ตอนที่19 ความรักของไป๋ชิงเฉิน

ต๭นที่19 ความรักของไป๋ชิงเฉิน “สำหรับพี่ชายคนนี้” ไป๋มู่หย่าทั้งชื่นชมทั้งชอบเขา แต่เมื่อตอนไป๋ชิงเฉินอายุสิบแปด เขาออกจากเมืองหลงวานเพื่อนไปอเมริกาคนเดียว ในขณะเดียวกันถึงแม้ว่าไป๋มู่หย่าจะติดต่อกับไป๋ชิงเฉินอยู่ตลอดแต่เธอก็ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเขาไปทำอะไร ไป๋ชิงเฉินได้ฟังไป๋มู่หย่าพูด ก็ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ “ตอนนี้ฉันอยู่ที่จิ่นเซียงโหล เธอมาหาฉันตอนนี้มา” ไป๋ชิงเฉินพูดอย่างเอ็นดู “แต่ตอนนี้ ฉันอยู่กับหย่าเหวิน” ไป๋มู่หย่าตอบด้วยความรู้สึกยุ่งเหยิง เมื่อไป๋ชิงเฉินได้ยินชื่อหานหย่าเหวิน ตาของเขาก็เป็นประกาย “ถ้าเป็นแบบนั้น เธอมากับเขาก็ได้นิ” ไป๋ชิงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อืม โอเค เดี๋ยวฉันบอกกับเธอก่อนฉันจะวางสายแล้วเดี๋ยวเจอกัน” ไป๋มู่หย่าพูด “อืม” ไป๋ชิงเฉินพยักหน้า หลังจากที่ไป๋มู่หย่าวางสายแล้วเธอก็หันไปมองหานหย่าเหวินด้วยรอยยิ้ม “หย่าเหวิน พี่ชายของฉันเขากลับมาแล้ว นัดให้พวกเราไปทานอาหารกัน” ไป๋มู่หย่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม “อ่า ฉันไปด้วยมันจะดีหรอ” หานหย่าเหวินพูด “ไม่เป็นไร และก็มีของกินเยอะแยะเลย” ไป๋มู่หย่าพูดยั่วออกมา ถึงแม้ว่าหานหย่าเหวินได้ยินว่ามีของอร่อยแล้วตาของเธอก็เป็นประกาย ไป๋มู่หย่ารู้ว่าสำหรับหานหย่าเหวิน ต้องเอาของมาล่อ หลังจากที่ไป๋มู่หย่าและหานหย่าเหวินถึงจิ่นเซียงโหลพนักงานพาพวกเธอไปในห้องที่จองไว้ “เชิญค่ะ” พนักงานกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อืม คุณออกไปได้ ถ้าหากต้องการอะไรเราจะเรียกพวกคุณ” ไป๋มู่หย่าพูดอย่างใจเย็น “ได้ค่ะ” พนักงานตอบ ไป๋มู่หย่าและหานหย่าเหวินเปิดประตูห้องเข้าไปและมองเห็นผู้ชายนั่งอยู่ข้างใน คนที่มีไอบรรยากาศเย็นๆออกมารอบตัว เขาก้มหน้าอยู่หน้าม้าของเข้าปรกคิ้ว ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์ผมของเขาสีน้ำตาลของและแววตาของเขาสวยงามมาก แววตาที่ดื้อรั้นและขนตาบางยาว จมูกโด่ง และมีริมฝีปากบางที่ดูน่าภูมิใจ สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือหมุดที่ส่งแสงเป็นสีรุ่งที่อยู่บนคิ้วด้านขวาของเขา “พี่ชาย” ไป๋มู่หย่าร้องเรียกอย่างดีใจ เธอไม่รอให้ไป๋ชิงเฉินมีปฏิกิริยาตอบกลับมา เธอเข้าไปกอดเขาไว้แน่น หานหย่าเหวินมองไป๋มู่หยาด้วยริมฝีปากที่แห้ง ไป๋ชิงเฉินยื่นมือไปตบที่หัวของไป๋มู่หย่า “พอได้แล้ว โตขนาดไหนแล้วยังจะทำตัวออดอ้อนอีก” ไป๋ชิงเฉินพูด ไป๋มู่หย่าได้ฟังแล้วก็แลบลิ้นออกมา “โอเค ทุกคนนั่งลงเถอะ” ไป๋มู่หย่าพูด “หย่าเหวิน ฉันสั่งของที่เธอชอบเค้กมูส เค้กข้าวเหนียวมะพร้าวหวาน เกี๊ยวกุ้ง สาคูผลไม้ อารมณ์ในฤดูร้อน เค้กพุทราซานเย่า พุดดิ้งมะม่วง” ไป๋ชิงเฉินยิ้มและแนะนำออกมา หานหย่าเหวินได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหล ของพวกนี้เป็นสิ่งที่เธอชอบกินทั้งนั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพียงแค่หานหย่าเหวินเห็นของกินเท่านั้นร่างกายก็ไม่สามารถขยับไปไหนได้แล้ว อย่างไรก็ตามเธอจะไม่จงใจจับคู่พวกเขา หลังจากหานหย่าเหวินเพิ่งจะอกหักและเธอหวังว่าหานหย่าเหวินจะสามารถเลือกมันด้วยตัวเอง “พี่ชิงเฉิน คุณใจดีมากจริงๆถ้าอย่างนั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ” หานหย่าเหวินยิ้มและพูดออกมา เมื่อพูดจบก็เริ่มจัดการของที่อยู่บนโต๊ะ หานหย่าเหวินกินของเหล่านี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีความสุขที่มากแค่ไหน ไป๋มู่หย่ากัดริมฝีปากและมองไปที่ไป๋ชิงเฉินอย่างไม่ค่อยพอใจ “พี่ชาย พี่ก็เกินไป ไม่สั่งของที่ฉันชอบมาบ้างเลย” ไป๋มู่หย่าบ่น “มี มีสิ เค้กพุทราซานเย่าที่เธอชอบกินไง” พูดแล้วก็ไม่ลืมที่จะหยิบให้ไป๋มู่หย่าหนึ่งชิ้น ไป๋มู่หย่าได้แต่เอามือกุมหน้าผากและมองไปที่สิ่งที่อันแน่นอยู่ภายในปากของหานหย่าเหวิน โดยพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ “หย่าเหวิน หลายปีมานี้ตัวสูงขึ้นไม่น้อยเลย และก็สวยขึ้นมาก” ไป๋ชิงเฉินยิ้มและพูดออกมา “เหอๆๆ ขอบคุณค่ะ พี่ชิงเฉิน” หานหย่าเหวินพูดเสียงหวาน ไป๋มู่หย่านั่งดื่มน้ำผลไม้อยู่ตรงนั้น และไป๋ชิงเฉินก็นั่งมองหานหย่าเหวินอยู่ตลอด ในตานั้นแสดงออกถึงความรักที่ไม่สานมารถบอกออกมาได้ ในความเป็นจริงไป๋ชิงเฉินรู้จักหานหย่าเหวินก็เพราะไป๋มู่หย่า เมื่อก่อนไป๋ชิงเฉินวีดีโอคอลกับไป๋มู่หย่าอยู่บ่อยๆ และก็เห็นหานหย่าเหวินอยู่ไม่กี่ครั้งเมื่อเวลาผ่านไปก็รู้จักกัน หลังจากที่หานหย่าเหวินกินจนอิ่มแล้วและนั่งตีพุงอยู่นั้น “ว้าว อิ่มจังเลย” หานหย่าเหวินพูดออกมา “อิ่มแล้วหรอ” ไป๋ชิงเฉินถามด้วยเสียงที่น่าฟัง “อืม” หานหย่าเหวินพยักหน้า “พี่ พี่โทรหาพ่อแม่หรือยังคะ” ไป๋มู่หย่าถาม “ยังเลย แต่เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านตอนเย็น” ไป๋ชิงเฉินพูด “อืม” ไป๋มู่หย่าพูด “พี่ชิงเฉิน พี่พึ่งกลับมาจากอเมริกาพี่ยังจะต้องกลับไปอีกไหม” หานหย่าเหวินถาม “ไม่ไปแล้ว” ไป๋ชิงเฉินยิ้มและพูดออกมา “เอาละ หย่าเหวินพวกเรากลับกันเถอะ อย่าลืมล่ะว่าพรุ่งนี้มีสอบ” ไป๋มู่หย่าพูด หานหย่าเหวินได้ยินแล้วรีบลุกยืนขึ้นเอามือตีหัว “ทำไมฉันถึงลืมไปได้นะ” หานหย่าเหวินพูดออกมาอย่างเบลอเบลอ ไป๋ชิงเฉินมองดูหานหย่าเหวินที่กำลังมึนงงอยู่นั้น ก็ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู “เอาล่ะ พี่พวกเรากลับก่อนนะ” ไป๋มู่หย่าพูด “ให้ฉันไปส่งพวกเธอดีไหม” ไป๋ชิงเฉินพูด “ไม่ต้องหรอก” หานหย่าเหวินพูดออกมา ไป๋มู่หย่าตีไปที่หัวของหานหย่าเหวินแล้ววิ่งออกไป “โอ้ย ไอ้หย่าตบหัวฉันอีกแล้ว” พูดแล้ววิ่งตามออกไป ไป๋ชิงเฉินมองภาพของทั้งสองคนที่เดินออกไปแล้วได้แต่ส่ายหัว หานหย่าเหวินจับไป๋มู่หย่า จุ๊ปากและมองที่ไป๋มู่หย่า “ฉันโง่พออยู่แล้ว ไม่ต้องมาตบหัวฉันบ่อยๆ ถ้าฉันโง่กว่าเดิมขึ้นมาก็จะเป็นปัญหา” หานหย่าเหวินพูดแล้วเบะปาก “โถ่ อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้น และก็ เธอจำได้ไหมว่าพรุ่งนี้วันอะไร” ไป๋มู่หย่าถามอย่างจริงจัง หานหย่าเหวินเอียงศีรษะของเธอและมองไปที่ไป๋มู่หย่าและเอานิ้วชี้ขาวแตะไปที่ริมฝีปากของเธอเองทำท่าครุ่นคิด ไป๋มู่หย่ายกมือไปตีที่หัวของหานหย่าเหวินอีกครั้ง “เธอนี่น้า พรุ่งนี้เป็นวันหมั้นของผู้ชายและผู้หญิงสำส่อนเหยียนโย้ซิงกับหลันเวยเวย” ไป๋มู่หย่าพูด หานหย่าเหวินได้ฟังแล้วก็เกิดความเศร้าโศกขึ้นในดวงตาของเธอ “หย่าเหวิน” ไป๋มู่หย่าร้องเรียก “ฉันรู้แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไป ฉันจะแสดงให้พวกเขาดูว่า ฉันสามารถมีชีวิตที่ดีขึ้นได้โดยไม่มีพวกเขา” หานหย่าเหวินพูดอย่างใจเย็น ไป๋มู่หย่ามองหานหย่าเหวิน และยื่นมือไปดึงหานหย่าเหวินเข้ามากอดปลอบใจ “ถ้าเธออยากร้องก็ร้องออกมานะ” “ฉันไม่อยากร้อง” หานหย่าเหวินยู่ปากแล้วพูดออกมา “โอเค พวกเราจะไม่ร้องแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปด้วย พวกเขาจะไม่กล้ารังแกเธอ” ไป๋มู่หย่าพูด หานหย่าเหวินออกจากอ้อมกอดของไป๋มู่หย่ามองเธอด้วยสายตาที่เปิดกว้างและเต็มไปด้วยความอบอุ่น