ตอนที่10ไม่ได้ง่ายดาย

ต๭นที่10ไม่ได้ง่ายดาย “เหมือนเธอจะไม่เสียใจอะไรเลยนะ”หรงฉีจ้องแผ่นหลังของอานซินพร้อมกระซิบเสียงแผ่ว “แสร้งทำมาก”หญิงสาวอีกคนพูดขึ้นมา หญิงสาวต่างซุบซิบนินทาคุณนายรองที่เป็นผู้อาวุโสจึงต้องเอ่ยปากห้าม“พอแล้วพวกเธอกลับห้องของตัวเองไปหากคุณท่านได้ยินเข้าจะแย่เอา” และทันใดนั้นพี่เหลียงก็เดินเข้ามากระซิบเสียงเบาเพื่อให้คุณนายรองได้ยินแต่เพียงผู้เดียว“คุณนายคะคุณท่านเรียกพบค่ะ” คุณนายรองได้ยินเช่นนั้นก็เป็นกังวลรีบลุกขึ้นและปรี่ไปยังห้องของคุณท่านวี่ทันที คุณท่านวี่เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นใบหน้าจึงเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธและเอ่ยตำหนิคุณนายรองไป“ปี้จือช่วยดีกับซินซินได้หรือไม่เธอก็แค่คนธรรมดาให้จับจิ้งหรีดแล้วต้องมานั่งชนจิ้งหรีดอีกจะทรมานกันเกินไปแล้ว” คุณนายรองรู้สึกถึงความไม่เป็นธรรม“คุณท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรคะฉันทำเพื่อปกป้องอาเฉิงนะคะอาเฉิงเป็นเด็กปัญญาอ่อนฉันกลัวว่าหากไม่ห้ามปราบอานซินเธอก็จะเอาเปรียบอาเฉิงเอาได้เหมือนกับผู้หญิงคนก่อนๆ” “พอคุณคิดอะไรอยู่คิดว่าผมจะไม่รู้รึคุณแค่อยากเห็นอาเฉิงพูดอะไรตลกๆทำกับเขาเป็นของเล่น”คุณท่านวี่ถอนหายใจอย่างเงียบๆเดินไปยืนข้างเธอพร้อมตบฝ่ามือลงบนไหล่ของเธอพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“ปี้จือทุกอย่างของตระกูลวี่เป็นของแม่ของอาเฉิงเธอถูกบีบคั้นจนตายและอาเฉิงก็กลายเป็นเด็กปัญญาอ่อนเพื่อควบคุมการเจริญเติบโตของโรคประหลาดในหัวของเขาพวกเราได้ทำบาปมามากพอแล้วทำไมถึงไปลองปฏิบัติตัวดีๆกับลูกที่ไม่มีวันโตคนนี้ได้กัน” “คุณบอกพวกเราทำร้ายเธอทำไมคุณถึงไม่คิดบ้างว่าหากไม่ใช่เพราะตระกูลฉินของเธอบังคับพวกเราคุณจะได้แต่งเข้าตระกูลฉินและกลายเป็นสามีของฉีนวี่อย่างนั้นรึวี่จิ่นซานคุณยังรักผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมถึงได้มาพูดเช่นนี้กับฉัน” เมื่อพูดถึงฉีนวี่ภรรยาที่ถูกต้องของตระกูลวี่คนนั้นในใจของคุณนายรองก็อดเกลียดชังไม่ได้ “คุณกำลังพูดอะไรอยู่”คุณท่านวี่เดือดจัด“หากผมยังรักเธออยู่ผมคงจะแก้แค้นเรื่องที่คุณทำให้แม่ของพวกเขาประสบอุบัติเหตุทางรถจนตายไปตั้งนานแล้วผมแค่รู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดควรพอได้แล้วหากวี่เฉิงเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งคุณว่าเขาจะปล่อยพวกเราไปหรือไม่” คุณนายรองยังหาได้ใส่ใจไม่“แต่บริษัทฉินซื่อเป็นของพวกเราแล้วต่อให้เขากลายเป็นผู้ชายธรรมดาก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้แล้ว” “คุณอย่าได้ลืมตราอินทรีไม่ได้อยู่ในมือของพวกเราหากไม่มีมันเราจะควบคุมบริษัทไม่ได้พวกคณะกรรมการจะไม่ทำตามเรา” “กลัวอะไรตอนนี้คนของเราก็ค่อยๆแทรกซึมเข้าไปแล้วกลุ่มอำนาจจะขยายตัวอย่างช้าๆในไม่ช้าพวกเขาก็จะถูกถอดออกจากฉินซื่อเป็นแน่” “มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น”คุณท่านวี่คิดตามอย่างรอบคอบแล้วแต่ก็ยังคงส่ายหน้าด้วยความกังวล ในอดีตบริษัทฉินซื่อเคยทำตรานกอินทรีหายไป... การเปลี่ยนแปลงเมื่อยี่สิบปีก่อนในสายตาคนนอกคงมองว่ามันเป็นเรื่องที่ปกติมีเพียงเขาและคุณนายรองเท่านั้นที่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นมันทำให้เขารู้สึกละอายใจอยู่เสมอ... เพราะถูกกดดันจากคุณนายรองคืนแต่งงานวันที่สองอานซินจึงจำต้องนอนร่วมเตียงอย่างเลี่ยงไม่ได้แต่ก่อนหน้านั้นเธอก็ได้ร่างสัญญาขึ้นมาสามข้ออย่างไม่นึกเกรงใจ ข้อแรกห้ามโดนตัวเธอข้อสองไม่อนุญาตให้ปรี่ไปฟ้องคุณนายรองพร่ำเพรื่อและข้อสามเป็นบรรดาเรื่องไร้สาระอย่างเช่นไม่อนุญาตให้กรนหรือพูดคุยเป็นต้นวี่เฉิงก็รับคำโดยไม่นึกคิดเลยแม้แต่น้อย คนบ้าก็คือคนบ้าสุดท้ายก็หลับไปโดยเร็วผ่านไปสองชั่วโมงอานซินที่ไม่สามารถนอนหลับได้ก็ได้แต่จ้องใบหน้าที่หลับนิ่งของเขาพร้อมรำพึงรำพันในใจ ถึงแม้วี่เฉิงจะเป็นคนปัญญาอ่อนแต่ก็เป็นชายหนุ่มที่สูงเจ็ดฟุตทั้งยังมีรูปร่างและหน้าตาที่เป็นเลิศมันทำให้เธออดใจมองไม่ได้ แสงจันทร์สีนวลของต้นฤดูหนาวสาดส่องเข้ามาในห้องนอนอานซินพลิกตัวอย่างหงุดหงิดและพลิกกลับมาอีกเมื่อผ่านไปได้เพียงสองนาทีและจ้องมองใบหน้าของคนที่หลับใหลอย่างวี่เฉิงด้วยความไม่พอใจไม่เข้าใจเขารู้ฐานะตัวเองในบ้านหรือไม่รู้หรือไม่ว่าการแต่งงานมันคืออะไรถึงได้นอนร่วมเตียงกับผู้หญิงแปลกหน้าและหลับไปโดยไม่รู้สึกรู้สาแม้แต่นิด ชีวิตแบบนี้ของเขามันมีความสุขจริงๆอย่างนั้นหรือ