ตอนที่14เขาคือพ่อของฉัน

ต๭นที่14เขาคือพ่อของฉัน ตุงคินยิ้มและยื่นมือมาบีบจมูกเธอเบาๆ“คนโง่กินข้าวเที่ยงอยู่ที่นี่ดีมั้ย?” ผู้ชายคนนี้ถามความคิดเห็นจากเธอ?ผู้ชายอบอุ่นตรงหน้านี่ใช่ตุงคินตัวจริงมั้ย?ท่าทางของเธอเหมือนคนเห็นผีแต่สักพักก็หัวเราะออกมา“แน่นอนว่าดี” ญภาส่งเสียงไม่พอใจผ่านจมูกดวงตาเธอเต็มไปด้วยความดูถูกเธอไม่เข้าใจว่าลูกชายของเธอเลือกผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาได้ยังไง แก้วใจก็ดดูถูกตัวเองเหมือนกันวันนี้เธออยู่ในสภาพนี้ได้ยังไงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนปัญญาอ่อนยังไงก็ไม่รู้ บ้านนพวงศ์ใหญ่มากมีบ้านแยกต่างหากล้อมรอบด้วยสวนที่ประดับประดาด้วยดอกไม้ทำให้บรรยากาศรู้สึกสดชื่นจนแก้วใจหลงทาง เธอยังมองไม่เห็นทางออกจึงนั่งลงบนหินอย่างเศร้าๆไม่เข้าใจว่าคนรวยทำไมชอบทำบ้านให้เป็นเหมือนเขาวงกตหรือว่าเวลาเบื่อๆก็มาวิ่งเล่นในนี้หรือยังไง? “คุณแก้วใจ”เสียงอ่อนหวานของผู้หญิงดังขึ้นเธอจึงหันไปมองใบหน้าสวยงามนั้นผู้หญิงคนนี้คือคนที่อยู่ในห้องโถงเหมือนจะชื่อทยิดา “ฉันหลงทาง” ทยิดายิ้มและพยักหน้า“รู้แล้วค่ะฉันเลยมาตามหาคุณทุกคนรออยู่ที่ห้องอาหารค่ะสีหน้าของคุณนายดูไม่ค่อยดีค่ะ” เมื่อไหร่บ้างที่สีหน้าของญภาดูดี?เธอพูดด้วยความโกรธในใจ “ทยิดาเธอคุ้นเคยกับที่นี่เหรอ?” ทยิดาชะงักเท้า“ฉันกับตุงคินเราโตมาด้วยกันค่ะก็เป็นเด็กที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ” เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก?ในหัวของแก้วใจวนคำนี้ไปมาและยิ้มอย่างเงียบๆไม่พูดอะไรมาก เมื่อมาถึงห้องอาหารใบหน้าของญภาไม่ค่อยดีนักแต่ตุงคิดก็กวักมือเรียกเธอย่างอบอุ่น“คุณไปไหนมา?” “เดินเล่นรอบๆค่ะก็เลยหลงทาง” นั่งลงบนเก้าอี้แล้วเธอก็ถูกเขาคว้ามือไว้มือใหญ่ของเขาร้อนมากบีบมือเย็นเล็กๆของเธอไว้ใจของเธอเต้นโครมคราม “โง่” เขาบิดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วนิ้วของเขาลูบเบาๆกับฝ่ามือของเธอผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไร? ญภาเหลือบมองมาที่เธอย่างเย็นชาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากบอกให้กินข้าว “คุณทำอะไร?”เธอใช้แรงดึงมืออกใครจะรู้เขาไม่ได้ใช้แรงอะไรมากแต่เธอสิที่ต้องออกแรงจนสุด ทันใดนั้นมือเธอก็ปัดไปโดนแก้วน้ำแต่ไม่ได้ตกลงมาที่พื้นแต่ไปชนเข้ากับแจกันโบราณแทนเสียงดังกังวาน แก้วใจลุกขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูกมุมปากของเธอสั่นระริกได้แต่ขอโทษไปมา“แม่คะขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจ” สีหน้าของญภาถึงขีดสุดการหายใจเริ่มติดขัดเธอกระแทกตะเกียบลง“ไม่ได้เรื่องเลย!” “ฉัน” “แม่แก้วใจไม่ได้ตั้งใจแม่พูดอย่างนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ?” นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกชายกล้าเถียงเธอญภาเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อไม่คิดว่าเลยว่าเขาจะกล้าเถียงแทนผู้หญิงคนนี้ทันใดนั้นเหมือนเปลวไฟร้อนๆกำลังประทุ “ทำเกินไป?เธอดูสิว่าเธอกำลังหาผู้หญิงยังไง?ดูเป็นผู้ลากมากดีมั้ย?” คิ้วของตุงคินขมวดเบาๆหงุดหงิดคำกับพูดของญภาเล็กน้อยเขาลุกขึ้นและมองไปที่ใบหน้าที่ไม่สบายใจของแก้วใจ“ผมเพิ่งคิดได้ว่ามีธุระที่ยังไม่สะสางพวกเราต้องขอตัว” พูดเสร็จก็ดึงแขนของแก้วใจเดินออกไปโดยไม่สนใจญภาที่ตะโกนอยู่ข้างหลัง ออกมาจากบ้านนพวงศ์แล้วแก้วใจก็ยังอดกังวลไม่ได้ก่อนจะคว้ามือเขาเบาๆ“เอ่อแจกันนั้นมีค่ามั้ย?” สิ่งของในบ้านนพวงศ์ทุกชิ้นย่อมต้องมีค่าถึงแม้ว่าจะถูกวางไว้ในห้องอาหารแต่ก็ต้องมีค่ามากแน่นอน “อืมน่าจะแพงมาก” “ฮะ?”ใบหน้าเล็กของแก้วใจหงอยลงในพริบตา“ฉันไม่มีเงินจ่าย” “ไม่มีเงิน?”เขาเลิกคิ้วในตามีแววขำขัน“งั้นเอาตัวมาแลกสิ”พูดเสร็จก็คว้าเอวเธอเข้ามาใกล้ลมหายใจอบอุ่นพ่นลงที่แก้มของเธอ “ไปตายซะฝันไปเถอะ!”ประโยคนี้ถูกพ่นออกมาโดยไม่ต้องคิดเธอเสียใจที่พูดมันออกมาตุงคินเป็นเจ้านายของเธอเธอมันก็แค่ทาสในเรือนเบี้ยจะไปโกรธเขาได้ยังไง? ทันใดนั้นสีหน้าของตุงคินก็เปลี่ยนไปเขาบีบคางเธอบังคับให้เผชิญหน้ากัน “สิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้ผมทำให้คุณพอใจเป็นผู้ชายในจินตนาการของคุณ” “แค่แสดง” “แสดง?”สีหน้าของตุงคินแย่ยิ่งขึ้นเธอยังกล้าบอกว่าคือการแสดง?เขาอ่อนโยนโรแมนติกตอบสนองทุกจินตนาการของเธอเกี่ยวกับผู้ชายล้วนเป็นการแสดง? แต่งงานกับเธอนั้นเห็นได้ชัดว่ามีจุดประสงค์ไม่ได้ติดต่อกับเธอเป็นเวลานานทำไมคำพูดเธอถึงมีอิธพลกับเขาล่ะ?มันต้องไม่เป็นอย่างนี้!ตุงคินรู้สึกไม่ยินดีหรือเขาห่างหายจากผู้หญิงไปนานนะ?แต่เธอก็เป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? “ตุงคิน” เสียงอ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้นทั้งสองนิ่งชะงักแก้วใจจึงใช้โอกาสนี้ผลักเขาออกไปและจ้องมองเขาด้วยความเกลียดชัง ทยิดาอยู่ห่างจากพวกเขาไปหนึ่งเมตรใบหน้าเธอซีดเซียว“แก้วใจฉันจะสามารถคุยกับตุงคินได้มั้ยคะ?” “แน่นอนว่าได้สิ!” เธอจ้องมองเขาด้วยความโกรธก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็ยังคงพูดคุยกันแก้วใจมองไปที่พวกเขาอย่างเงียบๆ ตาของทยิดาาเป็นสีแดงไม่รู้ว่าพูดอะไรกันเธอดูเศร้าแต่ตุงคินหันหลังให้เธอจึงมองไม่เห็นว่าตอนนี้สีหน้าเขาเป็นยีงไง เธอรู้สึกดีกับทยิดาเธอเป็นผู้หญิงอ่อนโยนคนหนึ่งเธอคงไม่ได้แอบรักตุงคินหรอกใช่มั้ย?แล้วเธอร้องไห้ทำไม?ก็ใช่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กนี่นา แก้วใจคิดเกี่ยวกับตุงคินจนกระทั่งเขาขึ้นรถ “เพื่อนวัยเยาว์ของคุณเป็นไงบ้าง?ทำไมร้องไห้แบบนั้น?” “อะไรคือเพื่อนวัยเยาว์?” ตุงคินสตาร์ทรถเหลือบมองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้แล้วใจก็แผดเผาขึ้นทันทีเลยคลายความอึดอัดด้วยการกระแอมไอ “ทมิยาไงพวกคุณไม่ใช่เพื่อนวัยเยาว์กันเหรอ?” “ก็แค่โตมาด้วยกันไม่มีอะไรพิเศษครอบครัวเธอมาขอความช่วยเหลือ” แก้วใจพิงหัวไว้ที่พนักพิง“ตุงคินแม่คุณไม่ชอบฉัน” “อ้อ” “แล้วก็เกลียดฉันด้วยฉันเป็นคนน่ารังเกียจเหรอ?ฉันก็ว่าฉันทำตัวน่ารักนะ” “กับผมก็รู้สึกว่าคุณดีแล้ว”ตุงคินตอบโต้ “ดูเหมือนเธอจะชอบลูกคนรวยแต่ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นฉันคือคนห้าวๆเป็นผู้หญิงที่ห้าวๆ”แก้วใจยิ้มขึ้นมาจากนั้นเหมือนคิดอะไรได้บางอย่าง“ตุงคินพวกเรามาคุยกันเถอะ” “คุยเรื่อง?” “หาที่ที่ไม่มีคนดีที่สุดแล้วพวกเรามาคุยกัน” ตุงคินหรี่ตาลงอย่างเบาๆเหมือนจะเดาว่าเรื่องอะไรก่อนจะพยักหน้าตอบรับ“ได้” ในสถานที่ที่ไร้ผู้คนและปลอดภัยนอกจากบ้านก็ไม่มีที่ไหนหรอกดังนั้นตุงคินเลยพาเธอกลับบ้าน เขาเอนกายลงพิงบนโซฟาอย่างสบายดวงตาหรี่ลง“พูดมาเถอะพูดเสร็จก็ถือโอกาสทำความสะอาดบ้านด้วย” แก้วใจจ้องเขาด้วยท่าทีดูถูกยังจะถือโอกาสทำเรื่องอะไรแบบนี้อีกเหรอ!เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังจะพูดเรื่องจริงจังนะ “แฮ่ม!”แก้วใจนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเขาก่อนจะกระแอมไอใบหน้าเล็กๆนั้นดูจริงจัง“ตุงคิน” “หืม?”เขาพาดขาขึ้นอย่างสบายใจเขาก็ยังดูเพอร์เฟคจริงๆ ดูท่าทางสบายใจของเขาแล้วเธอก็ไม่รู้จะต้องเริ่มพูดอะไรยังไงก่อนก็ได้แต่กัดริมฝีปากลืมสิ้นว่าปากเคยโดนเขาจูบมาแล้วเธอสูดหายใจเข้าอย่างใจเย็นใบหน้าเล็กๆที่เจ็บปวดก็ยุ่งเหยิงขึ้นมา “ตุงคิน” “เรียกผมว่าสามีหรือไม่ก็คิน” พูดยังไม่เสร็จดีก็โดนขัดจังหวะแก้วใจหน้าบึ้งก่อนจะจ้องมองไปที่เขาด้วยความประหม่า“พวกเราจริงจังหน่อยได้มั้ย” “ผมไม่จริงจังตรงไหน?” นี่คือจริงจังของเขาเหรอ?แก้วใจจนปัญญาที่จะพูดมันออกมาคนเลวนี่คงไม่ได้ตั้งใจหรอกใช่มั้ย? “คินอดีตนายกถวิตคุณรู้ใช่มั้ย” ตุงคินพยักหน้าเบาๆโดยที่มือควงปากกาเล่นตอบรับในลำคอเสียงเบาราวกับไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป “เขาคือพ่อของฉัน” “แล้วยังไง?”ตุงคินหัวเราะเสียงเย็นสีหน้าของขาอึมครึมขึ้นมาทันทีเขาโกรธ?หรือเขาเย็นชาแบบนี้เป็นปกติ? “พวกเราแต่งงานกันแล้วฉันก็เลยอยากให้คุณช่วย” “ช่วยอะไรคุณ?หรือคุณมาเข้าใกล้ผมเพราะเรื่องธนชาต?”เสียงของเขาเย็นชาอย่างรุนแรงและใบหน้าไร้อารมณ์เขายกยิ้มที่มุมปากราวกับเป็นเรื่องน่าขัน สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริงแต่การเข้าใกล้เขาเธอไม่คิดว่าจะได้แต่งงานกับเขา “แล้วคุณล่ะ?แต่งงานกับฉันมีจุดประสงค์อะไร?”เธอโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้แม้ว่าบางครั้งเธอเลอะเลือนอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่รู้อะไรเจอกันไม่กี่ครั้งก็แต่งงานแน่นอนว่าไม่ใช่เพราะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นแน่ๆ จุดประสงค์ของเขาคืออะไร?คนสองคนที่กำลังเข้าใกล้กันถูกแยกออกเป็นสองโลกเพราะบทสนทนานี้ เขายืนขึ้นเดินข้ามโต๊ะชามือของเขากำที่ลำคอของเธอแต่ไม่ได้ออกแรงแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกถึงแรงกดว่ามันหนักมาก “ตอบคำถามผม” เขาขู่เธอด้วยท่าทีที่น่ากลัวร่างกายเธอสั่นขึ้นมาก่อนจะตอบ“ใช่” “งั้นสงสัยว่าทำไมผมถึงแต่งงานกับคุณ?ไว้ถึงวันนั้นแล้วผมจะบอก”เขาเอนตัวลงมาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหูเธอน้ำเสียงเขานุ่มนวลแต่เธอรู้สึกว่าเขาคือปีศาจตุงคินผู้ชายคนนี้เหมือนหนังสือที่อ่านไม่ออกเธอไม่ได้รักเขาจริงๆและเธอก็รู้สึกว่านี่คือครั้งแรกที่เธอผิดหวังไม่น่าไปยั่วเขาเลย เขาคือปีศาจทุกสิ่งในตัวของเขาล้วนมีพิษแม้กระทั่งในทัศนคติของเขาเธอก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง “คุณเกลียดฉัน?ทำไม?” เธอเห็นความเกลียดชังในตาของเขาทำไมเขาถึงเกลียดเธอ? ดวงตาของตุงคินสั่นไหวดวงตามืดลึกทำให้คนมองไม่ออกแต่แก้วใจรู้ได้อย่างชัดเจนเมื่อกี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง