ตอนที่ 30 ผมเป็นพี่ชายของคุณ

ต๭นที่ 30 ผมเป็นพี่ชายของคุณ คฤหาสน์ตระกูลวี่ตั้งอยู่ที่ชานเมือง ทิวทัศน์สายงาม อากาศก็บริสุทธิ์ แต่เสียอย่างเดียวก็คือการคมนาคมไม่สะดวก ดังเช่นพวกหรงฉีจะมีรถเป็นของตัวเองที่ใช้เข้านอกออกในบ้านได้อย่างสะดวกสบายมาก แต่สำหรับคนที่ไม่มีรถ...ก็ไม่สะดวกเท่าไหร่นัก อานซินมองวี่เฉิงแล้วพูดว่า “เธอมีรถไหม?” วี่เฉิงส่ายหน้า “มีคนขับรถส่วนตัวไหม?” วี่เฉิงส่ายหน้า “งั้นนายยังอยากจะออกจากบ้านอีกเหรอ” จริงๆแล้วอานซินไม่ต้องใช้ความคิดก็เข้าใจดีว่า ด้วยฐานะของวี่เฉิงที่อยู่ในบ้านหลังนี้จะไปมีคนขับรถส่วนตัวได้อย่างไร? ปกติก็เป็นคนที่แม้แต่ประตูใหญ่ยังไม่ยอมออกไป เอารถให้เขาใช้ก็ใช้ไม่ได้อยู่ดี พี่เหลียงก็เคยพูดมานานแล้วว่าถ้าอยากจะออกจากบ้านก็ต้องได้รับความเห็นชอบจากคุณนายรองก่อน แล้วคุณนายรองก็จะจัดสรรหารถให้ ใบหน้าของคุณนายรอง เป็นใบหน้าที่อานซินไม่อยากเจอเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ต้องไปหาหล่อนเพื่อที่จะขอใช้รถ ถ้าหากเธอเลือกได้จริงๆเธอก็ไม่อยากออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้หรอก ณ จุดๆนี้ วี่เฉิงกลับไม่ยอมแพ้ แล้วพูดด้วยหน้าตาไร้เดียงสาว่า “เราไปหาแม่รองกัน แล้วแม่รองก็จะเอารถให้เราไงครับ” ก็คงจะมีเพียงหนทางนี้เท่านั้นสินะ เมื่ออยู่ต่อหน้าอานซิน คุณนายรองจะไม่ใช่คนที่จิตใจเบิกบานมาแต่ไหนแต่ไร ในครั้งนี้ก็เช่นกัน พอได้ยินว่าอานซินจะกลับบ้านสายตาที่แหลมคมก็กวาดมองบนตัวเธอไปมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่ยินยอมอย่างมากว่า “เธอเพิ่งจะท้องนะ แล้วร่างกายก็ยังบาดเจ็บ กำลังอยู่ในช่วงที่อันตรายอย่างนี้ ทำไมไม่พักผ่อนอยู่ในบ้านให้มากๆจะอุ้มท้องวิ่งกลับบ้านไปทำไม?” “คุณแม่รองคะ หมอจงบอกว่าถ้าได้ออกกำลังกายที่พอเหมาะพอควรจะมีประโยชน์สำหรับลูกน้อยนะคะ สำหรับบาดแผลของฉัน มันไม่เจ็บแล้วค่ะ” อานซินพูดอย่างสงบเสงี่ยม ไม่ใช่ไม่เจ็บ เพียงแต่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าใคร วี่เฉิงก็พูดเสริมอย่างกระหืดกระหอบด้วยความดีใจว่า “คุณแม่รองครับ คุณปู่อานซื้อปูขนตัวใหญ่ๆมาให้พวกเราเยอะแยะเลยครับ พวกเราอยากไปกินปูขนกันน่ะครับ” “ปูขนเหรอ?” หรงฉีร้องขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ แล้วหรงฉีกับคุณนายรองก็มองหน้ากัน ยิ้มแปลกๆแล้วพูดว่า “ของที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากอย่างนี้ ให้ซินซินกินเยอะๆหน่อยนะ” วี่เฉิงพยักหน้าตอบรับด้วยความดีใจ ด้วยเหตุนี้ อานซินกับวี่เฉิงจึงออกจากบ้านไปได้อย่างราบรื่น หลังจากที่ตัวเองแต่งงานเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลวี่ นอกจากครั้งแรกที่ได้กลับบ้านหลังแต่งงานสามวันแล้ว วันนี้ก็เป็นครั้งที่สองที่ได้กลับบ้าน หนึ่งเดือนกว่าๆแล้วที่ไม่ได้กลับไป ที่บ้านเปลี่ยนไปมาก ทาสีผนังใหม่ เฟอร์นิเจอร์และผ้าม่านก็เปลี่ยนใหม่หมด ทุกซุกซอกทุกมุมของบ้านถูกทำความสะอาดจนสะอาดสะอ้าน เมื่อเดินตามบันไดขึ้นไปด้านบน ทุกๆก้าวที่เดิน อานซินรู้สึกแปลกตาจนทำให้อึดอัด ห้องแรกของชั้นสองก็คือห้องนอนของเฟิงเฉิน เธออดที่จะหยุดเดินอยู่ตรงนั้นไม่ได้ เธอจ้องมองประตูไม้สลักลายสีแดงบานนั้นอย่างเงียบๆ คล้ายกับว่ามองเห็นเหตุการณ์ตอนที่ได้พบกับเฟิงเฉินในครั้งแรก โครงหน้าที่หล่อเหลาและรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย จ้องมองเธอด้วยความโมโหร้าย แล้วก็เรียกเธอว่าน้องสาวโดยไม่หวั่นอะไร เธอฟื้นขึ้นมาจากอาการป้ำๆเป๋อๆ จึงพาลโกรธเอาดื้อๆแล้วพูดว่า “ใครเป็นน้องสาวคุณ” “ไม่ว่าคุณจะยินยอมหรือไม่ นับตั้งแต่วินาทีนี้ไป ผมจะมาเป็นพี่ชายของคุณ” เฟิงเฉินลุกขึ้นจากเตียง แล้วไปยืนอยู่ข้างๆม่าน แสงอาทิตย์ในยามบ่ายสาดส่องเข้ามาบนร่างกายของเขา ทำให้หัวใจสั่นไหวอย่างมาก เธอคิดว่าบางทีตัวเองอาจจะถูกเขาดึงดูดตั้งแต่วินาทีนั้นแล้ว แต่ตอนที่อานซินกำลังครุ่นคิดอยู่หน้าประตู ทันใดนั้นบานประตูก็มีเสียงอู้ๆดังขึ้นเพราะถูกเปิดออกจากคนที่อยู่ข้างใน ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ทำให้เธอลุ่มหลงอย่างเป็นบ้าเป็นหลังและเกลียดเข้ากระดูกดำนั้นก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเธออย่างฉับพลัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหันนี้ทำให้เธอตกใจสะดุ้งโหยง จะหลีกหนีก็ไม่ทันแล้ว ทำได้แค่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คุณปู่ไม่ได้บอกเธอว่าเฟิงเฉินจะกลับมาวันนี้ ตอนที่เธอเพิ่งจะเข้ามาในบ้านก็ระมัดระวังตรงลานบ้านเป็นพิเศษ ไม่ปรากฏเห็นรถปอร์เช่คาเยนน์ของเฟิงเฉิน ดังนั้นเธอจึงวางใจขึ้นมาได้ และจึงเหม่อมองประตูห้องของเฟิงเฉินโดยไม่ได้เกรงกลัวใครเช่นนี้ แล้วเธอจะอดทนกับความรู้สึกนี้ได้อย่างไรกัน?