ตอนที่ 29 จะโดดตึกให้ดู

ต๭นที่ 29 จะโดดตึกให้ดู ทันใดนั้นอานซินก็มีความรู้สึกว่าตัวเองร้อนตัวแกล้งไม่รู้จนผิดสังเกตจนทำให้เขารู้จนได้ ทั้งๆที่จริงๆแล้วเขาไม่รู้อะไรเลย ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เขาก็รู้แล้วน่ะสิ ลมปราณที่ร้อนรุ่มกลุ่มหนึ่งโชยขึ้นมาจากฝ่าเท้าแล้วค่อยๆไต่ไปทั่วทั้งตัว เธอจึงรีบวิ่งไปอย่างร้อนรน พอยืนอยู่ในห้องพยาบาล เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร และควรจะปฏิบัติตัวอย่างไร จากปฏิกิริยาของหมอจงเธอเองก็ไม่ได้คาดคิดมาก่อน ผลลัพธ์ของใบรายงานผลก็ยิ่งทำให้เธองงงวยและไม่เข้าใจ เธอวิ่งมาจนถึงที่นี่เพื่อรับสารภาพเองจะเสียใจภายหลังก็ไม่ทันแล้ว ไม่ว่าแท้จริงแล้วความจริงจะเป็นยังไง ชีวิตต่อจากนี้ไปในที่สุดก็จะสงบลงแล้ว ความกังวลก่อนหน้านี้ของอานซินก็ค่อยๆผ่อนคลายลงมาอย่างช้าๆ สามารถทำให้ตัวเองและลูกน้อยได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขเรื่องอื่นก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องอีกแล้ว หลังจากที่อานซินผ่อนคลายจิตใจได้แล้ว จึงมุ่งมั่นตั้งใจที่จะฝากครรภ์และผ่านวันเวลาที่ยากลำบากนี้ที่บ้านตระกูลวี่ แต่ทว่าคุณนายรองกับหรงฉีที่ได้รับความเสียหายแต่ไม่สามารถพูดอะไรได้แม้ว่าในใจจะยังคงกัดฟันด้วยความโกรธแค้นก็ตาม แต่บนใบหน้ายังแสดงสีหน้าท่าทางที่สงบเสงี่ยมและอ่อนโยนอยู่ เพราะว่าคุณท่านลั่นวาจาออกไปแล้ว ใครที่กล้าก่อเรื่องวุ่นวายอะไรอีกก็จะถูกไล่ไปอยู่ที่สวนหลังบ้าน สวนหลังบ้านที่เป็นเหมือนกับหลุมฝังศพที่อยู่ในใจของทุกคนในบ้านตระกูลวี่ ยังไงซะเด็กในครรภ์ก็เป็นสายเลือดของตระกูลวี่ ถึงแม้จะพูดไม่ได้ว่าคุณท่านวี่ดีใจมากแค่ไหน แต่ก็ยังกำชับให้ห้องครัวเพิ่มอาหารบำรุงร่างกายให้อานซินด้วย พอรู้ว่าอานซินท้องแล้ว วี่เฉิงก็ทำตัวรู้เรื่องขึ้นมาไม่น้อย ไม่เที่ยวก่อกวนและต้องการให้เธอไปจับจิ้งหรีดจับผีเสื้อเหมือนทุกวันอีกแล้ว ตอนที่เห็นอานซินแพ้ท้องอย่างรุนแรง เขายังคอยเทน้ำและส่งกระดาษทิชชู่ให้เธออย่างเอาอกเอาใจ แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นในยามเช้า เหมือนกับผ้าห่มผืนใหญ่ผืนหนึ่งที่อบอุ่นและอ่อนนุ่มห่มอยู่บนร่างกาย อานซินชอบอ่านหนังสือและดื่มชาภายใต้แสงอาทิตย์ในยามเช้าเช่นนี้ มีเพียงแค่อย่างนี้เท่านั้น จึงจะทำให้จิตใจของเธอสงบได้มากยิ่งขึ้น แต่ทว่าวันนี้ เธอพลิกหนังสือที่อยู่ในมือทีละหน้าๆ แต่เธอกลับอ่านไม่เข้าสมองเลยสักตัว และแล้วโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้นมานับครั้งไม่ถ้วน คำว่า ‘ทางบ้าน’ สองคำปรากฏอยู่บนหน้าจอและเต้นรำภายใต้แสงอาทิตย์อย่างเบิกบานใจ “พี่อาน ทำไมพี่ไม่รับสายล่ะครับ?” วี่เฉิงก้มหน้ามองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหน้าเธอ แล้วกวาดสายตามองไปมาระหว่างโทรศัพท์กับใบหน้าของอานซิน “ไม่อยากรับก็คือไม่รับ” เธอพลิกหน้าหนังสือด้วยปลายนิ้ว แม้แต่ศีรษะก็ไม่เงยขึ้น “งั้นผมจะรับให้เองนะครับ” “ไม่ต้อง” อานซินห้าม วี่เฉิงทำปากจู๋ โครงหน้าที่สวยงามก็แขวนอยู่บนความน้อยใจ พอเห็นท่าทางที่เต็มไปด้วยความน้อยใจของเขา อานซินก็รู้สึกน่าขำขัน เด็กน้อยคนนี้ถูกตัวเองตามใจจนเสียคนไปแล้ว ยิ่งนับวันก็ยิ่งมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเอง ก่อนหน้านี้ตอนที่ถูกพวกหรงฉีเฆี่ยนตีก็ไม่เห็นเขามีท่าทางน้อยใจสักนิด แต่ทว่า เธอกลับชอบท่าทางเช่นนี้ของวี่เฉิง ! เพราะว่าเธอรู้สึกดีขึ้นแล้ว อานซินเลยถือโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย แล้วได้ยินคุณปู่อานพูดด้วยความเบิกบานใจแทรกเข้ามาว่า “ซินซินอ่า ทำไมหนูไม่รับสายสักทีล่ะ? ยังโกรธปู่อยู่อีกเหรอ?” “เปล่าค่ะ” เธอหายโกรธตั้งนานแล้ว กับคนแก่อายุแปดสิบปีคนหนึ่ง เธอยังมีอะไรต้องโกรธอีกล่ะ? ที่เธอไม่รับสาย จริงๆแล้วเพื่อหลีกหนีข่าวของใครบางคนก็เท่านั้น เฟิงเฉินกลับมาแล้ว เขาต้องการจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น นี่คือเรื่องที่เธอไม่อยากจะรับรู้แต่ข่าวนี้กลับเข้ามาอยู่ในสมองขอเธออีกครั้ง เธอไม่อยากรู้ข่าวคราวที่เกี่ยวข้องกับเขามากไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่อยากรับรู้เลยจริงๆ “ไม่มีก็ดีแล้วนะ เย็นนี้พาวี่เฉิงมากินข้าวด้วยกันสิ ปู่เตรียมปูขนตัวอ้วนๆใหญ่ๆไว้ให้พวกหนูเยอะแยะเลยนะ แพงด้วยล่ะ” กลับไปกินข้าวที่บ้านงั้นหรือ? เฟิงเฉินจะพาว่าที่เจ้าสาวกลับมาด้วยหรือเปล่านะ? “คุณปู่คะ หนูไม่...” “ไม่พร้อมก็ไม่ต้องมา มิฉะนั้นปู่จะกระโดดตึกให้หนูดู” อานซินพูดไม่ออก เขายั่วอารมณ์ด้วยวิธีนี้อีกแล้ว ครั้งก่อนตอนที่บังคับให้เธอแต่งงานกับวี่เฉิงก็ใช้วิธีนี้ ในตอนแรกก็ยังก้าวขาข้างนึงไปนอกราวเหล็กที่อยู่ชั้นบนสุดของตึกแล้ว “ผมจะไป ผมอยากกินปูขนตัวใหญ่ ผมจะไป” วี่เฉิงที่อยู่ข้างๆส่งเสียงดังขึ้นมา “ดูสิๆ หลานเขยที่น่าเอ็นดูของปู่อยากมาขนาดนั้น หนูก็รีบๆพาเขามาเถอะน่า อืม งั้นก็เอาแบบนี้ก็แล้วกันนะ ตอนเย็นเจอกันนะ” คุณปู่อานพูดจบก็วางสายในทันทีโดยไม่ให้โอกาสอานซินได้ปฏิเสธเลย เธอมองวิธีการตบตาคนด้วยการกระโดดตึกของคุณปู่อานออกอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว อานซินจึงไม่ได้เอาคำขู่ของเขามาใส่ใจ เดิมทีเธอก็ไม่อยากไปอยู่แล้ว แต่วี่เฉิงกลับมีความสนอกสนใจเป็นอย่างมาก จึงตื๊อเธอตลอดเวลาว่าอยากไปกินปูขนที่บ้านตระกูลอาน อานซินไม่มีทางเลือก ก็เลยต้องยอมพาเขาไป