บทที่ 3 ช่วยชีวิตคนเลว

บ๗ที่ 3 ช่วยชีวิตคนเลว ถ้าหากมองข้ามเลือดคราบเลือดที่อยู่บนหลังมือ มือของชายหนุ่มก็จะขาวเหมือนกับข้อเท้าของซูมี่หยาง และแสงของนาฬิกาข้อมือโรเล็กซ์บนข้อมือที่สะท้อนกับแสงพระอาทิตย์ยามเย็นจนเกิดแสงจ้า ก็ทำให้ซูมี่หยางปวดตา ดวงตาที่ลึกล้ำและเย็นเยียบของชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่าลืมตาขึ้นเมื่อไหร่กำลังจ้องเขม็งมาที่ซูมี่หยาง ภายในดวงตานั้น เหมือนกับมีพลังที่อันตรายและทรงพลังอย่างมาก เหมือนกับแสงจันทร์ในแม่น้ำที่มืดมิด ทั้งยังเหมือนหลุมดำของจักรวาล ถ้าหากได้มอง วิญญาณก็ถูกดูดเข้าไป เมื่อถูกชายหนุ่มมองในใจก็ขนลุกเกรียวอย่างอธิบายไม่ได้ ซูมี่หยางอยากจะถอยหลังไป แต่ไม่สำเร็จ ถึงแม้ว่าชายผู้นั้นจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่มือของเขาที่จับข้อเท้าเรียวยาวและขาวเนียนของเธอนั้นกลับแข็งแกร่งยิ่งกว่าคีม ไม่สามารถสั่นคลอนได้เลย “คุณคะ?” ซูมี่หยางกลืนน้ำลายและพูดกระซิบว่า : “ตำรวจและรถพยาบาลกำลังมาแล้วค่ะ…” “ห้ามไปนะ!” เสียงของชายหนุ่มค่อนข้างเย็นชา แต่น้ำเสียงน่าฟัง “ฉันทำในสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ไปหมดแล้วค่ะ ถึงอยู่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้…” “คิดจะหนี?” ซูมี่หยางนิ่งอึ้ง หลังจากปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เธอก็รู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูกแล้วชี้ไปที่รถจักรยานที่ถูกโยนทิ้งอยู่ด้านหน้าก่อนจะอธิบายว่า : “คุณคะ? คุณน่าจะเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ฉันไม่ได้ขับรถ ฉันปั่นรถจักรยานคันนั้นค่ะ เมื่อกี๊นี้มีรถบรรทุกเลี้ยวกินเลนของคุณแล้วก็เกือบจะชนฉัน…” “ถ้ากล้าหนีไปก็เป็นคุณนั่นแหละที่ชน!” บ้าเอ๊ย! ซูมี่หยางตกตะลึง เธอช่วยชีวิตอะไรไปเนี่ย? ชายผู้นั้นจ้องมองเธอไม่กะพริบแล้วพูดว่า : “ หลังจากรถพยาบาลมาถึงแล้ว ไปโรงพยาบาลกับผม ต้องคอยดูแลรับใช้ผม ห้ามห่างไปไหน!” เสียงของเขามีความเป็นเผด็จการทะลุออกมาเหมือนกับออกคำสั่งสั่งหญิงรับใช้ที่บ้าน ซูมี่หยางมองเขาด้วยความรู้สึกราวกับป่วยเป็นโรคประสาท เธอรู้สึกว่า สมองของชายคนนี้ผิดปกติ หรือว่าจะโดนชนจนโง่ไปแล้ว? เมื่อเห็นว่าซูมี่หยางไม่ได้ขัดขืน ชายหนุ่มจึงคลายมือที่ข้อเท้าออกแล้วหลับตาอย่างเหนื่อยล้า : “หลบหนีหลังจากเกิดอุบัติเหตุการจราจร หรือจากเหตุร้ายแรงอื่นๆ จะมีโทษจำคุกไม่ต่ำกว่าสามปีแต่ไม่เกินเจ็ดปี นี่ สาวน้อย? คุณไม่คิดที่จะติดคุกไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหม?” ถึงแม้ว่าใบหน้าของชายหนุ่มจะอาบไปด้วยเลือด แต่เสียงของเขานั้นเพราะมากจริงๆ มันเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูดโดยธรรมชาติ นั่นคือ เพียงแค่เขาพูดออกมา ก็จะไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิด ในที่สุดเขาก็เบือนหน้าออกจากซูมี่หยางเหมือนไม่ใส่ใจ เธอก้มลงมองชายหนุ่มจากมุมด้านบนด้วยใบหน้าที่โกรธ ราวกับพร้อมที่จะเตะใบหน้าเปื้อนเลือดของชายหนุ่ม ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกถึงภัยคุกคามจากเธอ มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย ในช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ตกดินเป็นแสงสวยงาม เขี้ยวของเสือตัวน้อยปรากฏอย่างรางๆ เป็นสีขาวสะท้อนวาววับ อย่างไรก็ตามเขาหลับตาแล้วพูดว่า “สาวน้อย? ผิวของคุณขาวเหลือเกิน และสวยมาก ผิวบอบบางและเนียนมาก มันรู้สึกดีมาก!” เขาปรับเปลี่ยนรวดเร็วเกินไป ซูมี่หยางไม่เข้าใจความหมายของชายหนุ่มเลย แต่เธอรู้สึกว่า น้ำเสียงของคำพูดของชายหนุ่มไม่ได้มีความหยาบคาย เพียงแค่เป็นการบังคับให้ทำอย่างเผด็จการและไม่ยินยอม เพราะฉะนั้นแล้ว เขากำลังคุกคามเธอ? แน่ๆล่ะ วินาทีถัดมา : “เรียวขาแบบนี้ ถ้าต้องไปอยู่ในคุกนานๆมันก็เสียเปล่า” ความเย็นเยียบพุ่งขึ้นมาจากฝ่าเท้า แล้วแพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทั่วทั้งตัว โดนชายหนุ่มหมกมุ่นอยู่กับเรื่องความขาวราวหิมะ และตรงข้อเท้าที่ถูกมือของเขาจับไว้ก็เหมือนกับถูกไฟไหม้ รู้สึกแสบร้อนจนเหลือทน ผู้ชายที่เธอจะช่วยเหลือให้พ้นจากความตาย กำลังคุกคามเธอจริงๆ และเธอก็โดนเขาบีบบังคับจนหวาดกลัว? เมื่อรถตำรวจและรถพยาบาลมาถึงแล้ว ซูมี่หยางอยากจะไปบันทึกให้ปากคำที่สถานีตำรวจมากกว่าที่จะไปโรงพยาบาลกับรถพยาบาล เมื่อเธอปีนขึ้นไปบนรถตำรวจ เธอไม่แม้แต่จะมองชายคนนั้นอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าในเสี้ยวพริบตาที่ประตูรถพยาบาลปิดลง ดวงตาที่ลึกล้ำและแหลมคมของชายหนุ่มลืมตาขึ้นอีกครั้ง ข้างในเป็นอารมณ์ที่เมื่อได้มองแล้วไม่สามารถเข้าใจได้ มันซับซ้อนจนไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็หายใจไม่ออก เขาเหมือนหมาป่าที่ซุ่มอยู่ในความมืด จ้องมองอยู่เงียบๆที่หน้าต่างของรถพยาบาล ราวกับทะลุออกมาจากรถพยาบาล แล้วติดตามรอยเท้าซูมี่หยางไป หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ชายหนุ่มก็ยกมือขวาขึ้นอย่างช้าๆ ในมือของเขาถือกระเป๋าตังค์ที่มีเงินสดห้าหมื่นเหรียญของซูมี่หยาง “สวัสดี? ลูกแมวน้อย? พวกเราจะได้พบกันอีกแล้วนะ” ************************************************************