ตอนที่3แย่แล้ว

ต๭นที่3แย่แล้ว “ฉัน...”ดวงตาคู่เยิ้มของอานซินจ้องมองไปที่เขาแย้มยิ้มก้าวไปข้างหน้าและเอื้อมสองแขนบอบบางขึ้นไปโอบคอของเขาไว้“ฉันเต็มใจ...” “ผมไม่ต้องการออกไปซะ”ชายหนุ่มรูปงามกระชากเธอออกห่าง อานซินที่โดนกระชากล้มลงไปที่พื้นไหล่กระแทกจนเจ็บแปลบนึกคิดในใจชายหนุ่มที่สง่างามแท้จริงก็แค่การแสร้งทำ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการหรือตอนนี้มาแสร้งใสซื่อเพื่อไรกัน แม้สมองจะสะลึมสะลือจนคิดอะไรไม่ออกแล้วแต่เธอยังจำโชคชะตาอันน่าเศร้าที่ต้องแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนของตัวเองได้ เหมียนเหมียนพูดถูกความสุขต่อจากนี้เธอต้องกำหนดมันด้วยตัวเอง เมื่อคิดได้ดังนั้นอานซินบังคับตัวเองให้ทิ้งศักดิ์ศรีไปซะลุกขึ้นและโอบกอดเอวของเขาจากด้านหลังและเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า“แต่คุณพูดเองนี่คะว่าต้องการผู้หญิงที่ยินยอมพร้อมใจ...” ขณะที่พูดก็ไม่ลืมที่จะสัมผัสกับตัวของเขานิ้วเย็นลากผ่านแผ่นหลังของเขาและเผยยิ้มยั่วยวน“ฉันเต็มใจนะคะ...ฉันเต็มใจ...เพราะฉันต้องการแต่งงานกับคุณจริงๆ...อ๊ะ...” วินาทีต่อมาอานซินถูกกระชากจนล้มลงไปบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่เธอยังไม่ทันได้ขยับตัวร่างหนักก็ทาบทับตามมาอย่างแรง เขามาแล้วแต่เธอก็ยังกลัว เธอยื่นมือออกไปเพื่อจะห้ามเขาแต่เพราะความต้องการภายในหัวทำให้หมัดที่จะทุบหัวเขาของเธอกลายเป็นกอบกุมที่เอวของเขาไว้แน่นแทนตอบสนองจูบที่ร้อนแรงของเขาอย่างเงอะงะ.. การหารือเรื่องงานแต่งงานแบบนี้ใช้เวลานานหรือไม่นะ เธอไม่รู้ฤทธิ์เหล้าทำให้สมองของเธอทำงานรวนไปหมดจนตอนนี้ไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้จึงทำได้แต่ไปตามการนำทางของชายหนุ่มเท่านั้น หยางเหมียนเหมียนที่หลบอยู่ตรงบันไดเมื่อเห็นอานซินเข้าห้องไปก็ปรบมือด้วยความพึงพอใจก่อนจะลงไปข้างล่างเรื่องราวสำเร็จไปตามแผนที่วางไว้ในที่สุดเธอก็วางใจได้เสียที หยางเหมียนเหมียนตักสเต็กทานอยู่ตรงโซนบุฟเฟ่ต์อย่างมีความสุขดื่มน้ำผลไม้แก้วหนึ่งก่อนจะกลับไปยังห้องKTVที่เช่าไว้เมื่อเข้าไปก็เห็นหยางซวงซวงกำลังโทรออกอย่างร้อนรนเมื่อเห็นเหมียนเหมียนเข้ามาจึงรีบเอ่ยถาม“เธอไปไหนมาทำไมถึงไม่รับสายแล้วซินซินล่ะ” “วางใจเถอะฉันโยนเธอเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว”หยางเหมียนเหมียนกระดกน้ำเปล่าบนโต๊ะขึ้นดื่มด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข “ห๊ะไปส่งเธอที่ไหนนะ”หยางซวงซวงกระโดดไปมาอย่างร้อนรน “1201ไงทำไมกัน”หยางเหมียนเหมียนเองก็เริ่มเครียดตาม “ฉันบอกแล้วไงว่าให้รอฉันโทรไปก่อนแล้วค่อยไปส่งหลันหยางเจ้าคนน่ารำคาญนั่นเทแล้วบอกว่าเกิดเรื่องที่บริษัท” “ห๊ะ”หยางเหมียนเหมียนเองก็กระโดดตาม“ไม่จริงฉันเห็นเองกับตาว่ามีคนเปิดประตูให้ซินซินเห็นเป็นเงาผู้ชายบนพื้นด้วยฉันยังคิดอยู่เลยว่าทำไมหลันหยางถึงมาเร็วจัง” “แย่แล้วๆซินซินซวยแล้ว”หยางซวงซวงเดินวนไปมาอย่างร้อนรน“เธอใส่ยานั่นไปเท่าไหร่” “หมดห่อ” “แย่แล้วๆ...”หยางซวงซวงทำได้แค่เดินวนไปมาอย่างร้อนรน “แล้ว...แล้วเราจะทำอย่างไรดี”หยางเหมียนเหมียนเองก็เริ่มรนทั้งรนทั้งโกรธ“หลันหยางเจ้าคนชั่วจู่ๆมาเทกันแบบนี้กลับไปฉันจะฆ่าให้ตาย” “ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโทษหลันหยางช่วยคิดเร็วว่าจะช่วยซินซินออกมาอย่างไรดี” “พวกเรารีบขึ้นไปเถอะ” สองพี่น้องรีบขึ้นลิฟต์ไปด้วยใจร้อนดั่งไฟตอนที่พวกเธอมาถึงห้อง1201บนพื้นห้องมีชุดของอานซินกระจัดกระจายอยู่และบนเตียงเหลือเพียงอานซินที่กำลังหลับสนิทอยู่ เมื่อเห็นฉากนี้สองพี่น้องตระกูลหยางรู้สึกผิดจนอยากจะพุ่งชนกำแพงตายให้รู้แล้วรู้รอด...