ตอนที่ 21 คุณ...เป็นใคร?

ต๭นที่ 21 คุณ...เป็นใคร? เหมียนเหมียนรีบร้อน จึงลากเธอไปอย่างกระหืดกระหอบแล้วพูดว่า “ซินซิน เป็นอะไรไป? ถึงตอนนี้แล้วยังจะมัวลังเลอะไรอีก?” ใช่ ถึงตอนนี้แล้วยังจะมัวลังเลอะไรอีก? นอกจากจะต้องโหดเหี้ยมแล้ว เธอยังมีทางเลือกที่สองด้วยหรือ? อานซินเพียงแต่รู้สึกว่าสมุดบันทึกประวัติอาการป่วยที่อยู่ในมือมันหนักมากเหลือเกิน ทำไมเด็กไม่ใช่ลูกของวี่เฉิงนะ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนปัญญาอ่อน อยู่ในบ้านตระกูลวี่ก็ไม่ได้มีฐานะอะไร แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของบ้านตระกูลวี่ และสามารถทำให้ลูกของเธอได้ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปในที่ดีๆได้ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เธอยังกระซิบบ่นออกมาว่า “ไม่ทำไม่ได้เหรอ?” “เธอจะบ้าไปแล้วหรอ? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง?” เหมียนเหมียนพยายามลดเสียงต่ำลง “หรือว่าเธออยากอดตายหรือถูกขังตลอดชีวิต? ฉันเพียงแต่ได้ยินมาว่าคุณนายรองแห่งบ้านตระกูลวี่คนนั้นใจร้ายยิ่งกว่าพิษร้ายซะอีก” ประโยคนี้ ทำให้อานซินไม่มีเหตุผลที่จะลังเลอีกต่อไปแล้ว เธอจึงเข้าไปในห้องผ่าตัดอย่างเซ่อๆซ่าๆ และก็ขึ้นไปนอนบนเตียงผ่าตัดที่เย็นยะเยือกตามที่แพทย์และพยาบาลแนะนำอย่างเซ่อๆซ่าๆ เธอหลับตา แล้วน้ำตาก็ไหลลงมาจากมุมของดวงตา ไม่ให้เวลาเธอได้มีเวลาตื่นตะลึงและไม่ให้เวลาเธอได้มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ เธอก็ถูกนำออกมาจากห้องผ่าตัดแล้ว แม้แต่เสียงตะโกนเรียกของซวงซวงกับเหมียนเหมียนก็ไม่มีเวลาได้ขานรับ เธอรู้สึกแต่เพียงว่ารอบข้างมีเงาคนนับไม่ถ้วนกำลังเดินถอยหลัง แล้วห่างไกลออกไป “นายท่านครับ พาตัวคุณอานมาแล้วครับ” คนที่สวมชุดดำหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาด้วยความเคารพ “ดีมาก”เสียงของผู้ชายที่น่าดึงดูดดังมาจากข้างหลังของเธอ พออานซินหันกลับไป สายตาของเธอก็มองเห็นผู้ชายที่สวมแว่นตากันแดดนั่งอยู่แถวหลังสุด ผู้ชายคนนั้นสุขภาพร่างกายแข็งแรง เขาเอาขายาวๆไขว่ห้างกันขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ หนึ่งในสามส่วนของใบหน้าที่หล่อเหล่านั้นถูกปิดบังด้วยแว่นตากันแดดสีดำไปแล้ว แต่กลับไม่ส่งผลกระทบใดๆต่อคนอื่นที่ได้เห็นความสมบูรณ์แบบของมันเลยสักนิด ใบหน้านี้...หลังจากที่มองดูอานซินคิดไม่ถึงเลยว่าจะรู้สึกคุ้นตาอย่างนั้นอยู่เล็กน้อย “คุณ...เป็นใคร?” อานซินมองเขาด้วยความหวาดกลัว ยี่สิบกว่าปีมานี้ เธออ่อนน้อมถ่อมตนและน่ารักน่าเอ็นดูเสมอต้นเสมอปลาย ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาก็คนไม่เคยก่อเรื่องเลย แต่ผู้ชายที่สวมสูทที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ มองยังไงๆก็ไม่เหมือนคนธรรมดาเลย ชายใส่แว่นดำไม่ตอบคำถามของเธอ เขาขยับริมฝีปากและฟันเล็กน้อย แล้วสั่งการด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ออกรถ” รถก็เริ่มทำตามคำสั่งของเขาทันที ในเวลานี้ซวงซวงและเหมียนเหมียนก็วิ่งตามออกมา พวกเธอวิ่งตามรถที่เริ่มออกสตาร์ทตามคำสั่ง พร้อมทั้งตะโกนบอกให้ “หยุดรถ”เสียงดัง อานซินก็เลยโบกมือทั้งสองข้างขอความช่วยเหลือจากพวกเธอ แต่พฤติกรรมที่เธอทำนี้กลับทำให้ชายที่สวมแว่นดำโมโหขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเย็นชาว่า “สั่งสอนผู้หญิงสองคนนั้นสักหน่อยซิ” “ได้ครับ นายท่าน” ผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูลงจากรถ สำหรับบทเรียนที่เขาจะสั่งสอนซวงซวงกับเหมียนเหมียนนั้นอานซินไม่รู้เลยสักนิดว่าจะเป็นยังไง เพราะว่ารถได้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วอย่างรวดเร็วในวินาทีต่อมา “ตกลงคุณเป็นใครกันแน่? จะทำอะไรกับพวกเขา?” อานซินใกล้จะถูกบรรยากาศแปลกๆนี้ทำให้บ้าคลั่งแล้ว ตกลงพวกเขาเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงต้องมาจับเอาตัวเธอไป? เพื่อเงินหรอ? ดูจากรถหรูที่พวกเขาขับก็ไม่เหมือนจะต้องการเงินเลยสักนิด ต้องการคนหรอ? แต่บนถนนใหญ่มีผู้หญิงที่สวยกว่าตัวเองเยอะแยะนี่นา ตอนที่เธอเร่งจะเอาคำตอบให้ได้นั้น ทันใดนั้นชายสวมแว่นดำก็โน้มตัวไปข้างหน้า ยกมือถอดแว่นตาที่อยู่บนหน้าออก ดวงตาสีฟ้าครามปล่อยแสงอันช่วงโชติที่เฉลียวฉลาดและเฉยเมยอกมา แล้วจับจ้องมาที่เธออย่างแน่วแน่และพูดว่า “แล้วคุณคิดว่าผมเป็นใครล่ะ?” อานซินหวาดกลัว เธอสังเกตเขาอีกครั้งอย่างจริงจัง หน้าตาของเขาค่อนข้างที่จะคุ้นเคยอยู่บ้างและค่อนข้างแปลกตาอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าอวัยวะทั้งห้าที่ประณีตและงดงามจะมีส่วนคล้ายๆวี่เฉิงอยู่บ้างก็ตาม แต่เขากลับลึกลับและเย็นชากว่าวี่เฉิงเยอะมาก พวกเขาแตกต่างกันคนละโลกอย่างสิ้นเชิง ระดับชั้นทางสังคมก็แตกต่างกัน เธอคิดว่า บางทีผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาก็อาจจะดูคล้ายๆกันก็ได้ ประดุจดั่งผลงานทางศิลปะที่แกะสลักโดยศิลปินอย่างบรรจง เหมือนกับว่าเธอกำลังมองวี่เฉิงอยู่ แล้วก็ทำให้นึกถึงเฟิงเฉินขึ้นมาด้วยเหมือนกัน ! หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ส่ายศีรษะ เธอไม่รู้จักเขาเลย ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ยิ้มขึ้นมา แขนยาวๆข้างหนึ่งและนิ้วที่เรียวยาวได้จับที่คอของเธอเอาไว้แล้วชักไปข้างหน้า เขาเข้าไปประชิดเธอแล้วพุ่งตรงเข้าไปอุดริมฝีปากของเธอเอาไว้ เขากำลังจูบเธอหรือ? อานซินตาเบิกโพลงโตด้วยความตกตะลึง