ตอนที่13คนที่อยู่ในใจ

ต๭นที่13คนที่อยู่ในใจ แก้วใจเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยผมยาวสวยของเธอถูกรัดด้วยยางมัดผมคนในกระจกนั้นดูสะอาดสะอ้านแต่กลับมีความเศร้าโศกบนใบหน้าเธอขมวดคิ้วแน่นไม่ได้ยังแต่งงานกันไม่ทันไรเธอจะต้องค่อยเป็นค่อยไปเรื่องของพ่ออย่างน้อยก็ขอให้รู้ว่าใครกันที่ใส่ร้ายพ่อของเธอ ตอนนี้เธอยังเชื่อว่าพ่อของเธอนั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ “คุณตายแล้วเหรอ?” น้ำเสียงซังกะตายของตุงคินดังมาจากห้องครัวแก้วใจที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำจึงได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วก้าวออกมา ตุงคินอยู่ในเสื้อสเวตเตอร์สีขาวเทาผมของเขาไม่ยาวไม่สั้นเข้าดูมีออร่าประกายอยู่รอบๆตัว เธอถอนหายใจเบาๆตุงคินเป็นผู้ชายจริงๆใช่มั้ยผิวพรรณดูสวยกว่าเธอที่เป็นผู้หญิงซะอีกเธอกลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ “อะแฮ่มๆ”เธอปกปิดความเขินด้วยเสียงกระแอมไอแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้สายตามองตรงไปข้างหน้าเหมือนเด็กนักเรียนกำลังจะกินข้าวยังไงยังงั้นตุงคินลอบมองมาที่เธออย่างเงียบๆมุมปากของเขากระตุกขึ้นเขาวางชามโจ๊กไว้ตรงหน้าเธอ “กินเถอะฮันนี่”แก้วใจเงยหน้าขึ้นมองหน้าของเขาที่ประดับด้วยรอยยิ้มฮัน...ฮันนี่?นี่คือคำเรียกอะไรกันคนสองคนไม่ใช่ว่า... แม้แต่คนสนิทที่สนิทแบบสนิทมากสนิทจริงๆยังไม่เคยเรียกเธอว่าฮันนี่เลย! “แค๊กๆๆ”แก้วใจถึงกับสำลักอาหารที่กินเข้าไปเป็นเวลานานก่อนจะมองเขาอย่างเงียบๆ“ฮันนี่?ทำไมคุณถึงเรียกฉันแบบนี้ล่ะ?” เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังขนลุกซู่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงกล้าเรียกเธอด้วยคำๆนี้กัน?รู้สึกเลี่ยนจนจะอ้วกอยู่แล้ว ตุงคินดูนิ่งกว่าเธอที่ตอนนี้ใจเต้นโครมครามเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามดวงตาสีเข้มไม่มีวี่แววอะไรเลยและเขาเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะเตือนเธอเบาๆ“โจ๊กจะเย็นแล้ว” มองไปยังเขาที่กำลังกินอาหารเช้าแล้วในใจก็เกิดความรู้รู้แปลกประหลาดก่อนมันจะหายไปอย่างรวดเร็ว สถานการณ์แปลกๆดูเหมือนกำลังจะทลายโล่กำบังดึงคนแปลกหน้าทั้งสองคนเข้าหากันได้ “ตุงคินคุณทำโจ๊กก็เป็นด้วยสุดยอดไปเลย”กินเสร็จเธอก็ยกนิ้วโป้งให้เป็นการชื่นชมเขาทั้งรวยทั้งหล่อทั้งทำกับข้าวเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้วในศตวรรษที่21เนี่ยนี่ถ้าเขาไม่เป็นคนอารมณ์ร้ายล่ะก็เพอร์เฟคสุดๆ “คนกำลังหิวกินอะไรก็อร่อย”เขาค่อยๆเอาชามที่ว่างเปล่าของเธอมาเติมโจ๊กอีกเมื่อวานดื่มมาแสดงว่าเธอจะต้องยังไม่ได้กินอะไรผู้หญิงโง่เมื่อได้ประกายระยิบในดวงตาของเธอเขาก็ได้รับประโยชน์จากมันด้วย ที่สำคัญคือคุณทำกับข้าวได้มันไม่สมเหตุสมผลเลย”แก้วใจรับโจ๊กมาเงียบๆและพึมพำเสียงเบา“ฝีมือเยี่ยมมากจนผู้หยิงยังอาย” “อะไร?” “ไม่มีอะไรไม่มี” ตุงคินมองผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังกินอย่างมีความสุขดวงตาสีเข้มนั้นมีความหมายเล็กน้อย “ฉันกินเสร็จแล้ว”หลังจากที่กินไปสามชามอย่างเงียบๆก็หยิบทิชชูมาเช็ดปากเลยเพิ่งนึกได้ว่าเขานั่งมองเธอกินอยู่ตลอด นี่ควรระบุว่าเป็นหนึ่งในนิสัยแปลกประหลาดของเขามั้ย? “หลังจากนี้อีก20นาทีก็กินยา”เขายกนาฬิกาขึ้นมองและพูดออกมา “ได้กินอะไรสักหน่อยก็ไม่ทำให้ปวดหัวแล้ว”อันที่จริงเมื่อวานเธอก็ไม่ได้ดื่มเยอะก็แค่มึนหัวเล็กน้อย มือใหญ่ของเขาวางแหมะลงบนหัวของเธอเธอรู้สึกถึงการปลอบโยนสายตาที่มองเธอมานั้นผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไร? วางมือลงบนหัวของเธอก่อนจะลูบมันเบาๆทำไมรู้สึกเหมือนเขากำลังลูบหัวหมา?การกระทำที่คุ้นเคยแบบนี้ทำให้เธออดคิดไม่ได้ “คุณทำอะไร?”แก้วใจปัดมือของเขาออก “คุณคิดมากเกินไปแล้วผมแค่ดูคนโง่ที่ชนเสาเมื่อวานว่าหายแล้วหรือยัง” อ๋ออย่างนี้เองเหรอ?เธอรู้สึกได้ทันทีว่าใบหน้าของเธอกำลังร้อนเหมือนไฟและเธอก็คิดมากไปจริงๆ! “ดูท่าแล้วน่าจะหายแล้วจริงๆ”ตุงคินลูบเบาๆที่กางเกงของเขาและก็ไม่พบความโกรธเหมือนเมื่อวานแล้ว “เดี๋ยวนะพวกเรากำลังจะไปไหน?” “ไปเจอแม่เพื่อเจรจาเรื่องแต่งงาน” แม่!แต่งงาน!แก้วใจเหมือนตกอยู่ในความฝันเธอรู้สึกเหลือเชื่อในหัวขาวโพลน “ไม่ไปได้มั้ย?”พูดบอกเสียงอ่อยๆรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนไม่อยู่จดทะเบียนสมรสกันแล้วตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัว? แน่นอนว่าตุงคินมองเธอกลับอย่างรวดเร็วก่อนจะพูดทันที“ไม่ได้!” ตอนนี้ตุงคินเป็นที่แน่นอนแล้วว่าชนะอย่างขาดลอยถึงแม้จะได้พูดไม่กี่ประโยคแต่เธอก็รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ รถกำลังเคลื่อนไปตามท้องถนนแก้วใจไม่พูดอะไรได้แต่เอาหัวพิงหน้าต่างรถครั้งก่อนที่ได้เจอกับญภาเธอก็ไม่ได้รับความประทับใจใดๆแล้วครั้งนี้ที่ไปเจอก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความวิตกกังวลก่อเกิดและกระจายไปรอบๆใจของเธอความรู้สึกไม่ดีเพิ่มขึ้นต่อเนื่องเมื่อรถเคลื่อนไปข้างหน้า “ตุงคินฉันควรที่จะแต่งตัวสวยๆกว่านี้มั้ย?”แก้วใจไม่มีความมั่นใจเมื่อมองมาที่ตัวเอง เธอสวมชุดกีฬาและไม่ได้แต่งหน้าทั้งยังสวมรองเท้ากีฬาเป็นครั้งแรกที่พบกันและเธอหยุดความกังวลไม่ได้ “เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ?”ตุงคินพูดก่อนจะดึงแขนเธอเข้ามาใกล้ๆปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายโดยไม่สนใจว่ากำลังขับรถอยู่ เธอถูกเขาขู่อีกแล้วเธอดิ้นรนอยู่สองสามทีแต่ก็หนีไม่ได้จึงพูดออกมา“คิน” “ฉลาด”ตุงคินจิกปากของเธอด้วยความพึงพอใจ เมื่อถูกเขาขัดจังหวะเธอเลยลืมในสิ่งที่เพิ่งพูดไปว่าจะทำอะไรสักอย่างจนไปถึงบ้านนพวงศ์ของเขาใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมา บ้านนพวงศ์เป็นบ้านเดี่ยวรอบๆปลูกต้นป็อปลาร์ยังมีสะพานโค้งขนาดเล็กไว้ข้ามน้ำที่ไหลผ่าน ดูแล้วก็รู้ได้เลยว่าบ้านนพวงศ์มีความมั่งคั่งอีกทั้งในสวนยังมีต้นดาดตะกั่วลมพัดก็ส่งกลิ่นสดชื่นขึ้นมาเลยทันที แก้วใจประหม่ายืนอยู่ข้างตุงคินมือเล็กๆจับของขวัญไว้“ไม่มีปัญหาแน่นะ?” “มีผมอยู่คุณกลัวอะไร?”ตุงคินยิ้มอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะจับมือเธอเดินเข้ามา ในห้องโถงโต๊ะชาเต็มไปด้วยไอความร้อนบริเวณรอบๆอบอวลไปด้วยกลิ่นชาผู้หญิงคนหนึ่งนั่งคุกเข่าที่โต๊ะน้ำชาดูมีทักษะในการชงชาอย่างมากเธอส่งแก้วชาให้ญภาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนจะยิ้ม“คุณป้าลองดูสิคะ” ญภามีประกายความพึงพอใจเล็กน้อยในสายตาเธอหยิบถ้วยน้ำชาเล็กๆขึ้นจิบ“ไม่เลวเลย” ทยิดาตาเป็นประกายใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม“คุณป้าคิดว่ามันใช้ได้ฉันก็จะทำให้อีกหลายๆครั้งเลยค่ะ” “เป็นวัยรุ่นควรออกไปหาเพื่อนนะ”ญภาคิดถึงบางสิ่งที่ยุ่งยากขึ้นมาจึงถอนหายใจ “คุณหญิงคุณชายกลับมาแล้วค่ะ”น้าหวานพูดด้วยความดีใจแล้วก็กระซิบ“คุณชายยังพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับมาด้วยค่ะ” ทยิดาที่กำลังชงชาได้ยินดังนั้นก็หันกลับไปมองและชาร้อนก็ลวกมือของเธอจนเธอรู้สึกแสบร้อนเผลอปล่อยถ้วยชาตกลงญภาเห็นดังนั้นก็ไม่มีอารมณ์จะดื่มอีกต่อไปสีหน้าดูยุ่งยากขึ้นมาทันที อีกทั้งเวลานั้นตุงคินก็พาแก้วใจเดินเข้ามา “แม่” “ยังกลับบ้านเป็น?”ญภาพูดอย่างเยือกเย็น“ยังรู้อยู่ใช่มั้ยว่าที่นี่คือบ้าน?พวกเธอสองพี่น้องยังมีอะไรให้ฉันกังวลมั้ย?ทั้งปีทั้งชาติไม่เคยเห็นหน้า!” “ผมอธิบายได้เธอคือแก้วใจเป็นภรรยาของผม” ตุงคินเคยชินกับการดุด่าของเธอใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงความอดทนและการพูดของเขาเหมือนไม่ได้แนะนำอย่างจริงจังแค่ต้องการประกาศให้ญภารู้เท่านั้นว่าแก้วใจคือภรรยาของเขา “ภรรยา?จดทะเบียนละเหรอ?”ญภามองเลยไปที่แก้วใจแววตาแสดงความไม่พอใจออกมา แก้วใจมีเซ้นส์ที่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบเธอ “แม่คะนี่คือโสมที่ซื้อมาฝากค่ะ”แก้วใจยิ้มก่อนจะหยิบของขวัญส่งไปให้แต่ญภาก็ส่งเสียงหึผ่านจมูก ข้อได้เปรียบของแก้วใจคือเธอมีความอดทนอยู่ในบ้านลุงสองได้ทำไมจะทนไม่ได้ล่ะ “เธอคิดยังไงกับตุงคิน?” คำถามนี้ราวกับเข็มที่แทงเข้ามาให้เธอได้เลือดออกแก้วใจเม้มริมฝีปากแม่สามีของเธอเจ้าเล่ห์จริงๆแค่คำถามแรกก็ถามว่าเธอรู้สึกยังไงกับตุงคินคิดว่าเธอสนใจเรื่องเงินหรือเปล่า? “ตุงคินเป็นคนอบอุ่นค่ะโรแมนติกเขาเติมเต็มความฝันทั้งหมดของฉันเกี่ยวกับผู้ชาย” อา...เธอรู้สึกขนลุกซู่คำพูดละครแบบนี้เธอพูดออกมาได้ยังไง? “ตุงคินตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ย”มือของญภากำเล็กน้อยเธอไม่อยากเชื่อว่าลูกชายเธอจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนนี้ดูสิดูเธอใส่เสื้อผ้าอะไรมาไม่จริงจริงๆว่าลูกชายเธอชอบเข้าไปได้ยังไง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรมากมายในที่สุด“ครับ”ตุงคินยอมรับอย่างหนักแน่นดวงตาของตุงคินเหลือบไปมองผู้หญิงตัวเล็กๆโดยจ้องไปที่เธอด้วยสายตามีความนัยที่คนไม่สามารถคาดเดาได้ “ช่างเถอะๆแล้วแต่เธอยังไงฉันก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้ว”ญภาถอนหายใจด้วยความไม่พอใจแต่ก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ “ฉันจะหาฤกษ์แต่งงานที่เร็วที่สุด” แก้วใจอดไม่ได้ที่จะมองเขารู้สึกว่าเหมือนเขาไม่ได้กำลังเจรจากับญภาแต่แค่มาบอกให้ทราบเท่านั้นแต่ภาพตรงหน้านี้เหมือนการรายงานต่อเจ้านาย “ตุงคินโดนบังคับหรือเปล่า?” “ไม่ใช่เธอคือคนที่ผมเลือกต้องเป็นคนที่อยู่ในใจของผมเท่านั้น” ทยิดาที่อยู่อยู่ด้านข้างกำมือแน่นจนซีดเล็บจิกเข้าไปจนรู้สึกเจ็บคำพูดของตุงคินสะท้อนไปมาในหัวของเธอผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่อยู่ในหัวใจของเขา? ทำไมเป็นแบบนี้? ตุงคินจัดงานแต่งงานผู้หญิงทำไมจะแต่งงานเร็วนักล่ะนี่เปรียบเสมือนสายฟ้าฟาดมาที่ตัวของเธอ “ตุงคินนานๆทีจะกลับมาบ้านอยู่กินข้าวเที่ยงด้วยกันก่อนสิ” เขาตอบกลับและหันมาสนใจแก้วใจดูเหมือนจะถามความคิดเห็นของเธอเมื่อเห็นญภาไม่พอใจยังไม่เข้าบ้านก็เริ่มที่จะก้าวก่ายลูกชายของเธอแล้ว “อืม?”