ตอนที่ 23 พูดใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น

ต๭นที่ 23 พูดใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น อานซินเดาว่าพี่หลิวคงจะเอาข่าวที่เธออาจจะตั้งครรภ์ไปรายงานคุณนายรอง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเร็วขนาดนี้ วันต่อมาเธอเพิ่งจะล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ลงมาชั้นล่าง ก็เห็นคุณนายรองนั่งรออยู่บนโซฟาแล้ว หรงฉีก็ยังนั่งอยู่หน้าห้องรับแขก และยังมีลูกพี่ลูกน้องทั้งชายหญิงประมาณสามสี่คนที่มาอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลวี่ตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเย็นไม่ไปไหน พอเห็นพวกเขา เท้าของอานซินก็หยุดก้าวเดิน แล้วก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเล็กน้อย อานซินเพิ่งจะทักทายทุกคนเสร็จ วี่เฉิงก็ลงมาจากชั้นบน เมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างๆปริออกมาบนหน้าของอานซิน ก็โยนขนมลงแล้วก็ออกมาต้อนรับอย่างกระหืดกระหอบด้วยความดีอกดีใจ และพูดอย่างร่าเริงว่า “พี่อานพี่กลับมาแล้วเหรอครับ? ได้ยินว่าในท้องของพี่มีเด็กน้อยคนหนึ่ง จริงไหม? ผมจะเป็นพ่อจริงๆแล้วใช่ไหม?” ขณะที่วี่เฉิงกำลังพูดอยู่ก็ใช้มือไปลูบท้องน้อยที่ราบเรียบของอานซิน นึกแล้วเชียว ว่าจะต้องรู้หมดแล้ว ในใจของอานซินลุกลี้ลุกลนมาก พอเห็นสีหน้าของคุณนายรองก็รู้ว่าหล่อนเกิดอารมณ์ฉุนเฉียวแล้ว และเห็นสะใภ้ใหญ่หรงฉีมีท่าทางที่ดีอกดีใจเมื่อเห็นคนอื่นเป็นทุกข์ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าพร้อมที่จะดูอะไรสนุกๆแล้ว เธอแอบซ่อนความตื่นตระหนกอย่างระมัดระวัง แล้วแสดงท่าทีที่สงบสุดๆ เธอยกมือขึ้น ตบลงไปบนมือของวี่เฉิงแสร้งทำเป็นโมโหอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า “พูดจาเหลวไหลอะไร ในนี้ไม่มีเด็กหรอก” ใช่ จนกว่าจะมีพยานหลักฐานเธอก็ไม่สามารถยอมรับได้ และไม่อาจทำลายฐานที่มั่นของตัวเองได้ เห็นได้ชัดว่าวี่เฉิงไม่เข้าใจความคิดของเธอเลยสักนิด จึงตะโกนเสียงดังต่อไปว่า “แต่พี่สะใภ้ใหญ่บอกว่ามีนะ พี่สะใภ้บอกว่าผมใกล้จะได้เป็นพ่อคนแล้ว” “พี่สะใภ้ล้อนายเล่นแล้วล่ะ” คุณนายรองจ้องมองเธออยู่ ในตาของเธอนอกจากจะมีความสุขจากความทุกข์ของผู้อื่นที่ยากจะสังเกตเห็นแล้ว เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและแข็งกร้าวว่า “พิสูจน์ให้ชัดเจนไปเลยสิว่าเธอไม่ได้ท้อง ฉันเตรียมกระดาษตรวจครรภ์ไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว พี่เหลียง ไปเป็นเพื่อนคุณนายน้อยทีซิ” เธอหันไปส่งสายตาเป็นนัยให้พี่เหลียง “ได้ค่ะ” พี่เหลียงตอบรับด้วยความเคารพ เดินไปข้างหน้าอานซิน แล้วพูดด้วยหน้าตาที่เมินเฉยดั่งเช่นเคยว่า “คุณนายน้อย เชิญทางนี้ค่ะ” ช่างคิดรอบคอบกันเสียจริงๆ ดูเหมือนว่าถ้ายังไม่ชัดเจน พวกเธอก็คงไม่ยอมเลิกราง่ายๆแน่ เธอคงหนีความจริงไม่พ้นแล้ว และคิดจะปิดบังเอาไว้ก็ปิดบังไม่อยู่ หรือจะยอมรับแต่โดยดี เป็นตายร้ายดียังไงก็ต้องอธิบายความจริงทั้งหมดให้กระจ่างด้วยตัวเอง เธอจ้องที่กระดาษตรวจครรภ์ในมือของพี่เหลียง แล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นแล้ว พี่หลิวพูดไม่ผิด ฉันท้องแล้ว” เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด หรงฉีก็ฮึกเหิมขึ้นมาทันที กระโดดขึ้นไปบนโซฟาและชี้ไปที่เธอแล้วตะโกนด้วยเสียงเล็กๆว่า “เห็นมั้ยๆ ฉันว่าแล้วว่าหล่อนต้องท้องแล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าท้องกับใคร ไร้ยางอายจริงๆ เห็นว่าวี่เฉิงของเราโง่เลยรังแกเขาด้วยการสวมเขาให้เขาอย่างนี้ ช่างน่าสงสารซะเหลือเกิน” พูดจบก็รีบเดินไปนั่งลงข้างๆคุณนายรองอย่างรวดเร็ว เขย่าแขนของเธอแล้วคุยโวต่อไปว่า “คุณแม่คะ ในตอนแรกหนูพูดอะไรออกมาคะเนี่ย ผู้หญิงที่ทะเยอทะยานอยากจะรวยและมีเกียรติประเภทนี้จะแต่งงานเข้าบ้านไม่ได้นะคะ ไม่มีใครสั่งสอน ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี...” อานซินกำกำปั้นแน่นเล็กน้อย เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ ทำให้เธอเจ็บจนรู้สึกชา ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ใช่ ตัวเองไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีมากจริงๆนั่นแหล่ะ แต่งงานกับวี่เฉิงแต่กลับไปท้องลูกของคนอื่น แต่ตัวหล่อนเองยิ่งต่ำช้าไร้ยางอาย ก็ไม่ควรมาวิพากษ์วิจารณ์ผู้หญิงตรงหน้าที่ไม่ได้สูงส่งไปกว่าตัวเองเหมือนกัน เธอยิ้ม ชายตามองหรงฉีแล้วพูดกระทบกระเทียบเปรียบเปรยอย่างเย็นชาว่า “คุณหรง คุณเองก็ไปกับผู้กำกับคนนั้นจนทำให้คนรู้จักไปทั่ว ถ้าคุณไม่ชอบเงินของตระกูลวี่ ทำไมถึงได้เลิกกับเขาแล้วมาแต่งงานเข้าตระกูลวี่ล่ะ? คุณไม่ได้แค่ท้องเท่านั้น แต่ก็เป็นไปได้อย่างมากว่าเด็กที่อยู่ในท้องอาจจะไม่ใช่ลูกของพี่ใหญ่ สำหรับลูกของฉันจะใช่ลูกของวี่เฉิงหรือไม่นั้น คุณเองกยังไม่มีข้อมูลอะไรมาสรุปให้แน่ชัดซะหน่อยหนิคะ” “แก...แกใส่ร้ายฉัน” “คนที่ถูกใส่ร้ายน่าจะเป็นฉันมากกว่าไม่ใช่หรือคะ?” “เหอะ ความประพฤติของวี่เฉิงทุกคนก็เห็นประจักษ์ชัดแจ้งแก่สายตาทุกคนแล้วว่า เขาจะเข้าใจเรื่องระหว่างชายหญิงเหล่านั้นได้ยังไง แล้วเด็กจะเป็นลูกของเขาได้ยังไงกัน” “เมื่อคืนฉันก็ปิดห้องอยู่นะ แล้วคุณรู้ได้ยังไงคะว่าพวกเราทำอะไรกันทั้งคืน? คุณแอบดูเราทุกคืนหรือว่าแอบฟังเราตรงเวลาทุกคืนเลยหรือคะ?” อานซินพูดเสียจนทำให้หรงฉีพูดอะไรไม่ออกแล้ว