บทที่ 17 คุณยังต้องการกางเกงของผมด้วย

บ๗ที่17 คุณยังต้องการกางเกงของผมด้วย ซูมี่หยางไม่ได้ลับไปที่บ้านเกือบจะสองอาทิตย์แล้ว เธอไม่กล้ากลับบ้าน วันนั้น ที่เธอพูดออกไปว่า “พี่จือจือที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกของตระกูลซั่นพูดกับคุณชายซั่นด้วยตัวเองว่า เธอไม่ชอบใช้ถุงยางอนามัยค่ะ” หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงระเบิดดังออกมาจากมือถือของเธอ ไม่รู้ว่าเป็นหลี่เหมยทุบทีวีใช่หรือเปล่า แต่ความรู้สึกของซูมี่หยางในเวลานั้นเหมือนกับได้กินไอติมถั่วเขียวหลังจากที่ร้อนอบอ้าวมาสามวัน มันฟินสุดๆ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่คุยโม้ไปแล้วก็มีราคาที่ต้องจ่าย ดังนั้น ซูมี่หยางถูกหลี่เหมยงดจ่ายเงินค่าขนมมาสองอาทิตย์แล้ว ทุกๆวันทำได้เพียงแค่กินบะหมี่สำเร็จรูปกับเซี่ยหน่วนหยางเพื่อนหญิงที่สนิท การกินบะหมี่สำเร็จรูปทุกวันเป็นเรื่องที่น่าสังเวชมาก แต่พอนึกถึงตอนที่ซูจือจือกลับไปแล้วโดนหลี่เหมยด่ากราด ซูมี่หยางก็รู้สึกว่าบะหมี่สำเร็จรูปนั้นอร่อยกว่าหอยเป๋าฮื้อเสียอีก ที่มุมปากที่รอยยิ้มที่พึงพอใจอย่างไม่มีคำอธิบายเกิดขึ้น รอยยิ้มยังไม่ทันจะเบ่งบานอย่างเต็มที่ ก็มีคนตีแขนของซูมี่หยาง เพื่อนสนิทเซี่ยหน่วนหยางกำลังเอียงหน้ายิ้มให้เธออย่างมีเลศนัย “สาวน้อย ทำเรื่องไม่ดีอะไรมา ท่าทางถึงได้ดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้น” “จะมีอะไรได้อีก ฉันทำภารกิจของป้าไม่สำเร็จน่ะสิ ก็เลยโดนป้าไล่ออกจากบ้านอย่างกับเป็นถังขยะ!” ซูมี่หยางพูดอย่างเฉยเมย “โดนไล่ออกจากบ้านแต่ก็ยังมีความสุขงั้นเหรอ?” เซี่ยหน่วนหยางรู้สถานการณ์เกือบทั้งหมดของซูมี่หยาง เธอตบหัวของซูมี่หยางเบาๆ “รีบๆเถอะ ถ้าวันนี้เราขายไม่หมด แม้แต่บะหมี่สำเร็จรูปพวกเราสองคนก็จะไม่มีกินนะ” เนื่องจากการแสดงที่กล้าหาญของซูมี่หยางในวันนั้น ทำให้ไม่กี่วันมานี้เธอกับเซี่ยหน่วนหยางต้องมาขายนิตยสารมือสองในเขตของมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเจียงเฉิงจัดทำนิตยสารของตัวเองออกมาทุกเดือน เก็บตัวอย่างสองสามเล่มไว้ในห้องสมุด นอกนั้นก็เอามาขายด้านนอก ในช่วงที่ใกล้วันหยุดหรือเป็นช่วงสอบ ยอดขายนิตยสารของมหาวิทยาลัยก็จะลดต่ำลง เหลือค้างอยู่จำนวนมาก เซี่ยหน่วนหยางเป็นสมาพันธ์นักศึกษา ครั้งนี้ได้รับกิจกรรมขายของลดราคา เพื่อหาเงินค่าครองชีพด้วยกันกับซูมี่หยาง เซี่ยหน่วนหยางขยันเรียนมาก ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกับซูมี่หยาง แต่กลับเลือกเรียนมากกว่าซูมี่หยางเจ็ดหรือแปดคอร์ส เมื่อคิดว่าเซี่ยหน่วนหยางต้องกลับไปเข้าเรียน ซูมี่หยางก็ให้เธอกลับไปก่อน หลังจากเซี่ยหน่วนหยางเดินไปแล้ว ซูมี่หยางก็เกิดความรู้สึกเบื่อมากขึ้น แสงอาทิตย์อันอบอุ่นปกคลุมลงบนหน้า เลยง่วงนอน อย่างไรก็ตามในตอนนี้ทุกคนต่างไปเข้าชั้นเรียนหมดแล้ว ไม่มีใครมาซื้อหนังสือ ซูมี่หยางก็ค้นพบสถานที่ที่มีร่มเงาอย่างเหมาะสมเพื่องีบหลับ ในตอนนี้เอง ทันใดนั้นเธอก็ตื่นขึ้นมา ยังไม่ทันที่จะเช็ดน้ำลาย ก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งยองๆอยู่หน้าแผงขายหนังสือ เนื่องจากย้อนแสง แล้วชายหนุ่มยังหันหลังให้เธอ ซูมี่หยางจึงดูไม่ออกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่เธอสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของชายคนนั้น ชายคนนั้นหยิบหนังสือขึ้นมาสองสามเล่มจากแผงหนังสือ ไม่มีการมองไปรอบๆเลย เขาลุกขึ้นและจะเดินจากไป เวรเอ๊ย! มีโจรปรากฏตัวในเขตวิทยาลัยตอนกลางวันแสกๆงั้นเหรอ? ซูมี่หยางรีบพุ่งเข้าไปหาโดยไม่คิด “เฮ้เฮ้!” เมื่อจับชายหนุ่มไว้แล้ว ซูมี่หยางก็ตะโกน “หนังสือพวกนี้มีเจ้าของนะ!” “งั้นเหรอ?” การเปล่งเสียงทุ้มต่ำเหมือนมีแม่เหล็ก เหมือนกับเสียงจากสวรรค์ แต่กลับคุ้นเคยจนทำให้รู้สึกซูมี่หยางขนลุก ชายหนุ่มค่อยๆหันกลับมา ใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาราวกับภาพวาด ส่องแสงสว่างวาวแววใต้แสงตะวัน ซูมี่หยางนิ่งอึ้ง เป็นซั่นสวี้หยาวได้ยังไง? ซั่นสวี้หยาวในวันนี้ดูแตกต่างจากคนเมื่อวานที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยอย่างสิ้นเชิง เขาแต่งตัวเรียบร้อย สวมสุทสีดำที่ตัดเย็บมาอย่างดีเลิศ ด้านในจับคู่กับเสื้อเชิ้ตสีขาว ไม่ได้ผูกเนกไท แต่กลับกลัดกระดุมไว้อย่างเรียบร้อยไม่มีอะไรร่วงลงมาสักนิด แสงอาทิตย์ที่สาดลงมาเหมือนทองคำ เป็นเส้นจับร่างเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นกรงที่ศักดิ์สิทธิ์แก่เขา เขาที่เป็นเช่นนี้ มองดูแล้วทำให้ตาพร่าเกินไป เหมือนเจ้าชายที่ออกมาจากการ์ตูน มันเกินจริง เห็นซูมี่หยางจ้องมองเขาอย่างตกตะลึง ก็เกิดความขบขันขึ้นในดวงตาของซั่นสวี้หยาว : “ผมเอาหนังสือของคุณมา ดังนั้น คุณเลยต้องการเข็มขัดของผมงั้นเหรอ?” “หืม?” ซูมี่หยางถูกถามก็ยิ่งดูโง่มากกว่าเดิม สายตาของซั่นสวี้หยาวมองลงไป มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เขี้ยวเสือเล็กๆที่แหลมคมเรืองแสงตามแสงของดวงอาทิตย์ : “หรือว่าเสื้อเชิ้ตก็ยังไม่พอ คุณยังต้องการกางเกงของผมด้วยงั้นเหรอ?” สายตามองตามการมองของซั่นสวี้หยาวไป ซูมี่หย่างก็รู้สึกตกใจเมื่อพบว่า สองมือของตัวเองไม่รู้ว่าเปิดเสื้อสูทของซั่นสวี้หยาวตอนไหน และกำลังจับเข็มขัดของเขาอยู่ แต่สิ่งนี้ก็ไม่สามารถตำหนิซูมี่หยางได้ เมื่อกี๊นี้ซั่นสวี้หยาวนั่งยองๆหันหลังให้เธอ ตอนที่เขานั่งยองๆลงไป สูทที่ยอดเยี่ยมก็เปิดขึ้นเล็กน้อย ปรากฏให้เห็นเข็มขัดโผล่ออกมา ในตอนที่ซูมี่หยางพุ่งเข้าไป มือก็ไม่รู้จะคว้าตรงไหน เพราะซั่นสวี้หยาวสูงมาก รูปร่างทั้งตัวนั้นแข็งแกร่งอย่างยิ่ง เลยนึกได้ว่าต้องรั้งที่เข็มขัด ดังนั้นการเคลื่อนไหวของซูมี่หยางเร็วกว่าสมอง ตรงเข้าไปคว้าที่เข็มขัดในตอนที่สูทของซั่นสวี้หยาวเปิดออก เดิมทีมันเป็นเพียงจิตใต้สำนึกในการจับขโมย แต่เมื่อซั่นสวี้หยาวเปิดปากพูด กลับเบี่ยงเบนไปจากต้นฉบับ ยิ่งไปกว่านั้น ยังเบี่ยงเบนประเด็นจนทำให้คิดเพ้อเจ้อไปได้อีกด้วย… ***************************************************************