ตอนที่ 8 ชะตาฟ้าลิขิต

ต๭นที่ 8 ชะตาฟ้าลิขิต “นี่แกจะปล่อยให้เป็นแบบนี้เลยงั้นเหรอ แกไม่รู้เหรอว่าตอนนี้แกเริ่มมีจุดอ่อนแล้ว แล้วแกก็จะยิ่งถลำลึกเข้าไปอีก แกไม่กลัวหรือไง” โม่ซีเซินพูดด้วยเสียงเข้มขรึม “แล้วยังไงล่ะ ฉันจะปกป้องเธออย่างดีที่สุด” เย่หยู่เฉินพูดเสียงเข้ม ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ทำให้เย่หยู่เฉินพูดแบบนี้ออกมา “แกจริงจังงั้นเหรอ” โม่ซีเซินถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “แล้วแกว่าไงล่ะ” เย่หยู่เฉินพูดเสียงเข้ม “เอาเถอะ ตอนนี้แกชอบคนๆหนึ่งขึ้นมา แสดงว่าแกลืมเรื่องราวในอดีตได้แล้ว ดูท่า เธอต้องเป็นพี่สะไภ้ฉันแล้วสินะ อายุน้อยกว่าฉันตั้งเยอะ เรียกอาซ้อคงจะดูเคอะเขินน่าดู” สีหน้าโม่ซีเซินดูอ่อนลงทันที “พอได้แล้ว ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว” เย่หยู่เฉินเริ่มไล่โม่ซีเซิน “เป็นแบบนี้ตลอดเลยนะ ใช้งานเสร็จก็ไล่กลับตลอด” โม่ซีเซินพูดด้วยเสียงน้อยใจ แต่ว่าเห็นสายตาของเย่หยู่เฉินแล้ว โม่ซีเซินก็ปิดปากทันที “แล้วแผลแกเป็นยังไงบ้าง อาการกำเริบมั้ย” โม่ซีเซินถามขึ้นมา “ไม่เป็นอะไรแล้ว” เย่หยู่เฉินพูด “เออลืมบอกแกว่ายี่เฉินกับหลีชวนจะกลับมาพรุ่งนี้แล้ว ชวนเราสองคนไปดื่มกัน แกจะไปมั้ย” โม่ซีเซินถาม “ดูก่อนแล้วกัน” เย่หยู่เฉินพูด “ได้ งั้นฉันไปก่อน” โม่ซีเซินพูด หลังจากที่โม่ซีเซินกลับไป เย่หยู่เฉินก็ไปอาบน้ำแต่งตัวห้องรับแขก อาบเสร็จแล้ว หานหย่าเหวินก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว เย่หยู่เฉินเช็ดผมเสร็จแล้วก็เดินออกไป เห็นเย่อียืนนอบน้อมอยู่ที่นั่น ทั้งสองมาถึงห้องหนังสือ เย่หยู่เฉินนั่งอยู่ที่นั่น แล้วเย่อีก็ยืนข้างๆอย่างนอบน้อม “เป็นยังไง” เย่หยู่เฉินถาม “สีบได้แล้วครับ หานหย่าเหวินเป็นคุณหนูรองของบริษัทตระกุลหาน แต่แม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เด็ก พอแต่งงานกับภรรยาใหม่พร้อมลูกติดหนึ่งคน ตั้งแต่พวกเขามาอยู่ในบ้าน เธอก็อยู่ไม่สุขเลย เธอทนไม่ไหวก็เลยย้ายออกมาอยู่คนเดียว” เย่อีพูดด้วยความนอบน้อม “แล้วยังไงต่อ” เย่หยู่เฉินถาม “วันนี้คุณหนูหานกลับบ้านเพราะบริษัทมีปัญหา พ่อเธอก็เลยให้เธอแต่งงานกับตาแก่คนหนึ่ง คุณหนูไม่ยอม ก็เลยหนีออกมาจากบ้าน ไม่เพียงเท่านั้น พี่สาวลูกที่ติดมากับแม่เลี้ยงก็แย่งแฟนของเธอไป และกำลังจะแต่งงานกันอีกในเร็วๆนี้ด้วย” เย่อีพูดด้วยความระมัดระวัง สีหน้าของเย่หยู่เฉินเริ่มไม่ดี “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” เย่หยู่เฉินถาม เย่อีติดตามเย่หยู่เฉินมานาน ย่อมรู้ว่านายถามถึงใคร “เหยียนโย้ซิงของบริษัทตระกูลเหยียนครับ” เย่อีพูดด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม “หึ ในเมื่อเขากล้าทิ้งหย่าเหวิน ต่อไปฉันจะให้หย่าเหวินกลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด และมีความสุขที่สุด” เย่หยู่เฉินพูดด้วยเสียงเข้มขรึม “แล้วนายจะเอายังไงต่อดีครับ” เย่อีถาม “อย่าเพิ่งทำอะไร เรื่องนี้รอถามหย่าเหวินก่อน” เย่หยู่เฉินพูด “ครับนาย” เย่อีพยักหน้า เย่หยู่เฉินดูนาฬิกา แล้วมองไปที่เย่อี “นี่ก็ดึกมากแล้ว แกกลับไปพักเถอะ” เย่หยู่เฉินพูด “ครับนาย” พูดจบเย่อีก็ถอยกลับอย่างนอบน้อม เย่หยู่เฉินหยิบมือถือขึ้นมา โทรหาคนคนหนึ่ง “ฮัลโหล ให้จัดทำตามไซส์ที่ฉันให้ไป ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า และเครื่องประดับ พรุ่งนี้ฉันต้องได้ของ” เย่หยู่เฉินพูดด้วยเสียงที่นิ่ง เย่หยู่เฉินสั่งงานจบ แล้วค่อยๆเดินไปยังห้องตัวเอง มองดูหย่าเหวินที่นอนอยู่บนเตียง เผลอยิ้มมุมปากเบาๆ แสงไฟส่องกระทบกับสีทองในห้อง มังการทองภายใต้หน้ากากดูเหมือนสิ่งที่มีชีวิต เย่หยู่เฉินก้มมองหานหย่าเหวิน นัยย์ตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “หรืออาจเป็นเพราะเธอช่วยชีวิตฉันไว้ เธอก็เลยกลายมาเป็นสิ่งที่ฟ้าลิขิตมาให้ฉัน แต่ฉันยอมรับชะตาฟ้าลิขิตนี้ จากนี้ไปให้ฉันได้ดูแลเธอ ทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกใบนี้” เย่หยู่เฉินพูดด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ก้มหน้าลงแล้วค่อยๆจูบลงบนหน้าผากของหานหย่าเหวิน นี่เป็นคำสัญญาที่เย่หยู่เฉินให้กับหานหย่าเหวิน “ทำไม ทำไมต้องทำอย่างนี้กับฉันด้วย ” เย่หยู่เฉินกำลังจะเดินออกไป หานหย่าเหวินก็พูดละเมอขึ้น เย่หยู่เฉินกุมมือหานหานเหวินไว้แน่น “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” เย่หยู่เฉินพูด “ขอร้องล่ะอย่าให้ฉันต้องแต่งงานกับตาแก่นั่นเลย ขอร้อง...... เพื่อพวกเธอฉันก็ย้ายออกมาอยู่เองแล้ว อย่ามาทำร้ายฉันอีกเลย” หานหย่าเหวินพูดละเมอ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ไม่เป็นไรนะ ต่อไปผมจะปกป้องคุณเอง ถ้าใครกล้ามารังแกเธอ ฉันจะให้มันได้รู้รสนรกว่าเป็นยังไง” สายตาเย่หยู่เฉินเต็มไปด้วยความดุร้าย