ตอนที่ 29 ผมจะรอคุณ

ต๭นที่ 29 ผมจะรอคุณ เย่หยู่เฉินรู้สึกว่าความอดทนของเขามีไม่มากพอสำหรับความต้องการในตอนนี้ เขาค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากลงไปพรมจูบที่ลำคอเรียวระหง จนมันมีจุดสีแดงเล็กๆ ปรากฎขึ้นราวกับลูกสตรอเบอร์รี่ ความรู้สึกเจ็บทำให้หานหย่าเหวินได้สติ เธอจึงเริ่มขัดขืน “คุณ...อา...คุณอา... อย่า...อย่า” หานหย่าเหวินพูดออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น เย่หยู่เฉินที่ได้ยินเสียงเธอร้องไห้ จึงผละออกจากลำคอของหานหย่าเหวิน “เหวินเหวิน...ผมขอโทษ ผมควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” เขากล่าวขอโทษ สำหรับราชาอย่างเย่หยู่เฉิน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยคำขอโทษออกมาจากปาก จึงเป็นเรื่องที่น่าตกใจมาก หานหย่าเหวินจ้องมองเย่หยู่เฉินด้วยแววตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลรินลงอาบแก้มทั้งสองข้าง ตอนนี้เย่หยู่เฉินอยากจะตีตัวเองเสียให้ตาย เขาเอื่อมมือไปเช็คน้ำตาที่ไหลลงมา “ผมขอโทษ อย่าร้องไปเลยนะ เห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วผมปวดใจ ต่อไปนี้ผมจะไม่บังคับขืนใจคุณอีกแล้ว” หานหย่าเหวินจ้องไปยังนัยน์ตาภายใต้หน้ากากนั้น แววตาที่เปล่งประกายวูบวาบเสมือนกับแสงไฟ “ คุณอา... มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คือ...ฉันเคยได้ยินมาว่าถ้าทำเรื่องแบบนั้นมันจะเจ็บ แล้วก็จะทำให้มีทารกตัวเล็กๆ ด้วย คุณอาคะ ตอนนี้ฉันอยากไปเรียนหนังสือ ยังไม่อยากมีลูกค่ะ” เหตุผลที่เธอพูดออกไปไม่ใช่แบบนั้นเสียทั้งหมด แต่เหตุผลจริงๆ ก็คือเหยียนโย้ซิง ตอนนี้เธอเพิ่งจะเลิกกับเขา เธอยังไม่อยากอยู่กับผู้ชายคนอื่น เธอไม่อยากทำให้เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย หานหย่าเหวินไม่เคยคิดเลยว่าเหยียนโย้ซิงจะเป็นเหตุผลทั้งหมดของเรื่องนี้ เย่หยู่เฉินที่ได้ยินเธอพูดออกมาแบบนั้น ก็ยกยิ้มออกมา ในตอนแรกเขาคิดว่าหานหย่าเหวินจะปฏิเสธตัวเอง ไม่คิดว่าที่แท้ก็เป็นเพราะเรื่องนี้ “ใช่ ผมไม่คิดให้ดีๆ เอง ผมจะรอคุณนะ รอให้คุณอายุครบสิบแปดปี” เย่หยู่เฉินพูดอย่างนุ่มนวล หานหย่าเหวินทำหน้ามุ่ยพลางยื่นปากใส่เขา ก่อนจะพูดว่า “แต่ฉันใกล้จะถึงแล้วนะคะ” เย่หยู่เฉินไม่ได้อธิบายอะไรกับหานหย่าเหวิน เขาเพียงมองเธอแล้วยิ้มออกมา “คุณอา ถ้าวันไหนฉันอายุครบสิบแปดแล้ว ฉันอยากเปิดหน้ากากของคุณด้วยมือของฉันเอง” หานหย่าเหวินเอ่ยขึ้นมาอย่างเขินอาย ไม่รู้ว่าใจในของเย่หยู่เฉินเต้นแรงสักแค่ไหน เมื่อได้ยินแบบนี้ “ได้สิ ผมจะให้คุณเปิดหน้ากากของผม แต่หลังจากที่คุณเปิดมันแล้ว คุณต้องอยู่กับผมตลอดไป ห้ามหนีจากผมไปไหน” “คุณอา ฉันรู้ว่าคุณเป็นดี แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งจะเลิกกับเขา ฉันไม่อยากทำร้ายคุณ” ไม่รู้ว่าหานหย่าเหวินกำลังคิดอะไรอยู่จึงพูดออกไปแบบนั้น เขาเองก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าเธอจะคิดเช่นนั้น สำหรับเรื่องระหว่างหานหย่าเหวินกับเหยียนโย้ซิง เขาไม่เคยสนใจอยู่แล้ว เขาแคร์แค่หานหย่าเหวินคนเดียว “ผมไม่สนใจคนอื่น ผมสนแค่คุณ แค่คุณคนเดียว เมื่อก่อนผมชอบใครไม่เป็นหรอกนะ แต่ตอนนี้ ผมอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับคุณ” เย่หยู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เธอมองไปที่เขา ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสดใส “คุณอาคะ ต่อไปนี้ฉันจะทำดีกับคุณให้มากๆ คุณไม่ต้องทำอะไรเพื่อขอโทษฉันอีกแล้ว” “ก็ได้ แต่ว่าก่อนหน้านี้ คุณยังไม่ได้ชดใช้ให้ผมเลยนะ” เย่หยู่เฉินเอ่ยออกมาอย่างมีเลศนัย “อะไรนะคะ?” เธอถามขึ้น พลางจ้องมองไปยังอีกคนอย่างไม่เข้าใจ เย่หยู่เฉินกระตุกยิ้มตรงมุมปากเบาๆ เขารอดูปฎิกิริยาของเธออยู่สักพัก ก่อนจะจู่โจมริมฝีปากเล็กอีกครั้ง ครั้งนี้เย่หยู่เฉินค่อยๆ บรรจงจูบลงไปอย่างแผ่วเบา และเธอก็ไม่ได้ปฎิเสธเขา จูบนี้เป็นจูบแรกของหานหย่าเหวิน และก็เป็นจูบแรกของเย่หยู่เฉินด้วยเช่นกัน เขารอจนเธอเริ่มหายใจติดขัด แล้วจึงผละออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบห้าวว่า “ไปพักผ่อนเถอะ” “ได้ค่ะ พรุ่งนี้ฉันมีเรียนด้วย” เธอตอบ หานหย่าเหวินไม่ทันได้สังเกตว่า เย่หยู่เฉินกำลังเตรียมตัวจะนอนอยู่ข้างๆ เธอ เย่หยู่เฉินมองดูหานหย่าเหวิน และเดินไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่ม อย่างไรซะเมื่อนอนด้วยกันก็ต้องใช้ห่มผืนเดียวกันอยู่แล้ว หานหย่าเหวินตกใจ พลางถามเสียงตะกุกตะกัก “คุณ...กับ...ฉัน พวกเราต้องนอนด้วยกันเหรอ?” “ใช่” เขาตอบไปในทันที หานหย่าเหวินแข็งทื่อไปทั้งตัวราวกับถูกแช่แข็ง เธอรู้สึกอึดอัดอยู่นิดๆ แล้วจู่ๆ หานหย่าเหวินก็หันไปมองเย่หยู่เฉิน ทำให้ทั้งสองยิ่งอยู่ใกล้กันมากขึ้น “คุณอา ทำไมคุณถึงดีกับฉันขนาดนี้” เธอถามขึ้น เย่หยู่เฉินยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะใช้มือหยิกที่แก้มของเธอ “คุณอยากรู้จริงๆ เหรอ” “นะคะ...นะ” เธอพูดพลางพยักหน้าไปมา “เพราะว่าผมแคร์คุณไง” หานหย่าเหวินยกมือขึ้นมาแตะจมูกเบาๆ ถ้าไม่สังเกตให้ดี ก็จะไปเห็นอาการเขินอายที่อยู่ในดวงตาคู่สวย ที่มันเพิ่งจะหายไป เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น แต่มีหรือที่เย่หยู่เฉินจะไม่รับรู้ เรื่องที่เขาพูดออกมานั้นเป็นเรื่องจริง สำหรับหานหย่าเหวิน ไม่ใช่เพียงเพราะว่าเธอเคยช่วยเขาไว้ แต่เป็นเพราะว่าเขารักเธอ เย่หยู่เฉินดึงหานหย่าเหวินเข้ามากอดทันที เขาวางคางของตัวเองไว้ที่หน้าผากของเธอ หานหย่าเหวินที่เพิ่งได้สติ ก็เริ่มจะขัดขืน แต่แรงเพียงแค่นั้นคงสู้แรงของเย่หยู่เฉินไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงหยุดดิ้น และใช้มือทั้งสองข้างจับที่ชายเสื้อไว้ “เหวินเหวิน คุณคือคนที่ผมอยากจะดูแลไปตลอดชีวิต ผมอยากให้เป็นแม่ของลูกผม เป็นภรรยาของผม” เขาดูด้วยน้ำเสียงจริงจัง ได้ยินแบบนั้น หัวใจดวงน้อยๆ ของหานหย่าเหวินก็พลันหวานชื่นขึ้นมา เธอขยับตัวไปมาแล้วเงยหน้ามองเขา ก่อนจะพูดว่า “เขาก็เคยสัญญากับฉันแบบนี้” เย่หยู่เฉินจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเธอ “เหวินเหวิน ผมไม่เหมือนเขา ผมจะทำดีกับคุณ จะไม่ทำร้ายคุณ ถ้าวันไหนที่ผมทำไม่ดีต่อคุณ วันก็คือวัน...” เย่หยู่เฉินพูดยังไม่ทันจบ คำพูดเหล่านั้นก็ถูกกลบหายไปด้วยมือเล็กๆ ของหานหย่าเหวิน เธอใช้มือข้างหนึ่งปิดปากเขาไว้ไม่ให้พูดอะไรต่อ “คุณอา ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้ว่าคุณดีกับฉันทุกอย่าง หลังจากนี้ฉันจะลืมเหยียนโย้ซิง ฉันจะใช้ชีวิตอยู่กับคุณอา ฉันไม่สนว่าอายุของเราจะต่างกันแค่ไหน” เธอพูดไปด้วยและสะอื้นไปด้วย เย่หยู่เฉินจับมือเล็กๆ ของเธอที่ปิดปากตัวเองไว้ออก เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เธอเปรียบเสมือนสมบัติอันล่ำค่าของเขา หานหย่าเหวินก็หันกลับเข้าไปกอดเขาเช่นกัน ตอนนี้เธอไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ในเมื่อเหยียนโย้ซิงยังทำแบบนั้นได้ แล้วทำไมตัวเธอเองจะทำบ้างไม่ได้ เจอคนที่รักและดีกับเรา มันดีกว่าอะไรทั้งสิ้น “นอนเถอะ วันนี้ดึกมากแล้ว คุณต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก” เย่หยู่เฉินเอ่ยขึ้นมา “ค่ะ” เธอพยักหน้า หลังจากที่เย่หยู่เฉินรอให้หานหย่าเหวินหลับไป เขาก็ออกไปโทรศัพท์หาเย่อี ให้เย่อีออกไปคืนค่าเช่าห้องให้ และให้เอาของที่อยู่ในนั้นทุกอย่างออกมา ตั้งแต่นี่เป็นต้นไป หานหย่าเหวินจะเป็นคุณผู้หญิงของคฤหาสน์ไฮไลฟ์ และเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์เข้าออกคฤหาสน์หลังนี้ได้