ตอนที่ 25 วันดีๆ (1)

ต๭นที่ 25 วันดีๆ (1) หานหย่าเหวินที่กำลังเอียงคอมองเย่หยู่เฉินอยู่ ก็เข้าใจความหมายที่เขาพูดในทันที เธอวางของที่ถืออยู่ในมือ จ้องมองริมฝีปากบางของเขา และพูดขึ้นว่า “ถ้าตลอดชีวิตนี้ฉันไม่ได้ชอบคุณเลย คงไม่มีโอกาสได้เห็นมันสินะ” เย่หยู่เฉินมองหานหย่าเหวินด้วยสีหน้าจริงจัง “งั้นผมจะใช้เวลาทั้งชีวิตของผม ทำให้คุณอบอุ่นด้วยหัวใจที่เย็นชาดวงนี้” หานหย่าเหวินทำหน้าพะอืดพะอม แล้วแกล้งทำเป็นฝืนยิ้มออกมา เย่หย่าเหวินเห็นอย่างนั้น จึงยื่นนมสดให้เธอหนึ่งแก้ว เธอมองดูนมสดที่อยู่ตรงหน้า สายตาแน่วแน่จับจ้องอยู่ที่นมสดแก้วนั้น แต่ภายในใจไม่รู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ “ในเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว ฉันก็อยากให้เราอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข แต่วางใจได้เลย ฉันจะไม่ล่วงเกินคุณเด็ดขาด เพราะว่าคุณนะแก่แล้ว” เย่หยู่เฉินไม่รู้ว่าจะว่าหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี “ผมเชื่อ” เขาพูดยิ้มๆ หานหย่าเหวินมองเย่หยู่เฉิน รอยยิ้มหวานและลักยิ้มเล็กๆ ข้างพวงแก้มทั้งสอง ถูกส่งมาให้เขา เย่หยู่เฉินนั่งจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อาจละสายตาได้ ช่างเป็นช่วงเวลาที่สวยงามจริงๆ ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่า เขาต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่อย่างนั้น เพราะในคืนนั้นเขาได้ไปพบกับคนที่สำคัญในชีวิตของเขา และเขาอยากจะขอบคุณคนคนนั้น คนที่ทำร้ายร่างกายเขาจนได้รับบาดเจ็บ ทำให้หานหย่าเหวินต้องมาช่วย “ฮิฮิฉันอิ่มแล้วค่ะ” หานหย่าเหวินพูดขึ้น “ลุงจิน” เย่หยู่เฉินตะโกนเรียก ลุงจินที่อยู่ด้านนอก ได้ยินเสียงจึงรีบเดินเข้ามา “ครับคุณชาย คุณหนู” ลุงจินเอ่ยตอบอย่างอ่อนน้อม “เอาอาหารทั้งหมดไปเก็บ” เย่หยู่เฉินสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ครับ” แต่อยู่ดีๆ สีหน้าของเย่หยู่เฉินก็เปลี่ยนไป หานหย่าเหวินเห็นแบบนั้นก็แอบหวั่นใจอยู่ลึกๆ แล้วกลืนน้ำลายลงคอ “เดี๋ยวก่อน” จู่ๆ เย่หยู่เฉินก็พูดขึ้น “ครับคุณผู้ชาย” เขาลุกขึ้นยืน แม้จะไม่ได้แสดงท่าทีอะไร แต่ทุกคนก็รับรู้ได้ถึงความเคร่งขรึมในตอนนี้ เย่หยู่เฉินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหานหย่าเหวิน ก่อนจะดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง และมองไปที่ลุงจินด้วยสีหน้าแววตาจริงจัง “หลังจากนี้ไป เหวินเหวินคือคุณผู้หญิงของคฤหาสน์ไฮไลฟ์ เธอคือนายหญิงของพวกคุณ ต่อไปถ้าใครบังอาจไม่ให้ความเคารพเธอ จะถูกลงโทษอย่างไร้ความปราณี แล้วอย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน” น้ำเสียงของเย่เฉินเยือกเย็นจนน่าขนลุก แม้ว่าลุงจินจะตกใจไม่น้อยที่ได้ยินเช่นนั้น แต่เขาก็นิ่งเงียบไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมา “ครับ ผมจะไปแจ้งทุกคนให้รับทราบ” ลุงจินตอบรับอย่างสุภาพ “อืม ไปได้” ลุงจินโค้งลงทำความเคารพแล้วเดินออกไป หานหย่าเหวินยังคงตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ “ทำไมต้องพูดตอนนี้” เธอถามขึ้นอย่างไม่พอใจ “ไม่เป็นไรหรอก คุณอยู่ที่นี่ อย่างไรซะพวกเขาก็ต้องรู้จักสถานะของคุณอยู่ดี” น้ำเสียงของเย่หย่าเหวินพลันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน “งั้นก็ได้ค่ะ” เย่หยู่เฉินชอบที่หานหย่าเหวินเป็นแบบนี้ แต่จู่ๆ หานหย่าเหวินก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้พอดี เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย “วันนี้ฉันไม่มีเรียน อยากให้คุณไปซื้อของที่ห้างเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ อยู่ที่นี่ฉันไม่มีรองเท้าแตะ ฉันอยากออกไปซื้อ” เธอพูดไปพลางอมยิ้มไปด้วย เมื่อได้ยินว่าไปห้างสรรพสินค้า ปากกับตาของเย่หยู่เฉินก็กระตุกเบาๆ เขารู้ว่า ของของเธอที่อยู่ที่นี่ถูกเย่อีเตรียมไว้ให้พร้อมหมดแล้ว เขาเลยไม่เป็นกังวลสำหรับเรื่องนี้ แต่เพื่อหานหย่าเหวิน ถ้าเธออยากได้อะไร เขาก็เต็มใจที่จะเปลี่ยนมันให้ “ได้สิ” เย่หยู่เฉินพยักหน้า “เย้!” หานหย่าเหวินกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ตราบใดที่เธอทำแล้วมีความสุข เขาก็ยินดีที่จะเปลี่ยนแปลงมัน ทั้งสองขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากนั้นก็ออกเดินทางตรงไปยังห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลงวาน เมื่อมาถึง หานหย่าเหวินไม่ได้ตรงไปซื้อรองเท้าแตะอย่างที่เธอเคยพูดไว้ แต่กลับเดินไปยังโซนขนม เย่หยู่เฉินก้มลงมองรถเข็นที่เข็นอยู่ ตลอดทั้งชีวิตของเขา เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ และสายตามากมายที่จ้องมองมาของผู้คนรอบข้าง แม้ว่าเขาจะชินกับการโดนจ้องมอง แต่ในสถานการณ์แบบนี้เขารับไม่ได้จริงๆ ในขณะที่มองดูขนมในรถเข็น เส้นผมดำขลับที่กวัดแกว่งไปมาของหานหย่าเหวิน ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา หานหย่าเหวินนั่งลงตรงชั้นวางมันฝรั่งทอด เธอแกะซองขนมออกมา พลันนึกถึงเย่หยู่เฉิน จึงหันกลับมาหาเขา ด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม “รสนี้ฉันยังไม่เคยกิน ไม่รู้ว่าอร่อยหรือเปล่า” หานหย่าเหวินพูดขึ้นพลางยื่นขนมให้ เย่หยู่เฉินไม่ชอบกินของพวกนี้ เขาจึงไม่เคยศึกษาว่ารสชาติไหนอะไรอร่อย รสชาติไม่อร่อย “ฉันก็ไม่รู้” เขาตอบเบาๆ หานหย่าเหวิน หันกลับไปหยิบขนมเหล่านั้นแล้ววางมันลงในรถเข็น “งั้นก็ต้องเอากลับไปชิมดู” เธอพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เย่หยู่เฉินที่มองดูท่าทางซุกซนราบกับเด็กของหานหย่าเหวิน เขาก็เผลออมยิ้มออกมา หานหย่าเหวินหมุนตัวรอบหนึ่งก่อนจะเดินไปข้างๆ และทิ้งเย่หยู่เฉินเดินอยู่ด้านหลังเธอ หานหย่าเหวินแอบหยิบขนมขบเคี้ยวมาใส่รถเข็นไว้เยอะมาก ถ้ากินหมดเยอะขนาดนี้อาจจะส่งผลเสียต่อร่างกายเอาได้ คราวนี้ก็มาถึงโซนของใช้ในชีวิตประจำวัน หานหย่าเหวินเดินไปหยุดอยู่หน้ารองเท้าแตะลายกระต่ายน่ารักๆ คู่หนึ่ง เธอหยิบรองแตะคู่สีน้ำเงินขึ้นมา ก่อนจะเดินเข้าไปหาเย่หยู่เฉิน “คู่นี้เป็นยังไงบ้างคะ” เธอถาม “อืม ก็สวยดี” เย่หยู่เฉินตอบ “จริงเหรอ ถ้าอย่างงั้นคู่นี้ฉันให้คุณ ส่วนฉันจะเอาคู่สีฟ้าอ่อนคู่นั้น” หานหย่าเหวินพูดพลางชี้ไปที่รองแตะคู่ที่วางอยู่ข้างๆ กัน เย่หยู่เฉินมองตามเส้นผมดำสลวยของเธอ อดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าอย่าจะตีเจ้าเด็กดื้อคนนี้สักทีสองที “คุณอย่าบอกนะว่าจะเอารองเท้าคู่นี้ให้ผม” เย่หยู่เฉินกัดฟันพูด “ฮ่าๆๆ ใช่ค่ะ ทำไมเหรอ ก็แบบรองเท้าคู่รักไง” เย่หยู่เฉินรับไม่ได้ ปกติแล้วเวลาอยู่ที่ทำงานหรือเวลาอยู่บ้าน รองเท้าของทุกคู่ก็จะเป็นสีดำทั้งนั้น เมื่อเห็นเย่หยู่เฉินทำท่าทีรังเกียจแบบนั้น หานหย่าเหวินก็หน้าเศร้าขึ้นมาทันที “คุณไม่ชอบมัน ฉันคิดว่าคุณไม่ชอบมัน” เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อเย่หยู่เฉินเห็นสีหน้าโศกเศร้าของหานหย่าเหวินอย่างนั้น เขาก็หยิบรองเท้าขึ้นมาแล้ววางมันลงในรถเข็นทันที “ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย ถ้าคุณเลือกให้ อย่างไรผมก็ต้องชอบมันอยู่แล้ว” เย่หยู่เฉินพูดพลางยิ้มให้เธอ หานหย่าเหวินเมื่อได้ยินแบบนั้น ก็คลี่ยิ้มออกมาทันที “ถ้าอย่างงั้น ฉันก็จะวางมันลงไปอีก” เธอพูดพร้อมกับวางรองเท้าเพิ่มเข้าไปอีกคู่ หลังจากนั้นหานหย่าเหวินก็ไปซื้อของเพิ่มอีกเยอะแยะมากมาย และของทั้งหมดที่ซื้อมา ล้วนแต่เป็นของที่เย่หยู่เฉินไม่ชอบทั้งสิ้น แต่เพื่อทำให้เธอมีความสุข เขาก็จะซื้อมันไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น ผ้าเช็ดตัว ยาสีฟัน แปรงสีฟัน และอะไรต่อมิอะไร ทั้งหมดคือของที่เย่หยู่เฉินต้องเปลี่ยน เขามองของใช้เหล่านี้ ภายในใจก็พลันหวานชื่นขึ้นมาจนอธิบายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้ แม้ว่าของเหล่านี้จะสู้ของที่ถูกสั่งทำพิเศษอย่างของที่อยู่บ้านไม่ได้ แต่เมื่อเป็นของที่หานหย่าเหวินเป็นคนเลือกแล้วละก็ เย่หยู่เฉินก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว หานหย่าเหวินซื้อของมาเยอะแยะมากมาย แต่เย่หยู่เฉินกลับไม่ได้ซื้ออะไรเลยสักอย่างเดียว วันนี้ เขาทำตัวเป็นองครักษ์พิทักเจ้าหญิง และคอยถือของให้เธอหนึ่งวัน