ตอนที่15คุณชายรองแห่งตระกูลวี่

ต๭นที่15คุณชายรองแห่งตระกูลวี่ ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆที่ไหนจะมารับได้กันว่ามีสามีเป็นคนปัญญาอ่อนและยังเป็นคนปัญญาอ่อนที่มีโรคประหลาดอีกด้วยถึงแม้เขาจะเป็นถึงคุณชายรองแห่งตระกูลวี่ที่มีชื่อเสียงในเมืองปินเฉิงแต่หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเธอก็กลัวว่าตัวเองจะจากไปเฉกเช่นคนก่อนๆเหมือนกัน สามวันหลังจากแต่งงานภายในตระกูลวี่วันแรกอานซินได้ไปจับจิ้งหรีดและชนจิ้งหรีดหนึ่งวันเต็มๆวันที่สองวิ่งไล่จับผีเสื้อทั้งวันวันที่สามยิ่งแล้วใหญ่เธอนั่งเล่นเดินเล่นทรายกับคุณชายรองวี่ทั้งวัน สามวันที่ผ่านมาร่างของอานซินแทบจะพังในที่สุดก็ถึงวันกลับไปเยี่ยมบ้านแม้แต่ข้าวเช้าเธอก็ไม่ทานเพราะเธอรอคอยที่จะได้ออกไปจากตระกูลวี่แทบจะไม่ไหว เธอกล้ามั่นใจหากให้เธออยู่รับสภาพแบบนี้ไปอีกหนึ่งอาทิตย์แค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้นเธอได้หนีหายไปเหมือนกับภรรยาห้าคนก่อนของวี่เฉิงเป็นแน่ “คุณหญิงรองคะฉันนำของขวัญไปไว้ที่ท้ายรถแล้วนะคะ”หลิงหลงเป็นสาวใช้เพียงคนเดียวที่คอยดูแลวี่เฉิงและอานซินในคฤหาสน์วี่แห่งนี้เธอยืนรออยู่ที่ข้างรถอย่างสงบเสงี่ยม “โอเคขอบคุณมาก”อานซินตอบกลับตามมารยาทและหลิงหลงเพียงยิ้มให้บางๆโดยไม่พูดไม่จาเห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กสาวที่ได้รับการสั่งสอนมาอย่างดีแต่กลับมามีท่าทีที่เฉยเมยนั่นเป็นจุดเดียวที่อานซินไม่เข้าใจ เธอมองออกว่าหลิงหลงนั้นหวังดีกับวี่เฉิงจริงๆหากเธอไม่ได้มีท่าทีที่เย็นชาก็คงเป็นเพื่อนคุยที่ดีทีเดียวในคฤหาสน์วี่นั้นตัวเธอไม่มีใครที่สามารถคุยด้วยได้แม้แต่คนเดียวน่าเสียดายจริงๆ... “หลิงหลงเธอก็ไปกับคุณชายและคุณหญิงเถอะดูแลคุณชายด้วย”หรงฉีที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านมองมาอย่างมุ่งร้าย “ค่ะ”หลิงหลงเปิดประตูขึ้นไปนั่งที่ข้างคนขับ คุณนายรองที่อยู่ข้างๆก็เอ่ยเตือนขึ้น“ซินซินดูแลคุณชายรองให้ดีด้วยล่ะ” “ได้ค่ะ”อานซินตอบอย่างรู้ความวี่เฉิงที่ไม่ได้ออกมาบ้านนานเริ่มตื่นเต้นราวกับมดที่ตกลงไปในหม้อน้ำร้อนเอาแต่เร่งเร้าให้คนขับออกตัวไปโดยเร็ว รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์อย่างช้าๆเมื่อออกมานอกประตูใหญ่วี่เฉิงก็กระโดดโลดเต้นราวกับเด็กน้อย“เย้ในที่สุดก็ได้ออกไปเที่ยวข้างนอกแล้วดีที่สุดผมอยากกินไอศกรีมผมอยากกินโดนัทผมอยากกิน...” เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นจนลืมทุกอย่างไปเสียสิ้นของเขาอานซินก็อดที่จะขำแกมหยอกไม่ได้“หลิงหลงคุณชายของเธอนี่เหมือนกับเด็กน้อยเลย” “คุณหญิงคะคุณชายแค่มีนิสัยเด็กก็เท่านั้นเองค่ะ”น้ำเสียงของหลิงหลงเรียบนิ่งแต่ก็แฝงไปด้วยความยุ่งยากที่ไม่สบอารมณ์อยู่ด้วยราวกับอานซินถูกแทงที่คออ้าปากกว้างแต่พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำในใจพลันคิดว่าผู้หญิงคนนี้เข้มงวดเกินไปแล้วคิดว่าเธอคิดเช่นนั้นตามที่พูดจริงๆหรือ รถมาจอดตรงข้างในเรือนเล็กแบบโบราณของตระกูลอานแต่อานซินกลับไม่มีทีท่าจะลงจากรถแต่อย่างใดความจริงเธอไม่ได้ตั้งตารอวันกลับมาเยี่ยมบ้านเธอแค่หาเหตุผลออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลวี่ที่ไร้ชีวิตชีวานั่นเท่านั้น กับปู่ที่เป็นคนส่งเธอให้กับตระกูลวี่ความเกลียดในใจก็ยังคงอยู่ไม่ได้หายไปไหน ผู้อาวุโสอานเมื่อได้ยินเสียงรถก็รีบออกมาต้อนรับอย่างยินดีเปิดประตูหลังเพื่อให้อานซินลงและเดินไปเปิดอีกข้างยิ้มตาหยีพร้อมเอ่ยพาวี่เฉิงลงมา“คุณชายรองเดินทางมาเหนื่อยใช่ไหมเขาไปดื่มน้ำชาด้วยกันเถอะ” น้อยครั้งนักที่วี่เฉิงจะเป็นที่ต้อนรับเมื่อได้รับความรักก็เอ่ยปากหวานในทันที“คุณปู่วี่เฉิงอยากจะมาหาคุณปู่มากเลยแต่พ่อกับแม่บอกต้องรอสามวันถึงจะมาหาได้ผมมีของขวัญมาให้คุณปู่ด้วยนะ” วี่เฉิงวิ่งไปหยิบของขวัญที่ท้ายรถราวกับเด็กน้อยผู้อาวุโสอานโบกมือไปมาอยู่กับที่“ไม่ต้องหรอกแค่มากันปู่ก็ดีใจมากแล้วไม่เห็นจะต้องเอาของขวัญมาเลยเอากลับไปเถอะตระกูลวี่ของพวกหลานมีคนตั้งมาก...” “แหมโสมนี่ดูไม่เลวเลยนะคะเมื่อวานคุณพ่อบอกว่าอยากได้อยู่นี่คะ”เหยาสู้เป็นคนปรี่เข้ามารับของขวัญไว้แทน เหยาสู้คือแม่เลี้ยงของอานซินและเป็นแม่แท้ๆของเฟิงเฉิน มองใบหน้าของเธอที่คล้ายคลึงกับเฟิงเฉินอยู่หลายส่วนใจของอานซินพลันบีบรัดหลายปีมานี้เธอเอาแต่อยู่ที่โรงเรียนน้อยครั้งนักที่จะกลับบ้านเป็นเพราะไม่อยากเจอเหยาสู้ยิ่งเห็นเธอก็ยิ่งทำให้เธอคิดถึงคนที่จากไปไกลอย่างเฟิงเฉิน อันห้าวมองภรรยาของตัวเองที่ทำตัวเสียมรรยาทจึงพยายามส่งสายตาเตือนแต่เหยาสู้ที่ขี้งกก็หาได้สนสายตาตักเตือนของเขาไม่ยังคงหาของขวัญจากท้ายรถต่อไป อานซินคิ้วขมวดมองบุคคลที่น่าอับอายของบ้าน