บทที่ 5 เป็นผู้หญิงของผม

บ๗ที่ 5 เป็นผู้หญิงของผม หลังจากนิ่งอึ้งอยู่สองนาที ซูมี่หยางถึงได้สติกลับมาแล้วรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เธอกำลังรอรถเมล์อยู่ที่บนถนน แต่ถูกลักพาตัวโดยคนแปลกหน้า? มันเป็นการับรู้ที่สยองขวัญเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าตาและบุคลิกที่เป็นเลิศของชายหนุ่ม และบนตัวยังแผ่รังสีการบีบบังคับขู่เข็ญคนอื่น ซูมี่หยางเกือบจะคิดว่าเป็นอันธพาลที่หลี่เหมยส่งมาจัดการกับเธอ แต่ว่าในตอนนี้ เขาเป็นใครกันแน่? เขาอุ้มเธอขึ้นมาบนรถเพราะคิดจะทำอะไร? “คุณผู้ชาย คุณ...” ซูมี่หยางเพิ่งจะเอ่ยปาก ชายหนุ่มก็ขัดจังหวะเธออย่างเย็นชา : “ชื่อ?” “หืม?” หลังจากอึ้งอยู่ชั่วครู่ ซูมี่หยางก็พูดตอบสนองด้วยความกลัว : “ฉันชื่อซูมี่หยางค่ะ” เมื่อพูดจบ ซูมี่หยางก็รู้สึกเสียใจ เธอเองก็ไม่ได้รู้จักคนๆนี้ จะบอกชื่อตัวเองกับเขาทำไม? แล้วยังอธิบายให้เขาฟังอีก บ้าไปแล้วใช่ไหมเนี่ย? แต่ทว่า ชายหนุ่มที่ขับรถระดับไฮเอนด์ขนาดนี้ โดยปกติในตอนกลางวันเขาก็น่าจะอยู่อย่างสง่างามไม่ควรจะมาวุ่นวายอะไรแบบนี้สิ? เห็นได้ชัดว่า การว่านอนสอนง่ายของซูมี่หยางทำให้ชายหนุ่มพึงพอใจอย่างมาก มุมปากของชายหนุ่มเปิดขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นเขี้ยวเสือเล็กๆที่คมชัด แสงอาทิตย์ในช่วงยามเย็น ทำให้ปรากฏแสงที่เรืองรองอย่างแปลกประหลาด รอยยิ้มของชายหนุ่มแปลกหน้านั้นเปล่งประกายเข้ามาในดวงตา ซูมี่หยางพูดโพล่งออกมาว่า : “คุณผู้ชาย คุณปล่อยฉันลงที่สี่แยกข้างหน้าก็พอแล้ว ขอบคุณค่ะ!” “เป็นผู้หญิงของผมได้ไหม?” เสียงของชายหนุ่มชัดเจนและไม่เน้นหนัก ราวกับบทกวีที่งดงาม แต่เป็นคำพูดด้วยความสงสัย และใช้น้ำเสียงที่ต้องการความมั่นใจ แต่สไตล์ที่เปลี่ยนอย่างรวดเร็วเกินไป ซูมี่หยางตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก นี่เธอมาเจออะไรกันเนี่ย? รวมทั้งหมดพูดอยู่สี่ประโยค “ขึ้นมา” สองประโยค “ชื่อ” หนึ่งประโยค และประโยคสุดท้ายคือ “เป็นผู้หญิงของผม” เดี๋ยวนี้คนรวยขี้เหนียวคำพูดขนาดนี้เลยเหรอ? สิ่งนี้มัน...ล้อกันเล่นใช่ไหม? ดึงผู้หญิงบนถนนตามใจชอบ ไม่สนด้วยว่าสามารถทำได้หรือไม่ ถามชื่อเสร็จสรรพก็ทำการซื้อขายโดยตรงเลยงั้นเหรอ? ถ้านับว่าเป็นการทำการค้า ก็ควรจะพูดคุยเรื่องราคาด้วยสิ? ซูมี่หยางขมวดคิ้ว “คุณคะ คุณจำคนผิดแล้วหรือเปล่า? ฉันคือ...” “ผู้หญิงของผม!” เสียงเพิ่งจะตกลง ชายหนุ่มก็เหยียบเบรกรถกะทันหัน จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาจับเอวของซูมี่หยางแล้วยกขึ้นเล็กน้อย ตัวของซูมี่หยางไม่มั่นคง จึงเอนไปนั่งลงบนตักของเขา ที่นั่งคนขับมีขนาดใหญ่มาก ซูมี่หยางไม่รู้จริงๆว่าชายหนุ่มทำได้อย่างไร การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วขนาดนั้นได้อย่างไร? และเขาเองก็ไม่ได้ดูแข็งแรงมาก ทำไมถึงได้มีแรงมากขนาดนี้? นอกจากนี้ ท่านี้อีก มันแย่จริงๆ! ด้วยสัญชาตญาณเธอต้องการอยู่ห่างจากชายหนุ่มสักหน่อย แต่ทว่า ด้านหลังมีแขนของชายหนุ่มโอบกอดไว้อยู่ ด้านหน้ามีพวงมาลัยรถอยู่ ซูมี่หยางเหมือนสัตว์ป่าที่ถูกตึงอยู่ระหว่างตารางนิ้ว ขยับไม่ได้เลย ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกได้ถึงความกระตือรือร้นของชายหนุ่ม เธอตื่นตกใจจนขนลุก ซูมี่หยางพูดอย่างระมัดระวังว่า : “คุณผู้ชาย? คุณ...” ทันทีที่เอ่ยออกมา ลมหายใจของชายหนุ่มก็เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว “ยังคิดจะหนีงั้นเหรอ?” “คุณ...ปล่อยฉันนะ!” ในที่สุดซูมี่หยางก็ตะโกนออกมาอย่างทนไม่ไหว : “ คุณคะ ถ้าคุณไม่ปล่อยให้ฉันลงรถ ฉันจะแจ้งความ...ฉัน...อื้อ...” ยังพูดคำขู่ไม่ทันจะจบ มือใหญ่แข็งแกร่งของชายหนุ่มก็ดึงหน้าซูมี่หยางเข้ามา แล้วริมฝีปากของเผด็จการก็ตรงเข้าไปในขณะที่ซูมี่หยางเอ่ยปากพูด....