ตอนที่7ของขวัญแต่งงาน

ต๭นที่7ของขวัญแต่งงาน ยามค่ำคืนเมื่อได้ยินเสียงทันใดนั้นวี่เฉิงก็ชะงักก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นท่าทางที่ทรมานค่อยๆหายไปกลายเป็นสายตาแข็งกร้าวที่กวาดมองขึ้นมา สายตาคุกคามจ้องมองที่อานซินราวกับเสือดำที่กำลังจ้องเหยื่ออันโอชะ อานซินยังไม่ทันจะได้มองเขาให้ถี่ถ้วนเบื้องหน้าดำมืดร่างแกร่งของชายหนุ่มกระโจนเข้าหาเธอลำคอไร้ซึ่งอิสระชีวิตนี้ตกอยู่ในกำมือของเขาแล้ว “อั๊ก” อานซินกรีดร้องตามสัญชาตญาณ แต่วี่เฉิงเหมือนจะสูญเสียการควบคุมไปแล้วบีบคอเธอพร้อมกับคำรามลั่น“เอายามาให้ผมยาให้ผม...” ยารึยาอะไรเขาต้องการยาอะไรไม่สบายที่ตรงไหนกันแน่ “ฉัน...ฉัน...จะไปหา...”ใบหน้าของอานซินแดงก่ำเพราะอาการบีบคั้นแรงนิ้วที่คอนั้นแข็งแรงมากเธอรู้สึกเหมือนคอกำลังจะหักไม่นึกฝันว่าเบื้องหลังของใบหน้าที่งี่เง่านั้นจะเป็นเช่นนี้ไม่นึกมาก่อนเลย... วี่เฉิงไม่อาจควบคุมจิตใต้สำนึกในตอนนี้ได้ความเจ็บปวดที่หัวกลืนกินจิตใต้สำนึกเขาทีละน้อย “อ๊าก...”เขาคำรามลั่นแต่มือกลับสะบัดร่างของอานซินไปยังด้านข้างของโซฟาหน้าผากของอานซินกระแทกเข้าที่มุมเจ็บจนสะท้านไปทั้งใจ และหลังจากที่วี่เฉิงผลักเธอออกไปก็ใช้หัวกระแทกเข้าที่ฐานของโซฟาสองมือจับไว้มั่นและกระแทกเข้าไปไม่หยุดราวกับว่าวิธีนี้จะสามารถช่วยบรรเทาอาการเจ็บที่หัวได้ เมื่อเห็นท่าทีที่คุกคามของเขาทันใดนั้นอานซินก็นึกถึงข่าวลือที่ว่าคุณชายรองแห่งตระกูลวี่ไม่ได้เพียงเป็นบ้าแต่ยังไม่โรคแปลกๆอีกด้วยแต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นโรคอะไรอานซินเองก็ไม่เข้าใจแต่วันนี้เมื่อได้เห็นท่าทางที่ผิดแปลกของวี่เฉิงเธอเชื่อในทันทีว่าข่าวลือมันไม่ใช่แค่ข่าวลือ เขาไม่เพียงเป็นบ้าแต่ยังเป็นโรคแปลกๆอีกด้วย อานซินเมื่อเห็นเขาทำท่าจะกระโจนใส่ตัวเองอีกรอบก็รีบวิ่งไปยังประตูโดยที่ไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดที่หน้าผากเลยแม้แต่นิดเธอเปิดประตูเท้าเปล่าวิ่งไปตามทางเดินที่วังเวงทั้งวิ่งทั้งกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ทางเดินว่างเปล่าราวกับเดินอย่างไรก็ไปไม่ถึงสุดทางเดินได้เสียงคำรามด้วยความทรมานของวี่เฉิงยังคงดังไม่หยุดใจเธอเริ่มร้อนรนแต่ตอนนี้ไม่มีร่างของคนใช้เลยแม้แต่คน เพราะเพิ่งเข้ามาอยู่วันแรกเธอเลยยังไม่คุ้นชินกับห้องหับวิ่งไปวิ่งมาในที่สุดเธอก็หาบันไดลงไปข้างล่างเจอเธอแทบจะกระโดดลงไป “คุณหญิงรองเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือคะ” อานซินจ้องเขม็งเป็นคนใช้ที่ยืนมองเธออยู่ที่ชั้นหนึ่งใบหน้าซูบผอมและไร้ความรู้สึก เมื่อพบเจออานซินที่ไม่อาจเพิกเฉยจึงเอ่ยอย่างร้อนรน“คุณชายรองเป็นอะไรก็ไม่รู้พวกเธอรีบขึ้นไปดูเขาที” ใครจะไปรู้กันว่าคนใช้จะตอบกลับนิ่งๆโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย“อาการของคุณชายรองจะกำเริบเช่นนี้ทุกเดือนคุณก็หาวิธีรับมือเอาไว้นะคะรีบกลับไปเถอะ” คนใช้กล่าวจบก็หันหลังกลับ อานซินชะงักนิ่งอยู่กับที่ไตร่ตรองกับคำพูดของคนใช้เมื่อครู่ กำเริบทุกเดือนและยังให้เธอไปหาทางรับมือเอาเองอีกรึ คนในคฤหาสน์วี่ช่างเลือดเย็นนัก อานซินไม่เจอใครที่จะสามารถช่วยเหลือได้จะให้กลับไปเธอก็ไม่กล้าทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ที่ระเบียงทางเดินและปิดหูตัวเองไว้แน่นเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ทรมานของวี่เฉิง วันนี้คือค่ำคืนของวันแต่งงานของเธอชีวิตค่ำคืนในงานวันแต่งของเธอคือการอยู่ที่ระเบียงทางเดิน และฉากในห้องนอนนั้นคือของขวัญแต่งงานของเธออย่างนั้นหรือ