บทที่ 7 เอาเธอไปขายอีกครั้ง

บ๗ที่ 7 เอาเธอไปขายอีกครั้ง ซั่นสวี้หยาวขับรถออกไปไม่นานมือถือก็ดังขึ้น เขาหยุดรถและรับสาย “น้องเขย นี่นายออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือยัง?” ซั่นเทียนโย่วพูดเสียงดังมาก และทางฝั่งของเขาก็เสียงดังมาก ซั่นสวี้หยาวขมวดคิ้วแล้วดันมือถือให้อยู่ไกลออกไปอีกหน่อย จากนั้นก็เปิดลำโพง “ยังเลย” “ทำไมนายยังไม่ออกมาอีก? พวกเราสั่งอาหารเตรียมไว้แล้วนะ” “พวกนายกินเลยเถอะ!” ซั่นสวี้หยาวเหลือบมองที่ต้นของตัวเอง “ฉันเหนื่อยน่ะ อยากจะกลับบ้านไวหน่อยเพื่อไปพัก” “นายล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย? งานเลี้ยงต้อนรับที่จัดให้นายโดยเฉพาะถูกเลื่อนไปหนึ่งเดือนแล้ว...” “เอาอย่างนี้แหละ!” เขาขัดจังหวะซั่นเทียนโย่ว แล้วซั่นสวี้หยาวก็กดวางสายไปเลยโดยตรง แล้วนำเอกสารสองฉบับออกจากลิ้นชักตรงที่นั่งด้านหน้ารถ ซั่นสวี้หยาวก้มหน้ามองดู เอกสารสองใบนั้น หนึ่งใบคือบัตรประชาชน อีกใบคือบัตรนักศึกษา บนเอกสารนั้นคือผู้หญิงคนเดียวกัน เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง เด็กสาวมองแล้วดูเด็กมาก ปล่อยผมยาวคลุมไหล่ ผมทัดไว้หลังหู หวีอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เธอไม่ได้แต่งหน้า ใบหน้าเปล่าเปลือยไร้เครื่องสำอาง ขมวดคิ้วพร้อมกับยิ้ม เผยให้เห็นฟันซี่เล็กๆที่ขาวใส ดูสะอาดสะอ้าน ยิ่งไปกว่านั้นยังดูหวานมาก เด็กสาวคนนี้มีชื่อว่า ซูมี่หยาง ที่สง่างามมาก ภายในปากยังมีลมหายใจที่หอมหวานของซูมี่หยางอยู่ มุมปากของซั่นสวี้หยาวยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์แสนชั่วร้าย รอยยิ้มทำให้สีหน้าของเขานั้นสดใสและดูดีอย่างยิ่งยวด เขารักษาตัวอยู่หนึ่งเดือน อาการบาดเจ็บเกือบจะหายดีแล้ว วันนี้จึงออกจากโรงพยาบาล อย่างไรก็ตาม เมื่อกี๊นี้ในตอนที่เขากอดซูมี่หยาง การเคลื่อนไหวค่อนข้างรุนแรง และตำแหน่งที่ซูมี่หยางนั่งนั้นควรจะต้องระมัดระวัง ดังนั้นตอนนี้ต้นขาของเขาจึงมีอาการปวด ดูเหมือนว่าจะมีอาการคันจนน่าวิตกอยู่นิดหน่อย ในดวงตามีเกิดประกายที่ไม่สามารถอธิบายอารมณ์ได้ ซั่นสวี้หยาวกดหมายเลขและโทรออก : “ เฮ้? อาเยวียน ฉันรู้สึกเจ็บขานิดหน่อย มันอาจจะติดเชื้อไปแล้ว นายมาที่นี่หน่อย!” ......... เมื่อซูมี่หยางกลับมาถึงบ้านก็แทบจะหมดแรง เพราะอีตาโรคจิตคนนั้นทำให้เธอล่าช้า ดังนั้นเธอเลยต้องนั่งแทกซี่ แต่อย่างไรก็ตามที่พักไม่อนุญาตให้รถแทกซี่เข้าสู่บริเวณบ้านพัก เธอจึงทำได้เพียงลงจากรถที่ปากประตูทางเข้าหลัก แล้ววิ่งกลับไปตลอดทาง หลี่เหมยนั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าโกรธจัด ในมือถือแก้วไวน์แดง มองเห็นหลี่เหมยวิ่งเข้ามาเหงื่อเปียกชุ่มเป็นลูกหมาตกน้ำ เธอก็เหลือบมองไปที่นาฬิกาตั้งพื้นตรงมุมกำแพงจากนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ : “แกไม่อาบน้ำมานานแค่ไหนแล้ว ถึงเหม็นได้ขนาดนี้?” ซูมี่หยางลดหัวลงมองด้วยสายตาที่เชื่อฟัง นอกจากยิ้มนิดๆแล้ว ก็ไม่อธิบายอะไร ฉันคิดว่าแกเป็นขโมย ในสายตาของฉัน แกเป็นนังหัวขโมยตลอดไป หลี่เหมยไม่ชอบเธอ มองดูเธอยังไงก็ไม่เจริญตา แม้ว่าเธอจะรีบกลับมาอย่างรวดเร็วแล้วก็ตาม ก็ผิดอยู่ดี เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรที่ไร้ประโยชน์ หลี่เหมยพอใจกับการเชื่อฟังของซูมี่หยางอย่างมาก เธอชี้ไปที่กล่องบนโต๊ะกาแฟ “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้ตระกูลซั่นมีงานปาร์ตี้ คุณชายซั่นยังขาดหญิงสาวในงาน” ซูมี่หยางมองไปทางโต๊ะกาแฟ มีกล่องใหญ่อยู่บนโต๊ะกาแฟเหมือนเดือนก่อน และสถานการณ์ก็เหมือนกับเดือนก่อนเปี๊ยบเลย ไม่ต้องเปิดออกดู ซูมี่หยางก็รู้ว่า ข้างในเป็นชุดที่เปิดเผยแบบไม่ปกติ เพียงแต่ว่า เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ข้างๆกล่องแต่งตัวมีกระเป๋าตังค์ที่มีเงิน ห้าหมื่นเหรียญอยู่ข้างในวางอยู่ ตอนนี้มีเพียงแค่กล่องและไม่มีกระเป๋า ดังนั้น หลี่เหมยขายเธออีกครั้ง โดยผู้ซื้อก็ยังคงเป็นตระกูลซั่น ไม่รู้ว่าเป็นชายคนเดียวกันหรือไม่ เห็นได้ชัดว่าเธอราคาถูกยิ่งกว่าเดิม แม้แต่ทิปห้าหมื่นเหรียญก็ไม่มี ภายในดวงตามีประกายแสงสลัววาบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ซูมี่หยางก้มหน้าแล้วยิ้ม … ต้องบอกว่ารสนิยมของหลี่เหมยดีมาก ยิ่งไปกว่านั้นเธอมักจะได้ชุดแปลก และแฟนซีมาก ตัวอย่างเช่นชุดที่ซูมี่หยางใส่อยู่นี้ ชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน ราวกับทะเลสาบที่ล้อมรอบความโค้งเว้าอันสมบูรณ์แบบของซูมี่หยาง ทำให้เธอเหมือนกับนางเงือก แต่ก็ยังมีปัญหาอยู่ ถึงแม้ว่าเนื้อผ้าของชุดจะบางและโปร่งใส ซับในไม่รัด ด้านหน้านั้นโอเค แต่ว่าการออกแบบส่วนด้านหลังนั้นเปลือยผิวมากเกินไป ดังนั้น พอมองดูซูมี่หยางที่อยู่ตรงหน้า หลี่เหมยก็พึงพอใจอย่างมาก แต่ทว่า เมื่อซูมี่หยางหันมา ใบหน้าของหลี่เหมยก็มืดครึ้มทันที… ***************************************************************