดไว้ในใจ “พวกเขาสองคนนั้นไม่ได้ถูกคุณกักตัวอยู่หรอ จะมาแก้แค้นฉันได้ยังไง?”
“เธอนึกว่ามีแค่พวกมันสองคนหรอ? ถ้ามีพรรคพวกล่ะ?” ชนัยพูดเรื่อยๆ เห็นแววตาสงสัยเธอกลายเป็นยิ่งกลัวขึ้นมา “พวกมันเป็นคนที่ไม่กลัวอะไร ฉันทำให้พวกมันเสียหน้า ไม่กล้าเอาความไม่พอใจมาลงกับฉันหรอก ต้องเอามาลงที่เธอแน่ ถึงตอนนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ”
ทันใดนั้นก็มีข่าวเกี่ยวกับลักลอบฆ่าพวกนั้นปรากฏขึ้นมาในหัวดราณี เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ความกลัวของเธอยังไม่ได้หายไปทั้งหมด ตอนนี้ชนัยพูดจาน่ากลัวแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกสะพรึงกลัวหวาดผวาไปอีก
已经是最新一章了
加载中
