已经是第一章了
บทที่ 16 พี่จือจือพูดว่าไม่ชอบใช้ถุงยางอนามัย
บ๗ที่ 16 พี่จือจือพูดว่าไม่ชอบใช้ถุงยางอนามัย
ในห้องน้ำ
ซั่นสวี้หยาวจับมือทั้งสองข้างของซูมี่หยางไปทางด้านหลัง แล้วผลักตัวเธอลงบนอ่างล้างหน้า พร้อมกับก้มหน้าลง สายตามองที่ซูมี่หยางอย่างรวดเร็วและดุร้าย
ซูมี่หยางถูกซั่นสวี้หยาวมองจนวิญญาณกระเจิดกระเจิง แม้แต่จะร้องไห้ก็ยังไม่กล้าร้อง
“คุณ…อาเล็ก…”
“คุณแต่งตัวแบบนี้ เพื่อมาหาเทียนโย่วงั้นเหรอ” เสียงของซั่นสวี้หยาวทั้งเย็นชาและกระด้าง ฟังแล้วไม่รู้สึกถึงอารมณ์ใดๆ
“ฉัน…ฉันไม่รู้ค่ะ”
“ไม่รู้งั้นเหรอ?”
“ป้าบอกฉันว่า ให้เอาของขวัญมาส่งให้คุณชายซั่น ฉันไม่เคยพบกับคุณชายซั่น”
“ดังนั้น ไม่ว่าคุณชายซั่นจะเป็นใคร คุณก็ยินยอมจะใช้กลิ่นผลไม้นี้ด้วยงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในซองเอกสาร…”
“ซูจือจือเป็นใคร?”
“เป็น…เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันค่ะ เป็นลูกสาวของคุณลุงและคุณป้า”
“เอ้อ…” ซั่นสวี้หยาวหัวเราะแล้ว แต่เป็นการหัวเราะด้วยเสียงเท่านั้น แต่ท่าทางไม่ได้แสดงออก
“ป้าส่งคุณมาก่อนใช่ไหม พอคุณทำไม่ได้ ก็เปลี่ยนเป็นลูกพี่ลูกน้องคุณมาแทนสินะ?”
“ฉัน…ฉันไม่รู้ค่ะ…”
“ตอนนี้คุณก็รู้แล้ว คุณยังจะยอมแต่งงานกับเขาหรือเปล่า?”
ที่ซั่นเทียนโย่วพูดอยู่ด้านนอกเมื่อกี๊นี้ซูมี่หยางได้ยินทั้งหมดแล้ว เธอเม้มปากอย่างงุ่มง่ามไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
เฝิงซีเยวียนไปแล้ว ความหวังหนึ่งเดียวของเธอก็หายไปด้วย ชะตากรรมของเธอยังคงถูกควบคุมอยู่ในมือของลุงกับป้าหลี่เหมยอย่างมั่นคง
และคำพูดที่มีความเจ็บปวดของซูมี่หยางนั้น ในสายตาของซั่นสวี้หยาวนั้นมีค่าเหมือนกับตอนเริ่มต้น สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นลึกล้ำมากยิ่งขึ้น ซับซ้อนจนทำให้คนรู้สึกยุ่งเหยิง
หัวของเขาค่อยโน้มลงมาอย่างช้าๆและแนบกับหูของซูมี่หยางอย่างแผ่วเบา : “อยากจะไปดูว่าพวกเขากำลังอะไรกันอยู่ไหม? หรือว่า คุณก็อยากจะไปทำกับเขาด้วย?”
คำพูดนี้มันเกินไปแล้วจริงๆ
ว่ากันว่าคนเราล้วนแต่มีขอบเขต ในที่สุดแล้วซูมี่หยางก็ระเบิดออกมา : “ คุณซั่นสวี้หยาว อย่าคิดว่าทั้งโลกใบนี้มีแต่พวกผู้ชายตระกูลซั่นที่ผู้หญิงอยากจะมาเกาะแกะมากที่สุด ฉันน่ะ…”
“ดังนั้นคุณเลยยั่วยวนซีเยวียนงั้นเหรอ?”
เปลวไฟที่เพิ่งจะปะทุออกมานั้นดับไปทันที ซูมี่หยางพูดไม่ออก
เอาเถอะ ที่จริงแล้วการแสดงออกของเธอเมื่อกี๊นี้ก็รีบร้อนเกินไป
เธอมาปรากฏตัวในห้องของซั่นสวี้หยาวแบบนี้ และเกือบจะมีไฟรักที่เร่าร้อนปะทุออกมา เฝิงซีเยวียนควรจะมีพื้นที่ในใจกว้างขนาดไหนล่ะ ถึงจะสามารถชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ แล้วยินยอมอย่างเต็มใจที่จะเป็นร่มกำบังให้เธอ?
เป็นเพราะเธอที่ไร้ยางอาย จึงต้องหมดหวังแล้ว
“คุณซั่น…”
“นี่ลูกแมวน้อย? เรามาพนันกันดีไหมล่ะ?”
“หืม?”
“เดิมพันว่าไม่ช้าก็เร็วคุณจะต้องเป็นผู้หญิงของผมยังไงล่ะ”
….
ในตอนที่ซูมี่หยางออกมาจากวิลล่าของตระกูลซั่น สมองของก็มึนงงไปหมด
เธอยังคงสวมเสื้อเชิ้ตของซั่นสวี้หยาว ถึงแม้ว่ามันจะดูน่าอาย ยิ่งไปกว่านั้นทำให้คนจินตนาการไปอย่างผิดได้ง่ายๆ แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยสามารถปกปิดได้
แล้วหลี่เหมยก็โทรมาอีกครั้ง
เมื่อมองดูหน้าจอ ซูมี่หยางก็รู้สึกจริงๆว่าหลี่เหมยเป็นยัยหน้าโง่
ผู้หญิงคนนี้ทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เห็นได้ชัดว่า ถึงจะโทรหาเธอไปแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังโทรหาซั่นเทียนโยว่ หล่อนไม่รู้จริงๆเหรอว่าอะไรคือที่ความน่าอับอาย
เมื่อนึกถึงว่าในเวลานี้ซูจือจืออยู่กับซั่นเทียนโย่ว ทันใดนั้นซูมี่หยางก็รู้สึกยินดีบนความโชคร้ายของคนอื่นขึ้นมา
เธอรับสาย แล้วใช้น้ำเสียงที่หวานผิดปกติเอ่ยขึ้นว่า : “ป้าเหรอคะ?”
“เป็นยังไงบ้าง? แกเจอคุณชายซั่นแล้วใช่ไหม?”
เล่ห์เหลี่ยมจัดมาก ไม่แม้แต่จะถามเรื่องก่อนหน้านี้ที่ส่งของขวัญให้ผิดคน แล้วคนที่ปฏิเสธไปก่อนหน้านี้คือใคร?
หรือว่าในใจของหลี่เหมย ซูมี่หยางก็คือว่าผู้หญิงสำส่อนที่เป็นสินค้าที่ไม่ดี ? เป็นม้าตัวเมีย? ที่ปากของซั่นเทียนโยว่กล่าวไว้
ในตาของเธอมีประกายความชั่วร้าย เสียงของซูมี่หยางมีความนุ่มนวลมากขึ้น : “เจอแล้วค่ะ ป้าคะ ก่อนหน้านี้ฉันจำคนผิดค่ะ”
อาจเป็นเพราะไม่คาดคิดว่าซูมี่หยางจะพูดออกมาเอง หลี่เหมยที่อยู่ในสายจึงเงียบไปชั่วขณะ : “แล้วแกคิดว่าใครเป็นคุณชายซั่นกันล่ะ?”
“คุณอาเล็กของคุณชายซั่น ซั่นสวี้หยาวค่ะ”
“ซั่นสวี้หยาว?” ทันใดนั้นเสียงของหลี่เหมยก็เกิดความตื่นเต้นขึ้นมาทันที : “มี่หยาง ถ้าอย่างนั้นแล้วเขาได้…”
คนหลานไม่ได้ ก็จะให้เธอไปยุ่งกับอา ป้า ป้านั่นแหละที่เป็นผู้หญิง “ชั้นต่ำ” อย่างที่ซั่นเทียนโย่วพูด
“ไม่ได้ทำอะไรค่ะ เขาพูดว่าไม่ชอบกลิ่นผลไม้ แล้วก็ไม่ชอบสินค้าไม่ดีแบบฉันด้วย”
“…” หลี่เหมยถึงกับช๊อค
ยิ่งไปกว่านั้นคำพูดต่อไปของซูมี่หยางยิ่งทำให้เธอช๊อคมากยิ่งขึ้น
ซูมี่หยางพูดว่า “คุณป้าคะ ซั่นสวี้หยาวพูดว่า ผู้หญิงตระกูลซูของพวกเราทุกคน ล้วนแต่เป็นผู้หญิงราคาถูก หลังจากที่ร่วมหลับนอนแล้วก็จะไม่ยอมไป แม้จะให้นอนด้วยฟรีๆก็ยอม”
ในที่สุดคราวนี้หลี่เหมยก็โพล่งออกมา : “ซูมี่หยางแกอย่ามาพูดจาส่งเดช แกไปส่งของขวัญ ถ้าซั่นสวี้หยาวไม่ชอบของขวัญ ก็คงไม่ถึงขนาดที่จะต้องเอาของขวัญกลับมา แกได้ให้คุณชายซั่นไปหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ ของขวัญที่มอบไปแล้วฉันจะเอากลับมาอีกได้ยังไงล่ะคะ?” ซูมี่หยางสาบานอย่างน่าเชื่อถือและจริงใจ : “ยิ่งไปกว่านั้น ถึงฉันอยากจะเอาคืนมา แต่คุณชายซั่นก็คงไม่เต็มใจที่จะใช้มัน”
“เพราะอะไร?”
“เพราะว่าพี่จือจือที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกของตระกูลซั่น พูดกับคุณชายซั่นด้วยตัวเองว่า เธอไม่ชอบใช้ถุงยางอนามัยค่ะ!”
**********************************************************
已经是最新一章了
加载中
