ตอนที่ 24 เด็กเป็นลูกของใคร?

ต๭นที่ 24 เด็กเป็นลูกของใคร? คุณนายรองยังยั้งการโต้เถียงกันอย่างต่อเนื่องของพวกเธอสองคนด้วยความเบื่อหน่าย เธอมองอานซินแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “พูดมา ว่าเด็กเป็นลูกของใคร?” เด็กเป็นลูกของใครงั้นหรือ?อานซินเองก็อยากรู้เช่นกัน ว่าผู้ชายที่มีโอกาสได้พบกันแค่ครั้งเดียวคนนั้นแท้ที่จริงแล้วเป็นใครกันแน่? มีใครสามารถบอกเธอได้ไหมล่ะ? เธอตอบเบาๆว่า “ที่คุณแม่รองถาม ไม่คิดว่ามันแปลกๆไปหน่อยหรือคะ?” “ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนไปหน่อย เธอเลยพูดไปตรงๆโดยไม่คิด” คุณนายรองกัดฟันพูดจนจบ แล้วหันไปส่งสายตาเป็นนัยให้พี่หลิวที่รออยู่ข้างๆ พี่หลิวจึงไปยืนอยู่ข้างหลังอานซินทันที แล้วเตะไปที่ข้อพับหัวเข่าของเธออย่างรุนแรง อานซินเข่าอ่อน จึงคุกเข่าลงไปกับพื้น “ดูแส้ที่อยู่ในมือพี่หลิวสิว่าคืออะไร? ถ้าไม่อยากถูกเฆี่ยนตีจนเนื้อตัวแตกยับ ก็พูดความจริงออกมาว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” เพิ่งจะสิ้นเสียงพูดของคุณนายรอง พี่หลิวแกว่งแส้ที่อยู่ในมืออย่างชำนาญมากผ่านหน้าของเธอแว๊บนึง แส้เส้นนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นแส้ที่มีคุณภาพดี มันเหมือนงูตัวหนึ่งที่พันอยู่ในมือของพี่หลิว ถ้าตีไปโดนตัวคงเจ็บมากแน่ๆ เธอครุ่นคิด แต่เธอก็ยังคงนิ่งเงียบอยู่ เพราะว่านี่คือหนทางเดียวที่เธอจะมีชีวิตรอด พี่หลิวคือคนที่คุณนายรองเลี้ยงดูมาและอยู่ข้างๆเธอ พี่หลิวโหมกำลังอย่างเต็มที่ หล่อนอดใจไม่ไหวที่จะใช้แส้ตีลงไปบนตัวของอานซินโดยไม่รอให้เจ้านายสั่ง รอยแผลที่เกิดจากการถูกตีไม่หยุดนั้นได้ประทับอยู่บนร่างกายราวกับถูกไฟไหม้ เธอเจ็บปวดจนถึงหัวใจ ขนาดผู้ชายก็ยังทนความเจ็บปวดนี้ไม่ได้ อานซินเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง แป๊บเดียวก็เห็นเลือดออกมาแล้ว เธอกัดฟันแล้วคลานอยู่บนพื้น อดทนได้ไม่กี่ครั้งในที่สุดก็ทนไม่ได้ที่จะร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด “ฉันให้โอกาสคุณได้พูดความจริงคุณก็ไม่พูด ดูซิว่าปากของคุณจะแน่นสักแค่ไหน ดูซิว่าคุณยังจะไม่พูดอยู่อีกไหม...” พี่หลิวทั้งใช้แรงหวดแส้อย่างสุดกำลังทั้งยังบ่นพึมพำ โดยไม่สนใจเลยว่าอานซินที่กำลังกลิ้งไปตามพื้นด้วยความเจ็บปวดนั้นจะตั้งครรภ์หรือไม่และยังเป็นผู้หญิงที่บอบบางหรือไม่ ราวกับว่าหล่อนต้องการทำให้ความโกรธที่อยู่ล้อมรอบคุณนายรองได้ระบายออกมาให้หมดในขณะนี้ เมื่อมองเห็นอานซินถูกตี วี่เฉิงก็กระวนกระวายใจ เขาลากชายเสื้อของพี่หลิวแล้วร้องเอะอะโวยวายอย่างกระหืดกระหอบว่า “อย่าตีพี่อาน อย่าตีเธอ” เมื่อเห็นพี่หลิวไม่ยอมรามือ วี่เฉิงจึงหันไปหาอานซิน เขาก้มลงไปอยู่ข้างๆเธอแล้วคุ้มครองเธออยู่ข้างๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “ถ้าคุณตีพี่อานอีกครั้ง ผมจะบอกพ่อ ให้เอาคุณไปขังไว้ที่สวนหลังบ้าน” สวนหลังบ้านน่ากลัวมาก แม้แต่คนปัญญาอ่อนอย่างเขาก็รู้จัก “วี่เฉิง เจ้าคนโง่”หรงฉีเดินเข้ามาแล้วลากเขาออกไปจากอานซิน แล้วพูดเสียงดังว่า “พี่อันของนายไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นข้างนอก แล้วสวมเขาให้นายขนาดนี้คิดไม่ถึงเลยว่านายยังจะปกป้องหล่อนอีก?” “พี่อานไม่ได้ไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นนะ” วี่เฉิงไม่ยอมรับ หรงฉีขี้เกียจอธิบายให้เขาฟัง จึงใช้สายตาส่งสัญญาณให้คนรับใช้นำตัวเขาออกไป ไม่ง่ายเลยที่จะเฝ้ารอคอยให้คุณท่านวี่ออกไปทำธุระข้างนอก ถ้าไม่ฉวยโอกาสนี้เล่นงานอานซิน วันหลังก็คงไม่มีโอกาสเช่นนี้อีกแล้ว วี่เฉิงถูกบีบบังคับให้พาตัวออกไป ทุกคนนั่งอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ในห้อง ล้วนไม่มีใครคิดว่าคุณนายรองจะลงมือสั่งสอนอานซินจริงๆ พอเห็นอานซินเลือดอาบ ในที่สุดผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในห้องที่กำลังมองดูอยู่ก็ทนไม่ไหว จึงเดินไปถึงตรงหน้าของคุณนายรองแล้วพูดว่า “คุณน้าคะ รีบให้พี่หลิววางมือเถอะค่ะ ถ้าขืนตีต่อไปเรื่อยๆเด็กที่อยู่ในท้องจะเป็นอันตรายนะคะ” “เมิ่งจู เธอทำผิดอะไรไปหรือเปล่า? เด็กคนนี้ยังอยู่ก็มีแต่จะทำให้ชื่อเสียงของตระกูลวี่ต้องเสื่อมเสีย แท้งไปซะไม่ดีกว่ารึไง” หรงฉีพูดจบ ก็รีบวิ่งไปนั่งลงข้างๆคุณนายรอง กอดแขนของเธอไว้แล้วพูดว่า “คุณแม่คะ คุณแม่อย่าใจอ่อนเด็ดขาดนะคะ ถ้าไม่เล่นงานหล่อนตอนนี้คุณพ่อกลับมาก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะคะ” ถึงแม้ว่าคุณนายรองก็ไม่คิดที่จะทำให้ลูกในท้องของอานซินตายเช่นกัน แต่พอเห็นหรงฉีเร่งรัดขนาดนั้น ก็ยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจมาก แน่นอนว่า เธอไม่ได้สั่งให้พี่หลิวหยุดมือเลย แส้ของพี่หลิวจะตีต่อไปไม่หยุดจนกว่าอานซินจะคว่ำหน้านอนแน่นิ่งลงกับพื้น บนแส้เปื้อนไปด้วยเลือดของอานซินเต็มไปหมด ภายใต้แสงอาทิตย์จะเห็นว่ามันกระหายเลือดและเหี้ยมโหดอย่างเห็นได้ชัด เหมือนกับยักษ์รากษสที่ไปสู้รบกลับมา อานซินนอนขดชักดิ้นชักงออยู่บนพื้น ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้มือทั้งสองข้างของเธอไม่เคยออกจากบริเวณท้องและเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอเลย ความเจ็บปวดรวดร้าวจนถึงกระดูกกระจายออกมาทั่วทุกหนทุกแห่ง ในใจของเธอจงใจกู่เสียงร้องสนับสนุนว่า ทำฉันถึงขนาดนี้ก็ฆ่าฉันให้ตายไปเลยสิ ฆ่าฉันให้ตายเลยสิ ตั้งแต่แต่งเข้ามาในตระกูลวี่ เธอก็ไม่รู้ว่าความหมายของการมีชีวิตอยู่ของตัวเองคืออะไร ถ้าแม้นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองก็รักษาไว้ไม่ได้ ชีวิตก็ยิ่งไม่มีความหมายอีกต่อไป ตายๆไปซะได้ก็ดี ไปอยู่ในที่ที่ไม่ต้องเจ็บปวดทรมาน ไม่มีเฟิงเฉิน ไม่มีซูเถียน ไม่มีพ่อกับแม่ ไม่มีคนตระกูลวี่สักคน... มีแค่เธอกับลูก เธอหลับตาเล็กน้อย เธอดูเหมือนจะเห็นจุดจบของชีวิตแล้ว ทำไมถึงใกล้ขนาดนั้น แล้วก็ไกลขนาดนั้น เดินยังไงๆก็ไม่ถึงสักที ในที่สุด เธอก็เหนื่อย แล้วก็หลับไป