ตอนที่17 แต่งงานกับฉันนะ

ต๭นที่17 แต่งงานกับฉันนะ เย่หยู่เฉินมองดูหานหย่าเหวิน ในใจก็คิดอะไรออกมาได้ “คุณต้องการแก้แค้นไหม” เย่หยู่เฉินถาม “แก้แค้น ที่จริงฉันให้โอกาสเธอหลายครั้งแล้ว แต่ว่าเขาก็ไม่หยุดที่จะทำร้ายฉัน” หานหย่าเหวินพูดเสียงเรียบ หานหย่าเหวินเป็นคนนิสัยดีถ้าคุณไม่ไปทำเธอก่อน เธอก็จะไม่ไปทำคุณ “ถ้าอย่างนั้น คุณก็หมายความว่าจะแก้แค้น” เย่หยู่เฉินพูด “เรื่องนี้ฉันจะจดเอาไว้ในใจ ถ้าหากหลังจากนี้เธอยังจะมายุ่งยามกับฉันอีก ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป” หานหย่าเหวินพูด เย่หยู่เฉินมองหานหย่าเหวินและขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆ หานหย่าเหวินตกใจและจะขยับออกไป “คุณ…คุณจะทำอะไร” หานหย่าเหวินถามอย่างตกใจ “คุณยังไม่ได้ตอบฉันว่า คุณจะตอบแทนฉันอย่างไร” เย่หยู่เฉินถามด้วยรอยยิ้ม หานหย่าเหวินได้ฟังดังนั้น ก็เริ่มกัดปากของเธอและขบคิด ทันใดนั้นก็คิดอะไรออก “ถ้าอย่างนั้นฉันพาคุณไปเลี้ยงข้าว” เย่หยู่เฉินเสยผมที่ลงมาปรกใบหน้าขึ้น “ฉันไม่ได้ขาดแคลนอาหาร” เย่หยู่เฉินพูด หานหย่าเหวินได้ยิ้นอย่างนั้นก็พึ่งจะพบว่าเย่หยู่เฉินอาศัยอยู่ในสถานที่ๆหรูหราเช่นนี้ ไม่ขาดแคลนเงินอย่างแน่นอน “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รู้แล้ว” หานหย่าเหวินกัดนิ้วของตัวเอง “ฉันรู้ เธออยากได้ยินมันไหม” เย่หยู่เฉินยิ้มและพูดออกมา หานหย่าเหวินได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าไม่หยุด “ดี ดี ดี” หานหย่าเหวินพูดและยิ้ม “แต่งงานกับฉันเป็นอย่างไร” เย่หยู่เฉินยิ้มและพูดออกมา หานหย่าเหวินได้ฟังที่เย่หยู่เฉินพูดแล้ว รอยยิ้มที่อยู่บนหน้าหายไปทันที และมองไปที่เย่หยู่เฉินอย่างจริงจัง “คุณลุง ทำแบบนี้มันนับว่าซื้อขายเด็กนะ ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย” เย่หยู่เฉินได้ฟังที่หานหย่าเหวินพูดแล้วใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนสีแต่หานหย่าเหวินไม่เห็น “เธอเกลียดที่ฉันแก่” เย่หยู่เฉินถามอย่างจริงจัง หานหย่าเหวินมองที่เย่หยู่เฉินแล้วรู้สึกว่าความรู้สึกผิดแปลกไป เธอรีบยิ้มออกมา “นั่น …นั่น ฉันหิวแล้ว” หานหย่าเหวินพูด พูดจบแล้ว ท้องก็ร้องออกมา “ลงไปกินข้าว” เย่หยู่เฉินพูดจบก็เดินหันหลังออกไป หานหย่าเหวินรีบถีบผ้าห่มออก ใส่เสื้อผ้าล้างหน้าล้างจา เมื่อหานหย่าลงมาแล้ว ก็พบกับท่านั่งกินข้าวที่สง่างามของเย่หยู่เฉิน นี่เป็นครั้งที่สองที่หานหย่าเหวินได้มากินข้าวที่นี่ และสองครั้งที่เขาช่วยชีวิตเอาไว้ “คุณหาน เชิญทานข้าว” ป้าจางยิ้มและพูด “ขอบคุณค่ะคุณป้า” หานหย่าเหวินตอบเสียงหวาน “ไม่ต้องเกรงใจ” ป้าจางพูดด้วยความเอ็นดู ป้าจางมองดูหานหย่าเหวินเขาชอบและเอ็นดูเธอเป็นอย่างมาก เขารู้สึกว่าหานหย่าเหวินเหมือนลูกสาวของเธอเอง “ลงไปข้างล่างเถอะ” อยู่ดีๆเย่หยู่เฉินก็พูดออกมา “รับทราบค่ะ” ป้าจางพูดด้วยความเคารพ หานหย่าเหวินมองไปที่อาหาหารที่วางอยู่ด้านหน้า อดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหล “ไม่อยากกินหรอ” เย่หยู่เฉินถาม “ไม่ใช่แน่นอน” หานหย่าเหวินตอบทันที พูดจบก็หยิบขนมปังที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมากินทันที เขามองหานหย่าเหวินกินอย่างตะกละตะกลามแบบนี้ได้แต่ส่ายหัว หานหย่าเหวินเป็นคนที่หน้าเล็กแต่ตอนนี้ที่แก้มของเธอนั้นอัดแน่นไปด้วยของกิน บวกกับดวงตาที่ใสๆของเธอตอนนี้เธอช่างดูเหมือนหนูแฮมเตอร์ตัวเล็กๆ ทันใดนั้นหานหย่าเหวินก็เงยหน้าขึ้นไปมองเย่หยู่เฉิน “คุณลุง ทำไมคุณถึงใส่หน้ากากทั้งวันทั้งคืน ไม่รู้สึกรำคาญหรอ” หานหย่าเหวินถามด้วยความสงสัย เย่หยู่เฉินได้ฟังแล้ว มือที่กำลังจับแก้วกาแฟอยู่นั้นก็นิ่งลง “ทำไมหรือ เธออยากให้ฉันถอดหน้ากากออก?” เย่หยู่เฉินถามด้วยรอยยิ้ม หานหย่าเหวินฟังแล้วก็ยิ้มออกมา ยิ้มจนตาโค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยว ยิ้มจนเห็นฟันเคี้ยวเล็ก ๆที่เหมือนเคี้ยวเสือ “ถ้าอย่างนั้นคุณถอดออกมา” หานหย่าเหวินยิ้มและพูดออกมา เย่หยู่เฉินฟังอย่างนั้นก็วางกาแฟที่อยู่ในมือลง และหันไปมองหานหย่างเหวิน “รอจนถึงวันที่เธอยอมแต่งงานกับฉัน วันนั้นฉันจะให้เธอถอดมันออกมาด้วยตัวเธอเอง” เย่หยู่เฉินพูด หานหย่าเหวินฟังแล้วก็จุ๊ปากและหันไปมองเย่หยู่เฉิน เย่หยู่เฉินมองการกระทำนั้นของหานหย่าเหวิน เขาอยากจะจูบเธอสักที และเขาก็ได้ทำมันลงไปจริงๆ โอ้ หานหย่าเหวินตกใจหันไปมองเย่หยู่เฉิน แต่ว่าเย่หยู่เฉินกลับดูมีความสุขมากในการกินอาหารเช้า “คุณ…คุณ…คุณจะ…จูบฉัน” หานหย่าเหวินพูดหน้าแดง “ใช่แล้ว” เย่หยู่เฉินพูด “คุณ…อ๊า ฉันไม่กินแล้วฉันต้องไปโรงเรียนแล้ว” หานหย่าเหวินพูด เขามองไปที่ภาพของหานหย่าเหวินที่เดินออกไป เย่หยู่เฉินไม่ได้เรียกแต่เขาเรียกเย่ปิงมา “นายท่าน” เย่ปิงเรียกด้วยความเคารพ “คอยอยู่ข้างๆเธอ ปกป้องเธออย่างลับๆไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นให้รายงานฉัน” เย่หยู่เฉินพูดเสียงเรียบ “รับทราบ” เย่ปิง หลังจากที่เย่ปิงออกไป เย่อีก็เข้ามารับเย่หยู่เฉินไปบริษัทพอดี “ท่านประธาน” เย่อีเรียกด้วยความเคารพ เย่หยู่เฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพอดีชุดสูทที่ตัดพอดีกับรูปร่างนั้นเหมากับร่างกายที่สวยงามของเย่หยู่เฉิน เอวบางไหล่กว้างเรียวขายาวผมสีเงินปรกอยู่ที่หน้าผากและหน้ากากสีทอง ------- ไม่ง่ายเลยที่หานหย่าเหวินจะเรียกรถมาโรงเรียนได้ มองเห็นไป๋มู่หย่าวิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว “หานหย่าเหวินพูดออกมาตามจริง ว่าเมื่อคืนเธอไปไหนมา” ไป๋มู่หย่าถามอย่างจริงจัง หานหย่าเหวินฟังแล้วก็ตกใจ “ไม่…ไม่ได้ไปไหน” หานหย่าเหวินตอบอย่างตะกุตะกะ “หานหย่าเหวิน” ไป๋มู่หย่าเรียกออกมาเสียงดัง “ค่ะ!” หานหย่าเหวินตอบออกมาด้วยจิตใต้สำนึก “พูดออกมาตามจริง ว่าเมื่อคืนเธอไปไหนมา? ถ้าหากเธอไม่ตอบ ไม่ต้องมานับฉันเป็นเพื่อน” ไป๋มู่หย่าพูดอย่างจริงจัง หานหย่าเหวินฟังแล้วก็ได้แต่เอามือขึ้นมาบีบหน้าตัวเองจนย่น สำหรับไป๋มู่หย่าแล้วเธอไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบัง เธอคิดและปฏิบัติต่อไป๋มู่หย่าเปรียบเสมือนเหมือนพี่สาวของเธอ “โถ่ โอเคฉันบอกแล้ว” หานหย่าเหวินยู่ปากแล้วพูดออกมา หานหย่าเหวินมองไป๋มู่หย่าแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมดให้ไป๋มู่หย่าฟัง “อะไรนะ หลันเวยเวย นังสารเลวกล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับเธอ” ไป๋มู่หย่าด่าออกมา “เอาน่า เรื่องนี้ฉันไม่อยากที่จะสนใจอะไรอีก” หานหย่าเหวินพูดอย่างใจเย็น “หานหย่าเหวินเธอมันโง่จริงๆ เขาทำกับเธอขนาดนี้แล้ว เธอยังต้องอดทนอยู่อีก” ไป๋มู่หย่าพูด “มู่หย่า ครั้งนี้ที่ฉันไม่ได้เอาเรื่อง ก็ไม่ได้หมายความว่าครั้งต่อไปฉันจะให้เธอทำอีก” หานหย่าเหวินพูดด้วยเสียงอันหนักแน่น ไป๋มู่หย่ามองหานหย่าเหวินยืนยันอย่างนั้น เธอก็ทำได้แค่พยักหน้า “คนที่ช่วยเธอ เธอรู้จักไหม” ไป๋มู่หย่าถาม “ไม่รู้จัก แต่ว่าฉันรู้ชื่อของเขา ชื่อว่าเย่หยู่เฉิน” หานหย่าเหวินพูด ไป๋มู่หย่ารู้สึกคุ้นกับชื่อนี้