ตอนที่12คุณลักษณะที่ได้มาตรฐาน

ต๭นที่12คุณลักษณะที่ได้มาตรฐาน หลังจากนั่งยองๆอยู่ครู่นึงก่อนจะพูดอย่างช้าๆ“ฉันอยู่ที่ประตู”โทรศัพท์ถูกตัดสายไปเธอเกลียดเสียงโทรศัพท์จริงๆทำให้คนรู้สึกเงียบเหงาเป็นพิเศษเธอลูบหัวตัวเองที่โขกเบาๆและทันใดนั้นก็นึกถึงปัญหา “เจ็บจะตายแล้ว!”เธอหมอบลงกับพื้นแล้วบ่นเบาๆสายตาจ้องมองรถที่ผ่านไปมาหัวใจของเธอว่างเปล่าเธอคิดถึงบ้านตอนนี้ไม่เพียงแค่แตกเป็นเสี่ยงๆแม้แต่คนสนิทชิดใกล้ก็ยังไม่มีหนทางได้เจอทัตติหลังจากแต่งงานกับเทพทัตก็หายไปเลยเขาก็คงจะผิดหวังใจตัวของพี่ด้วยใช่มั้ย? ตุงคินหน้าตาเคร่งเครียดเขาขับรถราวกับเหาะแล้ววนมาที่ประตูแต่ก็ไม่พบคนของเขาเมื่อกำลังจะโทรศัพท์สายตาของเขาเหลือบมองโดยไม่ได้ตั้งใจและสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งหมอบอยู่ใต้เสาไฟฟ้าตอนนี้เธอเหมือนเด็กกำพร้าที่จ้องมองไปที่รถผ่านไปมาด้วยความหงอยเหงาเขาขับรถไปอย่างช้าๆตอนแรกเขาโกรธมากแต่พอเห็นเธอในตอนนี้แล้วความรู้สึกนั้นก็หายไป พระเจ้ารู้ว่าเขาซื้อของใช้เสร็จกลับมาแล้วพบกับห้องว่างนั้นเป็นยังไงเหมือนกับว่าเขาถูกหลอกคิดว่าเธอหนีไปแล้วและโกรธจนโทรเรียกเธอกลับ ทันใดนั้นเขาจอดรถที่หน้าเธอเปิดประตูลงจากรถไปยืนอยู่ต่อหน้าเธอจ้องมองเธอสักพักโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แก้วใจเงยหน้าขึ้นโดยที่ยังมีคราบน้ำตาก่อนจะหัวเราะอย่างฝืนๆ“คุณมากแล้ว” “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?” เธอลุกขึ้นยืนและรู้สึกถึงอาการเหน็บชาที่ขาเธอมองที่เสาอย่างขมขื่น“เมื่อกี้ตอนคุยโทรศัพท์ไม่ทันระวังหัวเลยโขกกับเสา” “คุณโง่หรือเปล่า?ถนนตั้งกว้างแต่เดินชนเสาสมน้ำหน้า” พูดตอกหน้าคนได้ดีจริงๆแก้วใจมองเขาแล้วพูดอย่างเย็นชา“ฉันเต็มใจชนคุณมีปัญหาอะไรมั้ย!”พูดเสร็จก็เดินไปที่รถแต่เธอยังเดินไม่ถึงเขาก็คว้ามือเธอได้ทันก่อนเขาจ้องมองไปที่ดวงตาแดงก่ำของเธอเสียงยังคงไร้ความรู้สึก“เจ็บมั้ย?” “ตลกชนแล้วจะไม่เจ็บเหรอ?” “ผมดูหน่อย”มือของเขาวางอยู่บนหัวของเธอเมื่อกี้เธอชนใจแล้วมันก็เริ่มบวมแล้วไม่แปลกที่เธอจะร้องไห้มันก็คงจะเจ็บจริงๆ“โง่จริงๆคุณยังเป็นเด็กๆอยู่หรือไงคุณโตแล้วจริงๆหรือเปล่าฮึ?” เธอเข้าไปในรถหลังจากถูกเขาบ่นให้ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อยเขาก็เอาแต่บ่นเธอด่าเธอว่าโง่ดุและด่าจนเธอคิดว่าเธอเป็นคนโง่แล้วจริงๆเนี่ย หยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลาและสังเกตว่าเวลาเพิ่งจะผ่านไปเพียงยี่สิบนาทีเท่านั้นซึ่งจากที่พักเขากับที่นี่ห่างกันใช้เวลาสี่สิบนาทีผู้ชายคนนี้บินมาหรือยังไง? “คุณจะรีบมาหาฉันทำไม?”เธอพิงหน้าต่างรถพร้อมถามด้วยอารมณ์ที่สับสนตอนพลบค่ำไม่ใช่เพิ่งจะไปกินข้าวกับผู้หญิงมาไม่ใช่หรือไงทำไมถึงมีเวลามาหาเธอ? เธอควรที่จะรู้สึกดีมั้ยสีหน้าของตุงคินมืดลึกลง“ตอนนี้สามทุ่มครึ่งผู้หญิงที่แต่งงานแล้วไม่ใช่ว่าควรที่จะอยู่บ้านเหรอ?แต่คุณหนีออกมาดื่มเหล้า?” ปากของแก้วใจสั่นเล็กน้อยหัวข้อสนทนานี่ถูกหยิบยกขึ้นมานี่เธอไม่ได้ชนเสาไฟฟ้าจนเพี้ยนไปใช่มั้ย? “ฉันฉันก็ไม่ได้ดื่มเยอะ” จะบ้าตายทำไมเมื่อกี้เธอถึงดื่ม?ทำไม?ถึงแม้ว่าเธอจะดื่มไม่มากนักแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะโกหกต่อหน้าตุงคินเขาเป็นทนายความเธอจะไม่ถูกจับได้เหรอถ้าโกหก? “ไม่ได้ดื่มมาก?”ตุงคินเลิกคิ้ว“แก้วใจถ้าผมไม่โทรไปคุณจะกลับมามั้ย?” คำถามนี้มากเกินไปแล้วเธอคิดว่าเขาจะไม่กลับมาจะว่าไปแล้วไปกินข้าวกับผู้หญิงจากนั้นจะไม่ไปหาอะไรสังสรรค์หลังจากนั้นเลยเหรอ?จะมาสนใจเธอทำไม? แต่ใครจะรู้ว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับเธอตุงคินกำลังใส่ใจเธอจริงๆ! “ฉันฉันให้เวลากับคุณไง” “ให้เวลา?”ตุงคินยิ้มเย็นเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดให้เวลาอะไร? แก้วใจเชิดหน้าขึ้นมองเขาถ้าเขาไม่รู้เขาจะไปกินข้าวกับผู้หญิงได้ยังไงแล้วจะไม่ให้เธอดื่มเลยเหรอ?เขาเหิมเกริมเกินไปแล้วหรือเปล่า? “มองผมแบบนี้หมายความว่ายังไง?หรือผมพูดอะไรผิดไป?”เขาพูดอย่างเย็นชา “คุณว่าฉันได้แต่ตอนเย็นคุณไปกินข้าวกับผู้หญิง?แต่บอกว่ามีประชุมกินข้าวกับผู้หญิงคือการประชุมเหรอ?”แก้วใจมองเขาด้วยท่าทีเหยียดหยามหึคิดว่าเธอไม่รู้เหรอ? เสียงเบรกรุนแรงดังขึ้นเขาจอดรถไว้ริมทางแล้วมองเธอเขากระตุกมุมปากขึ้นเอนตัวลงมาระดับคางของเธอ“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไปกินข้าวกับคนอื่น?” “ถ้าไม่อยากเป็นอะไรก็อย่าขยับมือ”เธอส่ายหัวและพยายามเบี่ยงหน้าออกแต่ก็ถูกเขาจับไว้ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกมึนงงและเกิดความรู้สึกแปลกๆ ตุงคินจ้องเข้ามาที่ดวงตาของเธอมุมปากยกขึ้นอย่างมีเลศนัยก่อนจะเข้ามาใกล้เธอย่างช้าๆและกระซิบถาม“คุณหึงเหรอ?”หึง?เขาคิดอะไรเยอะเกินไปหรือเปล่า?เธอจะไปหึงได้ยังไงกัน? “คุณคิดมากเกินไปแล้ว”เธอหายใจไม่คล่องคอรู้สึกถึงความเย็นของริมฝีปากเขาอีกทั้งยังถูกเขาเม้มอย่างแรงอีกด้วยความแข็งแกร่งของเขาทำให้เธอรู้สึกประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก เธอรู้สึกว่าตอนนี้สมองของเธอถูกทำลายไปแล้วรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่อยู่ในหัวแม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็ผิดปกติมันเต้นรัวเร็ว “ผมชอบที่คุณหึงแบบนี้”เขาหัวเราะและเริ่มขับรถใหม่ เธอรู้สึกถึงความโง่เขลาที่ไม่รู้จะตอบโต้เขายังไงหมายความว่ายังไง?ชอบที่เธอหึง?เธอหึงที่ไหนกันเขาความรู้สึกไวเกินไปหรือเปล่า? “คุณทนายตุงคิน” “คินหรือสามีของคุณ”มุมปากของเขายกยิ้มเล็กน้อยดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะอารมณ์ดี แก้วใจสูดลมหายใจเข้าลึกๆและหัวเราะออกมาก“คุณสามีคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” “ผู้หญิงคนนั้นคือน้องสาวของผมและเธอมีขนาดตัวใกล้เคียงกับคุณก็เลยรบกวนให้เธอมาดูเสื้อผ้าช่วย” เขาทำอะไร?กำลังอธิบายให้เธอฟัง?เรื่องนี้ชักจะไปกันใหญ่แล้ว!แก้วใจเม้มริมฝีปากและเธอยังรู้สึกถึงสัมผัสของเขาที่ริมฝีปากอยู่ช่างมันอย่าโง่สิถ้าอธิบายต่อไปตุงคินก็จะต้องโกรธแน่ๆ ตลอดทางนั้นมีแต่ความเงียบไปจนถึงอพาร์ทเมนต์แก้วใจรู้สึกประหลาดใจกับรองเท้าแตะกระต่ายที่วางอยู่หน้าประตูและยังมีหมีสีฟ้าอยู่ข้างๆตุงคินดูเหมือนจะรู้ว่าเธอประหลาดใจจึงอธิบายอย่างช้าๆ“ประชุมเสร็จก่อนเวลาก็เลยถือโอกาสซื้อของใช้มา” สวมรองเท้าแตะนั่นเดินเข้าไปแล้วดวงตาเต็มไปด้วยประกายรอยยิ้มราวกับพอใจในสิ่งที่เขาเลือก “นี่คือเตรียมไว้ให้ฉันเหรอ?” “ไม่ชอบก็ไม่ต้องใส่” ประโยคเย็นชานั่นทำให้เธอขมวดคิ้วเอาเถอะนี่คือเสียงปกติของเขาไม่ว่าจะสักกี่ชาติก็ยังเป็นแบบนี้เธอจึงตอบด้วยรอยยิ้ม“ชอบสิชอบมาก” ผู้เขียนจะต้องทำความเข้าใจถึงแม้ว่าตุงคินจะเป็นคนประเภทดื้อรั้นแต่ถ้าจำเป็นก็ต้องแสดงให้เห็นเดินถึงห้องน้ำเธอก็พบว่าถูกแทนที่ด้วยสีฟ้าและสีชมพูซึ่งง่ายต่อการแยกแยะ แสร้งทำเป็นโฟกัสกับการล้างหน้าก่อนจะค่อยๆกลับไปที่ห้องและมองไปที่ตุงคินเขาพิงหลังของเขาอ่านหนังสืออยู่เขาดูเคร่งขรึมและเย็นชา “นั่นอะไรฉันต้องการพักผ่อนแล้ว” เขาเลิกคิ้วขึ้นส่งเสียงในลำคอตอบรับ แก้วใจกัดริมฝีปากแล้วก็สวมเสื้อนอนลงที่เตียงแต่ใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดหลายวันมานี้ยุ่งมากเลยลืมที่จะพูดกับตุงคินเกี่ยวกับพ่อของเธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง?เธออยากรู้คำตอบอย่างมาก “ตุงคิน” “คุณเรียกผมทำไม?”เขาทิ้งหนังสือไว้ข้างๆมองไปที่เธออย่างเย็นชาราวกับกำลังจะเตือนบางอย่าง เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มแต่ในใจกำลังด่าเขา“คุณสามีเกี่ยวกับอดีตนายกคุณไม่ประชุมแล้วเหรอ?ผลเป็นยังไงบ้างคะ?” ตุงคินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก็จะยิ้มเล็กๆมือข้างหนึ่งจับที่หัวแล้วมองมาที่เธอซึ่งเธอกำลังคาดหวังรอยยิ้มลึกลับขึ้นเพราะดูเหมือนเธอจะรอฟังคำตอบเป็นอย่างมาก “การฟ้องร้องคดีของอดีตนายกผลกระทบค่อนข้างใหญ่คุณอยากรู้อะไรล่ะ?” “เขาจะถูกลงโทษมั้ย?”แก้วใจมองออกไปราวกับกลัวสิ่งที่เกิดขึ้น ดวงตาของตุงคินเฉยเมยโดยไม่หันมามองเธอ“ใช่” “คุณทำได้” “ผมไม่อยากเขาไปแทรกแซงเรื่องนี้”ตุงคินรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร“ช่วงนี้พวกเราจะยุ่งมากไม่จำเป็นที่จะต้องไปยุ่งเรื่องของคนอื่น” เขาจะเป็นคนอื่นได้ยังไง?เขาคือพ่อนะแก้วใจรู้สึกผิดหวังจึงซุกหน้าลงใต้ผ้าห่มดวงตาเห่อร้อนเขาจะต้องถูกลงโทษจริงๆใช่มั้ย?เธอไม่เชื่อว่าพ่อของเธอทำผิดกฎหมายเรื่องทั้งหมดมันไม่จริงไม่เป็นความจริง! แต่ทำไมตุงคินเหมือนรู้อะไรบางอย่าง?ถึงกับรังเกียจพ่อของเธอหรือเขาจะรู้ว่าเธอคือลูกสาวของอดีตนายก? ใจของเธอเริ่มเป็นทุกข์และเริ่มสงสัยว่าตุงคินพูดถูกหรือไม่แล้วเขาจะสามารถช่วยเธอได้มั้ย? คืนนี้แก้วใจแทบจะไม่ได้หลับนอกจากนี้ยังมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงในตอนเช้าหลังจากดื่มเธอลุกขึ้นนั่งและมองผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวอย่างเงียบๆ หลังจากที่ดื่มน้ำอุ่นก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเธอจึงเดินไปที่ตู้และพบกับกล่องยา “คุณกำลังหาอะไร?” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นและเธอตกใจจนตัวสั่นมองไปที่ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูด้วยชุดกีฬาหลวมๆจ้องมองมาที่เธอ “ฉันปวดหัว” “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเราจะออกไปข้างนอกกัน” เอาเถอะแก้วใจถอนหายใจอย่างไม่เต็มใจและเดินไปอาบน้ำเปิดดูตู้เสื้อผ้าก็พบว่ามีเสื้อผ้าผู้หญิงเต็มตู้แสดงว่าเขาพูดเมื่อวานนนี้คือเรื่องจริงเขาซื้อเสื้อผ้าให้เธอจริงๆ ไม่เพียงแค่ซื้อเสื้อผ้าให้เธอเท่านั้นขนาดที่เขาซื้อมาก็ไม่เลวทำไมสายตาเขาแม่นยำอะไรขนาดนี้? แก้วใจไม่ได้คิดอะไรมากหยิบเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนขึ้นมาแต่ประตูก็เปิดออกก่อน “ตุงคิน!ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า!”เธอกรีดร้องและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาปิดเธอจ้องมองไปที่เขาที่อยู่ประตูผู้ชายไร้มารยาทไม่รู้จักเคาะประตู ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูปรากฏซึ่งรอยยิ้มน้ำเสียงของเขาไม่มีความตกใจอยู่เลย“ออกมากินข้าวเช้าได้แล้วไม่งั้นจะได้กินยาแก้ปวดท้อง” ตุงคินทำข้าวเช้าให้เธอ? ในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นทันทีถึงเขาจะอารมณ์ร้ายแต่เขายังมีคุณลักษณะที่ได้มาตรฐาน!