ตอนที่11คุณอยู่ไหน

ต๭นที่11คุณอยู่ไหน ความจริงแล้วแก้วใจไม่มีความคิดอันตรายแบบนั้นอยู่ในสมองเลยเพราะก่อนพลบค่ำตุงคินรับโทรศัพท์แล้วก็ออกไปแล้วเธอคิดว่าได้รับอิสระแล้วอย่างน้อยคืนนี้เธอก็รู้สึกโล่งใจได้นอนหลับอย่างสบายเธอลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้วเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตุงคินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะตอนนี้เขานั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา! ใบหน้าเล็กๆของเธอนั้นก็ตื่นตัวขึ้นมาทันทีและเธอก็ยิ้ม“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ” “สองชั่วโมงที่แล้ว”ดวงตาสวยของตุงคินหรี่แคบลงบนใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มอย่างมีความนัยไม่รู้จริงๆว่าเธอควรที่จะรู้สึกสนใจหรือไม่เสียงเปิดประตูของเขาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกตัวเลยดูท่าว่าเธอนอนหลับอย่างสบายใจจริงๆ แก้วใจยิ้มเบาๆและเลิกผ้าห่มขึ้นเธอลุกออกจากเตียงและค่อยๆเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาว“ฉันซักเสื้อผ้าไปก็เลยยืมเสื้อคุณมาใส่” เห็นได้ชัดว่าเป็นเสื้อเชิ้ตตัวที่เล็กที่สุดแล้วแต่เมื่อเธอสวมแล้วให้ความรู้สึกเหมือนกำลังสวมชุดเดรสดวงตาของตุงคินมืดลึกเขาเม้มริมฝีกปากเล็กน้อยเขาสูบบุหรี่เพื่อควบคุมอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นผู้หญิงคนนี้ปลุกอารมณ์เขาขึ้นมาได้อย่างไม่รู้สึกตัวแม้แต่เธอก็อาจไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่ากำลังปลุกอารมณ์เขาอยู่ “อืม”เขาตอบรับเสียงเบาก้มหัวลงขี้เถ้าบุหรี่และดวงตาเขาก็ไม่ได้มองไปที่แก้วใจ แก้วใจถอนหายใจด้วยความโล่งอกเดิมทีคิดว่าถ้าเธอใส่เสื้อผ้าของเขาแล้วจะทำให้เขาโกรธไม่คิดเลยว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรีบเดินไปที่ห้องน้ำกดล็อกประตูและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเธอจึงรู้สึกถึงความปลอดภัยที่มากขึ้นทันที “แก้วใจตอนบ่ายผมมีประชุมอาจลากยาวจนถึงค่ำๆคุณอยู่บ้านคนเดียวไม่มีปัญหาอะไรนะ” คิดว่าเธอเป็นเด็กสามขวบหรือไง?แน่นอนสิว่าต้องไม่มีปัญหาหรือว่าที่เขาพูดอย่างนี้เพราะว่ากลัวเธอหนี?ตลกน่าเธอจะหนีได้ยังไงเล่าหัวจะหลุดจากบ่าเอาน่ะสิ “เข้าใจแล้ว” แก้วใจรวบผมของเธอขึ้นดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อยเธอยิ้มให้กับตัวเองในกระจกรำพันกับตัวเองในใจแก้วใจเธอต้องสู้อย่าพึ่งท้อเธอยังมีโอกาสช่วยพ่อของเธอ อย่างน้อยเธอก็ทำสำเร็จไปแล้วหนึ่งขั้นจับตุงคินได้สำเร็จแล้วมีใบทะเบียนสมรสเขาก็ไม่มีเงื่อนไขอะไรที่จะไม่ช่วยเธอใช่มั้ย? ในห้องนั่งเล่นตุงคินสวมเสื้อสูทสีน้ำเงินนั่งอยู่บนโซฟาใบหน้ารูปงามของเขามองไม่เห็นถึงความไหวติงของอารมณ์ผมของเขาจัดแต่งอย่างพิถีพิถันเขาจ้องมองเธอย่างจริงจังสายตาของเขาเฉียบคมประหนึ่งว่าแค่มองมาแวบเดียวก็สามารถมองเห็นส่วนลึกในใจของเธอ ทำไมเขาดูจริงจังนักล่ะ? แก้วใจเดินไปและนั่งตรงข้ามกับเขา“คุณทนายตุงคินคุณมีคำสั่งอะไรอีกมั้ย?” “บัตรเอทีเอ็มบัตรเครดิตกุญแจรถยนต์ใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ข้อมูลของผมทั้งหมดอยู่ที่นี่” “ทำไม?”เธอถามอย่างงุนงงเขาหมายความว่าอะไร?หมายถึงให้เธอดูแลมันไว้เหรอ?เขาจะไม่กลับมาเหรอ?ความรู้สึกนี้น่ากลัวนัก ตุงคินหรี่ตาแคบลงนิ้วเรียวยาวของเขาเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ“คุณคิดว่าเราควรทำความเข้าใจซึ่งกันและกันมั้ย?” ทำความเข้าใจเรื่องอะไร?ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องเอิกเกริกใหญ่โต?แก้วใจโบกมือสะบัดปฏิเสธ“ไม่ต้องหรอกฉันเชื่อใจคุณ” “ของพวกนี้คุณดูแลมันซะ”ตุงคินมองเธอย่างมีเลศนัยและเดินออกไป เสียงประตูปิดลงแล้วแก้วใจจึงถอนหายใจออกมาหยิบของที่อยู่บนโต๊ะแล้วไปเก็บไว้ในลิ้นชักเธอเอนพิงประตูและเริ่มรู้สึกกังวลในใจดูเหมือนว่าตุงคินจะมาจริงๆเห็นได้ชัดว่าเธอควรที่จะดีใจแต่ทำไมเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนะมันไม่ควรที่จะราบรื่นขนาดนี้สิ? ใช่สิทั้งหมดนี่มันราบรื่นเกินไปราบรื่นจนเกินความคาดหมายของเธอเธอรู้สึกถึงความผิดปกติมันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆสุดท้ายแล้วตุงคินหมายความว่ายังไง? เสียงแหลมดังขึ้นมาทำให้เธอกลัวจนโยนโทรศัพท์ออกไปเพลงแบบนี้เป็นเพลงของคนเดียวเท่านั้นนั่นก็คือนมเปรี้ยวเพื่อนสนิทของเธอนิสัยของนมเปรี้ยวนั้นคือเป็นอารมณ์ร้อนและเป็นคนตรงไปตรงมาเธอคือเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่ดีที่สุดของเธอ “ที่รักสามหายไปหนึ่งรีบมาเร็ว” “อยู่ไหน?” “ที่เดิม” ความหมายของที่เดิมที่นมเปรี้ยวพูดนั้นคือMoonNightและก็เป็นสถานที่ที่เอริคทำงานพวกเขาสามคนคือเพื่อนสนิทในมหาวิทยาลัย เป็นที่รู้ทั่งกันว่าคือสามมหาประลัยแม้จะเรียนจบไปแล้วแต่พวกเขาก็ยังติดต่อกันอยู่เสมอ เพราะว่ายังเป็นตอนกลางวันตอนนี้จึงเต็มไปด้วยความเงียบเธอเห็นเอริคในเสื้อลายดอกและผมย้อมเป็นสีเหลืองถัดจากเขาก็คือนมเปรี้ยวหญิงสาวร้อนแรงทั้งสองพูดกันอย่างออกรสออกชาติโดยไม่ได้สังเกตว่าเธอมาถึงแล้ว “คุยอะไรกันอยู่?ทำไมดูครื้นเครงดีจัง?”แก้วใจนั่งลงข้างนมเปรี้ยวและมองไปที่ทั้งสองคน นมเปรี้ยวขมวดคิ้วแล้วถามด้วยเสียงที่มีเพียงสามคนเท่านั้นที่ได้ยิน“เธอกับคุณทนายความนั่นเป็นยังไงบ้าง?ได้ยินมาว่าวันนั้นตอนเย็นพวกเธอออกไปแล้ว?หลังจากนั้นล่ะเกิดอะไรขึ้น?” “อะไรคือหลังจากนั้นแล้วเกิดอะไรขึ้น?พวกเธออยากรู้อะไร?”แก้วใจมองไปที่พวกเขาแต่ใบหน้าเล็กนั้นกลับเห่อร้อนเห็นได้ชัดว่าถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วทำไมมองหน้าเพื่อนต้องมีพิรุธ? “เธอเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด”เอริคส่งสายตารู้ทันมาให้“พวกเราแค่อยากรู้ว่าพลังของคุณทนายเป็นยังไงรุนแรงหรือเปล่า” แก้วใจมองไปยังทั้งสองคนจากนั้นก็ยกน้ำส้มขึ้นมาจิบอึกใหญ่แล้วตอบกลับไป“ประกาศให้พวกเธอทราบข่าวนะ” “แป๊บนึงประกาศข่าว?จริงจังอะไรขนาดนั้นเธอท้องแล้วเหรอ?”สายตาของนมเปรี้ยวไล่ระดับลงมาที่ท้องของเธอหลังจากนั้นก็หัวเราะขึ้นมากับเอริค สองคนนี้ช่างน่าหมดหวังซะจริงๆแก้วใจถอนหายใจอย่างเงียบๆ“ท้องอะไรล่ะพวกเราจดทะเบียนกันแล้วตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว” เธอพูดจบเสียงหัวเราะของทั้งสองที่หัวเราะอยู่ก็เงียบลงแล้วมองเธอด้วยความประหลาดใจและเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อทะเบียนสมรส?แต่งงาน?นี่มันคืออะไร? “เธอบ้าไปแล้วเหรอ”เอริคยื่นนิ้วมาจิ้มหน้าผากเธอและกระวนกระวายถาม“ทำไมถึงทำให้ตัวเองเข้าไปเกี่ยว?แต่งงาน!ล้อเล่นอะไรหรือเปล่า?” นมเปรี้ยวไม่ได้พูดอะไรแค่มองมาที่เธออย่างตึงเครียดเธอรู้ว่าแก้วใจเป็นคนยังไงไม่ได้เป็นคนตัดสินใจอะไรง่ายๆและไม่รีบร้อนที่จะแต่งงานด้วยหรือจะมีอะไรซ่อนอยู่?“ถ้าไม่แต่งกับตุงคินฉันก็ต้องแต่งกับตาแก่อีกห้าสิบคนถ้าเป็นพวกเธอจะเลือกอะไร?”แก้วใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอย่างง่ายๆในการแต่งงานกับเขาจริงๆคือเธอไม่มีทางเลือก พวกมหาประลัยพวกเขาจะต้องถูกลงโทษ!นมเปรี้ยวตะโกนด่าแล้วหยิบไวน์ขึ้นมาดื่ม“ดูท่าแล้วพวกเราไม่มีใครถูกแกล้งใช่มั้ยเนี่ย?บอกที่อยู่ของบริษัทของลุงสองเธอมา!” “จะเอาที่อยู่ไปทำไม?” “ฉันจะไปปล่อยลมยางรถของเขา” เอริคยกนิ้วโป้งให้อย่างถูกใจ“ฉันเอาด้วย” “โอเคจริงๆฉันก็ไม่เสียหายฉันจะให้ตุงคินช่วย”ดวงตาของแก้วใจเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นตุงคินคือทนายความที่คนรู้จักทั้งประเทศบางทีเขาอาจช่วยพ่อเธอได้ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ยอมแพ้ เอริคมองเธอด้วยความสงสารก่อนจะพยักหน้า“จริงๆแล้วไม่ว่าจะพูดยังไงตุงคินก็หล่อมากเลย” “นี่ก็มองคนแค่หน้าตานะหล่อแล้วยังไงกินได้ป่ะ”นมเปรี้ยวโต้กลับเธอไม่ได้มองผู้ชายที่หน้าตาอีกต่อไปหน้าตาดีก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นคนดีสักหน่อย อยู่ที่MoonNightจนถึงเที่ยงทั้งสามก็ออกไปหาข้าวเที่ยงกินกันที่ร้านอาหารใกล้ๆเพราะช่วงเวลาเลิกงานคนจะเยอะมากแก้วใจเพิ่งนั่งลงบนเก้าอี้ก็ได้ยินเอริคอุทาน “นั่นใช่ตุงคินมั้ย!ใช่มั้ย?” เมื่อเธอมองไปยังนอกหน้าต่างก็สามารถมองเห็นร้านอาหารตะวันตกฝั่งตรงข้ามและตุงคินผู้ซึ่งควรจะมีการประชุมที่สำนักงานทนายความกำลังเดินไปที่ร้านอาหารตะวันตกพร้อมกับผู้หญิง “สารเลว!”นมเปรี้ยวยืนขึ้นทันทีและรีบไปข้างหน้าแก้วใจจับเธอไว้ได้ทันท่วงที“นมเปรี้ยวอย่าตื่นตกใจไปเดิมทีฉันก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเขาจะวิ่งไปแบบนี้มันไม่เหมาะ”แก้วใจนั่งลงอย่างสงบเหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้มองเห็นอะไรเดิมที่ก็เป็นแบบนี้เป็นเรื่องไม่สลักสำคัญอะไร กินเสร็จทั้งสามคนก็ไปร้องคาราโอเกะกันทั้งสามร้องจนเหนื่อยก็พิงโซฟาและเสียงก้องดังขึ้นเล็กน้อย นมเปรี้ยวหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างถือวิสาสะและถามอย่างสงสัยว่า“งก?ใครอ่ะ?” “ตุงคิน”เธอขมวดคิ้วจริงๆไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะโทรมาไม่ใช่บอกว่าประชุมหรอกเหรอ?เธอไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้ก็รับสาย ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝั่งเป็นเวลานานถ้าไม่มีได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆนั่นเธอคิดว่าเขาโทรผิดซะอีกเธอไม่มีทางเลือกจึงเริ่มเปิดปากพูดก่อน “คุณทนายตุงคิน?ประชุมเสร็จแล้วเหรอ?” “คุณอยู่ไหน?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะนิ่งแต่เธอก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์คุกรุ่นของเขาเขาโกรธเหรอ? “คุณกลับบ้านแล้วเหรอ?” “ผมถามว่าคุณอยู่ไหน!” แก้วใจขมวดคิ้วเขาหมายความว่ายังไง?ทำไมถึงถามคำถามนี้กับเธอ?แล้วยังถามด้วยความโกรธแบบนี้?ผู้ชายคนนี้ชักจะจริงจังเกินไปหรือเปล่า? “พูดมา!” “ตุงคินคุณกำลังทำอะไรอยู่?”เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วมองนมเปรี้ยวกับเอริคถ้าหากว่าให้ทั้งสองคนนี้รู้ว่าตุงคินไม่ใช่แค่เป็นผู้ชายไม่ดียังเป็นผู้ชายอารมณ์ร้อนอีกด้วยในฐานะเพื่อนที่ดีพวกเขาต้องกระหน่ำตุงคินแน่ๆ “ผมไม่สนว่าคุณอยู่ไหนแต่ตอนนี้กลับบ้าน!” วางสายไปแล้วสักครู่แต่แก้วใจยังตะลึงอยู่จะบ้าตายเขาชักจะบงการมากเกินไปแล้วแถมยังกดตัดสายเธอ?ด้วยความโกรธเธออยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งจริงๆเธอหัวเราะอย่างฝืนๆ“น่ารำคาญ” “ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมีความแตกต่างกันผู้ชายของเธอเรียกกลับรังรักเหรอ?”เอริคบ่นพร้อมกับจิบไวน์“ให้ฉันไปส่งมั้ย?” แก้วใจชั่งใจตอนนี้เธอยังไม่ได้รับข่าวคราวใดๆจากพ่อของเธอถ้าหากเธอเลิกกับตุงคินมันจะดีเหรอ?งั้นก็คล้อยตามเขาเถอะไม่ก็ให้เธอกลับบ้านมั้ย? “ไม่ต้องหรอกฉันกลับเองได้แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ”แก้วใจยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเดินออกไปตอนนี้เธอถูกตุงคินควบคุมจนไม่เป็นตัวของตัวเองตอนนี้มีเพียงลมเย็นๆที่พัดมากระทบเธอเพื่อนให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาเล็กน้อยการดื่มไวน์ทำให้เธอรู้สึกหนักหัว โทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้งเธอจึงยกขึ้นมาดูก่อนจะพบว่าเป็น‘งก’เธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะรับสาย“คุณทนายตุงคิน?” “อยู่ไหน?” “กำลังจะกลับแล้วจะพยายามกลับ”แก้วใจหัวเราะใครจะรู้ว่าเท้าเธอกำลังจะสะดุดล้มกับไฟถนนข้างหน้าและหัวของเธอก็กระแทกก่อนจะเงียบเสียงในหัวฉายภาพขาวเสียงในโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันทีทันใด “แก้วใจพูดสิคุณอยู่ไหน?ผมต้องการตำแหน่งที่แน่นอน!” “พูด!คุณอยู่ไหน!” เสียงสุดท้ายของตุงคินแผดเสียงดังมากจนทำให้แก้วหูของเธอสั่นระริกผู้ชายคนนี้กำลังแสดงอภินิหารอะไรใช่มั้ย?