ตอนที่ 28 เด็กเป็นลูกของวี่เฉิง

ต๭นที่ 28 เด็กเป็นลูกของวี่เฉิง อานซินเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วพูดว่า “เด็กเป็นลูกของวี่เฉิง นี่คือเรื่องจริงที่พวกคุณไม่ยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับให้ได้ หลังจากนี้หวังว่าทุกคนจะอยู่ในกรอบบ้างนะคะ ฉันไม่อยากให้หลังจากที่ลูกของฉันเกิด ต้องชี้ไปที่คนใจดำอำมหิตบางคนแล้วบอกว่าเขาคนนี้เป็นคนไม่ดี” “เย้! เยี่ยมไปเลย ผมจะเป็นพ่อคนแล้ว ผมจะเป็นพ่อคนแล้ว..!” วี่เฉิงได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจและทั้งหัวเราะทั้งกระโดดไปรอบๆเธอเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง แล้วยังใช้มือลูบไปที่ท้องน้อยอันแบนราบของเธออยู่ตลอดเวลา เพื่อไม่ให้ปัญหาแทรกซ้อนเกิดขึ้นมาใหม่ อานซินที่กำลังจะแพ้แต่กลับชนะก็รีบระบายความคับแค้นใจออกมา และตัดสินใจรีบยุติเรื่องราวทั้งหมดด้วยการเดินออกไป ขณะที่ทุกคนยังไม่มีช่องที่จะโต้ตอบกลับมา เธอก็รีบดึงแขนวี่เฉิงเดินขึ้นไปชั้นบนทันที ณ ชั้นล่าง คุณนายรองขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธอยู่นานแล้ว รู้สึกว่าเลือดทั้งตัวกำลังไหลทะลักขึ้นมาบนหัวหมดแล้ว เธอร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหว แล้วสายตาแห่งความเกลียดชังก็ละจากอานซินแล้วหันกลับไปหาหรงฉีทันที พอหรงฉีสัมผัสได้ถึงสายตาของเธอก็รู้สึกหวาดผวาทันที จึงรีบก้มศีรษะลู่ตาลงอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่ใช่เพราะหรงฉีรับรองอีกรอบหนึ่งว่าเธอได้ให้วี่เฉิงกินยาที่ไม่สามารถทำให้มีบุตรได้ โดยที่เธอจะให้ยาตามเวลาและรักษาปริมาณของยาด้วย ไม่อย่างนั้นเธอจะเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ได้อย่างไรว่าเด็กในท้องเป็นลูกของผู้ชายคนอื่น? วันนี้มันเกิดเรื่องที่น่าเกลียดเช่นนี้ได้อย่างไร? หรงฉีเป็นคนที่ไม่ยอมรับในผลตรวจเช่นนี้มากที่สุด หลังจากที่ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันออกไปเธอก็มุ่งตรงไปที่ห้องนอนของอานซิน อานซินกำลังนั่งดื่มชาอยู่บนโซฟา พอเห็นเธอเดินเข้ามาก็แค่ชำเลืองตามองเบาๆ แม้แต่การทักทายก็ขี้เกียจทำ ยิ่งเธอนิ่งเฉย หรงฉีก็ยิ่งพาลโมโหมากขึ้นและกัดฟันกรอดๆด้วยความโกรธเกรี้ยว หรงฉีก้าวเท้าสองสามก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ลักษณะท่าทางที่จ้องมองเธอเหมือนกับมองลงมาจากที่สูงๆ แล้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า “อานซิน เธออย่าเพิ่งด่วนดีใจไปหน่อยเลย แท้จริงแล้วเด็กเป็นลูกของวี่เฉิงหรือไม่ใจเธอนั่นแหล่ะที่รู้ดีกว่าใคร ตอนนี้เธออาจจะติดสินบนหมอจงเพื่อสร้างเรื่องโกหกได้ คอยดูเถอะหลังจากที่เด็กคลอดเธอก็จะไม่สามารถปิดบังเอาไว้ได้หรอก ถึงเวลานั้นเธอก็จะต้องตายกันหมือน !” หรงฉีปักใจเชื่ออย่างแน่วแน่แล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของวี่เฉิง เพราะว่าเธอไม่เคยลืมเรื่องที่เธอใส่ยาลงไปในถ้วยชาให้วี่เฉิงดื่ม แล้วก็เคยเห็นวี่เฉิงดื่มมันเข้าไปกับตาของตัวเอง “ในเมื่อเธอคิดว่าฉันต้องตายแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นก็รอดูตอนที่ลูกฉันคลอดแล้วค่อยมาดูอะไรสนุกๆกันจะดีกว่านะ ตอนนี้จะร้อนใจอย่างนั้นไปเพื่ออะไร?” “เหอะ ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดีนะ กฎของบ้านตระกูลวี่ไม่ใช่ว่าผู้หญิงที่เปราะบางอย่างเธอจะทนรับมันได้หรอก ถึงเวลานั้นอย่ามาขอร้องให้ฉันช่วยเธอก็แล้วกัน” “วางใจเถอะ ฉันคงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำอย่างนั้นแน่” อานซินยืนขึ้น แล้วเดินออกไปที่ระเบียง ขณะที่กำลังมองไปที่ภาพเงาด้านหลังที่เรียวเล็กของเธอ แม้ว่าหรงฉีจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากแค่ไหน ในเวลานี้กลับไม่สามารถทำอะไรเธอได้ ทำได้แค่กัดฟันกรอดๆและอดทนข่มความโกรธเอาไว้เท่านั้น รอจนกระทั่งเธอออกจากห้องนอนไป อานซินจึงหมุนตัวแล้วกลับเข้าไปในห้อง จริงๆแล้วคำพูดเมื่อกี๊ของหรงฉีก็ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว หรงฉีพูดถูก ตอนนี้เธอปิดบังความลับเอาไว้ได้ แต่พอลูกคลอดออกมาก็คงจะปิดบังเอาไว้ไม่ได้แล้ว พอถึงเวลาที่เด็กคลอด หรงฉีก็คงยังทำการปลุกปั่นคุณท่านวี่ให้พวกเธอสองแม่ลูกพิสูจน์ความสัมพันระหว่างพ่อลูกเป็นแน่ ถึงตอนนั้นคงต้องตายแน่ๆ แล้วเด็กคนนี้ เธอยังสามารถให้กำเนิดเขาออกมาได้ไหม...? “หมอจง ขอบคุณนะคะ” อานซินพูดประโยคนี้ออกมาด้วยความจริงใจ หมอจงกำลังจัดยาและอุปกรณ์การแพทย์จะไปที่ห้องพยาบาล เขายังคงสำรวมการพูดและการหัวเราะเอาไว้ เพียงแต่พยักหน้าตอบรับแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ นี่คือเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้ว” ควรทำงั้นเหรอ? อานซินสงสัย เธอและหมอจงไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันเลย ปกติก็ไม่ได้เห็นว่าเขาดูแลและเป็นห่วงเป็นใยวี่เฉิงมากขนาดนั้น ถ้าอย่างนั้นจริงๆแล้วสาเหตุใดที่ทำให้เขาคิดว่านี่คือเรื่องที่เขาควรจะทำล่ะ? “ทำไมหรือคะ ?” “ทำไมอย่างนั้นเหรอครับ?”หมอจงไม่เข้าใจ จึงละมือจากจากรเร่งจัดของแล้วเงยหน้าขึ้น จ้องมองเธอแล้วพูดว่า “นี่คือคำสั่งของคุณท่านกับคุณนายครับ ผมก็แค่ทำตามคำสั่งที่ท่านให้ทำการทดสอบคุณกับลูกในครั้งนี้ก็แค่นั้น คุณนายน้อยคุณคิดมากเกินไปแล้วหรือเปล่าครับ?” ดูท่าทางเขาก็ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรเลย อานซินตื่นตระหนกตกใจ หรือว่าเขาไม่รู้อะไรเลย? จะเป็นไปได้อย่างไร? ถ้าไม่ใช่เขาใครเล่าจะสามารถช่วยตัวเองได้? “ถ้าอย่างนั้นใบรายงานผลตรวจคุณก็เป็นคนจัดการเองกับมืออย่างนั้นเหรอคะ?” “ใช่ครับ ไม่มีคนที่สองร่วมด้วย” หมอจงพยักหน้า แล้วค่อยๆกวดสายตามองไปที่ตัวของอานซินอีกครั้งด้วยสายตาที่สงสัยเหมือนกับมองอะไรบางอย่างออกแล้ว เขายิ้มทันทีแล้วพูดว่า “คุณนายน้อย ถึงผมจะมีความกล้านับร้อยแต่ก็ไม่กล้าหลอกลวงคุณท่านกับคุณนายหรอกนะครับ กฎของบ้านตระกูลวี่ไม่ว่าใครได้ยินก็ขวัญหนีดีฝ่อกันทั้งนั้น” เขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆน่ะหรือ?