ตอนที่15 ความลับสามารถทำให้คนเปลี่ยนแปลงได้

ต๭นที่15 ความลับสามารถทำให้คนเปลี่ยนแปลงได้ เย่หยู่เฉินได้ยินที่พวกเขาพูดก็ค่อยๆยิ้มออกมา “ชื่อของเธอเข้ามาอยู่ในทะเบียนบ้านของฉันแล้ว” เย่หยู่เฉินอยู่ดีๆก็พูดออกมา “เหี้ย นี่มันลักพาตัวเด็กชัดๆ” เจียงเซิ่งหลิงพูดด้วยความประหลาดใจ “555” โม่ซีเซินยิ้มออกมา แล้วเย่ชิงก็รีบร้อนเดินเข้ามา “บอส คุณชายหวู คุณชายโม่ คุณชายเจียง” เย่ชิงเรียกด้วยความเคารพ “อืม รู้แล้วใช่ไหมว่าใครทำ” เย่หยู่เฉินถามเสียงเรียบ “ทราบแล้ว คือพี่สาวของคุณหานเป็นคนทำ” เย่ชิงตอบ “เลว พี่สาวคนนี้ช่างโหดร้ายเสียจริง” โม่ซีเซินพูด “มีความเกลียดชังมากมายอะไรขนาดนั้นถึงทำกับน้องสาวของตัวเองได้ขนาดนี้” หวูเฉิงโจวพูด “ฉันรู้แล้ว เรื่องนี้ต้องให้เหวินเหวินเป็นคนตัดสิน” เย่หยู่เฉินพูดเสียงเรียบ “ใช่ค่ะ” เย่ชิงตอบด้วยความเคารพ เย่หยู่เฉินเงยหน้ามองเย่ชิง ใบหน้าที่แสนเย็นชาภายใต้หน้ากากนั้นชัดเจนมาก “วันนี้คุณไม่ได้ปกป้องคุณหานให้ดี ไปรับโทษด้วยตัวเองซะ” เย่หยู่เฉินพูดเสียงเรียบ “รับทราบ” เย่ชิงตอบ เย่หยู่เฉินและเพื่อนๆนั่งพักผ่อนและพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ภายในห้องรับแขก หวูเฉิงโจวก็คิดอะไรขึ้นมาได้และหันไปหาเย่หยู่เฉิน “ทางบ้านนู้นรู้เรื่องไหม” หวูเฉิงโจวถามอย่างจริงจัง เย่หยู่เฉินฟังถึงตรงนี้ ดวงตาของเขาเย็นยะเยือก เหมือนภูเขาน้ำแข็งนับหมื่นปี “พวกเขาไม่จำเป็นต้องรู้” เย่หยู่เฉินตอบเสียงเย็นชา “คิดว่าตอนนี้ไม่รู้ แต่อีกหน่อยก็ต้องรู้อยู่ดี ถ้าถึงตอนนั้นจะทำอย่างไร” เจียงเซิ่งหลิงถามขึ้นอย่างจริงจัง “โอ้ ฉันคิดว่านายทั้งสองคนคิดมากเกินไป ถ้าเราไม่พูด บ้านนู้นจะรู้ได้อย่างไร” โม่ซีเซินพูด “ถ้าพวกเขากล้าแตะต้องเธอ ฉันจะไม่สนใจความสัมพันธ์ที่หลงเหลืออยู่เล็กน้อยนั่นอีก” เย่หยู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอาฆาต หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงมองไปที่เขา พวกเขารู้ว่าเขาเป็นคนที่พูดจริงทำจริง ณ เวลาที่พวกเขานั่งพูดคุยกันอยู่นั้น ป้าจางวิ่งลงมาจากชั้นบนด้วยความตกใจ “คุณท่าน ท่านรีบไปดูคุณหานเร็วไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอนอนดิ้นทุรนทุรายอย่างหนักอยู่บนเตียง” ป้าจางพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล ทันทีที่เย่หยู่เฉินได้ยินก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบน หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงมองไปและรีบตามไป “ออกไป พวกคนเลว พวกคุณจะทำร้ายฉัน” หานหย่าเหวินร้องออกมาเสียงดัง เย่หยู่เฉินรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน เห็นหานหย่าเหวินนอนขดตัวอยู่ที่มุม เหมือนกันสัตว์น้อยที่ได้รับบาดเจ็บ มันดูเศร้าและน่าสงสารมาก “พวกคุณออกไป” เย่หยู่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “รับทราบ” คนใช้ทุกคนตอบรับด้วยความเคารพ คนรับใช้เห็นพวกหวูเฉิงโจว หันตัวเดินออกไป “พวกคนเลว” หานหย่าเหวินพูด เย่หยู่เฉินมองไปที่หานหย่าเหวินและค่อยค่อยเดินเข้าไปหาเธอ หานหย่าเหวินต้องการที่จะหลบหนี แต่เย่หยู่เฉินมือไวกว่ารีบดึงหานหย่าเหวินเข้ามากอด “โอ้ย ปล่อยฉัน ไอ้เลวปล่อยฉันนะ” หานหย่าเหวินตะโกนพูดออกมา “เหวินเหวิน ฉันเอง ไม่ต้องกลัว” เย่หยู่เฉินพูดอย่างอ่อนโยน ทันทีที่ประโยคนี้ออกมาหวูเฉิงโจวและหลายๆคนที่ยืนอยู่หน้าประตูของเกือบจะล้มลงกับพื้น ถ้าใครบอกพวกเขาว่าคนที่พูดเพียงไม่กี่คำและคำพูดที่มาพร้อมเสียงที่เย็นชาแบบนั้น จะกลายเป็นคนที่อ่อนโยนแบบนี้ หานหย่าเหวินมองไปที่เย่หยู่เฉิน ไม่รู้ว่าทำไมความกลัวที่มีอยู่ในใจได้หายไปจนหมด เพิ่มเติมคือความคับข้องใจ มองไปที่หน้ากากบนหน้าจองเย่หยู่เฉินและร้องไห้ออกมา “ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันทำอะไรผิด ฉันเกลียดพวกคุณ แม่จ๋า ทำไมถึงทิ้งหย่าเหวินไว้คนเดียว ฉันเกลียดพวกคุณ” หานหย่าเหวินร้องไห้ด้วยหัวใจที่แหลกสลาย เย่หยู่เฉินเห็นที่หานหย่าเหวินเป็นแบบนี้ ก็เจ็บปวดใจ และพวกคนที่ยื่นอยู่ที่หน้าประตู เห็นหานหย่าเหวินเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงรู้สึกอึดอัดใจไปด้วยเหมือนกัน “ที่รัก ไม่ร้องแล้วนะ ฉันจะช่วยเธอเอง” เย่หยู่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ แฝงไปด้วยความอาฆาต หานหย่าเหวินร้องไห้ไม่หยุด ร้องจนเหนื่อยหลับไปในอ้อมกอดของเย่หยู่เฉิน เย่หยู่เฉินค่อยค่อยห่มผ้าให้เธอและค่อยค่อยยื่นมือไปเก็บผมที่อยู่ตรงหน้าไปทัดหูให้เธอ “พวกคุณกลับไปก่อน” เย่หยู่เฉินกล่าวเสียงเรียบ หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงมองไปและพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับก่อนนะ ถ้าพี่สะใภ้เป็นอะไรโทรมานะ” โม่ซีเซินพูด พวกเขากล่าวอำลาและออกไปจากคฤหาสน์ไฮไลฟ์ “ดูเหมือนว่าครั้งนี้ เขาจะจริงจัง” หวูเฉิงโจวพูด “ก็ใช่นะสิ เอาตัวพวกเย่ชิงมาคอยดูแลพี่สะใภ้” โม่ซีเซินพูด “เพียงแค่ลืมคนคนนั้นไปได้ก็ดีแล้ว” เจียงเซิ่งหลิงพูดอย่างมีความนัย เสียงของเจียงเซิ่งหลิงทำให้ โม่ดวกตาของซีเซินและหวูเฉิงโจวเต็มไปด้วยความเย็นชาจนเข้ากระดูก “จะพูดถึงผู้หญิงเพศยาคนนั้นทำไม” หวูเฉิงโจวด่า “เธอไม่สมควรที่จะอยู่ข้างๆเฉิน” โม่ซีเซินพูดเสียงเรียบ “อื้อ ฉันก็แค่หลุดพูดออกมา” เจียงเซิ่งหลิงกัดริมฝีปากของเขา “หลังจากนี้ก็อย่าพูดต่อหน้าเฉินล่ะ ทำเหมือนกับว่าเธอได้ตายไปแล้ว” หวูเฉิงโจวพูดเสียงเรียบ “อืม” โม่ซีเซินและเจียงเซิ่งหลิงพยักหน้า “เฮ้อ” เจียงเซิ่งหลิงถอนหายใจอีกครั้ง “ยังจะมีเรื่องอะไรอีก” โม่ซีเซินถาม “เปล่า” เจียงเซิ่งหลิงตอบ “ถ้างั้นเป็นอะไร” หวูเฉิงโจวถาม “อือ หลังจากนี้เห็นภรรยาของลูกพี่ใหญ่แล้วให้เรียกว่าพี่สะใภ้หรอ ฉันคิดว่ามันน่าอึดอัด พวกเราอายุมากกว่าพี่สะใภ้ใหญ่ตั้งเยอะ” เจียงเซิ่งหลิงพูดออกมา ฟังถึงตรงนี้ปากของหวูเฉิงโจว กระตุก มันเป็นความจริงที่ต้องเรียกผู้หญิงที่มีอายุน้อยกว่าตัวเองมากว่าพี่สะใภ้มันช่างอึดอัดจริงๆ “ถ้าอย่างนั้นมีทางออกอย่างไร เฉินได้ตัดสินใจไปแล้ว เราต้องปฏิบัติต่อเธอเธอเหมือนที่เราปฏิบัติต่อเฉิน” โม่ซีเซินพูด “อืมใช่ฉันไม่ได้ขับรถมาโม่ซีเซินนายส่งฉันกลับบ้านด้วย” หวูเฉิงโจวพูด “โอ้ ฉันก็ไม่ได้ขับรถมาเหมือนกัน” เจียงเซิ่งหลิงพูด พูดแล้วก็เดินเข้าไปนั่งในรถโดยไม่รอให้โม่ซีเซินปฏิเสธ “โอ้ พวกนายไปเรียกรถกลับกันเอง” โม่ซีเซินพูด แต่พวกเขาสองคนนั่งก็ยังอยู่ตรงนั้นปิดตาลงพักผ่อน โม่ซีเซินมองไปที่ทั้งสองคน บ่นอยู่ไม่กี่คำสุดท้ายแล้วก็ต้องขับรถออกไปอย่างไม่เต็มใจ อีกฝั่งหนึ่ง เมื่อหลันเวยเวยรู้ว่าหานหย่าเหวินถูกคนอื่นนำตัวไป ก็เหมือนจะเป็นคนบ้า ขว้างปาของทุกอย่างที่อยู่ในห้อง เหอหย่าห้วยเข้ามาเห็นสิ่งวุ่นวายนั้น “เวยเวยไม่ต้องโยนแล้ว เธอท้องอยู่นะ ระวังด้วย” เหอหย่าห้วยบอกให้เธอสงบ หลันเวยเวยได้ยินอย่างนี้ แล้วรีบทำตัวให้สงบลงและยื่นมือไปลูบที่ท้อง “แม่ นางสารเลวหานหย่าเหวินถูกคนช่วยเหลือไปแล้ว” หลันเวยเวยพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจ “ไม่ต้องเป็นห่วงแม่รู้แล้ว” เหอหย่าห้วยพูด “แม่ แล้วจากนี้จะทำอย่างไรต่อไป ถ้าไม่จัดการหานหย่าเหวิน ใจของฉันมันเป็นกังวลกลัวว่าสักวันหนึ่งโย้ซิงจะทิ้งฉันไป” หลันเวยเวยพูด หลันเวยเวยรักเหยียนโย้ซิงเป็นอย่างมาก ไม่ใช่เพราะว่าเป็นแฟนที่แย่งมาจากหานหย่าเหวินแต่ว่าเธอรักเขาด้วยใจจริง