ตอนที่ 26 รักพี่อานที่สุดเลยครับ

ต๭นที่ 26 รักพี่อานที่สุดเลยครับ “วางใจเถอะ ตอนที่ฉันคลอดวี่ปิงใหม่ๆ ก็เคยถูกขอให้ตรวจอย่างนี้เหมือนกัน” ตอนที่คุณนายวี่พูดคำนี้เธอก็เหลือบมองคุณท่านวี่นิดหน่อยด้วยความโกรธแค้น ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ก็ต้องทำขนาดนี้แหล่ะ อีกสักพักก็ไปหาหมอจงกับพี่เหลียงเพื่อทดสอบเลยนะ ” แล้วคุณนายรองก็เดินไปแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปแล้วเช่นกัน ในห้องนอนเหลือแค่อานซินกับวี่เฉิง วี่เฉิงโยกแขนของอานซินอย่างประจบเอาใจแล้วพูดว่า “พี่อาน พี่ไม่ต้องเสียใจนะ ต่อไปนี้ผมจะดีกับพี่และลูกให้มาก” อานซินเงยหน้ามองเขา ในใจก็เจ็บปวดรวดร้าวอย่างยิ่ง คนปัญญาอ่อนก็คือคนปัญญาอ่อน ไม่เข้าใจอะไรเลย เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในทุกๆวัน ถ้าเขาไม่ได้โง่อย่างนั้น ก็อาจจะเป็นเหมือนพวกเขา ที่ทุกวันเอาแต่พยายามคิดหาวิธีบีบบังคับให้เธอออกไปจากตระกูลวี่ใช่หรือไม่? เป็นได้อย่างแน่นอน ก็เธอสวมเขาให้เขาแล้วนี่นา อานซินหันหลังให้เขา บาดแผลที่อยู่บนลำตัวยังคงเจ็บปวดอยู่มาก เจ็บจนเข้ากระดูกอย่างนี้ กลับแลกเอาความสงบสุขของลูกน้อยมาไม่ได้ ในครั้งต่อไปสิ่งที่รอพวกเธอสองแม่ลูกอยู่คืออะไร เธอไม่อยากจะคิดเลย ตอนที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด หัวใจของอานซินเย็นยะเยือก น้ำตาคลออยู่ในดวงตา แล้วไหลลงมาจากมุมตา เธอไม่รู้ความหมายว่าทำไมตัวเองถึงต้องมานอนอยู่ตรงนี้เพียงเพื่อยืดเวลาออกไปอีกสักหน่อยอย่างนั้นหรือ? หมอจงเป็นคนท่าทางจริงจัง แต่พอเห็นน้ำตาของอานซินก็รู้สึกเห็นใจขึ้นมานิดหน่อย เขาเห็นชีวิตที่เต็มไปด้วยการต่อสู้อย่างโชกโชนในบ้านตระกูลวี่ของเธอ รวมถึงผู้หญิงที่หายสาบสูญไปแล้วเหล่านั้นด้วย เพียงแต่เขาไม่ชอบไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องไม่เป็นเรื่องและไม่ไปพูดและถามให้มากความมาแต่ไหนแต่ไร และไม่แม้แต่จะมอง มีเพียงน้ำตาของอานซิน ที่เขายากที่จะละสายตาไปได้ “ในเมื่อเลือกทางนี้แล้ว งั้นก็เผชิญกับมันให้ดีๆเถอะ ร้องไห้ไปก็แก้ปัญญาอะไรไม่ได้อยู่ดี” เขาพูด “ฉันรู้ ฉันแค่ไม่ต้องการให้ลูกของฉันได้รับความเดือดร้อนเพราะฉันทั้งที่เขายังไม่ทันได้เติบโตเป็นรูปเป็นร่าง” “ดูแลตัวเองก็ยากแล้ว ยังคิดทำอะไรกับเขาอีกหรือ?” “เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ฉันจะปล่อยมือไปไม่ได้” ใช่ นอกจากเด็กคนนี้แล้ว เธอยังมีใครที่ปล่อยมือไปไม่ได้อีกหรือ? คนในครอบคัวที่ใกล้ชิดที่สุดส่งเธอเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ที่น่ากลัวหลังนี้อย่างโหดร้าย เฟิงเฉินกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น และสามีในนามคนนั้นไม่สามารถปกป้องเธอได้เลย เธอยังเหลืออะไรอีก? ไม่มีอะไรอีกแล้ว คฤหาสน์ตระกูลวี่เป็นบ้านในสวนสไตล์ยุโรป ตั้งอยู่บนพื้นที่ที่กว้างใหญ่ไพศาล เพียงสวนหลังบ้านอย่างเดียวก็ทำให้คนเดินเล่นเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว มีทางเดินหินเล็กๆหนึ่งเส้นยืดขยายออกไปอย่างคดเคี้ยวจนถึงท้ายสุดของสวนหลังบ้าน มีต้นสนน้ำยืนเรียงรายอยู่ด้านข้างทางเดินเล็กๆ และมีดอกไม้ใบหญ้าเบ่งบานสะพรั่ง บนทางเดินเล็กๆนอกจากสาวใช้ไม่กี่คนใช้เดินเป็นครั้งคราวแล้ว ปกติก็จะไม่มีใครเดิน บาดแผลของอานซินดีขึ้นแล้ว ไม่เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหวอย่างนั้นอีกต่อไป แต่งงานเข้ามาในตระกูลวี่เกือบสองเดือน ที่ที่เธอมักจะอยู่มากที่สุดก็คือห้องนอนกับระเบียง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าถูกวี่เฉิงก่อกวนด้ายการจับจิ้งหรีดและจับผีเสื้ออยู่ในสวนดอกไม้ แม้กระทั่งประตูใหญ่เธอก็ขี้เกียจออกไป พอสังเกตโครงสร้างของสวนหลังบ้านอย่างละเอียด ยิ่งมองอานซินก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความลึกลับและน่าสะพรึงกลัว ก็ไม่แปลกเลยที่หรงฉีและคุณชายบ้านรวยเหล่านั้นไม่เคยไปทำกิจกรรมต่างๆที่สวนหลังบ้านเลย สวนเช่นนี้ เพียงแค่มองก็ทำให้คนรู้สึกขนลุกขนพองได้เลยทีเดียว “พี่อาน ทำไมพี่เหม่อลอยอีกแล้วล่ะ? ทุกคนเรียกพี่หลายครั้งแล้วนะ” วี่เฉิงถือกระดาษวาดรูปสำหรับเด็กในโรงเรียนอนุบาลยืนอยู่ใกล้ๆเธอด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุข ทุกวันนี้เพื่อที่จะทำให้เขาเลิกเล่นไล่จับจิ้งหรีด ผีเสื้อและแมลงปอ และความเคยชินที่ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ อานซินจึงสอนเขาวาดภาพด้วยความอดทนเป็นอย่างมาก และวี่เฉิงก็ถือว่าให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เขาวาดรูปมาตั้งแต่เช้าแล้ว อานซินไม่ได้ดูรูปวาดของเขา เธอใช้ขากรรไกรล่างชี้ไปทางสวนหลังบ้านแล้วลองถามว่า “บ้านตระกูลวี่ของเธอมีบ้านสีดำหลังเล็กๆจริงหรือเปล่า?” “ก็มีนะ คุณแม่รองบอกว่าให้คนที่ไม่เชื่อฟังอยู่ ข้างในมีหนู มีนอน น่ากลัวมากเลยล่ะ” วี่เฉิงนั่งชิดกับตัวของเธอ แล้วก้มหน้าวาดรูปต่อ คำพูดของเขาทำให้อานซินขนลุกขนพองขึ้นมาทั้งตัวในชั่วพริบตาเดียว สิ่งที่เธอกลัวที่สุดในชีวิตก็คือหนู “งั้น...ถ้าพี่ถูกขังอยู่ในนั้นแล้วนายจะทำยังไง?” “ไม่ได้นะ พี่อันจะถูกขังอยู่ในนั้นไม่ได้” วี่เฉิงทิ้งกระดาษและดินสอลง เขย่าแขนของเธออย่างกระวนกระวายใจแล้วพูดว่า “พี่อานทำไมถึงพูดแบบนั้น พี่ดีกับผมขนาดนี้ จะถูกขังอยู่ที่นั่นได้ยังไงกัน” “พี่ก็แค่สมมุติน่ะ” “ถ้าพี่อานถูกขังอยู่ที่นั่น ผมก็จะไปช่วยพี่ออกมาให้ได้อย่างแน่นอน” วี่เฉิงพยักหน้ารับปากอย่างเอาจริงเอาจัง จริงๆแล้วการที่มุ่งหวังให้เขาช่วยชีวิตมันเป็นเรื่องที่ไม่สอดคล้องกับสภาพความเป็นจริงเป็นอย่างมาก ตอนที่เธอถูกตีวันนั้นก็ได้ซาบซึ้งใจมากแล้ว แต่คำพูดนี้ของเขายังคงทำให้เธอรู้สึกชื่นใจมาก ในตาก็น้ำตาคลอ เธอใช้มือลูบศีรษะของเขาแล้วพูดว่า “ถือว่าฉันไม่เสียแรงเลยที่รักนายนะ” “ผมรักพี่อานที่สุดเลยครับ” วี่เฉิงประจบต่อ แถมยังเอาศีรษะมาถูๆไถๆบนไหล่ของเธออย่างไร้เดียงสาเป็นอย่างมาก รักที่สุด...อานซินแอบขำในใจว่า แท้ที่จริงนั้นเขารู้หรือไม่ว่าความรักคืออะไรกันแน่?