ตอนที่1 มีค่าแค่ 250 บาท

ต๭นที่1 มีค่าแค่ 250 บาท ค่ำคืนที่ปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำหนาทึบกระจายอยู่ทั่วท้องฟ้า ตามด้วยเสียงฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหวและพายุฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก บนถนนปรากฏรถสีดำคันหนึ่งขับไปอย่างรวดเร็ว ที่ปัดน้ำฝนที่ปัดไปมาทำให้สามารถมองเห็นใบหน้าหล่อเหล่าที่กำลังหงุดหงิดได้อยู่รางๆ “แม่ นี่เป็นเรื่องใหญ่ของชีวิต ผมจัดการเองได้ แม่เอาแต่เร่งผม ผมก็ไม่รู้จะไปหาสะใภ้จากที่ไหนมาให้หรอก พวกผู้หญิงที่แม่แนะนำให้ ผมก็ไม่ชอบ” เอี๊ยด— รถเบรคอย่างรุนแรงจนน้ำรอบๆสาดกระเซ็น ร่างเล็กๆร่างหนึ่งล้มลงข้างหน้ารถเขา พายุฝนยังคงตกอย่างหนัก ที่ปัดน้ำฝนที่ยังคงปัดไปมาทำให้สามารถมองเห็นคนบนรถได้อยู่รางๆ เขาไม่ได้ลงไปจากรถ ดวงตาคมมองไปที่คนที่อยู่หน้ารถ พร้อมแสยะยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ผ่านไปสักพัก ผู้หญิงร่างเล็กก็ลุกขึ้นมา ฝนที่ตกหนักทำให้เธอลืมตาขึ้นได้อย่างยากลำบาก เธอค่อยๆเดินไปเคาะกระจกรถฝั่งของเขา เขาลดหน้าต่างลง เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลา แต่ในเวลานี้กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “นี่คุณไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษสักหน่อยเลยหรอ ขับรถชนคนอื่นแล้วยังไม่ลงจากรถอีก” หญิงสาวตัวสั่นเล็กน้อยริมฝีปากของเธอเปลี่ยนเป็นสีม่วงเพราะความหนาวเย็น ผมของเธอเปียกลู่ เธอยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน ปรากฎใบหน้าที่สวยงามอย่างเป็นธรรมชาติ “คุณแน่ใจนะว่าผมชนคุณ ไม่ใช่คุณชนผม” เขายกยิ้มมุมปาก ดวงตาสีดำสนิทฉายแววตาวาวโรจน์ มองเธอขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้า “กล้าจัดฉากทำถึงขนาดนี้ก็ถือว่าใจถึงอยู่เหมือนกัน” “คุณ” หญิงสาวโกรธจนตัวสั่น ถลึงตาใส่เขา “ยังไงคุณก็ชนฉันแล้ว คุณต้องรับผิดชอบ” “รับผิดชอบ อย่าบอกนะว่าผมต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อรับผิดชอบคุณเลยน่ะ” ใบหน้าของตุงคินเต็มไปด้วยความขบขัน เขาหยิบกระเป๋าเงินของเขาออกมาและดึงเงินจำนวนสองร้อยห้าสิบบาทออกมายื่นออกไปนอกหน้าต่าง “แค่สองร้อยห้าสิบบาท” ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างแล้วจ้องมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ ปากเล็กๆของเธอพูดออกมาด้วยความโกรธ “น้อยไปหรอ” ใบหน้าตุงคินยกยิ้มเยาะ แสดงถึงการเหยียดมากขึ้นเรื่อยๆ เขาโยนเงินออกไป กดปิดกระจกและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว แก้วใจโดนน้ำสาดใส่อีกครึ่ง เธอลูบน้ำบนใบหน้าออก สายตาจับจ้องไปทางที่รถคันนั้นขับไกลออกไปด้วยสายตายากจะคาดเดา Moon night สถานบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเมือง S แก้วใจกำลังยืนอยู่ข้างหลังผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้น ด้วยความที่กระโปรงของเธอสั้นจึงทำให้เธอต้องคอยดึงลงอยู่เรื่อยๆด้วยความไม่มั่นใจดวงตากลมโตของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “อยู่นิ่งๆเถอะ ควรมากลัวว่าถึงเธอจะอยากใกล้ชิดเขาแทบตาย เขาก็ไม่เอาจะดีกว่า” ผู้จัดการ Arik เหยียดนิ้วออกไปอย่างมีจริตจะกร้าน เสื้อเชิ้ตสีขาวสว่างและกางเกงทรงระฆังสีสันสดใสนั้นทำให้เธอดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก “จะไม่มีปัญหาจริงๆหรอคะ” “จะมีปัญหาอะไรได้ล่ะ ถ้าอยากเข้าใกล้เขา นี่ก็เป็นเพียงโอกาสเดียว เธอคิดดีแล้ว” Arik มองเข้าไปในตาของเธอสักครู่หนึ่ง ก่อนจะผลักประตูห้องพิเศษเดินนำสาวๆเข้าไป แก้วใจกัดริมฝีปากพร้อมมองตามหลังของคนที่เดินเข้าไปในห้องนั้น ภายในห้องพิเศษเต็มไปด้วยควันบุหรี่และแสงไฟสลัว เธอหายใจเข้าลึกๆ เพื่อคลายความกังวล ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ท่ามกลางผู้ชายตัวใหญ่เหล่านั้นเธอก็ได้พบเขา เขานั่งหลบอยู่ในมุมหนึ่ง ในมือถือบุหรี่และมีควันค่อยๆลอยขึ้นมาอย่างช้าๆ ริมฝีปากหนาหยักยกขึ้นเล็กน้อย สายตาเขาพร่ามัวไปด้วยควันบุหรี่ เขาส่งกระแสความกดดันออกมาโดยรอบจนน่าอึดอัด “คุณอัยการ ไม่ทราบว่าในนี้มีคนเข้าตาคุณบ้างไหม” บอสหวางนั่งอยู่กลางโซฟา ในมือถือซิการ์ค่อยๆเปิดปากพูด ใช้สายตากวาดมองไปยังผู้หญิงที่ยืนเรียงแถวอยู่ข้างหน้า “บอสหวางเป็นลูกค้าประจำของเรา เด็กๆที่นี่เป็นอย่างไรคุณย่อมรู้ดี” เอริคยิ้มประจบประแจง “นี่เป็นเด็กใหม่เพิ่งมาของที่นี่ค่ะ เหมาะกับคุณอัยการแน่นอน” Arik ผลักแก้วใจออกมา พร้อมส่งสายตาอย่างสื่อความหมายไปให้ ตุงคินหรี่ตาลง ใช้สายตาคมดั่งมีดประเมินมองเธอ มุมปากเผยรอยยิ้มร้ายน้อยๆ “ผมไม่ชอบแบบนี้ เธอไม่เลว” เขาชี้ไปที่ผู้หญิงที่ใส่ชุดลายเสือดาวร้อนแรงข้างๆแก้วใจ ผู้หญิงคนนั้นยกยิ้มและรีบเดินไปหาเขาทันที “เดี๋ยวก่อน!” ใบหน้าแก้วใจตึงขึ้นมาทันที เธอคว้ามือผู้หญิงที่ใส่ชุดเสือดาวไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง “เขาเป็นของฉัน!” ทันทีที่คำนี้พูดออกมา ทุกคนในห้องก็ตกตะลึงในทันที แม้แต่ตุงคินเองก็แสดงท่าทางสนใจออกมาอย่างปิดไม่มิด นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงกล้าพูดอย่างโจ่งแจ้ง แถมยังเป็นในสถานที่อโคจรแห่งนี้ เขาอยากจะดูว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่ “โอ้ ผมไปเป็นของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เสียงของเขาทุ้มและแหบต่ำ แต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกว่าเสียงนั้นไพเราะมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้แสงสลัวนั้น ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเขาที่ปรากฎออกมาช่างให้ความรู้สึกลึกลับน่าค้นหา “ฉันชอบคุณ” แก้วใจพูดพร้อมพลักร่างหญิงสาวชุดเสือดาวออกไป แล้วรีบนั่งลงไปข้างเขาทันที “คุณชอบผม แล้วผมได้บอกว่าผมชอบคุณไหม” ตุงคินผลักเธอออกแล้วยกมือขึ้นปัดไปตามรอยยับบนชุดสูท สายตาแสดงออกถึงความรังเกียจอย่างชัดเจน “ช่างเป็นคนที่ไร้หัวใจจริงๆ ดอกไม้อยู่ตรงหน้าแท้ๆแต่กลับไม่สนใจ อัยการตุงคินทำไมแม้แต่เวลาส่วนตัวก็ยังคงความแข็งกระด้างถึงเพียงนี้ ผู้ชายน่ะ อย่างน้อยก็ต้องมีความอ่อนโยนลงบ้าง” บอสหวางหัวเราะและแต่ดึงเธอมา “ไม่เป็นไรนะ ถึงแม้อัยการตุงคินจะไม่สนใจเธอ แต่พี่สนใจเธอนะ” “ไปตายซะ” แก้วใจยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว “ตุงคิน คุณคิดว่าสองร้อยห้าสิบบาทสามารถไล่ฉันได้หรอ” บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความงงงวย ทุกคนในห้องต่างจินตนาการภาพไปต่างๆนานา แม้แต่ตุงคินเองก็ถึงกับยิ้มค้างทันที “เป็นเธอ” “ใช่ ฉันเอง” แก้วใจยกสองมือขึ้นมากอดอกและลงไปนั่งข้างเขาอีกครั้ง “คุณบอกว่าจะรับผิดชอบฉัน” “โอ้ คุณเปลี่ยนงานตั้งแต่เมื่อไหร่” ตุงคินใช้มือยกคางของเธอขึ้นพร้อมพิจารณาหน้าเธออย่างละเอียด เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นผู้หญิงที่จัดฉากในวันนั้นจริงๆ ทำให้เขาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เป็นเธอจริงๆ” “อย่าคิดว่าคุณจะกำจัดฉันได้ด้วยเงินสองร้อยห้าสิบบาท” แก้วใจพูดออกมาโดยไม่มีอาการขัดเขิน ตื่นเต้นใดๆ ทุกคนรอบๆต่างยกหูฟังอย่างตั้งใจ อัยการตุงคินเป็นถึงหนุ่มโสดเนื้อหอมอันโด่งดังของเมือง S แถมยังหล่อเหล่า ร่ำรวย ใครๆก็อยากขึ้นเตียงกับเขา แต่แม้แต่ข้างเตียงก็ไม่อาจเอื้อมถึง และผู้หญิงคนนี้จะไปเป็นของตุงคินได้อย่างไร “งั้นคุณมีค่าเท่าไหร่” แก้วใจแทบจะกระอักเลือดออกมา เธอย่อมเป็นคนที่มีค่าจนเกินกว่าจะประเมินได้ แต่ตอนนี้เขากลับถามมาอย่างนี้ ไม่ว่าเธอจะบอกเท่าไหร่ ก็เท่ากับยืนยันว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าอยู่ดี ไม่ว่าเธอจะตอบอย่างไรเธอก็เสียเปรียบ “อย่าคิดว่าจะกำจัดฉันได้ง่ายๆ” เธอพูดเธอพร้อมกอดคอพิงเขาไว้ “สาวน้อย เล่นอะไรจริงจังขนาดนี้” บอสหวางช่วย “ไม่อย่างนั้นคุณก็พูดราคามา ฉันจะคืนแทนอัยการตุงคินเอง” คิ้วของตุงคินกระตุกเล็กน้อย เขาจี้รักแร้ของเธอ จนเธอกรีดร้องและขยับออก พร้อมจ้องมองเขาอย่างขุ่นเคือง “คุณแน่ใจหรือว่าต้องการที่จะเล่นต่อไป แค่ข้อหาหมิ่นประมาทก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คุณอยู่ในนั้นเป็นเวลาหลายเดือน” ตุงคินพูดอย่างไม่รีบร้อน “ฉันไปพูดหมิ่นประมาทคุณตอนไหน” ใบหน้าของเธอแดงลงไปถึงลำคอและจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “ฉันไม่สนใจวันนี้คุณต้องจ่ายค่าเสียหายให้ฉัน” “ไม่เห็นโรงศพ ไม่หลั่งน้ำตา คุณแน่ใจนะว่าจะให้ผมแจ้งความ” “คุณ” แก้วใจจ้องเขาด้วยความโกรธ แล้วกระทืบเท้าเดินออกไปจากห้อง เขาขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่งและเขาจุดบุหรี่อีกครั้ง นัยน์ตาล้ำลึกยากจะคาดเดา ด้านนอกห้อง แก้วใจเอนตัวพิงกำแพงกัดมุมปากเล็กน้อย ใบหน้าของเธอแฝงไปด้วยความไม่เต็มใจ เธอไม่อยากติดคุก หมิ่นประมาทหรอ โชคดีที่เขาพูดเตือนขึ้นมา ไม่ใช่แค่กอดแปบเดียวหรอกหรือ ทำไมต้องติดใจเอาความขนาดนั้น ทันใดนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็มายืนตรงหน้าเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมาทันที พอมองเห็นผู้หญิงที่ใส่เสื้อลายเสือดาวคนนั้นเธอก็เข้าใจในทันที “จะทำอะไร” ผู้หญิงเหล่านั้นรีบลากเธอไปที่ห้องน้ำทันที ตีสาม แก้วใจเดินโซเซออกจากสถานบันเทิง สายลมตอนกลางคืนเย็นมาก จนเธอต้องเดินหดคอลง มือสองข้างยกขึ้นมากอดตัวเองและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ไกลมีชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทยืนพิงรถอยู่ พร้อมกับในมือคีบบุหรี่สีส้มอยู่ระหว่างนิ้ว เขาคือตุงคิน หัวใจของแก้วใจสั่นอย่างรุนแรง เดินโซเซไปหาเขา “คุณรอฉันอยู่เหรอ” ตุงคินสูบบุหรี่เข้าไปและมองไปที่ใบหน้าที่ฉายแววเจ็บปวดของเธอ ดวงตาของเธอหม่นแสง “หาที่คุยกันหน่อย” เขาต้องการที่จะนอนกับเธอ นี่เป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าลงอย่างยินยอม ตุงคินเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง “เร็วเข้า” เธอกังวล แก้วใจนั่งลงไปอย่างไม่เต็มใจ หัวใจของเธอเต้นอย่างรุนแรง เธอเข้าใจว่าการขึ้นรถของเขานั้นหมายถึงอะไร แต่เธอไม่มีทางเลือก โรงแรมห้าดาว ตุงคินตั้งใจถอดแจ็คเก็ตของเขาไว้ข้าง ๆ และนั่งบนเบาะหนัง เหล่มองไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ที่ประตูไม่กล้าเดินเข้ามา “ตะกี้ไม่ใช่ใจกล้ามากหรอ ทำไมตอนนี้กลัวซะล่ะ” “อ่า ฉันแค่” เธอไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ในสถานบันเทิงนั้นเธอใจกล้าก็จริง แต่เอาเข้าจริงๆแล้วเธอก็กลัว “แค่อะไร ไม่ใช่ชอบผมแล้วรึไง” ริมฝีปากบางของเขากระตุกเล็กน้อยด้วยความเยาะเย้ย “ตอนนี้พูดสิว่าถูกใจตรงไหนของผม รูปร่างหน้าตาหรือเงินของผม สองร้อยห้าสิบบาทคงไม่พอใจคุณสินะ” เอาเรื่องสองร้อยห้าสิบบาทมาพูดอีกแล้ว แก้วใจหัวเราะออกมา กระขับเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวแน่น “ตุงคิน ฉันไม่ได้มาเพราะเงิน ฉันชอบที่ตัวคุณ” “มีจุดประสงค์อะไร อยากแต่งกับผมงั้นหรอ” แววตาของเขาแสดงถึงการเยาะเย้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอยยิ้มที่มุมปากของเขาดูเหมือนจะเย้ยหยันเป็นพิเศษ เหมือนจะเยาะเย้ยในความพยายามเกินตัวของเธอ ผู้หญิงทะเยอทะยานเกินไป มักจะไม่อยู่ในสายตาของผู้ชาย แก้วใจพยักหน้าอย่างหนักแน่น เปลือกตาเธอหลุบลง ในแววตามีความสับสนพาดผ่าน “ฉันเหมาะสมไหม” “คุณคิดว่าไง” เธอไม่สนใจรอยยิ้มที่เหยียดหยามบนใบหน้าของตุงคิน เธอเดินไปนั่งบนตักของเขา “คุณตุงคิน ถ้าคุณไม่สนใจฉันจริงๆทำไมต้องรอฉันอยู่ข้างนอกด้วย” แขนของเธอค่อยๆไต่ขึ้นไปคล้องที่คอของเขาและกระซิบข้างใบหูของเขา “ทำไมคุณต้องอ่อนไหวขนาดนั้นล่ะ” “ฉันแค่สนใจจุดประสงค์ของเธอ” ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างปักอยู่ที่คอของเขาและผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักเขาก็รีบขยับตัวหลบไปอยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็ว ขณะที่ในมือของเธอก็ยังมีเข็มฉีดยาอยู่ “เธอ” เขาค่อยๆมึนหัว และสมองค่อยๆหยุดทำงาน “สามขั้นตอนจากการช็อปปิ้งออนไลน์ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพทีเดียว อัยการตุงคิน คุณรู้สึกยังไงบ้าง” นัยน์ตาของแก้วใจส่องประกายอย่างเจ้าเล่ห์ เธอก้าวยาวๆ ยื่นมือไปบิดหน้าอกของเขา “คุณจะทำอะไรกันแน่” ตุงคินใช้แรงเฮือกสุดท้ายจับที่นิ้วมือของเธอ แต่เธอก็ดึงออกไปได้อย่างรวดเร็ว และสติของเขาก็ดับไปโดยสมบูรณ์ “ผู้ชายทึ่ม ดูถูกฉัน เยาะเย้ยฉัน!” แก้วใจเตะไปที่เท้าสองข้างของเขาด้วยความโมโหแล้วหยิบกล้องออกมาตั้งถ่ายไปที่เขา