ตอนที่ 22 ทำไมถึงได้เผด็จการขนาดนี้ ?

ต๭นที่ 22 ทำไมถึงได้เผด็จการขนาดนี้ ? ขณะกำลังจะขัดขืนอยู่พอดี เขากลับผลักตัวออกไป และยิ้มอย่างอบอุ่นถึงขีดสุดแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็จำลมหายใจของผมได้อย่างแน่นอน” “แก...” อานซินใช้แขนเสื้อเช็ดริมฝีปากสีแดงของเธอด้วยความขยะแขยง เธอโกรธมากจนพูดอะไรไม่ออก “ถ้าหากว่าครั้งหน้าผมรูว่าคุณจะทำลายลูกของผมอีกล่ะก็ ผมจะทำให้คุณตายอย่างน่าเวทนายิ่งกว่าลูกของผมเสียอีก” ประโยคถัดไปของชายหนุ่มทำให้อานซินตะลึงงันอย่างถึงที่สุด มือที่เช็ดปากก็ชะงักงันกลางอากาศและตกตะลึงจนตาค้างไปโดยปริยาย ลูกของเขา... ลูกของเขา... ในที่สุดอานซินก็มีปฏิกิริยาตอบกลับมาบ้างแล้ว เขาก็คือผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองแล้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยคนนั้นน่ะหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร? ทำไมถึงมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ได้? ไม่ พอลองคิดให้ละเอียดจริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยสักนิด เป็นเพราะเขาเข้ามาใช้อำนาจบีบบังคับลากตัวเองออกมาจากห้องผ่าตัด นี่คือแผนที่เขาวางมานานมากแล้ว อานซินนึกภาพของผู้ชายตัวสูง รูปร่างดีมากและลมหายใจของผู้ดีที่ส่งกลิ่นกระจายไปทั่วเรือนร่างขึ้นมาได้อย่างเลือนลาง ซึ่งสอดคล้องกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอ เดิมทีเขาไม่ได้หายไปไหน ไม่ได้หนีไปจากเมืองนี้ เพียงแต่อยู่ที่ไหนสักแห่งที่ตัวเองมองไม่เห็น แต่ทว่าเขารู้ได้ยังไงว่าเธอตั้งครรภ์แล้ว? แม้แต่ตัวเธอเองก็เพิ่งจะรู้เมื่อวานนี้เอง เธอนึกถึงสถานะของผู้ชายคนหนึ่งที่หยางเหมียนเหมียนเคยพูดให้ตัวเองฟังก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ เรื่องเจ้านายที่อยู่หลังม่านของโรงแรมที่มีระดับแห่งคนนั้น นี่เป็นตัวตนที่แท้จริงของเขาจริงๆหรือ? ด้วยเงื่อนงำทั้งหมดลึกลับซับซ้อนอย่างเห็นได้ชัดขนาดนั้น อานซินจึงอยากถามให้ชัดเจนอีกสักหน่อยเป็นอย่างมาก แต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้นิ่งเงียบอย่างนั้นและมีท่าทางที่เคร่งขรึมจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้อย่างนั้น จริงๆเขาก็เหมือนจะไม่ยอมเอ่ยปากอธิบายอะไรอยู่แล้วเสียด้วยซ้ำ “ครั้งนั้นฉันผิดเอง ฉันอยากจะขอโทษคุณตรงนี้ แต่เด็กจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ เพราะว่าฉันเป็นคุณนายน้อยแห่งตระกูลวี่แล้ว” เธอเอ่ยปากพูดอย่างสงบเงียบ ชายหนุ่มสวมแว่นตาดำกลับเข้าไปบนใบหน้าอีกครั้ง เขาขยับไปข้างหลัง แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่ายและพูดว่า “ในเมื่อคุณรู้ว่าตัวเองผิด งั้นผมจะให้โอกาสที่คุณได้ชดใช้ความผิดอีกครั้งหนึ่ง คุณต้องดูแลลูกของผมให้ดีๆ ไม่อย่างนั้นไม่ใช่แค่คุณคนเดียวที่จะต้องตายอย่างอนาถ แต่ยังมีหยางซวงซวงและหยางเหมียนเหมียนผู้สมคบคิดสองคนนั้นด้วย” พอพูดถึงซวงซวงกับเหมียนเหมียน อานซินเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเขาเพิ่งจะสั่งเก็บพวกเธา และไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเธอจะเป็นอย่างไรกันบ้าง ดูเหมือนเขาจะเห็นความวิตกกังวลที่แสดงออกมาของเธอ ชายหนุ่มจึงพูดขึ้นว่า “วางใจเถอะ ตราบใดที่คุณเป็นเด็กดีและเชื่อฟังผม พวกเธอก็จะไม่เป็นอะไร” “ทำไมคุณถึงได้เผด็จการขนาดนี้” อานซินโมโห ถึงแม้เด็กจะอยู่ในท้องของเธอ แต่เธอก็ใช้ชีวิตภายใต้สายตาของคุณนายรอง แล้วเธอจะปกป้องดูแลเด็กคนนี้ได้อย่างไร? ถึงเวลานั้นเธอเกรงว่าแม้กระทั่งตัวเธอเองก็ยังปกป้องตัวเองไม่ได้ แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่ชายหนุ่มที่สวมแว่นตาดำจะจัดการได้เลย เขายังคงตอบไม่ตรงสักคำถาม ทำหน้าขรึมแล้วพูดโดยไม่ยอกย้อนว่า “คุณลงไปจากรถได้แล้ว” อานซินมองออกไปนอกหน้าต่าง จึงพบว่าตัวเองกลับมาถึงประตูใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลวี่แล้วจริงๆ เมื่อกี๊เธอเอาแต่ประหลาดใจและใช้ความคิด จึงไม่ได้สนใจว่ารถวิ่งไปในทิศทางใดบ้าง นึกว่าเขาจะพาตัวเองไปทิ้งไว้ในที่ที่ปราศจากบ้านคนซะแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพาเธอกลับมาส่งที่คฤหาสน์ตระกูลวี่ เธอผลักประตูและกำลังคิดจะลงจากรถ เพิ่งจะสาวเท้าก้าวออกไปครึ่งก้าวก็ชักเท้ากลับมา แล้วหันกลับไปพูดกับเขาว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันขอรู้ชื่อของคุณจะได้ไหม?” ชายหนุ่มจ้องมองตาของเธอโดยไม่พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าเขากำลังลังเลใจ สักครู่ใหญ่จึงได้เอ่ยปากพูดออกมาสองคำว่า “เฟิงสุย” พอพูดจบเขาก็ส่งสายตาเป็นนัยให้ชายชุดดำคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นทันทีแล้วส่งนามบัตรสีทองให้เธอหนึ่งใบ “นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของผม มีอะไรก็โทรเบอร์นี้มาหาผมได้เลยนะ” เขากล่าว อานซินชำเลืองตามองบัตรนั้นแต่ไม่ได้รับเอาไว้ เธอสะบัดตัวออกประตูรถไปแล้วเดินโดยไม่หันศีรษะกลับมาอีกเลย เธอไม่คิดว่าตัวเองจะปกป้องเด็กคนนี้เอาไว้ได้ และไม่คิดว่าเขาจะทำอย่างที่เขาพูดได้แม้แต่น้อย สำหรับเด็กคนนี้...เธอก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับมันดีเหมือนกัน ในตอนเย็น อานซินได้รับโทรศัพท์ร่ำไห้ของหยางเหมียนเหมียนธอว่าผู้จัดการเฉินถูกไล่ออกจากโรงแรมแล้ว สาเหตุคือปากมากแพร่งพรายข่าวการเข้าพักของเจ้าของโรงแรม ผู้จัดการเฉินยอมรับอย่างแน่วแน่ว่าหยางเหมียนเหมียนเป็นคนทำให้ข่าวนี้แพร่ออกไป เพราะว่าเขาเพียงแค่เคยกล่าวถึงเจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังที่ลึกลับคนนั้นต่อหน้าหยางเหมียนเหมียนเท่านั้น และยังขอเลิกกับเธออย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่อีกด้วย อานซินเข้าใจความโศกเศร้าเสียใจของหยางเหมียนเหมียนในขณะเดียวกันก็กำลังสงสัยตัวเอง เธอรู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจ แม้แต่จะพูดอธิบายก็ขี้เกียจพูดออกไป แล้วก็ไม่ได้มีกะจิตกะใจไปคิดถึงเจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังที่เล่าลือกันคนนั้นและแถมยังเป็นพ่อของลูกเธอด้วย เขารู้ได้อย่างไรว่าผู้จัดการเฉินทำความลับรั่วไหลไปถึงหยางเหมียนเหมียน ทำไมเขาถึงรู้เรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองอย่างแจ่มแจ้งดุจนิ้วบนฝ่ามือ แล้วเธอก็ขี้เกียจจะไปคาดเดาตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้ว เพราะว่าในเวลานี้เธอมีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่านั้นจะต้องกลัดกลุ้มใจและจะต้องเข้าไปพัวพันด้วย