บทที่ 12 ยั่วสวี้หยาวให้กระหายแต่ขายบริการให้แก่เขา

บ๗ที่ 12 ยั่วสวี้หยาวให้กระหายแต่ขายบริการให้แก่เขา ดวงตาของเฝิงซีเยวียนเจอกับซั่นสวี้หยาวหลังจากเงยหน้าขึ้น เม็ดเหงื่อเย็นยะเยือกผุดขึ้นที่กลางหลังทันที สวี้หยาวโกรธแล้ว เมื่อซั่นสวี้หยาวโกรธแล้วจะน่ากลัวขนาดไหน เฝิงซีเยวียนรู้ดีกว่าใครๆ ดังนั้น ซั่นสวี้หยาวจึงชอบผู้หญิงคนนี้เข้าแล้วจริงๆ แน่นอนว่า หญิงสาวจะชอบสวี้หยาวหรือไม่ มีแต่ผีเท่านั้นที่รู้ การรับรู้นี้ทำให้เปลือกตาของเฝิงซีเยวียนสั่นไหว แม้แต่จะมองดูซูมี่หยางเพียงครั้งเดียว เขาก็ไม่กล้า ได้แต่ยิ้มหยอกและพูดว่า : “นั่นน่ะ สวี้หยาว…ขาของนาย…” พอพูดแล้ว การมองเห็นของเฝิงซีเยวียนก็ตกลงไปบนขาของซั่นสวี้หยาวอย่างไม่มีเงื่อนไข มองเห็นแผลที่เพิ่งจะทำให้กับซั่นสวี้หยาวมีเลือดออกอีกครั้ง และบวมขึ้นอย่างรุนแรง ใบหน้าของเฝิงซีเยวียนก็เป็นสีดำทะมึนในพริบตา และไม่ใส่ใจแล้วว่าสวี้หยาวพอใจหรือไม่ เขาก้าวเท้ายาวเข้าไปหา ปากก็พร่ำบ่นว่า : “จริงๆแล้วนายอยากจะมีขานี้อยู่ไหม? เพราะว่ามีไอ้ตรงนั้นของนายอยู่ ส่วนอื่นนายก็ไม่สนใจแล้วใช่ไหม? ถ้าต้องการอย่างนี้ หลังจากนี้ต่อไป…” ยังพูดไม่ทันจะจบ เสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของหญิงสาวก็ดังขึ้น : “ดร.เฝิง คุณคือ ดร.เฝิงซีเยวียนหรือเปล่าคะ?” เฝิงซีเยวียนและซั่นสวี้หยาวตกตะลึง แล้วหันไปมองทางซูมี่หยางพร้อมกัน เด็กสาวยังคงยืนพิงประตูไม่ขยับ เธอสวมเสื้อเชิ้ตของซั่นสวี้หยาว ราวกับเด็กตัวเล็กๆที่สวมเสื้อของผู้ใหญ่ ดูเคอะเขินอย่างมาก แต่ว่ามีความปิติยินดีคล้ายกับการเคารพบูชาปรากฏออกมาบนหน้าของเธอ ดวงตาโตสีดำราวกับหยก จ้องเขม็งไปที่หน้าของเฝิงซีเยวียน เหมือนปลาที่กำลังจะตายแล้วเจอกับแหล่งน้ำในฉับพลัน ทั้งตัวกลับมามีชีวิตในพริบตา เฝิงซีเยวียนที่ก่อนหน้านี้ไม่กล้าจะมองซูมี่หยาง ในตอนนี้กลับถูกสาวสวยแปลกหน้าเรียกชื่อ เขารู้สึกแปลกๆอย่างอธิบายไม่ถูก “คุณ…รู้จักผมเหรอ?” “อื้มอื้ม!” ซูมี่หยางพยักหน้าอย่างแรง เธอถูกซั่นสวี้หยาวควบคุมอยู่ ตัวจึงยืนนิ่งไม่ขยับ แต่ว่าตอนนี้ อาจจะเป็นเพราะเธอตื่นเต้นมาก แก้มของเธอจึงเป็นสีแดง ดวงตาก็เปล่งประกาย “นักศึกษาคณะแพทย์ฯต่างรู้จักคุณหมดทุกคนเลยค่ะ คุณเป็นไอดอลของพวกเรา” “เหอเหอ!” ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าซูมี่หยางพูดถึงอะไร เฝิงซีเยวียนยิ้มอย่างเขินอายขึ้นมา : “คุณเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงสินะ? ไม่แปลกใจเลยที่รู้จักผม?” “ใช่แล้วค่ะ! ฉันคือซูมี่หยางนักศึกษารุ่นที่สิบสาม และจะจบการศึกษาในปีนี้ค่ะ” โดยไม่ได้สังเกตว่าภายในดวงตาของเฝิงซีเยวียนที่มองเธอมีความหมายลึกซึ้งอยู่ ซูมี่หยางก็โพล่งออกมาว่า : “ดร.เฝิงคะ ฉันต้องการไปฝึกงานที่โรงพยาบาลเจียงเฉิงค่ะ คุณจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาให้ฉันได้ไหมคะ?” ซูมี่หยางรู้ว่าคำขอนี้เกิดขึ้นกระทันหันอย่างมาก แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูด ได้พบกับเฝิงซีเยวียนที่นี่ คือโอกาสที่ดีที่สุดในการกำจัดป้าหลี่เหมยกับคุณลุง เพราะที่คณะแพทย์ฯมีคำพูดที่พูดต่อๆกันมาว่า : “ขอเพียงแค่เป็นเด็กฝึกงานของดร.เฝิง สุดท้ายแล้วก็จะได้เป็นตำนานทางการแพทย์ของเจียงเฉิง” ซูมี่หยางไม่ได้สนใจว่าในอนาคตเธอจะกลายเป็นตำนานหรือไม่ เธอรู้เพียงแต่ว่า เมื่อไหร่ที่เธอกอดขาของเฝิงซีเยวียนเอาไว้ หลังจากที่เรียนจบเธอก็ไม่ต้องร่อนจดหมายสมัครงานไปทั่วเหมือนนักศึกษาคนอื่นๆ แล้วก็จะไม่โดนหลี่เหมยคอยจำกัดเธอไปทุกที่ เธออาจจะได้เซ็นสัญญากับโรงพยาบาลเจียงเฉิง ได้รับเงินเดือนมากโขมาดูแลครอบครัวคุณยายจาง มองดูซูมี่หยางที่รีบร้อนจนทนไม่ไหวแล้ว ในที่สุดสายตาของเฝิงซีเยวียนก็เกิดประกายความรังเกียจ เขาเป็นคนที่มีลักษณะอ่อนโยนและไม่ใช่พวกแสวงหาวัตถุนิยม แต่ว่าในเมืองนี้ มีผู้หญิงจำนวนมากที่รักสวยรักงามอยากจะติดป้ายนักศึกษาแพทย์ แล้วพยายามใช้ชื่อเสียงของเขาและพลังของตระกูลเฝิงจะได้เข้าไปอยู่รวมกับชนชั้นสูงของเมืองเจียงเฉิง เฝิงซีเยวียนไปทำงานทุกวัน เขามักจะได้พบกับเด็กสาวที่แต่งตัวโชว์เนื้อหนังและแต่งหน้าเข้มอย่างไม่คาดฝัน บางคนกล้าที่จะตรงเข้าไปขายบริการทางเพศทางเปิดเผยในห้องทำงานของเขา ทำให้เขารำคาญอย่างมาก จนต้องให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเพิ่มประตูเหล็กตรงประตูทางเดิน แต่วิธีปรากฏตัวของซูมี่หยางในวันนี้มันช่าง…คาดไม่ถึงจริงๆ ถึงแม้ว่าซั่นสวี้หยาวจะทำได้ดีในการปกป้องซูมี่หยางเอาไว้ แต่ลักษณะที่เขาสวมชุดให้กับซูมี่หยางนั้น มันเป็นสิ่งพิสูจน์ได้ว่าเสื้อผ้าของซูมี่หยางนั้นเปิดเผย และไม่ใช่การเปิดเผยแบบธรรมดา หญิงสาวที่แต่งตัวเปิดเผยคนนี้ เธอถูกซั่นสวี้หยาวบังคับ หรือว่าจริงๆแล้วเธอจงใจแสร้งปล่อยเพื่อจับใช่ไหม? เห็นอยู่ชัดๆว่ามายั่วให้ซั่นสวี้หยาวเกิดความกระหาย แต่กลับจะมาขายบริการให้กับเขาเฝิงซีเยวียน ยิ่งไปกว่านั้น ยังกล้าทำต่อหน้าสวี้หยาว ผู้หญิงคนนี้อาจหาญมากจริงๆ เมื่อกระแอมแล้ว เฝิงซีเยวียนก็พูดว่า : “คุณซู…” *****************************************************************