ตอนที่15ได้รับสินสอด

ต๭นที่15ได้รับสินสอด ทั้งห้องตกอยู่ด้วยความเงียบไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาเงียบจนรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวทั้งสองต่างฝ่ายต่างมองกันอย่างเงียบๆไม่พูดไม่จาสุดท้ายก็เป็นแก้วใจที่ทนไม่ไหว“คุณก็ควรชี้แจงให้ฉันรู้ด้วยไม่ได้เหรอ?” “ผมเป็นเจ้าหนี้คุณ” เอาล่ะผู้ชายคนนี้เริ่มคิดบัญชีกับเธอแล้วแม้ว่าว่ามันจะเป็นความจริงที่เธอเป็นหนี้เขาด้วยเงินจำนวนมากก็ตาม “ฉันรู้” “ผมเกลียดคนที่เขาหาผมเพราะมีจุดประสงค์”ตุงคินเริ่มเอ่ยปากคำพูดแบบขอไปที“ขอบเขตของผมคือคุณไม่สามารถหลอกผมได้” นี่เรียกว่าหลอก?ก็ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ถามเธอเองนี่นายิ่งไปกว่านั้นแววตาความเกลียดชังเมื่อกี้มันคืออะไร? “อะไรที่ทำให้คุณเกลียดฉัน?” “ผมพูดไปแล้วแล้วจะไม่พูดซ้ำสอง”เขายืนขึ้นก่อนเดินไปที่หน้าต่างหันหลังให้เธอเพื่อจุดบุหรี่สูบร่างกายของแก้วใจตึงเครียดถอนหายใจเล็กน้อยในใจเต็มไปด้วยความสงสัยสุดท้ายเขาจะยังไงกันแน่? เมื่อกี้ตอบสนองซะรุนแรงแล้วตอนนี้ยังบอกว่าเธอหลอกอะไรอีก?ไม่ใช่คิดว่าเธอเข้าใกล้เขาด้วยกลเล่ห์เพทุบายหรอกใช่มั้ย?แต่หลังๆมาเธอก็ไม่ได้ทำนะแล้วทำไมถึงโยนความผิดทั้งหมดมาให้เธอ? “ทำความสะอาดห้องด้วยผมกลับมาแล้วจะมาตรวจสอบ”ตุงคินบี้ก้นบุหรี่หมุนตัวมามองผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โซฟาทั้งสองคนตอนนี้เหมือนคนแปลกหน้าซึ่งกันและกันแต่ก่อนก็เป็นแบบนี้พวกเขาไม่ได้ใกล้ชิดกันมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นเธอคือลูกสาวของทวิต ปัง เสียงปิดประตูดังขึ้นแก้วใจก็กระแทกหมอนอย่างโกรธๆในใจรู้สึกขุ่นเคืองนี่มันคืออะไรกัน?เธอแต่งงานกับคนพิลึกอยู่หรือไงกลับมาแล้วไม่มีประโยชน์เลย? ไม่ได้เธอต้องพูดกับตุงคิน!ต้องให้ผู้ชายน่าเกลียดคนนี้ช่วยเธอให้ได้! ทำความสะอาดห้อง?ฉันจะออกไปเที่ยวย่ะ! MoonNightแก้วใจอยู่ในชุดกระโปรงสีฟ้าผมปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังนั่งอยู่บนบาร์ก่อนจะกระแทกขวดเหล้าด้วยความโกรธ“นมเปรี้ยวฉันถูกหลอก!” นมเปรี้ยวที่นั่งดื่มอยู่ข้างๆเมื่อได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง“ถูกหลอกเอาเงินหรือหลอกเอาตัว?ถ้าถูกหลอกเอาตัวละก็รสนิยมของคุณทนายตุงคินค่อนข้างสูงเธอไม่ต้องทุกข์ใจไป” แก้วใจมองไปที่นมเปรี้ยวอย่างดูหมิ่นก่อนจะหดหู่ไร้ชีวิตชีวา“นมเปรี้ยวเธอทำร้ายเพื่อนของเธออยู่นะตอนนี้ไม่ใช่ว่าเธอควรที่จะเจ็บใจแทนฉันเหรอ?” “คุณทนายตุงคินทั้งรวยทั้งหล่อเธอจะยังต้องการอะไรอีกล่ะ” “แต่เขาก็ไม่ช่วยฉันพ่อของฉันกำลังตกอยู่ในสภาวะที่กำลังจะถูกไต่สวนฉันกลัวจะเกิดเรื่อง”แก้วใจยกไวน์ขึ้นจิบก่อนจะพึมพำอย่างไม่พอใจ“เขายังว่าฉันไปหลอกเขาอีกแต่ฉันก็แต่งงานกับเขาแล้วหรือเปล่า?” “แล้วพวกเธอมีอะไรกันยัง?”นมเปรี้ยวถามด้วยใบหน้าสงสัย“เขาเป็นยังไงพลังเขาน่ะ?” “อะไรล่ะ?”แก้วใจส่ายหัว“เขาไม่เหมือนคนทั่วไปก่อนหน้าเปรียบเสมือนท้องฟ้าสดใสแต่ไม่กี่วิก็กลายเป็นฝนฟ้าคะนอง” “อารมณณ์ร้ายอะไรขนาดนั้นฉันพูดถึงเขาในแง่ดีทำไมเนี่ย” “เขาเป็นเจ้าหนี้ของเธอ”นมเปรี้ยวเตือนสติก่อนจะยื่นมือออกมาลูบหัวเขาเบาๆ“ไม่งั้นก็ไปตายเอาดาบหน้ากับเขายังกลัวว่าเขาไม่ช่วยเธอเหรอ?” “เอางั้นเหรอ?”แก้วใจชะงักเพราะดื่มไวน์ทำให้ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกเลอะเลือนและเวลานั้นเอริคก็วิ่งเยาะๆเข้ามาในชุดสูทสีชมพู “นมเปรี้ยวที่รักเกิดเรื่องแล้ว” “เรื่องอะไร?” เอริคเหลือบตาไปมองแก้วใจแวบเดียวก่อนจะถอนหายใจ“นี่แม่สาวน้อยผู้ไม่สบายใจฉันเห็นทนายของบ้านเธออยู่ชั้นบน” “บ้านฉัน?”แก้วใจยกนิ้วชี้เข้าหาตัวเองก่อนจะหัวเราะ“ดูสิว่าฉันจะจัดการยังไงกับเขา” เธอยืนโซเซขึ้นดวงตาเปี่ยมไปด้วยความเบลอเห็นร่างอันคุ้นเคยผ่านไปเธอก็ไม่คิดอะไรมากที่จะตามไป ไล่ไปตามทางห้องน้ำเธอกวักน้ำเย็นเข้ามาลูบหน้าทำให้รู้สึกสบายขึ้นกำลังจะเดินออกไปก็ได้ยินเสียงที่คุ้ยเคยของผู้ชายคนหนึ่ง “คุณผู้หญิงคุณเดินไปห้องน้ำผิดแล้ว” ตัวเธอมีกลิ่นแอลกอฮอล์ผมยาวยุ่งกระเซิงอยู่ตรงนั้นจ้องมองผู้ชายที่อยู่หน้าของเธอธรรศอยู่ในชุดลำลองสีเทาและมองไปที่เธออย่างใจจดใจจ่อ “คุณผู้หญิงไม่เป็นไรนะ?” ธรรศอาจจำเธอไม่ได้ใช่สิตอนนี้สภาพเธอยุ่งเหยิงเขาจะจำเธอได้ยังไง? ธรรศมองดูผู้หญิงคนนี้ด้วยท่าท่างแปลกใจในใจรู้สึกคุ้นๆเขารู้จักเธอมั้ย? เธอสะดุดขณะที่กำลังจะออกมาจากห้องน้ำแต่ก็โดนดึงไว้แผ่นหลังจึงกระแทกเข้าผนังลมหายใจเจือแอลกอฮอล์พ่นรดแก้มของเธอนั้นมีความคุ้นเคย “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ใบหน้าเล็กๆของเธอแดงขึ้นมาก่อนจะกะพริบตาและยิ้ม“คุณดูเหมือนคนประหลาดที่บ้านฉันเลย” คนประหลาดที่บ้านเธอ?สีหน้าของตุงคินเยือกเย็นขึ้นมาผู้หญิงคนนี้ดื่มไปเยอะแค่ไหนกัน?ถือโอกาสตอนเขาไม่อยู่บ้านแล้วแอบออกมา?นี่ถ้าเขาไม่ออกมาเห็นเข้าพอดีท่าทางของเธอแบบนี้จะไม่เกิดเรื่องขึ้นเหรอ? “ฉันขอพูดหน่อยคนประหลาดที่บ้านฉันนะประหลาดมากๆ” “คนประหลาดที่บ้านคุณเขาชื่ออะไร?” “ชื่ออะไรเหรอ?เขาชื่อตุง”ชื่อยังพูดไม่ทันจบเขาก็ลากเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนให้ความรู้สึกคุ้นเคยแก่เธอเป็นอย่างมาก “หลับตาลง” เธอหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัวและฝังหัวไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง “มายก็อดหล่อมากเลย”ดวงของนมเปรี้ยวสำรวจร่างกายของตุงคินเธอก็เป็นผู้หญิงสวยเจอผู้ชายหน้าตาดีทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที “คุณเป็นเพื่อนเธอเหรอ?”ตุงคินที่พยุงผู้หญิงขี้เมาถามด้วยน้ำเสียงไม่บ่งบอกความรู้สึก “ใช่ค่ะแก้วใจพอได้ดื่มก็เลอะเลือนไหนๆคุณก็มาแล้วฉันส่งเธอกลับให้คุณแล้วกันค่ะ”นมเปรี้ยวพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะมองไปที่แก้วใจดวงตาเต็มไปด้วยแสงประกายแปลกๆ ตุงคินไม่ได้พูดอะไรมากก่อนจะคว้าเอวเธอและพาขึ้นไปที่ชั้นสองหันหลังมามองนมเปรี้ยวที่ร้องออกมา“คืนที่น่าจดจำคืนนี้ไม่รู้ลืม” ตุงคินกระตุกมุมปากมองผู้หญิงขี้เมาความสนใจทั้งหมดก็หายไปทันที ห้องพิเศษชั้นสองตุงคินเปิดประตูขัดจังหวะผู้คนที่มากมายกำลังครื้นเครงใบหน้าเขาแสดงออกถึงการขอโทษแต่น้ำเสียงของเขาก็ยังนิ่ง“ขอโทษทีทุกคนภรรยาของผมเมาแล้วขอตัวกลับก่อน” “แก้วใจเมา?”ทยิดาที่อยู่ในมุมยืนขึ้นดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“คุณรู้วิธีดูแลคนเมาใช่มั้ย?พาฉันไปด้วย” “ไม่ต้องหรอกคนของฉันไม่สะดวกที่จะให้คนอื่นดูแล”ตุงคินยิ้มอ่อนปฏิเสธและกอดเอวผู้หญิงข้างๆ“ทยิดาผมจะให้คำตอบคุณโดยเร็วที่สุด” ดวงตาของทยิดาไม่สามารถซ่อนความผิดหวังไว้ได้แต่ก็ยังบังคับให้ยิ้มตอบกลับได้เขาก็เป็นอย่างนี้ตลอดชอบทำตัวห่างเกินถึงแม้ว่าจะโตมาด้วยกันแต่ก็ไม่ได้สนิทกัน ในรถแก้วใจเปิดกระจกก่อนจะพึมพำเบาๆ“หิวน้ำจะตายแล้ว” “หิวน้ำ?” รถจอดนิ่งข้างถนน“รออยู่บนรถแป๊ปนึง” ตุงคินมองท่าทางเบลอๆของเธอก่อนจะหัวเราะแล้ววิ่งไปที่ร้านสะดวกซื้อข้างๆ บนร่างกายสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอ่อนโยนของเขารสสัมผัสของเขาความคุ้นเคยแต่ก็ไม่นำพาอารมณ์ผูกพัน “ดื่มน้ำ?” เธอพยักหน้าเม้มริมฝีปากยังรู้สึกถึงความมึนเบลอในหัวคลับคล้ายคลับคลาถึงธรรศก็คือเขาทำให้เธอเจอกับกับดักความอ่อนโยนเพราะงั้นเธอก็เลยไม่เชื่อความรักอะไร ถึงอพาร์ทเมนท์ลงจากรถแล้วทำให้เธอรู้สึกสบายมากขึ้นเธอสะบัดหัวที่ยังมึงงเล็กน้อย “แก้วใจฉันรอพวกเธออยู่!” เสียงที่เต็มไปด้วยความดีใจดังขึ้นและก็มีร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาหาพวกเขาเมื่อมาใกล้แล้วจึงรู้ได้ว่าคือธนชาต “ลุงสอง?”แก้วใจมองด้วยความประหลาดใจในใจคิดว่าน่าจะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น “ตุงคินแก้วใจฉันรอพวกเธอมานานมาก”ใบหน้าของธนชาตแสดงออกถึงความเคอะเขินเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะ“แก้วใจลุงเจอเรื่องรบกวนนิดหน่อยไม่รู้จะเริ่มพูดกับพวกเธอยังไงดี” “เข้าไปข้างในเถอะครับตอนนี้แก้วใจเมาตรงนี้ค่อนข้างหนาวเดี๋ยวจะเป็นหวัดได้”ตุงคินเริ่มเอ่ยปากพยุงเธอเข้าไปในลิฟต์อพาร์ทเมนท์อบอุ่นมากแก้วใจกอดหมอนไว้ในอ้อมแขนมองไปยังตุงคินที่อยู่ในห้องครัวและเม้มริมฝีปากแห้งผาก “น้ำผสมน้ำผึ้งดื่มหน่อยช่วยแก้ปวดหัวได้” แก้วใจรับมาอย่างเงียบๆและถือโอกาสพูดคุยกับลุงสองหลายวันมานี้เขาดูแก่ขึ้นเป็นกองเขาดูเหมือนเป็นคนแก่ไปแล้ว “ตุงคินแก้วใจลุงสองมาครั้งนี้มีเรื่องจะขอร้องพวกเธอ” ธนชาตถอนหายใจยาวหลายวันมานี้เขาติดต่อกับเทพทัตกันทรปฏิเสธที่จะแต่งงานเขาไม่มีทางเลือกเลยได้แต่มาที่นี่มิหนำซ้ำเรื่องนี้เดิมทีตุงคินเป็นคนทำมันยุ่งเหยิง “เรื่องอะไรลุงสองพูดต่อได้เลย” “บริษัทลุงสองมีปัญหาเลยต้องการเงินไม่รู้ว่าตุงคินจะให้ลุงยืมได้มั้ย?”ธนชาตยิ้มก่อนจะพูด “ยืม?”ตุงคินยกแก้วน้ำขึ้นดื่มน้ำเสียงมีความสงบนิ่ง“ลุงสองอยากยืมเท่าไหร่ครับ?” “สิบล้าน” “โอเค”ตุงคินตอบรับอย่างรวดเร็ว“แต่การยืมจำเป็นที่จะต้องทำสัญญาเชิญลุงสองเขียนระบุวันชำระหนี้ลงไปด้วยครับลุงก็รู้ว่าผมเป็นทนายเพราะฉะนั้นทำอะไรก็ต้องรอบคอบจริงจังนิดหน่อย” ทันทีที่ได้ยินธนชาตก็เก็บสีหน้าไม่ได้อีกต่อไปเขาคือลุงของแก้วใจแม้แต่ยืมเงินก็ต้องทำสัญญา?วันชำระหนี้อะไร? ก็เงินนี้เขายืมแล้วจะไม่คืน!ไม่น่าให้แก้วใจแต่งงานกับเขาเลยในใจเขาคิดอยู่เพียงครู่ก่อนจะหัวเราะออกมา“ตุงคินอย่าล้อเล่นกับลุงสิเธอใส่ใจกับเงินเล็กน้อยนี้เหรอ?” “ลุงครับผมพูดกับลุงอย่างจริงจัง” “ตุงคินสินสอดของแก้วใจเธอยังไม่ได้ให้พวกเราใช่มั้ย?ลุงก็เป็นลุงของแก้วใจถ้าพวกเธอแต่งงานก็ต้องผ่านความเห็นชอบจากลุงก่อน” ใบหน้าของตุงคินปรากฏรอยยิ้มไม่ได้คาดหวังว่าแม้แต่ค่าสินสอดก็ยังพูดออกมาได้เขายังประเมินความไร้ยางอายของธนชาตตำไป “ลุงกำลังวางแผนจะขายแก้วใจเหรอครับ?พ่อของแก้วใจก็ยังอยู่แล้วทำไมลุงถึงจะมารับสินสอดไปได้?”