已经是第一章了
ตอนที่13ลงมือ
ตนที่13ลงมือ
แต่อานซินกลับไม่มีท่าทีกลัวเลยแม้แต่น้อยตั้งแต่ที่แต่งเข้ามายังตระกูลวี่เธอไม่ได้รู้สึกว่าตำแหน่งของหรงฉีจะสูงส่งอะไรสักนิดยิ่งมาเห็นสิ่งที่เธอทำในวันนี้ก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรให้ต้องเกรงใจกันอีก
ก็แค่ดาราชั้นสามดาดๆทั่วไปเท่านั้น
มุมปากกดลึกมองเธอด้วยยิ้มอ่อนๆ“พี่สะใภ้คุณเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลวี่นะคะไม่มีสมบัติผู้ดีของหญิงสาวชนชั้นสูงเลยหรือคะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าก็ไม่ถูกต้องแล้วการนั่งที่แผ่นหลังของชายหนุ่มนี่มันควรกระทำหรือคะไม่กลัวพี่ใหญ่หรือคุณพ่อจะมาเห็นแล้วไม่สบอารมณ์หน่อยหรือคะ”
หรงฉีนั้นมีอายุใกล้เคียงกับอานซินแต่คงมีจิตใจหรืออารมณ์ที่ไม่ปกติถึงได้มาสุมหัวเล่นอยู่กับพวกลูกคนรวยตั้งแต่เช้าจรดค่ำและทำเรื่องที่เกินคาดฝันเช่นนี้
แต่เธอกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองแปลกไปตรงไหนกลับเลิกคิ้วและเอ่ยเสียงดัง“วี่เฉิงยินยอมและมีความสุขดีวี่เฉิงพูดสิว่าใช่ไม่ใช่”
กล่าวจบก็เหลือบสายตามองวี่เฉิงวี่เฉิงเองก็พยักหน้าให้ไม่หยุด“สนุกสนุกมากผมยังอยากเล่นอีก”
“ได้ยินหรือไม่เขายังอยากเล่น”หรงฉียิ้มเยาะอานซินเดือดจัดสายตากรุ่นโกรธตวัดมองวี่เฉิงโกรธจนไม่เข้าใจว่าจะยังต้องสนใจคนโง่นั่นอีกทำไมต่อให้เขาถูกกระทำเยี่ยงม้าจนหนาวตายก็ช่างมันซะสิ
แต่เมื่อเห็นวี่เฉิงนอนขดตัวเพราะว่าถูกโกรธมองดูเข่าและแขนของเขาที่เปียกและสกปรกแผลเก่าที่ฝ่ามือก็ถลอกปอกเปิกจนเลือดซิบเธอจึงต้องสูดลมหายใจเสียยืดยาวเพื่อให้ตัวเองเย็นลงเย็นลง...
วี่เฉิงเป็นเพียงเด็กน้อยเป็นเด็กโง่ที่ถูกพวกลูกคนรวยแกล้งจนเคยชินหากเธอไม่สนว่าเขาจะเป็นจะตายแล้วใครจะมาสนกันไม่มีใครมองเขาเป็นคนหรือหวังดีต่อเขาด้วยซ้ำและเมื่อแต่งงานกับเขาการปกป้องศักดิ์ศรีที่มีอยู่น้อยนิดของเขาก็คือการปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเองด้วยเช่นกัน
เมื่อเห็นหรงฉีไปยืนตรงหน้าวี่เฉิงและทำท่าจะขึ้นขี่อีกครั้งเธอจึงกระชากวี่เฉิงขึ้นมาจากพื้นแล้วผลักให้มาหลบที่หลังก่อนจะเอ่ยกับหรงฉีเสียงเย็น“พี่สะใภ้คะขออภัยที่ต้องเอ่ยเตือนแต่วี่เฉิงเป็นสามีของฉันจะเป็นวัวเป็นม้าอย่างไรคนขี่ได้ก็มีแค่ฉันหากคุณต้องการจะขี่ม้าจริงๆก็ไปขี่คุณท่านของคุณเถอะค่ะหากท่านเป็นขี้อายก็คงจะไม่ยินยอมก็ไปจัดการเอาเองเถอะค่ะพวกเรากลับ”
อานซินลากวี่เฉิงไปยังทางเดินกลับห้องหรงฉีกระทืบเท้าโดยความโกรธโกรธจนต้องเอ่ยขู่วี่เฉิง“วี่เฉิงนายกล้าไปอย่างนั้นรึนายลองเดินอีกก้าวดู”
เห็นได้ชัดว่าวี่เฉิงกลัวขนาดไหนหยุดฝีเท้าไม่ยอมเดินต่อและพยายามแกะมือของอานซินให้หลุด“พี่สาวอานผมไม่ไปผมอยากเล่นกับพวกน้องๆ...”
“กลับห้องไปเล่นกับฉัน”อานซินกล่าวพร้อมยิ้มหวาน
“วี่เฉิงถ้านายไปก็ไม่ต้องมาเล่นกันอีก”หรงฉีตะโกนขู่
เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้วี่เฉิงยิ่งไม่ยอมไปอานซินพยายามอดทนยังคงสวมร่างคนใจดีและพยายามยื้อสงครามชักเย่อนี้ไว้กอดวี่เฉิงไว้พร้อมยิ้มหวาน“สามีคะหากผ่านช่วงหลังเข้าหอสามวันไปฉันจะพาคุณไปเที่ยวและไปเล่นอะไรที่คนเขาเล่นกันจริงๆที่ที่ต่ำช้าเช่นนี้...พวกเราอยู่ห่างๆไว้ดีกว่านะคะแบบนี้มันทำร้ายร่างกายและจิตใจรู้ไหมคะ”
“พี่สาวอานจะพาผมไปเที่ยวข้างนอกจริงๆหรือไปเล่นที่ข้างนอกนั่นใช่ไหม”
“แน่นอนวันมะรืนไปกัน”เมื่อเห็นว่าเขาสนใจอานซินก็รีบรับปากและทั้งสองก็เดินกลับห้องไปด้วยกันอย่างมีความสุขโดยไม่ได้สนใจว่าพวกลูกคนรวยพวกนั้นจะโมโหจนควันออกจมูกหรือไม่
已经是最新一章了
加载中
