ตอนที่6จะโยนนายออกไป

ต๭นที่6จะโยนนายออกไป ในตอนที่เธอลืมตาขึ้นมาทันใดนั้นเบื้องหน้าก็ปรากฏใบหน้าใหญ่ที่หล่อเหลาและเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม “เฮ้ยนายกำลังทำอะไรฮะ”หลังจากที่ถูกชายแปลกหน้าล่วงเกินอานซินก็เกิดอาการต่อต้านสัมผัสจากชายแปลกหน้าคนที่กำลังจะเป่าแก้มของเธอและหัวเราะอย่างไร้เดียงสาในยามค่ำคืนแบบนี้ถ้าไม่ใช่สามีที่มีความคิดความอ่านเป็นเด็กห้าหกขวบของเธอแล้วยังจะเป็นใครได้อีกหรือ เจ้านี่ไม่ใช่ว่ากำลังเล่นกับบรรดาพี่สาวน้องสาวอย่างสนุกสนานหรือทำไมถึงได้ขึ้นมาเร็วนักเธอเหลือบมองนาฬิกาข้างฝาผนังจะตีหนึ่งแล้วได้หลับไปเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น เธอถึงขั้นหลับสนิทในที่ที่ไม่คุ้นเคยและไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด “น้องสาวอานทำไมถึงหลับไปเร็วนักล่ะ”คุณชายวี่เฉิงยังคงฉีกยิ้มไร้เดียงสา น้องสาวอานหรือ...อานซินหน้านิ่วคิ้วขมวดเรียกอะไรที่มันเข้ากับตัวเองหน่อยไม่ได้หรือโดนคนที่เหมือนกับเด็กห้าหกขวบเรียกน้องสาวเธอรับมันไม่ได้จริงๆ “เรียกฉันว่าพี่สาวอาน”สั่งพร้อมมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์ของเหล้า และคุณชายรองวี่เป็นคนที่เชื่อฟังคนหนึ่งแก้คำพูดโดยที่ไม่แม้แต่จะหยุดคิด“พี่สาวอานทำไมถึงนอนเร็วล่ะ” “เหนื่อยก็เลยจะนอน” “แม่รองบอกว่าวันนี้เป็นวันเข้าห้องใหม่ของพวกเรา...” “ใหม่กับผีน่ะสิ”อานซินถีบจนเขาตกไปข้างเตียงและมองเขาข่มขู่“ฉันขอเตือนนายนะฉันนอนร่วมเตียงกับนายไม่ได้จะนอนที่พื้นหรือที่โซฟานายเลือกเลยหากคืนนี้ยังกล้ามาโดนตัวฉันหรือโดนแก้มฉันอีกฉันโยนนายออกไปข้างนอกแน่” วี่เฉิงนั่งสำนึกผิดอยู่ที่พื้นน้ำตาใกล้จะร่วงหล่นเอ่ยเสียงแผ่ว“แต่นั่นของผม...” “ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่มันก็เลยเป็นของฉันรีบออกไปเร็วๆเลย”อานซินไม่สนว่าเขาจะเป็นคุณชายรองแห่งตระกูลวี่หรือไม่ความร้อนในอกที่ต้องการจะระบายออกและคุณชายรองดูจะเป็นที่ระบายชั้นดีทีเดียว เพียงแค่ในงานแต่งเธอก็พอจะมองออกคนที่นี่ต่างดูถูกเขาข้ารับใช้เองก็ไม่ได้ให้ความสนใจเขาคนปัญญาอ่อนที่ไม่มีฐานะและศักดิ์ศรีปู่ยังกล้ารับประกันได้อย่างไรว่าเธอจะมีความสุข ความสุขหรืออานซินหมดหนทางจะวาดฝันถึงความสุขในตอนที่อยู่ข้างกายเขาจริงๆ เธอถูกบังคับให้แต่งและนี่คือครั้งแรกที่ได้พบกับวี่เฉิงหากจะให้เธอนอนร่วมเตียงกับคนปัญญาอ่อนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อยเธอกลัวว่าตัวเองจะเผลอทำอะไรที่ไม่ดีไปในตอนที่หลับแล้ว เดี๋ยวหลับเดี๋ยวตื่นในครั้งนี้ก็ถูกเสียงแปลกๆปลุกให้ตื่นขึ้นมาจนได้ สถานที่ที่ไม่คุ้นเคยมักทำให้ผู้คนตื่นตัวอยู่เสมออานซินลืมตาขึ้นในทันทีหันไปตามที่มาของเสียงแสงสลัวของค่ำคืนทำให้มองเห็นร่างโปร่งที่นอนขดตัวอยู่บนพื้นตรงนั้นสองมือที่กอบกุมหัวไว้กำลังสั่นเทาโอดโอยด้วยความเจ็บปวดอย่างแผ่วเบา นี่คือห้องใหม่ของเธอกับวี่เฉิงภายในห้องนอกจากเธอก็มีเพียงแค่วี่เฉิงที่จะอยู่และร่างที่ดูทรมานนั่นก็น่าจะเป็นสามีสดๆร้อนๆของเธอ เขาเป็นอะไรเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้รักเจ้าปัญญาอ่อนนี่จนถึงขั้นเกลียดด้วยซ้ำแต่เมื่อเห็นท่าทางที่ทรมานของเขาในใจก็อดกังวลขึ้นมาไม่ได้ อานซินทำใจกล้าเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเอ่ยถามเขาอย่างระมัดระวัง“นายเป็นอะไร” และฉากต่อไปนั้นทำให้เธอถึงกับตื่นตระหนก...