ตอนที่19เฟิงเฉินกลับมาแล้ว

ต๭นที่19เฟิงเฉินกลับมาแล้ว สามปีที่ไม่ได้เจอกันเขาดูภูมิฐานขึ้นและยังคงหล่อเหลาน่าหลงใหลดังเก่าเพียงแค่บนใบหน้าที่เคยสดใสนั้นกลับมีร่องรอยของความโศกเศร้าอยู่ด้วย และหญิงสาวแสนสวยที่นั่งยิ้มหวานอยู่ข้างเขากลับเป็นซูเถียนที่เคยไล่ตามเขาอย่างเอาเป็นเอาตายเป็นรุ่นน้องที่เป็นดาวมหาวิทยาลัยของเขา แต่เดิมในตอนที่อานซินและเฟิงเฉินยังคงรักกันอานซินเคยถามเขาอยู่หลายครั้งว่าทำไมเขาถึงไม่สนดาวมหาลัยคนนั้นเฟิงเฉินเพียงแค่ว่าเธอสวยเกินไป ตอนที่ได้ยินเช่นนั้นมุมปากของอานซินกดโค้งลงด้วยความไม่พอใจ เฟิงเฉินกลับหัวเราะและกอดเธอไว้บนตักอย่างรักใคร่ เหมือนกับในวันนี้ที่ชายหนุ่มทุกคนไม่สามารถเมินเฉยต่อผู้หญิงที่สวยได้เฟิงเฉินก็เช่นกัน อานซินเริ่มเข้าใจว่าเพราะเหตุใดเขาถึงไปโดยไม่บอกลาเธอสักคำ “คุณผู้หญิงจะลงรถหรือไม่ครับ”น้ำเสียงของคนขับดูอดกลั้นอานซินถึงได้ดึงสติกลับมาเธอส่ายหัวอย่างแรงเพื่อเรียกสติก่อนจะเปิดประตูรถเมื่อก้าวลงจากรถเธอถึงได้รับรู้ว่าตัวเองนั้นกำลังสั่นขนาดไหน เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของอานซินเหยาสู้ก็เบือนสายตามองไปทางที่เฟิงเฉินจากไปก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจำยอมว่าเฟิงเฉินนั้นกลับมาแล้วจริงๆ เหยาสู้ยังกล่าวเสริมอย่างลังเลอีกว่า“พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเธอเพราะพวกเธอเองก็เคยคบหากันมาก่อนแต่ครั้งนี้เฟิงเฉินดันพาว่าที่ภรรยากลับมาพร้อมกับจะจัดงานแต่งงานด้วยพวกเรา...กลัวว่าความจริงมันจะทำร้ายเธอ” ว่าที่ภรรยากับงานแต่งอย่างนั้นหรือ... เฟิงเฉินกำลังจะแต่งงานพี่เฟิงเฉินของเธอกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ขาอ่อนจนเกือบจะล้มอานซินแทบจะหมดลมล้มไปกองกับพื้น เมื่อกลับมายังคฤหาสน์ตระกูลวี่เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนอานซินไม่ได้ก้าวขาออกนอกบ้านเลยแม้แต่ก้าวเธอปิดประตูบ้านเพราะความหวาดกลัวคิดไปว่าวิธีนี้จะช่วยกำจัดความจริงที่ว่าเฟิงเฉินกำลังจะแต่งงานไปได้แต่หลักฐานมันก็ทนโท่เป็นวิธีการหลอกตัวเองโง่ๆที่ไร้ประโยชน์นัก ในหัวยังคงฉายภาพเฟิงเฉินและซูเถียนที่ออกมาจากตระกูลอานด้วยกันซ้ำไปซ้ำมาซูเถียนที่งดงามกำลังยิ้มอย่างมีความสุข พี่เฟิงเฉินของเธอก็แค่จะมีครอบครัวที่สมบูรณ์โดยมีซูเถียนที่พรั่งพร้อมคอยเดินเคียงข้าง แต่เมื่อนึกไปถึงภาพของเขาทั้งสองที่เดินจับมือไปด้วยกันบนพรมแดงเธอก็ปวดร้าวไปทั้งร่าง แสงแดดของยามเช้าที่อบอุ่นสาดส่องเข้ามาในห้องอย่างช้าๆกระทบกับร่างของวี่เฉิงที่หลับสนิทอยู่กลางห้อง เมื่อคืนเป็นครั้งที่สองที่เธอต้องเผชิญหน้ากลับอาการป่วยของวี่เฉิงไม่ต่างอะไรไปจากครั้งที่แล้วกรีดร้องก่อกวนและทำร้าย... เป็นความโชคดีที่ครั้งนี้นอกจากรอยข่วนที่แขนของเขาแล้วทุกอย่างก็ยังอยู่ดี ทุกครั้งที่วี่เฉิงอาการกำเริบใครๆต่างก็กลัวเขาทั้งคุณท่านคุณนายต่างก็ไม่กล้าเข้าใกล้แต่กลับปล่อยให้อานซินเผชิญหน้าเพียงลำพัง เมื่อคืนเมื่ออานซินเห็นว่าวี่เฉิงอาการกำเริบแต่เดิมคิดว่าจะไปหลบอยู่ที่ไกลๆแต่พอจะเปิดประตูกลับพบว่ามันถูกล็อกจากข้างนอกใจเธอร้อนดั่งไฟรีบเข้าไปหลบไปตู้เสื้อผ้าไม่ว่าวี่เฉิงจะตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างไรก็ไม่ออกมา ไม่ใช่ว่าเธอเลือดเย็นแต่เธอเองก็หมดปัญญาจะช่วยตั้งแต่ที่วี่เฉิงอาการกำเริบครั้งแรกอานซินก็ไปปรึกษากับหมอจงอยู่หลายครั้งหมอจงบอกเพียงว่าอาการป่วยของวี่เฉิงนั้นไร้หนทางรักษาไม่มียาตัวไหนจะช่วยเขาได้ บางทีอาจเพราะอยู่ในตู้นานเกินไปอานซินเริ่มรู้สึกไม่สบายในท้องก็เริ่มอึดอัด เธอยกมือปิดปากและรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วโก่งตัวอยู่ที่ท่อระบายน้ำสิ่งที่ออกมามีเพียงน้ำและน้ำดีเท่านั้น หลายวันมานี้เธอเองก็ทานได้น้อยสิ่งที่จะออกมาได้ก็ออกมาก่อนหน้านี้จนหมดแล้วเธออาเจียนด้วยความทรมานจนน้ำตาไหล “พี่สาวอานเป็นอะไรไหม”วี่เฉิงที่หลับสนิทก็ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจเดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับขยี้ตาไปด้วยลูบหลังให้กับเธอพร้อมทั้งถามอย่างห่วงใยและยังยื่นผ้าขนหนูมาให้อีกด้วย อานซินที่ยังคงกลัวความน่ากลัวของเขาหลีกออกไปด้านข้างอัตโนมัติแล้วส่ายหน้า“ฉันไม่เป็นอะไร” เธอไม่สามารถบอกเขาได้ว่านี่คือผลกระทบจากความหวาดกลัว ประจวบเหมาะกับพี่หลิวที่ต้องเข้ามารวบรวมเสื้อผ้าที่ใส่แล้วเมื่อเห็นอานซินอาเจียนอยู่ที่อ่างล้างหน้าบนใบหน้าพลันปรากฏความงุนงงเมียงมองและกล่าวอย่างเฉยชา“คุณหญิงรองท้องหรือคะ” เพียงประโยคเดียวที่ราวกับสายฟ้าฟาดอานซินแข็งค้างไปในทันที... ท้องรึศัพท์ไม่คุ้นหูนี่จะมีความเกี่ยวข้องกับเธอได้อย่างไรกัน ตั้งแต่ที่เธอและวี่เฉิงแต่งงานกันมาทุกคืนก็ต่างคนต่างนอนจนถึงฟ้าสว่างไม่แม้แต่จะถอดเสื้อผ้าด้วยซ้ำจะไปท้องได้อย่างไร เธอบริสุทธิ์มาโดยตลอดนอกจากอุบัติเหตุก่อนแต่งงานครั้งนั้น แค่ครั้งนั้น...อานซินปิดหูคุกเข่าและกรีดร้องไม่กล้าคิดไม่กล้าเดาอะไรทั้งนั้น ให้ตายเธอก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนี้แค่ครั้งเดียวกับผู้ชายที่เธอไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าเธอจะไปอุ้มท้องลูกของเขาได้อย่างไรกัน “พี่สาวอานไม่ได้ท้องออกไปเดี๋ยวนี้”วี่เฉิงเมื่อเห็นอานซินมีอาการตอบสนองอย่างรุนแรงก็ผลักความผิดทั้งหมดให้เป็นเพราะความปากมากของพี่หลิวเป็นความคุ้นชินที่ต้องปกป้องอานซินก่อนเขาบ่นพลางผลักพี่หลิวให้ออกจากห้องไปและปิดประตูใส่เธอโดยเร็ว