ตอนที่11ดูดีจริงๆ

ต๭นที่11ดูดีจริงๆ แสงจันทร์สาดส่องใบหน้าของวี่เฉิงรับกับเครื่องบนใบหน้าทั้งห้าจนดูน่าหลงใหลยิ่งขึ้นรอยแผลบนหน้าผากไม่ได้ลดทอนความงดงามของเขาลงได้อานซินเริ่มหลงใหลมองๆไปเขาก็เหมือนกับผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้เหมือนคนปัญญาอ่อนเลยแม้แต่น้อย มองใบหน้าเกลี้ยงที่กำลังหลับสนิทและหายใจอย่างสม่ำเสมอ...ทันใดนั้นเธอก็นึกไปถึงความรักที่เคยตายจากคนที่ทอดทิ้งเธอไปอย่างเฟิงเฉิน เฟิงเฉินของเธอก็มีใบหน้าเกลี้ยงเช่นเดียวกันใบหน้ายามหลับสนิทกับร่างกายที่แข็งแกร่ง เธอนึกถึงเย็นนั้นที่เฟิงเฉินมาที่บ้านของเธอตอนนั้นเธอกำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียนปู่โทรมาบอกเธอด้วยความชื่นมื่นว่าเธอมีพี่ชายแล้ว พี่ชายอย่างนั้นรึตอนที่ได้ยินเช่นนั้นเธอหาได้มีความสุขไม่แถมยังผิดหวังอีกด้วยเธอรู้ว่าผู้หญิงที่พ่อคั่วอยู่ด้วยคือคนในที่ทำงานและมีลูกติดเธอเกลียดผู้หญิงคนนั้นเกลียดพี่ชายที่ไม่เคยพบหน้าและคัดค้านการแต่งงานของพ่อมาโดยตลอด เธอไม่มีทางแบ่งพ่อให้กับใครทั้งนั้นต่อให้อีกฝ่ายเป็นชายร่างใหญ่ก็ตาม แต่พ่อก็พาเข้าบ้านมาโดยที่ไม่บอกเธอแม้แต่คำ จำไม่ได้เหมือนกันว่าตอนนั้นโกรธขนาดไหนจำได้แค่ว่าวันนั้นเป็นวันสอบไฟนอลเธอถึงกับวิ่งออกจากห้องสอบเพื่อตรงกลับบ้านและปรี่ไปยังห้องนอนของพี่ชายทันที ห้องนอนของพี่ชายมีเตียงใหม่โต๊ะใหม่ตู้ใหม่ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นใหม่ๆจนอบอวลและพี่ชายก็นอนฝันอย่างเงียบสงบอยู่บนเตียงตรงนั้น พี่ชายสวยกว่าหญิงสาวหลายๆคนและดูอันตรายกว่าชายหนุ่มหลายๆคนเช่นกันผมนุ่มสลวยคิ้วเข้มดกดำจมูกคมเป็นสัน... เธอถูกความงามนั้นดึงดูดในทันที... ทุกอย่างมันมากกว่าสิ่งที่เธอคิดไว้เธอนึกมาเสมอว่าพี่ชายของเธอคงจะเหมือนกับลิงมีดวงตาเล็กเหมือนกับหนูและทุกวันคงเอาแต่สุมหัวกับแม่ของตัวเองว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้แต่งเข้าตระกูลอาน ณเวลานั้นเธอลืมสาดความกรุ่นโกรธในท้องไปเสียสิ้น เหม่อลอยเหม่อมองเขาอยู่กับที่จนเขาเข้ามาเรียกยิ้มให้เธอบางๆพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“ไงคุณน้องสาวในที่สุดก็ได้เจอกันแล้วนะ” น้ำเสียงทั้งน่าหลงใหลและดูมีความสุขเขายิ้มไปจนถึงดวงตา พี่ชายของเธองดงามมากและความงดงามเช่นนั้นวันนี้เธอกลับมาพบเห็นบนใบหน้าของคนปัญญาอ่อนคนนี้ อานซินเคลื่อนร่างไปทับร่างของวี่เฉิงโดยไม่รู้ตัวเพียงเพราะต้องการสังเกตอย่างถี่ถ้วน จ้องมองเขาราวกับจ้องมองพี่เฟิงเฉินของเธอ ทุกครั้งที่เธอมองพี่เฟิงเฉินของเธอเธอมักจะไร้แรงต้านทานเสมอดั่งเช่นตอนนี้ บางทีเพราะโดนจ้องเป็นเวลานานคุณชายรองวี่ถึงได้ลืมตาขึ้นมาทันพลันท่ามกลางความมืดดวงตาคมกริบที่ฉายแววล้ำลึกสุดหยั่งอานซินตกใจกลัวก้าวถอยหลังโดยที่จ้องเขาไปด้วยโดยอัตโนมัติ สายตาเช่นนั้นแปลกไปสำหรับเธอความใกล้ชิดตลอดทั้งวันนี้อานซินเห็นเพียงความไร้เดียงสาของเด็กโง่จากดวงตาของวี่เฉิงเท่านั้นไม่เคยได้เห็นแววตาที่ปองร้ายราวกับจะฆ่าคนตายดั่งเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย เธอหนาวจนจับสั่นแต่ทันใดนั้นสายตาของวี่เฉิงก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นอบอุ่นและยิ้มแย้มตามประสาของเขา“พี่สาวอานทับผมทำไมหรือหรือผมรบกวนการนอนของพี่หรือ” นี่ต่างหากคือเจ้าโง่ที่เธอคุ้นเคย “ใช่...ถ้านายกรนอีกทีฉันจะบี้จมูกนายให้หัก”อานซินกล่าวจบก็ดึงผ้าห่มคลุมโปงทันที