ตอนที่ 25 อย่ามาให้ฉันเจอหน้าอีกตลอดกาล

ต๭นที่ 25 อย่ามาให้ฉันเจอหน้าอีกตลอดกาล ไม่รู้เลยว่าหลับไปนานแค่ไนแล้ว อานซินถูกกระตุ้นให้ตื่นขึ้นมาด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ สาเหตุที่เธอไม่ได้ลืมตา ไม่ใช่เพราะว่าเจ็บ แต่เป็นเพราะไม่ต้องการเผชิญหน้าใคร เธอได้ยินเสียงที่เจตนาลดต่ำลงของคุณท่านวี่พูดว่า “หมอจง เด็กจะต้องได้รับการดูแล แต่ผู้ใหญ่จะต้องเร่งรักษา ถ้าสามารถให้ยาทั้งหมดกับเธอได้ก็ให้เลยนะ” “ได้ครับ คุณท่าน” หมอจงตอบ การกระทำของคุณหมอจงยังนับว่าเบาและนุ่มนวลมาก น้ำยาเฉียดไปโดนบาดแผลทุกๆบาดแผลที่อยู่บนตัวเธอ พอทายาหนึ่งครั้งก็เหมือนกับความเจ็บปวดได้ถูกชำระล้างไปหนึ่งครั้ง อานซินนอนคว่ำหน้ากัดฟันทนเจ็บอยู่ มันไม่ง่ายเลยที่จะออกห่างจากหมอจง หลังจากที่หมอจงเดินออกไป เธอค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ ปรากฏว่าเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ของตัวเอง และท้องฟ้าได้มืดลงแล้ว นอกหน้าต่างมีแสงไฟสว่างไสวไปทั่ว แสงไฟได้แยงเข้าไปในตาทำให้เธอเจ็บตาทั้งสองข้าง วี่เฉิงเห็นเธอฟื้นขึ้นมา ก็เช็ดน้ำมูกน้ำตาที่อยู่บนหน้าด้วยความตื่นเต้นดีใจแล้วพูดว่า “พี่อานในที่สุดพี่ก็ฟื้นแล้วหรือครับ? ฮือ...พี่อานผมนึกว่าพี่จะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว...” เขายิ้มแย้มอยู่ก็ร้องไห้ขึ้นมา ทุกอย่างเป็นความผิดของเขา ถ้าไม่มีเขา ตัวเองจะถูกบังคับให้แต่งงานเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลวี่และถูกผู้ชายที่ไม่เคยพบหน้าล่วงเกินที่โรงแรมและยังตั้งครรภ์ได้อย่างไร? เธอไม่คับแค้นใจและไม่เกลียดชังเขาไม่ได้จริงๆ “ออกไปจากฉันนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “พี่อาน...” วี่เฉิงน้อยใจมาก “ออกไป อย่ามาให้ฉันเจอหน้าอีกตลอดไป” ตลอดไป จะเป็นไปได้อย่างไร? วี่เฉิงเป็นสามีของเธอนะ แล้ววี่เฉิงก็หันหลังออกมาสามก้าวแล้วเดินออกไป บรรยากาศในห้องนอนตกอยู่ในความเงียบสงัด อานซินพลิกตัวกลับไปนอนใหม่ เพื่อที่จะไม่กดทับลูกในท้อง และหมอจงก็เอาหมอนสองสามใบไปรองไว้ใต้ร่างกายของเธอ อานซินใช้มือลูบบริเวณท้องเบาๆ ยังอยู่ดี เด็กไม่เป็นอะไร นี่คือความปลื้มปิติเพียงอย่างเดียวของเธอ เสียงกรีดร้องอึกทึกครึกโครมดังขึ้นมาจากนอกหน้าต่างสักพักหนึ่ง แล้วก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งไปวิ่งมา หลังจากนั้นห้านาทีก็มีเสียงไซเรนดังก้อง มาแต่ไกล ยิ่งผ่านไปนานก็ยิ่งใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ อานซินไม่ชอบความวุ่นวายมาโดยตลอด แต่ข้างนอกเสียงดังมากเกินไปจริงๆ เสียงดังเสียจนเธอนอนไม่หลับ และแล้วประตูก็ถูกคนเปิดออก หลิงหลงเดินเอายาเข้ามาส่งให้เธอด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว เธอยกถ้วยยาขึ้นแล้วถามขึ้นมาหนึ่งประโยคอย่างไม่ได้สนใจอะไรว่า “ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นหรอ?” หลิงหลงเหลือบมองเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อยว่า “พี่หลิวตกจากชั้นสามลงมาชั้นหนึ่ง ตกลงมาบนพื้นหญ้าโดยไม่มีบาดแผล ไม่มีเลือดไหล ไม่รู้ว่าทำไมถึงตาย” ภายหัวใจของอานซินสั่นเทาในทันที ตกตะลึงไม่หยุด พี่หลิวคนนั้นตอนเช้ายังถือแส้มาตีเธออยู่หลัดๆคิดไม่ถึงเลยว่าจะตายเสียแล้ว? เธอยังไม่ทันได้เกลียดหล่อนด้วยซ้ำ ตกจากชั้นสามลงมาที่สวนดอกไม้ชั้นหนึ่งงั้นหรือ? ไม่มีบาดแผล ไม่มีเลือด แต่กลับตายได้อย่างไร? เรื่องฌาปนกิจศพของพี่หลิวถูกจัดการโดยตำรวจและตระกูลวี่ การสืบสวนหาความจริงผ่านไปสองวันสองคืนแล้ว ผลการตรวจสอบของตำรวจก็คือพี่หลิวเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ พี่หลิวเป็นแค่คนรับใช้คนหนึ่ง คุณท่านวี่จึงไม่คิดสืบสาวราวเรื่องอย่างจริงจังมากนัก ไม่มีใครรู้สาเหตุการตายของพี่หลิว รวมทั้งอานซินด้วย พี่หลิวตายด้วยอุบัติเหตุ แม้ว่าเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนตื่นตระหนกตกใจ แต่ภายในบ้านกลับเข้าสู่ความสงบอย่างรวดเร็ว ในที่สุดคุณท่านวี่ก็มีโอกาสซักถามอานซินเรื่องที่ได้รับบาดเจ็บ แต่หรงฉีได้เตรียมการรับมือกับการตำหนิติเตือนของคุณท่านวี่มานานแล้ว จึงพูดมาคำนึงว่าเพื่อสายเลือดและชื่อเสียงของตระกูลวี่แล้ว จะต้องมีการตรวจ DNA ลูกของอานซินเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นสายเลือดแท้ๆของตระกูลวี่หรือเปล่า ถึงแม้ว่าคุณท่านวี่จะสงสัยความเป็นมาของเด็กคนนี้เช่นกัน แต่การตรวจ DNA ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ยังไงซะสำหรับอานซินแล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่สบประหมาดเหยียดหยามเธอเป็นอย่างมาก คุณนายรองก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้จึงพูดว่า “ที่หรงฉีพูดก็มีเหตุผลนะคะ วี่เฉิงไม่ประสีประสาเรื่องพรรค์นั้นมาแต่ไหนแต่ไร เพื่อความแน่ใจ จะต้องมีการตรวจ DNA สักหน่อยจะดีกว่า ยังไงซะก็แค่เอาน้ำคร่ำออกมาตรวจนิดหน่อย ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลยนี่คะ” “ก็คือว่า เพราะว่าพี่สะใภ้เหลียนแต่งงานกับพี่วี่เฉิงมานานครึ่งปี พี่วี่เฉิงก็ไม่เคยแตะต้องเธอเลย ดังนั้นจึงต้องการขอหย่า” ทันใดนั้นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มเครือญาติก็พูดประโยคนี้ออกมา พี่สะใภ้เหลียนที่เธอพูดถึงนั้นคือภรรยาคนที่สี่ของวี่เฉิง ที่หลังจากแต่งงานกันได้ครึ่งปีก็หนีไปแล้ว ถึงตอนนี้ก็หายสาบสูญไร้ร่องรอยไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน พูดถึงการตรวจ DNA แล้ว อานซินที่จิตใจว้าวุ่นแต่เดิมก็ยิ่งว้าวุ่นเข้าไปอีก... คนในตระกูลวี่ไม่ใช่ว่าจะรับมือได้ง่ายๆอย่างที่คิดไว้จริงๆ ก็ใช่นะ ใครๆก็ไม่ได้มองว่าเธอดีเลยสักคน ใครๆก็ไม่อยากให้เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้เลยสักคน มันไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสได้กำจัดเธอในตอนนี้ ดังนั้นพวกเขาจะปล่อยโอกาสนี้ไปได้อย่างไร? แม้กระทั่งอานซินเองก็ยังเอะใจว่าภรรยาห้าคนก่อนของวี่เฉิงคงถูกบังคับให้ตกอยู่ในสภาพที่อับจนเช่นนี้ จึงจำเป็นต้องหนีไปสินะ “งั้นก็ทำอย่างนี้เลยก็แล้วกัน” คุณท่านวี่อยากจะทำเรื่องนี้ให้มันจบๆไป รู้ทั้งรู้ว่าความหวังนั้นเลือนราง แต่อานซินก็ยังลองพยายามพูดขึ้นมาว่า “ไม่ ! น้ำคร่ำเป็นเหมือนสระว่ายน้ำที่จะให้ลูกได้มีชีวิตอยู่ในอีกสิบเดือนข้างหน้า จะเอาออกมาตรวจตามอำเภอใจไม่ได้”